Ελλάδα συγγνώμη...

Οι μέρες περνάνε και το άγχος μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Βλέπετε δεν γεννηθήκαμε ready to play γονείς. Μέρα με τη μέρα μαθαίνουμε μέσα από εκείνη και τα λάθη μας. Δεν ξέρω καν αν θα γίνουμε ποτέ καλοί γονείς. Δεν θα κάτσω να αναλύσω τι είναι καλός και τι όχι αφού το κάθε τι που με χαρακτηρίζει σαν καλό ή κακό μπορεί να λειτουργεί αντίστροφα για κάποιον άλλο. Άλλωστε πριν τη μικρή πίστευα ίσως από άμυνα στο άγνωστο και ευθυνοφοβία, πως δεν είναι όλοι άξιοι να γίνουν γονείς. Ίσως και τώρα να το πιστεύω αλλά δεν το υπερασπίζομαι πια. Δεν με συμφέρει...

Σε λίγες μέρες πρέπει να κάνουμε την εγγραφή στο νέο μας σχολείο. Ή πιο σωστά στο νέο νηπιαγωγείο στο οποίο όμως θα μείνει και για τα επόμενα έξι χρόνια της ζωής της. Εδώ και δύο χρόνια πηγαίνει στο παιδικό σταθμό –προνήπιο, και πρέπει να ομολογήσουμε πως έχει γίνει καλή δουλειά. Έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση, έχει ευφράδεια λόγου και έχει αποκτήσει αρκετές γνώσεις. Όχι βέβαια ακαδημαϊκές, αλλά καθαρά παιδικές. Επισκέφτηκε πολιτιστικά κέντρα για να δει πως έφτιαχναν παλιά τα παπούτσια (!), επισκέφτηκε ένα πατητήρι και έπαιξε με τα σταφύλια, έφτιαξε κατασκευές, παρακολούθησε αλλά και συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, είπε ποιήματα και τραγούδια και το σημαντικότερο έκανε φίλους. Σίγουρα ήταν δύο δημιουργικά χρόνια. Εμείς πάλι είμαστε περήφανοι που η μικρή τα απόλαυσε αλλά πιο πολύ γιατί καταφέραμε να της τα προσφέρουμε. Δεν έχουν όλα τα παιδάκια αυτή τη τύχη. Μπορεί όλοι οι γονείς να έχουν την ίδια επιθυμία, δηλαδή να ‘δώσουν’ στο παιδί τους αλλά δεν είναι για όλους εφικτό. Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που έδωσαν πολλά περισσότερα αλλά δεν νομίζω πως πρέπει να με απασχολεί οπότε δεν υπάρχει λόγος για συγκρίσεις. Εδώ μιλάμε για τον μέσο πολίτη και κάτω. Για το γονιό που πρέπει να βάλει αυστηρές προτεραιότητες στη ζωή του για να μπορέσει να δώσει κάτι στο παιδί του. Μιλάμε για τους ανθρώπους που δουλεύουν όλη τη μέρα για να έχουν τα παιδιά τους τα αυτονόητα.

Κι εμείς δυστυχώς δεν είμασταν οι ‘τυπικοί΄γονείς –κατά τη πολιτεία- που δικαιούμαστε τα αυτονόητα. Γιατί εμείς γεννηθήκαμε στην Αθήνα, γιατί δεν είμαστε δημοτικοί υπάλληλοι, γιατί είμαστε μισθωτοί κι οι δύο, γιατί δεν έχει σημασία ποιος και πως θα κρατήσει το παιδί για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, γιατί δεν είμαστε ανάπηροι, γιατί δεν είμαστε παλινοστούντες ούτε οικονομικοί μετανάστες, γιατί δεν είμαστε πολύτεκνοι, γιατί ζούμε και οι δύο και δεν είμαστε μονογονεική οικογένεια, γιατί οι μισθοί μας είναι ψηλά στη κλίμακά τους, γιατί έχουμε χρήματα να πληρώνουμε για τα επόμενα 20 χρόνια το στεγαστικό μας δάνειο, γιατί δεν έχουμε κανένα ‘δόντι’, γιατί, γιατί... άρα μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Όσοι έχετε παιδιά είναι βέβαιο πως κάπου τα έχετε ακούσει όλα αυτά. Είναι τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούν τις οικογένειες για να δεχθούν τα μικρά στους παιδικούς σταθμούς. Παρ’όλα αυτά κάναμε αίτηση και παραμυθιαζόμασταν ότι μπορεί να είμαστε λίγο τυχεροί. Όχι ότι δεν θα πληρώναμε. Το κόστος για μας θα ήταν τα μισά χρήματα απ’ότι θα δίναμε σε ένα ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Στους δημοτικούς πληρώνεις ανάλογα με το εισόδημά σου. Αλλά τέλος πάντων είναι μια ανάσα και αυτή. Όταν πήγαμε να μάθουμε τα αποτελέσματα των εισαχθέντων (λες και είναι πανελλήνιες) έτυχε μπροστά από εμάς να είναι μια μητέρα διδύμων στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ανακοίνωσαν ότι δέχθηκαν μόνο το ένα! Αυτό το αναφέρω για να καταλάβετε γιατί μιλάμε. Φυσικά εκείνη τη στιγμή είχαμε ήδη πάρει και τη δική μας απάντηση.

Τι επιλογές έχει κανείς μετά απ’αυτό; Ή να βρει κάποιον να του κρατάει το παιδί στο σπίτι, ή να σταματήσει τη δουλειά ή... να το πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Κι έτσι λοιπόν πήγε η μικρή σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την ποιότητα των δημοτικών σταθμών και γι’αυτό το λόγο θα αποφύγω να το σχολιάσω.

Εγώ όμως δεν είχα ησυχάσει. Ένιωθα πολύ αδικημένος ή μάλλον ένιωθα αγανάκτηση για τη αδικία που γινόνταν εις βάρος του παιδιού μου. (Εδώ ίσως να φαίνεται πως έχω την εντύπωση ότι οι δημοτικοί σταθμοί υπερτερούν σε ποιότητα προσφοράς από τους ιδιωτικούς, γι’αυτό διευκρινίζω πως αυτό δεν μπορώ να το κρίνω και πως το θέμα που αναφέρομαι είναι η αδικία που εισπράξαμε σαν άνθρωποι και σαν πολίτες.) Έγραψα λοιπόν μια ηλεκτρονική επιστολή διαμαρτυρίας αναλύοντας όλα τα επιχειρήματα που αναφέρω κι εδώ με αποδέκτη τη τότε δήμαρχο κα Μπακογιάννη, διευκρινίζοντας μάλιστα ότι σκοπός μου δεν είναι η πλάγια τακτοποίησή μου –άλλωστε η μικρή είχε ήδη ξεκινήσει να πηγαίνει στον ιδιωτικό σταθμό και δεν είχα καμία απολύτως πρόθεση να τη δυσκολέψω περισσότερο αλλάζοντά της το σχολείο- αλλά να επισημάνω πως η προσέγγιση της πολιτείας στο θέμα είναι από λανθασμένη έως ανύπαρκτη. Γιατί ενώ εγώ μπορώ να καταλάβω την ευαισθησία που δείχνουν σε ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού σύμφωνα με τα κριτήρια που έχουν θεσπίσει, αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι με τη τακτική αυτή δημιουργούν μια ισχυρή μειονότητα ‘φυσιολογικών’ πολιτών που μένουν απ’έξω. Όταν μετά από δύο ημέρες έλαβα απάντηση από την σύμβουλο της δημάρχου, πραγματικά ένιωσα μεγάλη έκπληξη για την άριστη επικοινωνιακή τους πολιτική και ικανοποίηση για το συμμερισμό που έδειχναν στις απόψεις μου. Ένιωσα όμως και απογοήτευση όταν διάβασα πως με προέτρεπαν να ζητήσω ραντεβού με τη διευθύντρια του πολιτικού γραφείου της κας Μπακογιάννη η οποία τυγχάνει και αντιπρόδεδρος του ΔΣ του δημοτικού βρεφοκομείου στον οποίο υπάγονται οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί για να συζητήσουμε το θέμα. Φυσικά και ποτέ δεν ζήτησα ραντεβού. Πείτε το ψωροπερηφάνεια, αξιοπρέπεια, όπως θέλετε.

Κι έτσι λοιπόν πέρασαν δύο ωραία και δημιουργικά χρόνια. Και τώρα είμαστε έτοιμοι για τη πρώτη μας μεταγραφή. Που όμως; Σε δημόσιο, σε ιδιωτικό και σε ποιό; Αυτή τη φορά βέβαια δεν τίθεται θέμα αν θα γίνουμε δεκτοί ή όχι στο δημόσιο αφού το νηπαγωγείο θεωρείται πλέον υποχρεωτική εκπαίδευση. Το θέμα είναι με ποια κριτήρια επιλέγεις σχολείο. Γιατί πρέπει να είναι κι ολοήμερο. Όλοι ξέρουμε πως μπορείς να δηλώσεις άλλη διεύθυνση κατοικίας και να πας σε αυτό που θέλεις. Θέλουμε όμως δημόσιο; μμμμμμμμ....

Για δύο πολύ κατ’εμένα σοβαρούς λόγους όχι. Όταν το ίδιο το αρμόδιο περιφερειακό γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της περιοχής μας παραδέχεται ότι σε κάποια σχολεία το ποσοστό των αλλοδαπών ανέρχεται στο 45% τι επιλογές έχω; Ίσως κάποιοι να βιαστούν να με χαρακτηρίσουν ρατσιστή –που δεν με ενοχλεί, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι έχοντας σε μια τάξη ξένα παιδιά που πιθανότατα δεν μιλούν καλά καλά ελληνικά, είναι δυνατόν να υπάρχει μια φυσιολογική πρόοδος του μαθήματος. Δεν μπορώ να πιστέψω πως μια δασκάλα δεν πρέπει να επιμείνει περισσότερο στα παιδιά αυτά προκειμένουν να μη μείνουν πίσω. Το αποτέλεσμα όμως θα είναι τα άλλα, τα πιο προχωρημένα, να μην προχωράνε με τους ρυθμούς που θα έπρεπε σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Επιπλέον όντας συντηρητικός και επιφυλακτικός με τους αλλοδαπούς, δεν θεωρώ πως είναι το ιδανικότερο για το παιδί μου να κάνει παρέα με αυτούς. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι κατώτεροι, που αν το δούμε σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια, μάλλον εγώ είμαι- αλλά θεωρώ πως υπάρχουν λαοί οι οποίοι βρίσκονται πίσω σε σχέση με εμάς γιατί δυστυχώς μέσα στα προβλήματά τους δεν είχαν την ευκαιρία να επενδύσουν σε άλλα πράγματα και να εξελιχθούν πολιτισμικά. Τι μπορεί λοιπόν να προσφέρει μια τέτοια συναναστροφή;

Κάποιος από το γραφείο εκπαίδευσης είπε πως η μίξη των παιδιών στα σχολεία είναι απαραίτητη αν θέλουμε να αφομοιωθούν αυτοί οι άνθρωποι στην Ελληνική κοινωνία. Γιατί αν τους δημιουργούσαμε χωριστά σχολεία το αποτέλεσμα θα ήταν να νομιμοποιήσουμε τα γκέτο. Δεν έχω καμία αντίρρηση επ’αυτού. Μήπως όμως οι κύριοι Μητσοτάκης και Σαμαράς δεν είχαν σκεφτεί τότε τις συνέπειες της ενέργειάς τους, η οποία βέβαια εξυπηρέτησε άλλους εθνικούς σκοπούς, αλλά παράλληλα δημιούργησε και τέτοια προβλήματα στην Ελληνική κοινωνία; Για ακόμα μια φορά η πολιτεία πιάστηκε απροετοίμαστη. Για ακόμα μια φορά μας άφησε ακάλυπτους να ψάχνουμε τρόπο να επιβιώσουμε στον ίδιο μας το τόπο.

Την άλλη εβδομάδα θα πάμε να κάνουμε την εγγραφή στο ιδιωτικό που επιλέξαμε. Δεν είναι από τα ακριβά αλλά τουλάχιστον είναι αξιοπρεπές. Κι αν μη τι άλλο θέλουμε το παιδί μας να περνάει καλά και να πάρει τις σωστές βάσεις για τη μετέπειτα πορεία του. Μεγαλώνοντας θα εκφράζει και θα αποφασίζει πιθανόν μόνη της τα επόμενα βήματά της, μέχρι τότε όμως εμείς έχουμε την υποχρέωση των ‘σωστών’ επιλογών και είμαστε υπόλογοι γι’αυτές απέναντί της αλλά και στις συνειδήσεις μας.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς. Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις. Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς ...