Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

με το μυαλό μιας μέλισσας

Ερώτηση:

Αν λέμε αν, βρίσκονταν τρόπος, οποιοσδήποτε, είτε με φθηνό δανεισμό, είτε με δωρεά(!), είτε με κλοπή, τέλος πάντων με οποιονδήποτε τρόπο, να ξεχρεώσουμε αύριο το πρωί το δημόσιο χρέος (περίπου 300 δις.), ποια θα ήταν η επόμενη μέρα; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με θετικό ισολογισμό; Γιατί με βασικές γνώσεις αριθμητικής καταλαβαίνει κανείς πως για να έχεις θετικό αποτέλεσμα θα πρέπει τα έξοδα να είναι μικρότερα από τα έσοδα. Καλά μέχρι εδώ; Υποθέτοντας λοιπόν πως ένα ωραίο πρωί η Ελλάδα ξεκινούσε από το 0, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συνεχίσει σε θετική κλίμακα; Λέγοντας θετική κλίμακα δεν εννοώ απαραίτητα θετική πορεία που κατ'επέκταση σημαίνει και άνοδος, αλλά ένα θετικό πρόσημο κι ας είναι +0,5. Για να έχει λοιπόν θετικό αποτέλεσμα θα πρέπει τα έσοδά της να καλύπτουν τις υποχρεώσεις της. Πράγμα το οποίο δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της. Δεν μιλάω για εμπορικό πλεόνασμα. Μιλάω για τις συνολικές υποχρεώσεις. Και αφού αυτή η ρημάδα η χώρα δεν παράγει κάποιο προϊόν ανταγωνιστικό, τι έχει να πουλήσει και με ποιο τρόπο θα αποκτήσει εισροές εκτός από τη φορολογία;

Εδώ θέλω να παραθέσω κι ένα σχετικό μικρό ανέκδοτο:


Σ'ένα χωριό που ζει απο τον τουρισµό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί.

Για να επιßιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται απο τον άλλο.

Ο καιρός περνά µέσα σ'αυτή τη  θλιßερή ατµόσφαιρα ώσπου µια µέρα έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωµάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.

Ο ξενοδόχος του λέει την τιµή και εκείνος προπληρώνει µε ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ.

Πρίν ακόµα ανέßει στο δωµάτιο του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στο χασάπη στον οποίο χρωστάει ακριßώς 100 Ευρώ.

Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόµισµα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει µε κρέας.

Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόµισµα και πηγαίνει να το δώσει στην κουρτιζάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες...τρυφερές ώρες που πέρασαν μαζί.

Εκείνη µε τη σερά της τρέχει και το δίνει στον ξενοδόχο που του χρωστάει µερικές ßραδιές που χρησιµοποίησε τα δωµάτιά του µε τους πελάτες της.

'Οπως άφηνε το χαρτονόµισµα στη ρεσεψιόν, ο τουρίστας ,που μόλις κατέβηκε από το δωµάτιό του, λέει στον ξενοδόχο ότι δεν του αρέσει τελικά ο χώρος και άλλαξε γνώµη. Έτσι αρπάζει το χαρτονόµισµα και φεύγει.

Τελικά τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε και όλα τα χρέη ξεχρεώθηκαν!

Είναι λοιπόν φανερό πως ένα κλειστό σύστημα είναι σχετικά ασφαλές, με αντίτιμο όμως τη απουσία οποιασδήποτε ανάπτυξης και με τον κίνδυνο βεβαίως κάποια στιγμή να μαραζώσει και να συρρικνωθεί τόσο ώστε στο τέλος να εξαφανισθεί. Από την άλλη, ένα ανοιχτό σύστημα μπορεί να είναι πιο εκτεθειμένο σε εξωτερικού κινδύνους και απρόσμενες καταστάσεις, αλλά έχει την ευκαιρία με σκληρή δουλειά και εκμεταλλευόμενο την εξωστρέφειά του να δυναμώσει και να αναπτυχθεί.


Τόσο καιρό ακούω για μέτρα, για σχέδια σταθερότητας, τη κυβέρνηση να ζητάει στήριξη από τους εταίρους κλπ. Δηλαδή όλοι ψάχνουν τρόπο να κλείσουν τη τρύπα. Σήμερα, αν είναι δυνατό. Δεν έχω ακούσει όμως κανέναν να σχολιάζει το αύριο. Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για την απουσία της ανταγωνιστικότητας, την απουσία παραγωγής έργου και προϊόντος. Δεν έχω ακούσει κανέναν να καταθέτει ένα στρατηγικό έστω και μακροπρόθεσμο σχέδιο ανάπτυξης σε εθνικό επίπεδο. Δεν έχω ακούσει κανέναν να ρίχνει στο τραπέζι μια ιδέα.

Δυο πράγματα έχει η Ελλάδα. Τουρισμό και Ναυτιλία. Και βεβαίως όσο η ναυτιλία βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια μια χαρά θα είναι. Φτάνει να μην βάλουν χέρι οι εγκέφαλοι. Αντίθετα ας μαζέψουν τα χέρια τους, ας δώσουν κίνητρα στους πλοιοκτήτες να διπλασιάσουν το στόλο τους, κι ας μειώσουν την φορολογία τους για να δουν περισσότερες ελληνικές σημαίες στο νηολόγιο. Ας επιτρέψουν στους ξένους να έρθουν στις γραμμές του Αιγαίου και τότε θα δούμε πως δουλεύει πραγματικά η αγορά σε όφελός μας. 

Ο τουρισμός όμως είναι άλλο κεφάλαιο που μας αφορά άλλους. Αυτό είναι εθνικό προϊόν. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι που διορίστηκαν να το προμοτάρουν και να το διοικήσουν σαν εποπτεύουσα αρχή ήταν ακατάλληλοι. Δεν είναι promotion ένα "Live your myth in Greece". Αυτό το πολύ πολύ να σου δημιουργήσει μια ξαφνική είσοδο μερικών χιλιάδων επισκεπτών μέσα σε μια σεζόν. Δεν έχει σχέδιο ούτε στρατηγική. Γιατί αν θέλεις να το εκμεταλλευθείς πραγματικά, πρέπει να δημιουργήσεις και τις συνθήκες εκείνες που θα συνδέσουν το βίωμα του ταλαίπωρου τουρίστα με το σύνθημα. Με ανταγωνιστικό service, με καλύτερες υποδομές, με αν όχι φθηνότερες, τουλάχιστον με τιμές ανάλογες της παγκόσμιας αγοράς. Να εκμεταλλευθείς και να δημιουργήσεις ανάγκες. Τεχνητά. Να σχεδιάσεις και να υλοποιήσεις. Αλήθεια τι έγιναν τα υδροπλάνα; Πόσοι τουρίστες απορρίπτουν την Ελλάδα σαν προορισμό εξαιτίας της ανασφάλειας που δημιουργείται όταν κάποιος επισκέπτεται ένα νησί ελλείψει γιατρών, λόγω αποκλεισμού και γενικά λόγω έλλειψης υποδομών; Γιατί άραγε κάθε χρόνο τα μέσα λυσσάνε να κάνουν ρεπορτάζ στα κυλικεία των πλοίων και των σταθμών; Και γιατί αυτό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο; Γιατί απλούστατα, η πολιτεία μας περιορίστηκε να σε έναν τιμοκατάλογο βασικών προϊόντων και σε μερικά πρόστιμα; Ισχύει βεβαίως ότι τα πρόστιμα αυτά είναι μάλλον συμφέροντα γι'αυτό και κανείς επιχειρηματίας δεν διαμαρτύρεται.

Με λίγα λόγια θέλουμε να φτιάξουμε έτσι τα πράγματα που ούτε υπολήψεις θα θίγουν, που όλοι κάτι θα αρπάζουμε κι όλοι θα είμαστε λίγο πολύ ευχαριστημένοι. Κανείς μα κανείς δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συγκρουστεί με κανενός είδους συμφέρον. Ναι ξέρω... πολιτικό κόστος το λένε. Αυτή η κουβέντα πραγματικά δεν έχει τελειωμό. Το ένα οδηγεί στο άλλο. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας κόντρας με τα κατεστημένα συμφέροντα, με τους συνδικαλιστές, με τα λαμόγια, ακόμα και με τους ομοϊδεάτες του; Στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία δεν έχει υπάρξει τέτοιο άτομο. Ένας Κ. Καραμανλής και ένας Α. Παπανδρέου μπορεί να ήταν άνθρωποι που η ιστορία θα τους καταδείξει ηγέτες (ελλείψει άλλων;) αλλά κι αυτό ισχύει μέσα σ'ένα ευρύτερο πλαίσιο. Θες οι συγκυρίες (μεταπολίτευση), θες η δίψα του λαού για κατανάλωση, θες οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις και οι πελατοκεντρικές κυβερνήσεις και τα κόμματα, τους βοήθησαν να κατευθύνουν τη μάζα στη πορεία του ρεύματος χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Τώρα όμως μιλάμε για όραμα και στρατηγική επιβίωσης. Αν βέβαια θέλουμε να οργανώσουμε μια κοινωνία δίκαιη, με ευκαιρίες και να μην κληρονομήσουμε στα παιδιά μας τη μίζερη νοοτροπία του ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει... η χούφτα μας!

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

στο κλίμα των ημερών

γραμματείς

και


φαρισαίοι

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

από μικρό κι από τρελό...

- Είσαι ένα εκνευριστικό ερωτηματικό! ελάλησε η κοριτσάρα junior.
- Μα γιατί παιδί μου με λες έτσι; ρώτησε ο ανίδεος πατήρ.
- Γιατί ρωτάς συνέχεια!

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

δεν αλλάζει περπατησά ο γάδαρος*


Ένα λαπά παρακαλώ στο 7!

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

ότι έχετε ευχαρίστηση

Αυτές τις ημέρες περίμενα να λάβω ταχυδρομικώς την ανανέωση ενός ασφαλιστηρίου καθώς και την ειδοποίηση πληρωμής των ασφαλίστρων. Και πράγματι, η εταιρία τυπικότατη, το έστειλε εγκαίρως. Μεγάλη έκπληξη όμως με περίμενε ανοίγοντας τον φάκελο! Εκτός από το ειδοποιητήριο πληρωμής, υπήρχε και μια επιστολή που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε πως η αύξηση των ασφαλίστρων οφείλεται σε μια επιπλέον κάλυψη που πρόσθεσαν στο ασφαλιστήριο! Διαβάζοντας λοιπόν αναλυτικά την επιστολή βλέπω πως πρόκειται για 8€ το χρόνο που ναι μεν δεν είναι μεγάλο ποσό, αλλά από την άλλη ουδέποτε ενημερώθηκα και συγκατέθεσα για κάτι τέτοιο. Διαβάζοντας βέβαια και το είδος των καλύψεων (πρόκειται για ασφαλιστήριο σπιτιού), εκεί πια ήθελα να βάλω τα γέλια. Να δίνεις 8€ για να πάρεις αν συμβεί να καταστραφεί το σπίτι σου, 60€ κατά περίπτωση (τζάμια, πατώματα κλπ). Βέβαια μπορεί να πάρεις και 120€ αν καταστραφείς δυο φορές στο ίδιο έτος! Μα είμαστε με τα καλά μας; Ασφαλίζω το εσωτερικό του σπιτιού μου από ζημιές/καταστροφές/διαρήξεις κλπ για 60€; Πόσο αλλού γι'αλλού πρέπει να είμαι δηλαδή;


 Άκου τι σκαρφίζονται! Πως λοιπόν οι εταιρίες θέτουν στόχους αύξησης του τζίρου τους και πως τους πιάνουν ακόμα κι αν οι πωλήσεις αυτές καθ'αυτές δεν πάνε καλά. Έστω λοιπόν ότι μια εταιρία (αυτού του μεγέθους) έχει 100.000 πελάτες ανεξαρτήτως προϊόντος. Έρχονται λοιπόν οι marketing και οι product managers - οι οποίοι παρεμπιπτόντως κάτι παίρνουν, δεν μπορεί! - και λένε στα operations: Μάγκες βάλτε στο φάκελο κι αυτή την επιστολή και μετά περιμένουν. Περνάνε μια, δυο, τρεις εβδομάδες κρίσιμες, για την αποδοχή του νέου προϊόντος από τους πελάτες, όπου κάποιοι μπορεί να διαμαρτυρηθούν και να τους ακυρώσουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί; Πόσοι θα διαβάσουν όλη τη σελίδα ώστε να μάθουν περί τίνος πρόκειται; Πόσοι θα μπουν στον κόπο εφόσον δεν συμφωνούν είτε με την αύξηση, είτε με τις παρεχόμενες νέες καλύψεις, είτε και με τα δύο, να διαμαρτυρηθούν; Να υποθέσουμε πως το 40% των πελατών μπορεί να μην δεχθεί; Το υπόλοιπο 60% θα φέρει στην εταιρία τουλάχιστον μισό εκατομμύριο ευρώ, και λέω τουλάχιστον γιατί είναι πολύ πιθανόν το ασφάλιστρο των 8€ να προσαρμόζεται ανάλογα με την αξία του σπιτιού (ασφαλιζόμενο κεφάλαιο).

Το παραπάνω δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα του θράσους και της αλαζονείας τους. Πρόσφατα έλαβα άλλη επιστολή από τον χρηματιστηριακό κλάδο μιας τράπεζας όπου τηρώ ένα ηλεκτρονικό χαρτοφυλάκιο, η οποία ανακοίνωνε πως στο εξής θα πρέπει να πληρώνω 10€ το χρόνο για την τήρηση του χαρτοφυλακίου ανεξαρτήτως της χρήσης του!

Αν δεν είσαι δηλαδή λίγο προσεκτικός μπορεί να σου πάρουν από τη τσέπη και με το έτσι θέλω ένα ποσό που στο σύνολό του, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Δέκα ο ένα και δέκα ο άλλος, που θα φτάσουμε δηλαδή; Είπαμε, καλή είναι η ελεύθερη αγορά αλλά αν δεν λειτουργεί με κανόνες και έλεγχο δεν βλέπω να ανακάμπτει ούτε η τσέπη μας, ούτε και η ίδια. Δεν μπορεί όλοι μας να μιλάμε για μείωση αποδοχών/κερδών, ανάπτυξη και σταθεροποίηση σαν τη μόνη λύση για να βγούμε από την ύφεση κι αυτοί να κάνουν ότι γουστάρουν. Χαλαρώστε λιγάκι, κι αν πάλι δεν μπορείτε, τότε μάλλον πρέπει να καταλάβετε πως αυτή η αγορά και οι άνθρωποι της μέχρι εδώ μπορούν, δεν έχει άλλο, πως αλλιώς να το πούμε;

Το άλλο με τον Τοτό (ε... τον ΣΚΑΙ ήθελα να πω) το ακούσατε; Κάνει γκάλοπ για να δει αν θέλει ο κόσμος να διοργανώσει έρανο (μαραθώνιο το λέει) για την Ελλάδα! Ναι καλά ακούσατε! Να δώσουμε δηλαδή για να σώσουμε την πατρίδα! χαχαχα! ξανά χαχαχα!

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

πλούσια τα ελέη!

Το οικονομικό ένθετο του "τύπου της Κυριακής" της 31/1/10 είχε μερικά πολύ ενδιαφέροντα και ουσιαστικά άρθρα σχετικά με την οικονομία, τις αμοιβές, τον πλούτο και τον πλουτισμό. Γραμμένα απλά, κατανοητά και με στόχο την αποσαφήνιση της έννοιας πλούτος και τον ορισμό του οικονομικού IQ. Διαβάζοντάς το, είδα σε πολλά σημεία να καθρεφτίζεται ο εαυτός μου καθώς και πολλοί γνωστοί μου. Άραγε ποιος διαβάζοντάς το δεν θα διακρίνει προσωπικά στοιχεία; Και επιπλέον πόσοι θα κατανοήσουν τη σημασία του να δουλεύεις για να ζεις και όχι για να επιβιώνεις; Γιατί πλούτος δεν σημαίνει αφθονία αλλά το μέσο για να ζεις.


Ακολουθούν δύο πολύ μικρά άρθρα από το ένθετο του "τύπου της Κυριακής":

Λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι δεν αποκτούν πολλά χρήματα:
  • Θέλουν τα χρήματα, αλλά δεν θέλουν να ακολουθήσουν τη διαδικασία. Πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι αυτή ακριβώς η διαδικασία τους κάνει πλούσιους και όχι τα χρήματα.
  • εκτιμούν περισσότερο ένα σταθερό μισθό παρά τη διαδικασία της μάθησης που θα τους κάνει οικονομικά εξυπνότερους και πλουσιότερους.
  • Τους κρατάει πίσω ο φόβος μήπως φτωχύνουν. Είναι ακριβώς αυτός ο φόβος που τους εμποδίζει να αρπάξουν τις ευκαιρίες και να λύσουν τα προβλήματα, ώστε να γίνουν πλούσιοι.
  • Τα παρατάνε όταν απογοητεύονται, χάνουν την αυτοκυριαρχία τους και βρίσκονται σε σύγχυση.
  • ακόμα και αν κληρονομήσουν τα πλούτη της οικογένειάς τους, μένουν πολύ σύντομα απένταροι, επειδή δεν προσπάθησαν ούτε καν να τα συντηρήσουν.
  • Μένουν κολλημένοι σε όσα ξέρουν. Αντί να δέχονται νέες προκλήσεις και να μαθαίνουν, παίζουν εκ του ασφαλούς. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε ανόητα και επικίνδυνα πράγματα.
  • Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς άμεση ανταμοιβή. Πολλοί είναι εκείνοι που θα θυσιάσουν ένα πλουσιότερο αύριο για μερικά δολάρια σήμερα.

Γιατί οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι:
Ένας από τους λόγους που οι φτωχοί και η μεσαία τάξη ζορίζονται είναι επειδή εργάζονται για τα χρήματα και για μια σταθερή επιταγή μισθοδοσίας. Το πρόβλημα της εργασίας για τα χρήματα είναι ότι για να μπορέσετε να βγάλετε περισσότερα χρήματα πρέπει να δουλεύετε πιο σκληρά, περισσότερο χρόνο ή να χρεώνετε περισσότερα. Το πρόβλημα με τη σωματικά σκληρότερη και μεγαλύτερης διάρκειας εργασία είναι ότι όλοι μας έχουμε ένα πεπερασμένο ποσό χρόνου και ενέργειας. Ένας από τους λόγους που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι είναι επειδή κάθε χρόνο εργάζονται για να δημιουργήσουν ή να αποκτήσουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Η απόκτηση περισσότερων περιουσιακών στοιχείων δεν χρειάζεται σκληρότερη ή μεγαλύτερη χρονικά εργασία. Στην πραγματικότητα, όσο πιο υψηλό είναι το IQ ενός ατόμου τόσο λιγότερο εργάζεται και παράλληλα αποκτά περισσότερα και καλύτερης ποιότητας περιουσιακά στοιχεία. Βλέπετε, τα περιουσιακά στοιχεία δουλεύουν υπέρ των πλουσίων, παράγοντας παθητικό εισόδημα.


«Ην δ’ ως παραπλήγ’ άνθρωπον εισελθών τύχω,
πόρναισι και κύβοισι παραβεβλημένος
γυμνός θύραζ’ εξέπεσον εν ακαρεί χρόνου».
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ / ΠΛΟΥΤΟΣ/ στίχοι: 242-244

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Οι βούρτσες και οι....

Έχω μείνει έκπληκτος από την ιδιαίτερη ευαισθησία που επιδεικνύουν οι αρμόδιοι (διεύθυνση κηποτεχνίας;) και ο δήμαρχός μας στην αισθητική της πόλης μας! Μα τόση ευαισθησία πια; Τόσο που δεν αφήνουν τους καημένους τους εργαζόμενους να ξεκουραστούν μια Κυριακή!

Γιατί σου λέει, "πως είναι δυνατόν να αφήσουμε τα κράσπεδα(!) των παρτεριών με αυτό το ξεθωριασμένο κεραμιδί χρώμα Κυριακάτικα; Όχι κύριοι! Δεν θα πάτε σπίτι σας. Θα πάρετε τους κουβάδες και τα πινέλα σας και εμπρός στη δουλειά! Πως θα αφήσουμε τους δημότες μας με άβαφα παρτέρια Κυριακάτικα;"


Βρε δεν έχετε τσίπα πάνω σας; Και το ρετιρέ τελείως ακατοίκητο; Έχετε τόσο θράσος να πιστεύετε πως δεν θα το προσέχαμε; Όχι δεν μου φταίει ο υπαλληλάκος που κοιτάει να κάνει καμιά υπερωρία ή καμιά αργία για να βάλει 50-100 ευρώ επιπλέον στην τσέπη. Με την αναίσχυντη ασυδοσία σας ενοχλούμαι. Πως δηλαδή να δεχθώ και να καταλάβω τις καλές προθέσεις σας όταν από τη μια, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, τράπεζες, ξένοι "δάχτυλοι" κλπ μας πρήζουν τα συκώτια κάθε μέρα με σενάρια πτωχεύσεων, με μειώσεις αποδοχών, με εθελούσιες εξόδους, με φορολογικές αυξήσεις και με χίλια δυο άλλα δεινά, και από την άλλη εσείς θεωρείτε αναγκαίο να πληρώσουμε με διπλό μεροκάματο ένεκα αργίας, το φρεσκάρισμα του χρώματος των κρασπέδων των παρτεριών; Πόσο επείγον είναι πια που δεν αντέχει η αισθητική σας να περιμένει να ξημερώσει η ριμάδα η Δευτέρα;

Προκαλείτε κύριοι, προκαλείτε! Πως είπατε;