Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Ελλάδα συγγνώμη...

Οι μέρες περνάνε και το άγχος μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Βλέπετε δεν γεννηθήκαμε ready to play γονείς. Μέρα με τη μέρα μαθαίνουμε μέσα από εκείνη και τα λάθη μας. Δεν ξέρω καν αν θα γίνουμε ποτέ καλοί γονείς. Δεν θα κάτσω να αναλύσω τι είναι καλός και τι όχι αφού το κάθε τι που με χαρακτηρίζει σαν καλό ή κακό μπορεί να λειτουργεί αντίστροφα για κάποιον άλλο. Άλλωστε πριν τη μικρή πίστευα ίσως από άμυνα στο άγνωστο και ευθυνοφοβία, πως δεν είναι όλοι άξιοι να γίνουν γονείς. Ίσως και τώρα να το πιστεύω αλλά δεν το υπερασπίζομαι πια. Δεν με συμφέρει...


Σε λίγες μέρες πρέπει να κάνουμε την εγγραφή στο νέο μας σχολείο. Ή πιο σωστά στο νέο νηπιαγωγείο στο οποίο όμως θα μείνει και για τα επόμενα έξι χρόνια της ζωής της. Εδώ και δύο χρόνια πηγαίνει στο παιδικό σταθμό –προνήπιο, και πρέπει να ομολογήσουμε πως έχει γίνει καλή δουλειά. Έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση, έχει ευφράδεια λόγου και έχει αποκτήσει αρκετές γνώσεις. Όχι βέβαια ακαδημαϊκές, αλλά καθαρά παιδικές. Επισκέφτηκε πολιτιστικά κέντρα για να δει πως έφτιαχναν παλιά τα παπούτσια (!), επισκέφτηκε ένα πατητήρι και έπαιξε με τα σταφύλια, έφτιαξε κατασκευές, παρακολούθησε αλλά και συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, είπε ποιήματα και τραγούδια και το σημαντικότερο έκανε φίλους. Σίγουρα ήταν δύο δημιουργικά χρόνια. Εμείς πάλι είμαστε περήφανοι που η μικρή τα απόλαυσε αλλά πιο πολύ γιατί καταφέραμε να της τα προσφέρουμε. Δεν έχουν όλα τα παιδάκια αυτή τη τύχη. Μπορεί όλοι οι γονείς να έχουν την ίδια επιθυμία, δηλαδή να ‘δώσουν’ στο παιδί τους αλλά δεν είναι για όλους εφικτό. Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που έδωσαν πολλά περισσότερα αλλά δεν νομίζω πως πρέπει να με απασχολεί οπότε δεν υπάρχει λόγος για συγκρίσεις. Εδώ μιλάμε για τον μέσο πολίτη και κάτω. Για το γονιό που πρέπει να βάλει αυστηρές προτεραιότητες στη ζωή του για να μπορέσει να δώσει κάτι στο παιδί του. Μιλάμε για τους ανθρώπους που δουλεύουν όλη τη μέρα για να έχουν τα παιδιά τους τα αυτονόητα.


Κι εμείς δυστυχώς δεν είμασταν οι ‘τυπικοί΄γονείς –κατά τη πολιτεία- που δικαιούμαστε τα αυτονόητα. Γιατί εμείς γεννηθήκαμε στην Αθήνα, γιατί δεν είμαστε δημοτικοί υπάλληλοι, γιατί είμαστε μισθωτοί κι οι δύο, γιατί δεν έχει σημασία ποιος και πως θα κρατήσει το παιδί για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, γιατί δεν είμαστε ανάπηροι, γιατί δεν είμαστε παλινοστούντες ούτε οικονομικοί μετανάστες, γιατί δεν είμαστε πολύτεκνοι, γιατί ζούμε και οι δύο και δεν είμαστε μονογονεική οικογένεια, γιατί οι μισθοί μας είναι ψηλά στη κλίμακά τους, γιατί έχουμε χρήματα να πληρώνουμε για τα επόμενα 20 χρόνια το στεγαστικό μας δάνειο, γιατί δεν έχουμε κανένα ‘δόντι’, γιατί, γιατί... άρα μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας.


Όσοι έχετε παιδιά είναι βέβαιο πως κάπου τα έχετε ακούσει όλα αυτά. Είναι τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούν τις οικογένειες για να δεχθούν τα μικρά στους παιδικούς σταθμούς. Παρ’όλα αυτά κάναμε αίτηση και παραμυθιαζόμασταν ότι μπορεί να είμαστε λίγο τυχεροί. Όχι ότι δεν θα πληρώναμε. Το κόστος για μας θα ήταν τα μισά χρήματα απ’ότι θα δίναμε σε ένα ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Στους δημοτικούς πληρώνεις ανάλογα με το εισόδημά σου. Αλλά τέλος πάντων είναι μια ανάσα και αυτή. Όταν πήγαμε να μάθουμε τα αποτελέσματα των εισαχθέντων (λες και είναι πανελλήνιες) έτυχε μπροστά από εμάς να είναι μια μητέρα διδύμων στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ανακοίνωσαν ότι δέχθηκαν μόνο το ένα! Αυτό το αναφέρω για να καταλάβετε γιατί μιλάμε. Φυσικά εκείνη τη στιγμή είχαμε ήδη πάρει και τη δική μας απάντηση.


Τι επιλογές έχει κανείς μετά απ’αυτό; Ή να βρει κάποιον να του κρατάει το παιδί στο σπίτι, ή να σταματήσει τη δουλειά ή... να το πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Κι έτσι λοιπόν πήγε η μικρή σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την ποιότητα των δημοτικών σταθμών και γι’αυτό το λόγο θα αποφύγω να το σχολιάσω.


Εγώ όμως δεν είχα ησυχάσει. Ένιωθα πολύ αδικημένος ή μάλλον ένιωθα αγανάκτηση για τη αδικία που γινόνταν εις βάρος του παιδιού μου. (Εδώ ίσως να φαίνεται πως έχω την εντύπωση ότι οι δημοτικοί σταθμοί υπερτερούν σε ποιότητα προσφοράς από τους ιδιωτικούς, γι’αυτό διευκρινίζω πως αυτό δεν μπορώ να το κρίνω και πως το θέμα που αναφέρομαι είναι η αδικία που εισπράξαμε σαν άνθρωποι και σαν πολίτες.) Έγραψα λοιπόν μια ηλεκτρονική επιστολή διαμαρτυρίας αναλύοντας όλα τα επιχειρήματα που αναφέρω κι εδώ με αποδέκτη τη τότε δήμαρχο κα Μπακογιάννη, διευκρινίζοντας μάλιστα ότι σκοπός μου δεν είναι η πλάγια τακτοποίησή μου –άλλωστε η μικρή είχε ήδη ξεκινήσει να πηγαίνει στον ιδιωτικό σταθμό και δεν είχα καμία απολύτως πρόθεση να τη δυσκολέψω περισσότερο αλλάζοντά της το σχολείο- αλλά να επισημάνω πως η προσέγγιση της πολιτείας στο θέμα είναι από λανθασμένη έως ανύπαρκτη. Γιατί ενώ εγώ μπορώ να καταλάβω την ευαισθησία που δείχνουν σε ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού σύμφωνα με τα κριτήρια που έχουν θεσπίσει, αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι με τη τακτική αυτή δημιουργούν μια ισχυρή μειονότητα ‘φυσιολογικών’ πολιτών που μένουν απ’έξω. Όταν μετά από δύο ημέρες έλαβα απάντηση από την σύμβουλο της δημάρχου, πραγματικά ένιωσα μεγάλη έκπληξη για την άριστη επικοινωνιακή τους πολιτική και ικανοποίηση για το συμμερισμό που έδειχναν στις απόψεις μου. Ένιωσα όμως και απογοήτευση όταν διάβασα πως με προέτρεπαν να ζητήσω ραντεβού με τη διευθύντρια του πολιτικού γραφείου της κας Μπακογιάννη η οποία τυγχάνει και αντιπρόδεδρος του ΔΣ του δημοτικού βρεφοκομείου στον οποίο υπάγονται οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί για να συζητήσουμε το θέμα. Φυσικά και ποτέ δεν ζήτησα ραντεβού. Πείτε το ψωροπερηφάνεια, αξιοπρέπεια, όπως θέλετε.


Κι έτσι λοιπόν πέρασαν δύο ωραία και δημιουργικά χρόνια. Και τώρα είμαστε έτοιμοι για τη πρώτη μας μεταγραφή. Που όμως; Σε δημόσιο, σε ιδιωτικό και σε ποιό; Αυτή τη φορά βέβαια δεν τίθεται θέμα αν θα γίνουμε δεκτοί ή όχι στο δημόσιο αφού το νηπαγωγείο θεωρείται πλέον υποχρεωτική εκπαίδευση. Το θέμα είναι με ποια κριτήρια επιλέγεις σχολείο. Γιατί πρέπει να είναι κι ολοήμερο. Όλοι ξέρουμε πως μπορείς να δηλώσεις άλλη διεύθυνση κατοικίας και να πας σε αυτό που θέλεις. Θέλουμε όμως δημόσιο; μμμμμμμμ....


Για δύο πολύ κατ’εμένα σοβαρούς λόγους όχι. Όταν το ίδιο το αρμόδιο περιφερειακό γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της περιοχής μας παραδέχεται ότι σε κάποια σχολεία το ποσοστό των αλλοδαπών ανέρχεται στο 45% τι επιλογές έχω; Ίσως κάποιοι να βιαστούν να με χαρακτηρίσουν ρατσιστή –που δεν με ενοχλεί, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι έχοντας σε μια τάξη ξένα παιδιά που πιθανότατα δεν μιλούν καλά καλά ελληνικά, είναι δυνατόν να υπάρχει μια φυσιολογική πρόοδος του μαθήματος. Δεν μπορώ να πιστέψω πως μια δασκάλα δεν πρέπει να επιμείνει περισσότερο στα παιδιά αυτά προκειμένουν να μη μείνουν πίσω. Το αποτέλεσμα όμως θα είναι τα άλλα, τα πιο προχωρημένα, να μην προχωράνε με τους ρυθμούς που θα έπρεπε σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Επιπλέον όντας συντηρητικός και επιφυλακτικός με τους αλλοδαπούς, δεν θεωρώ πως είναι το ιδανικότερο για το παιδί μου να κάνει παρέα με αυτούς. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι κατώτεροι, που αν το δούμε σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια, μάλλον εγώ είμαι- αλλά θεωρώ πως υπάρχουν λαοί οι οποίοι βρίσκονται πίσω σε σχέση με εμάς γιατί δυστυχώς μέσα στα προβλήματά τους δεν είχαν την ευκαιρία να επενδύσουν σε άλλα πράγματα και να εξελιχθούν πολιτισμικά. Τι μπορεί λοιπόν να προσφέρει μια τέτοια συναναστροφή;


Κάποιος από το γραφείο εκπαίδευσης είπε πως η μίξη των παιδιών στα σχολεία είναι απαραίτητη αν θέλουμε να αφομοιωθούν αυτοί οι άνθρωποι στην Ελληνική κοινωνία. Γιατί αν τους δημιουργούσαμε χωριστά σχολεία το αποτέλεσμα θα ήταν να νομιμοποιήσουμε τα γκέτο. Δεν έχω καμία αντίρρηση επ’αυτού. Μήπως όμως οι κύριοι Μητσοτάκης και Σαμαράς δεν είχαν σκεφτεί τότε τις συνέπειες της ενέργειάς τους, η οποία βέβαια εξυπηρέτησε άλλους εθνικούς σκοπούς, αλλά παράλληλα δημιούργησε και τέτοια προβλήματα στην Ελληνική κοινωνία; Για ακόμα μια φορά η πολιτεία πιάστηκε απροετοίμαστη. Για ακόμα μια φορά μας άφησε ακάλυπτους να ψάχνουμε τρόπο να επιβιώσουμε στον ίδιο μας το τόπο.


Την άλλη εβδομάδα θα πάμε να κάνουμε την εγγραφή στο ιδιωτικό που επιλέξαμε. Δεν είναι από τα ακριβά αλλά τουλάχιστον είναι αξιοπρεπές. Κι αν μη τι άλλο θέλουμε το παιδί μας να περνάει καλά και να πάρει τις σωστές βάσεις για τη μετέπειτα πορεία του. Μεγαλώνοντας θα εκφράζει και θα αποφασίζει πιθανόν μόνη της τα επόμενα βήματά της, μέχρι τότε όμως εμείς έχουμε την υποχρέωση των ‘σωστών’ επιλογών και είμαστε υπόλογοι γι’αυτές απέναντί της αλλά και στις συνειδήσεις μας.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς. Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις. Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς ...

13 σχόλια:

Lina είπε...

χχχμμμ...

σε ένα σχολείο που το παιδάκι σου θα βρίσκεται ανάμεσα σε πολλές γλώσσες, ίσως υπάρξουν μικρά γκέτο, ίσως το λεξιλόγιό του δεν εμπλουτιστεί, αλλά θα μάθει πώς ακούγονται οι ξένες γλώσσες και θα χωνέψει ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί και ενδιαφέροντες.

Σε ένα ιδιωτικό "προστατευμένο"σχολέιο, θα προοδέυσει γλωσσικά, δεν θα στενασωρεθεί βλέποντας φτώχεια σε μικρά παιδάκια, αλλά πιθανόν να πλάσει μια πλασματική εικόνα για το γύρω κόσμο και να βιώσει τα γκέτο άλλης φύσεως (ποιό παιδάκι έχει περισσότερα ρούχα, παιχνίδια κτλ).

Δεν είναι έυκολη η επιλογή =)

patsiouri είπε...

Αχ αχ αχ, απορώ με το κουράγιο σας που γίνεστε γονείς σε αυτή την κολόχωρα...χίλια μπράβο σας αξίζουν, χίλια μπράβο...και γι αυτά που έχετε να περάσετε ακόμη...

Προχτές διάβαζαστα Νέα για ένα παιδάκι στους Αρκούς που τελειώνει το δημοτικό και δέ μπορεί να πάει γυμν΄σιο, αφού δέν υπάρχει η δυνατότητα να φοιτήσε στην Πάτμο, που είναι το πιό κοντινό, και λέω μα καλά, αυτοί οι γονείς τί σκεφτόντουσαν όταν γεννούσαν 4???
Πως θα μείνουν και τα 4 για πάντα σε ένα νησί 10 ατόμων???

Τουλάχιστον εσείς μπορείτε να το υποστηρίξετε το παιδί ότι και αν γίνει, και να έχετε πάντα τις επιλογές σαςόπως τώρα, μπραβο (...και να μήν περιμένουμε τίποτα, ποτέ πιά, από αυτό το κράτος...)

Ανώνυμος είπε...

Θα αρχίσω και εγώ με πολλά αχ αχ καθότι γονιός με ανησυχίες.
Φίλε μου καλέ το θέμα δεν είναι αν είμαστε ρατσιστές ή όχι.
Ολα τα παιδιά του κόσμου είναι καλά από όπου και αν προέρχονται και όλοι οι άνθρωποι έχουν
τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το θέμα είναι πως μια μικρή χώρα σαν και εμάς έπρεπε να
σκεφτεί κατά πόσο έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει πρώτα του δικούς της ανθρώπους όχι μόνο
στο θέμα της παιδείας (γιατί δεν χολένουμε μόνο σ΄αυτό) και εν συνεχεία να αναλογιστεί το βάρος
της φιλοξενίας αυτών των ανθρώπων αν τελικά μπορεί να το αντέξει.
Δυστυχώς γίναμε τουρλουμπούκι. Όλοι μαζί σε ένα καζάνι προσπαθούμε να επιβιώσουμε
και το κράτος ανεβασμένο σε ένα βάθρο να μην φτάνει το βλέμμα του στη βάση.
Και αν επανέλθω στο θέμα σου που σε υποστηρίζω σ΄αυτά που λές γιατί δεν δείχνεις ρατσισμό αλλά απόγνωση
θα σου πω απ΄την μεριά μου πως δεν είσαι και πολύ ενημερωμένος για τα ποσοστά αλλοδαπών στα σχολεία μας. Υπάρχουν περιοχές που τα ποσοστά αγγίζουν το 80% .
Όντως το θέμα διδασκαλίας δεν είναι εύκολη υπόθεση και αν βάλουμε ότι στα δημόσια σχολεία έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις απεργίες που δεν κρατάνε 1 – 2 ημέρες αλλά μήνες καταλαβαίνεις πως ο χρόνος που υπολείπεται για να καλύψουν την ύλη τα παιδιά είναι περιορισμένος και πιεσμένος.
Έλα λοιπόν να μου πείς πως τα αδύνατα παιδιά όπως τα αναφέρεις και τα υπόλοιπα που έχουν παραπάνω δυνατότητες θα ακολουθήσουν το ίδιο πρόγραμμα και θα έχουμε θετικά αποτελέσματα.
Και δεν πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο όπως σχολίασε μια φίλη πιο πάνω για να μάθουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ενδιαφέροντες και διαφορετικοί (όσο και αν θεωρώ σημαντικό) αλλά αυτό μπορούν να το μάθουν και μέσα από τη σωστή οικογένεια. Πάνε να μορφωθούν .
Όπως και για την φτώχεια που υπάρχει στους λαούς τη βιώνουμε όλοι όχι μόνο από τους αλλοδαπούς αλλά και από τον ίδιο μας τον τόπο ( δεν είμαστε πλούσια χώρα) που οι περισσότεροι δουλεύουμε ώρες ατελείωτες για να επιβιώσουμε......
Αν είναι να πηγαίνουν σχολείο με μηδέν αποτέλεσμα λοιπόν δεν καταλαβαίνω και το νόημα αυτού.
Έτσι λοιπόν μπήκαμε όλοι στην αναζήτηση κάτι καλύτερου είτε μπορούμε να το καλύψουμε οικονομικά είτε όχι, καταφέραμε τα ιδιωτικά σχολεία να εκτοξεύσουν τα δίδακτρά τους στα ύψη γιατί βέβαια εκμεταλεύονται το συμβάν, χαντακώνουμε την δημόσια παιδεία η οποία κατά πως το κόβω σε λίγο θα είναι για άλλους και παραμένουμε περήφανοι σαν Κράτος για τις αποφάσεις μας. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !

Lina είπε...

beautiful

στο ποστ γράφει ότι το παιδάκι θα πάει στο νηπιαγωγέιο, άρα μιλάμε περισσότερο για κοινωνική μόρφωση. Επίσης τη διαφορετικότητα και μοναδικότητα των λαών, όσο και να την τονίζει μια οικογένεια δεν τη βλέπεις προστατευμένος.

όσο για το "μηδέν"αποτέλεσμα... νομίζω ότι έτσι ισοπεδώνουμε όλες τις καταστάσεις και είναι άδικο. δεν επικρατεί σε όλα τα μεικτά σχολεία η ίδια κατάσταση.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Λίνα το παιδάκι δεν θα παραμείνει για πάντα στο νηπιαγωγείο. Μην περιοριζόμαστε λοιπόν σ΄αυτό. Όπως και για τον ρόλο του σχολείου το πόσο σημαντικός είναι τον γνωρίζω πολύ καλά και για αυτό είμαστε εδώ και καταθέτουμε τις απόψεις μας. Μπορεί να είμαι άδικη με μερικά σχολεία όπως λές το θέμα είναι πως δεν γνωρίζω ποιά είναι αυτά. Έπίσής δεν έχουμε την δυνατότητα να γράψουμε τα παιδιά μας σε όποιο θέλουμε αλλά σε όποιο ανήκουμε ανάλογα με την διεύθυνση της περιοχής. Ζητάνε πλέον λογαριασμό ΕΥΔΑΠ ή ΔΕΗ ... για να γίνει η εγγραφή. Και τότε για πες μου τι θα κάνουμε. Θα αφεθούμε στο όποιο σχολείο είναι αυτό?
θα ήθελα να σου αναφέρω ένα συμβάν μιας συναδέλφου! πρώτη δημοτικού γράφει το παιδί σε ολοήμερο. το σχολείο σχολάει στις 12:30 αλλά η δασκάλα ξέχασε να βάλει στη λίστα του ολοήμερου το παιδί και έτσι δεν το κάλεσε στην τάξη. το παιδί μόνο του στο προαύλιο του σχολείου μέχρι τις 4 απέναντι τα γραφεία των δασκάλων και δεν βρέθηκε ούτε ένας να το ρωτήσει τι κάνει τόση ώρα έξω ή που βρίσκονται οι γονείς του. Ευτυχώς που η οικογένεια είχε φροντίσει να συμβουλέψει το παιδί ότι δεν θα απομακρύνεται ποτέ από το σχολείο αν δεν πάει κάποιος να το πάρει. Αν συνέβαινε κάτι ποιός θα έπαιρνε την ευθύνη?

.liketobite είπε...

@lina Όπως λες κι εσύ το θέμα της επιλογής είναι πολυσύνθετο. Μιλώντας πάντως προσωπικά και όχι απαραίτητα αντικειμενικά, προτιμώ να τη προστασία ενός ιδιωτικού και δεν θεωρώ καθόλου απαραίτητη τη πρόωρη κοινονικοποίηση του παιδιού μου. Εξ'αλλου υπάρχουν ευκαιρίες για αυτού του είδους την εκπαίδευση εξωσχολικές (με το παιχνίδι, τον αθλητισμό κ.α.). Είναι δηλαδή καθαρά υποκειμενική επιλογή που δεν χωράει σωστό και λάθος. Ο καθείς με τα βιώματά του. Σχετικά με τη ποιότητα της εκπαίδευσης των σχολείων σαφώς και δεν είναι όλα τα σχολεία ίδια. Άλλωστε ο βασικότερος παράγοντας που τη διαφοροποιεί είναι οι εκπαιδευτικοί τόσο σαν επαγγελματίες όσο και σαν άνθρωποι. Το ερώτημά μου όμως αναφέρεται στα κριτήρια επιλογής και στο κατά πόσο οι προσφερομένες υπηρεσίες σε συνδυασμό με το πλαίσο και το περιβάλλον που λειτουργούν καλύπτουν τις ανάγκες μας. Γνωρίζω πως λειτουργούν πολυπολιτισμικά σχολεία που σκοπό έχουν την σύσφιξη των σχέσεων των λαών (αφομοίωση) και τη γνωριμία με το διαφορετικό. Δεν είναι όμως αυτή η πρώτιστη ανάγκη μου. Θεωρώ ότι η κοινωνική μόρφωση είναι σημαντική και απαραίτητη αλλά δεν πρέπει να λειτουργεί εις βάρος της κλασικής εκπαίδευσης.

Η ποιότητα του εκπαιδευτικού δεν ορίζεται από τις γνώσεις του. Είναι συνδυασμός των γνώσεων, της μεταδοτικότητάς του και του χαρακτήρα του. Το αν οι συγκεκριμένοι ξέχασαν το παιδί που αναφέρει η beautiful ϊσως να είναι ενδεικτικό λοιπόν του εκπαιδευτικού συστήματος ίσως όμως και όχι. Προσωπικά πιστεύω πως είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό.

Έχω την εντύπωση πάντως πως ενώ όλοι οι γονείς έχουν τις ίδιες αγωνίες, τελικά για να τις ξεπεράσουν ανώδυνα -ίσως γιατί είναι αδιέξοδο- αφήνουν τα πράγματα να κυλήσουν και εγώ στη φάση που βρίσκομαι τώρα καθ'ότι τώρα ξεκινάμε το σχολείο, δεν θέλω να γίνει έτσι. Ίσως αργότερα κουραστώ να φωνάζω και σταματήσω να ασχολούμαι. Είναι αυτό που λέμε 'σε παίρνει το ρεύμα'.

.liketobite είπε...

Γι'αυτό αγαπητή patsiouri ο λαός μας είναι ηρωικός, γενναίος, πολυμήχανος και πολλά άλλα επίθετα κοσμητικά και μη. Γιατί πρέπει πάντα να βρίσκει τρόπο να επιβιώσει. Βλέπεις δεν είχαμε τη τύχη να γεννηθούμε σε τόπους προηγμένους. Και δεν εννοώ πλουσιότερους. Εννοώ τόπους που οι κυβερνώντες τους δεν είναι απόροια στοιχημάτων αλλά σκεπτόμενων και υπεύθυνων επιλογών.

Sardonian είπε...

Στην Ελλάδα αν θέλεις να προκόψεις πρέπει να είσαι ή ΡΟΜ, ή αλλοδαπός ή ομογενής ή μετανάστης ρε παιδί μου ή χωρισμένος ή πολύτεκνος ή ..νεκρός.
Αυτή είναι η αλήθεια που μας έφτιαξαν και ε δεν θα ζητήσουμε και συγνώμη που μας ξέχασαν..εμάς του μη - βάρβαρους κανονικούς εννοώ.
Εμείς οι "μέσοι" για να μην πω νορμάλ είμαστε πλέον η μειοψηφία κοινωνικής πολιτικής για να μη θίξω το δημογραφικό.
Κύριε Liketobite που ξέρετε; Μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστούν και τις ελάχιστες δικές μας ψήφους..αλλά τότε βέβαια ..θα ξεσηκώσουν κανένα εθνικό συναίσθημα για να μας συσπειρώσουν..
Ελλάδα αει παράτα μας

.liketobite είπε...

Αγαπητέ Sardonian έχετε 'πιάσει' το ουσιαστικό νόημα της διαμαρτυρίας μου και χαίρομαι που συμπνέετε μαζί μου. Είναι παλιό και δοκιμασμένο το κόλπο της εθνικής προπαγάνδας στα δύσκολα. Πόσες και πόσες φορές το έχουν χρησιμοποιήσει με απώτερο σκοπό να μας αποπροσανατολίσουν από γεγονότα που καίνε; Και τελικά μιλώντας για εκπαίδευση μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι μαθήματα εθνικής επιβίωσης; Εδώ υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούν τα γραφόμενά μου περί εθνικισμού κλπ, αλλά μια πιο ψύχραιμη ματιά θα καταλάβει ότι δεν μιλάω για τη σημαία αλλά για survivors.

καλημέρα σας

Ανώνυμος είπε...

δεν πήγα ποτέ σε δημόσιο σχολείο.
οι γονείς μου είχαν ψώνιο με τα ιδιωτικά.
σε πληροφορώ ότι "το ανταγωνιστικό περιβάλλον και η σκληρή πραγματικότητα καλυμένα με ωραίο προσωπειο" είναι πλέον ο τομέας μου.
αυτά συνεχίζω να "τα βλέπω" καθημερινά στις παρέες μου και τους φίλους μου που τελείωσαν αντίστοιχα σχολεία.
όσο για τους οικονομικούς μετανάστες θα σου πω ότι, όλες οι δυτικές κυβερνήσεις έψαχναν τη μέθοδο "να διασπάσουν" τις απαιτητικές κοινωνίες που είχαν δημιουργήσει με την κοινωνική πολιτική τους το '60 και το '70.
βρήκαν τον τρόπο χρησιμοποιώντας το "εύκολο" υλικό των οικονομικών μεταναστών.
για αυτό και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μιλάνε για ρατσισμό οι ίδιες οι κυβερνήσεις και όχι ο κόσμος.
χρησιμοποιούν τους μετανάστες σαν μπαλαντερ στην κοινωνική πολιτική τους , όπως παλιότερα χρησιμοποιούσαν την τουρκια και πιό παλια το γνωστο "καραμανλής ή τανκς"
μου αρεσε ο τρόπος που τοποθέτησες το θέμα .

.liketobite είπε...

Αγαπητέ thelastrealanwnymous φαίνεστε πολύ σκεπτόμενος άνθρωπος και χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι εδώ μαζί με εσάς και άλλους επίσης μη επαναπαυμένους ανθρώπους να συζητάω και να ανταλάσσω απόψεις. Έχετε δίκιο να λέτε πως 'έψαχναν μέθοδο να διασπάσουν τις απαιτητικές κοινωνίες...'. Αναρωτιέμαι όμως πότε η Ελλάδα πρόλαβε να ασκήσει κοινωνική πολιτική και να ανεβάσει τα standards και τις απαιτήσεις. Έχω την αίσθηση πως η χώρα μας στο μικρό δρόμο που έχει διανύσει από το 74 και μετά κατάφερε να φτάσει εδώ που είναι σήμερα με σπασμωδικές κινήσεις χωρίς στρατηγικά πλάνα και με το ένστικτο της επιβίωσης που διαθέτει ο καθένας μας χωριστά. Αυτό άλλωστε αποδυκνείεται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς το πόσο εύκολα παράγονται νομοσχέδια που διορθώνει, ακυρώνει ή συμπληρώνει το ένα το άλλο. Οι οικονομικοί μετανάστες του 90 ήταν μια αναγκαία και έσχατη λύση που έπρεπε να επιλέξει ο τότε πρωθυπουργός διαβλέποντας πως αν θέλουμε να κάνουμε μια ένεση στην οικονομία χρειαζόμαστε επειγόντως εργατικά χέρια άρα και φορολογία και ασφάλιση κλπ. Συν του ότι με το τρόπο αυτό ρίχνουμε και λίγο το δείκτη υπογεννητικότητας και επιπλέον ίσως στήσουμε μια βάση για μια πολυπολιτισμική Ελλάδα πρωτεύουσα και οικονομικό κέντρο των Βαλκανίων. Αν αυτό ήταν το σχέδιο τους, μπράβο τους. Αλλά μετά από 15 χρόνια βλέπω πως και αυτό λειτούργησε μόνο του όπως όπως και σαφώς δεν έχει εκπληρώσει τους στόχους. Ίσως πάλι να χρειάζεται περισσότερος χρόνος και απλά εμείς οι άτυχοι βρισκόμαστε να ζούμε σ'αυτή τη μεταβατική φάση. (Αισιόδοξο σενάριο;) Όπως και να έχει, είναι υπόλογοι για τις παρενέργειες που άφησαν να συμβούν. Βέβαια σαν λαός πάσχουμε και από το σύνδρομο που λέγεται Αλτσχάιμερ οπότε είναι δύσκολο πρώτον να θυμηθούμε να ζητήσουμε την απολογία τους και δεύτερον να θυμηθούμε και το λόγο!

philos είπε...

Εξαιρετικό Post και θα συμφωνήσω και γω με το post όπως το έθεσες, μιας και ανήκω στην ίδια κατηγορία με σένα.
Εγώ σκέφτομαι νήπια, δημοτικό σε ιδιωτικό για να πάρει καλές εκπαιδευτικές βάσεις και Γυμνάσιο-Λύκειο σε Δημόσιο, για να έχει χρόνο να ασχοληθεί με άλλα πιο ενδιαφέροντα πράγματα και να βιώσει τις διαφορετικές κουλτούρες της χώρας μας.
Σίγουρα 100% έχω αποφασίσει - και μακάρι να διαψευστώ από τις εξελίξεις - ότι Πανεπιστήμιο, αν θέλει να σπουδάσει, θα τον στείλω ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ!

.liketobite είπε...

Αγαπητέ philos δεν μπορώ να διαννοηθώ πως υπάρχουν γονείς που θα αδιαφορήσουν για τη εκπαιδευτική ζωή των παιδιών τους. Ο καθένας με τα μέσα που διαθέτει θεωρώ πως θα κάνει το καλύτερο τόσο από από πλευράς ποιότητας όσο και ποσότητας ανεξάρτητα από τη κοινωνική (δημόσια) προσφορά της δεδομένης χρονικής στιγμής. Πρόκειται σαφώς για ένα υποκειμενικό αξίωμα που τελικά αντιπροσωπεύει τη πραγματικότητα του καθ'ενός μας.

Είμαι και εγώ της ίδιας άποψης περί δημόσιου Γυμνασίου και Λυκείου αν και είναι λίγο πρόωρο να κάνουμε σχέδια. Μακάρι όπως λες να μας διαψεύσουν οι εξελίξεις.