Αφιέρωση

Με το ξεκίνημα του νέου χρόνου αφιερώνω αυτό το video clip στη μεγάλη κοπέλα μου που τόσο της αρέσει.

Ε... και να μην ξεχνιόμαστε... Χαμογελάτε!

Να είμαστε καλά!

και καλά μυαλά!

...το Μπαλί μου μέσα!

Με αφορμή τη σύνοδο για τη κλιματική αλλαγή και το μέλλον του πλανήτη που γίνεται αυτές τις μέρες στο Μπαλί, την οποία ουδείς πρόβαλε δημοσίως εκτός του ΣΚΑΙ, παραθέτω λίγες και απλές καθημερινές ενέργειες που μπορούμε όλοι να κάνουμε για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας:

• Μαζεύετε τις άδειες μπαταρίες σ’ένα κουτάκι και όταν γεμίσει κάντε μια βόλτα απ’ένα κατάστημα ανακύκλωσης (π.χ. Γερμανός).
• Μην τυπώνεται έγγραφα αν παραγματικά δεν τα χρειάζεστε.
• Αν χρειαστεί να τυπώσετε ή να βγάλετε φωτοαντίγραφα, κάντε το εκτυπώνοντας σε διπλή όψη.
• Μην χρησιμοποιείτε ρολό χαρτί κουζίνας. Οι υφασμάτινες πετσέτες κάνουν καλά τη δουλειά τους.
• Μην αφήνετε αναμένες σε θέση αναμονής τις ηλεκτρικές συσκευές.
• Αντικαταστήστε όπου είναι δυνατό τις κοινές λάμπες με ηλεκτρονικές. Μια ηλεκτρονική λάμπα 20 watt έχει την ισχύ μιας κοινής λάμπας 100 watt.
• Μην πετάτε λάδια και άλλα όξινα υγρά στην αποχέτευση. Είναι προτιμότερο να τα πετάξετε στα σκουπίδια.
• Μην αφήνετε το νερό να τρέχει όταν δεν το χρειάζεστε.
• Αν μπορείτε χρησιμοποιείστε δύο σακούλες σκουπιδιών. Σ’αυτήν που προορίζεται για ανακύκλωση, ρίξτε μέσα χαρτιά, πλαστικά, γυαλί και μέταλα και πετάξτε την στους μπλε κάδους.

Γιατί αν περιμένουμε τους Αμερικάνους που είναι στη κοσμάρα τους, τους Κινέζους και τους Ινδούς που σαν αναπυσσόμενοι προτάσσουν το αυτό επιχείρημα, δεν φαίνεται φως... καθόλου φως!

Οποιαδήποτε επιπλέον υπόδειξη αφήσετε στα σχόλια, θα συμπληρώσει τη λίστα.

Επιτέλους ας κάνουμε κάτι...

Καρπενήσι

Από τη πρόσφατη εξόρμησή μου στο Καρπενήσι, παραθέτω λίγες εικόνες, ικανές όμως να σας μεταδώσουν την ομορφιά και την ατμόσφαιρα αυτή της εποχής.

μέρος του παραδοσιακού ξενώνα στο χωριό Κορυσχάδες

"επιτοίχιο" τζάκι

Το πάτημα της Παναγίας. Λέγεται πως όταν κάποιος πήρε την εικόνα της Παναγίας από το σημείο που ήταν κρυμμένη, η εικόνα επέστρεψε στην αρχική της θέση. Τα βέλη πάνω στο βράχο δείχνουν τα ίχνη από το πάτημα της Παναγίας.

Το μοναστήρι της Παναγίας της Προσσιώτισας στο χωριό Προυσσό. Λίγο πιο έξω από το χωριό βρίσκεται και η μοναδική βιοτεχνία Προσούτο στην Ελλάδα.

Από το φυτό Κράνι, φτιάχνουν μια υπέροχη μαρμελάδα (δεν ξέρω αν είναι αυτό στη φωτογραφία αλλά μου άρεσε και το φωτογράφισα).

Ακολουθούν φωτογραφίες από την πεζοπορία μας στο φαράγγι της Μαύρης Σπηλιάς, όπου το τοπίο είναι μοναδικό.

Μαύρη Σπηλιά. Μετά από πεζοπορία 30 περίπου λεπτών, το μονοπάτι οδηγεί στη Μαύρη Σπηλιά όπου όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, είναι χτισμένη μέσα στο φυσικό κοίλωμα του βράχου, πέτρα - πέτρα και χρησιμοποιούνταν σαν κρυσφήγετο την περίοδο της τουρκοκρατίας αλλά και κατά τους τελευταίους πολέμους.

Γενικότερα θα έλεγα πως η πόλη του Καρπενησίου δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να επιδείξει, αντιθέτως είναι φτιαγμένη με κακογουστιά όπως άλλωστε και οι περισσότερες επαρχίες. Όσο αφορά όμως τη φύση που περικλείει τη περιοχή μπορώ να πω πως πρόκειται για κάτι μαγευτικό. Έλατα, Πλατάνια και νερό εναλλάσουν το σκηνικό το οποίο δεν χορταίνεις να κοιτάς από τη ανατολή μέχρι και τη δύση του ήλιου.

Τραπεζώματα

Αλήθεια, πήρε κανείς χαμπάρι το ότι τα κυμαινόμενα επιτόκια συνεχίζουν να ανεβαίνουν; Αναφέρομαι βέβαια στα νέα δάνεια που συνάπτουν και όχι στα τρεχούμενα. Αυτά δεν θα μπορούσαν άλλωστε να τα αλλάξουν. Παράδοξο αλλά αληθινό, αφού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα έχει σταθεροποιήσει προς το παρών μετά από τον διαδοχικό ανήφορο των 8 x 0,25%. Κι αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, αποφάσισαν να πάνε αυτές στον Μωάμεθ.

Το τελευταίο καιρό τα νέα δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο που προτείνουν, δεν βασίζονται στο βασικό επιτόκιο της Ε.Κ.Τ. που είναι 4% + το περιθώριο κέρδους αλλά στο Euribor μηνός που έχει σαν βάση αυτή τη περίοδο το 4,25%. Τη τσίμπησαν λοιπόν την αύξηση και με το νόμο. Αναρωτιέμαι όμως πως γίνεται ξαφνικά (όλη;) η τραπεζική αγορά να κάνει την ίδια πρόταση. Ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν είναι; Ανταγωνισμός δεν υπάρχει; Ή μήπως είναι αυτό που λέμε καρτέλ;

Μπα... ιδέα μου είναι...

Σ’ευχαριστώ γιατρέ!

Χρειάστηκε να περάσουν 8 χρόνια για να λυθεί επιτέλους μια μεγάλη μου απορία.

Ο Δεκέμβριος του 1999 μου επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Ούτε λίγο ούτε πολύ βρέθηκα να νοσηλεύομαι στην εντατική μονάδα της καρδιολογικής κλινικής του Ιπποκράτειου νοσοκομείου. Εκεί γνώρισα πολλούς γιατρούς διάσημους και μη και η αλήθεια είναι πως δεν τους γνώρισα τυχαία καθώς πολλοί από αυτούς ασχολήθηκαν μαζί μου αφού τους έτυχε λαχείο. «Άνδρας, ετών 32 με έμφραγμα του μυοκαρδίου...», όπως έγραφε και η καρτέλα μου. Αφού ξεπέρασα υποτίθεται τον πρώτο κίνδυνο μετά από 3-4 μέρες νοσηλείας στην εντατική, τη τελευταία μέρα δέχθηκα την επίσκεψη ενός γιατρού ο οποίος ήρθε να μου ανακοινώσει τα συμπεράσματα και να μου δώσει οδηγίες.

Μου έκανε νόημα να σηκωθώ από το κρεβάτι και αφού πέρασε το χέρι του στους ώμους μου με οδήγησε σ’ένα παράθυρο όπου σταθήκαμε οι δυό μας και κοιτάζοντας έξω μου είπε:

«Φίλε ήσουν τυχερός μέσα στην ατυχία σου. Τυχερός γιατί τη γλίτωσες και άτυχος γιατί δεν θα γλιτώσεις την επέμβαση.»

Χωρίς να γνωρίζω το λόγο, ήμουν πολύ ψύχραιμος και τον άκουγα προσεκτικά.

«Πρέπει λοιπόν να κάνεις το συντομότερο αυτή την επέμβαση. Ξέρεις κανένα γιατρό;»

«Όχι γιατρέ, δεν γνωρίζω κανέναν. Αλλά τι σημασία έχει; Αφού βρίσκομαι ήδη στο νοσοκομείο και μάλιστα με καρδιοχειρουργικό κέντρο.»

«Όχι δεν με κατάλαβες. Σε ρώτησα αν γνωρίζεις κανέναν χειρούργο εκτός Ιπποκράτειου.»

«Δεν γνωρίζω κανέναν αλλά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω.»

«Λοιπόν σήμερα θα σου δώσουμε εξιτήριο αλλά πρέπει να κανονίσεις να γίνει σύντομα η επέμβαση. Το που θα τη κάνεις είναι δικό σου θέμα.»

«Ναι αλλά γιατί να μην τη κάνω εδώ; Γιατί να χάνω χρόνο;» Βλέπετε όταν είναι κανείς ασθενής βιάζεται να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Κανείς δεν θέλει να μείνει μ’αυτή τη ψυχολογία για πολύ καιρό.

«Κοίτα λοιπόν να δεις τι θα κάνεις. Πήγαινε να σε δουν άλλοι γιατροί σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο (από τα γνωστά). Συζήτησε το θέμα μαζί τους και αυτοί θα σε καθοδηγήσουν. Είσαι πολύ νέος για να τη κάνεις εδώ. Αν ήσουν 60-70 χρονών δεν θα σου έλεγα τίποτα, αλλά σε αυτή την ηλικία δικαιούσαι να έχεις καλύτερη ποιότητα ζωής και αυτό δεν μπορώ να σου το εξασφαλίσω εδώ. Κατάλαβες;»

Όχι, ακόμα και μετά από αυτή την εξήγηση, ήταν δύσκολο να καταλάβω. Σαφώς και έπιασα το υπονοούμενο αλλά δεν ήθελα να το δεχθώ γιατί ήθελα να ξεμπερδεύω. Αλλά από την άλλη όταν σου λένε ότι αν θες να τελειώνεις αισίως από αυτή την ιστορία πρέπει να φύγεις, δεν σου μένουν και πολλά περιθώρια.

8 χρόνια μετά λοιπόν, τα γεγονότα ήρθαν έτσι που αποκαλύφθηκε ο λόγος για τον οποίο ο γιατρός μου δεν ήθελε να με κρατήσει. Για να μην πέσω προφανώς στα χέρια του σφαγέα! Όλα αυτά τα χρόνια το σκέφτηκα πολλές φορές αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τον πραγματικό λόγο της επιμονής του.

Κάποιοι ίσως σκεφτούν πως υπήρχαν άλλες σκοπιμότητες πίσω από την επιμονή του να φύγω. Ίσως το ότι θα με έστελνε συστημμένο σε κάποιο γιατρό ιδιωτικού νοσοκομείου με τον οποίο ήταν συνέταιροι. Σας διαβεβαιώ λοιπόν πως ουδέποτε μου ανέφερε ονόματα άλλων γιατρών και πως δεν προσπάθησε με κανένα τρόπο να με καθοδογήσει.

Ο γιατρός μου ήταν ο κος Τ. και όσοι γνωρίζουν περί Ιπποκράτειου είναι βέβαιο ότι ξέρουν ποιος είναι. Κανονικά θα έπρεπε να αναφέρω το όνομά του από τη στιγμή που μιλάω για μια αξιέπαινη συμπεριφορά, αλλά δεν μου επιτρέπεται να το κάνω, πρώτα απ’όλα λόγο της επικαιρότητας η οποία μπορεί να τον εκθέσει και επιπλέον εξαιτίας του ότι το παρών κείμενο δεν έχει επώνυμη υπογραφή.

Σ’ευχαριστώ πολύ γιατρέ!

Update 17/11/07: Επειδή κάποιοι αναγνώστες δεν είναι ενήμεροι για το γεγονός στο οποίο αναφέρομαι, δημοσιεύω τα ακόλουθα links: Mega Ναυτεμπορική Gnews Pathfinder Ημερησία Iatronet

Συναισθήματα

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
'Τι είναι το κρυφτό;'

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη.
Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί....

1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.
Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.

Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

(αγνώστου συγγραφέα)

για το αιώνιο θήλυ

19 Οκτωβρίου, ημέρα πρόληψης για το καρκίνο του μαστού.

Όσοι επιθυμείτε να το δείτε με καλή ποιότητα εικόνας, μπορείτε να το κατεβάσετε από το rapidshare (δεξί κλικ, save as...)

Κοιτάξτε κάτι ωραίους δημοκράτες!

Το ΠΑΜΕ (συνδικαλιστικό όργανο του ΚΚΕ) συγκεντρώθηκε σήμερα το πρωί έξω από τη βουλή με σκοπό να μην αφήσει κανέναν συνδικαλιστή από όποιο φορέα και αν προέρχεται και κανέναν βουλευτή, να προσέλθουν στο διάλογο για το ασφαλιστικό που ξεκινάει σήμερα.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρω για πιο λόγο κρατάνε αυτή τη στάση, φαίνεται όμως πως καμία διάθεση δεν έχουν για κουβέντα και μάλιστα για κουβέντα που όπως συμφώνησαν όλες οι πλευρές θα ξεκινήσει από μηδενική βάση δηλαδή χωρίς πλαίσια και προϋποθέσεις. Άρα μπορεί να συμπεράνει κανείς πως δεν πρόκειται για πολιτική στάση αφού καμία πολιτική θέση δεν έχει τεθεί μέχρι στιγμής. Μήπως πρόκειται για συμβολική στάση; Μήπως θέλουν να δείξουν πως το κόμμα τους δεν αναγνωρίζει καμία άλλη πολιτική πεποίθηση και θέση; Μήπως θέλουν να τονίσουν τις ριζοσπαστικές τους θέσεις; Αλήθεια ποιες είναι αυτές;

Σε τι τελικά εξυπηρετεί αυτή η δημοκρατική πράξη των διδασκόντων περί κοινωνικού κράτους και πολιτικής;

Κάποια στιγμή και ίσως να είναι τώρα η κατάλληλη, πρέπει να καταλάβουν πως απέχουμε 30 χρόνια από την εποχή του οικοδόμου που έβγαινε στους δρόμους με τη ντουντούκα και έριχνε και καμιά ψιλή όπου δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τη θέση του με λόγια. Αλλά ακόμα κι αν δεν το καταλάβουν, τέτοιες πράξεις μόνο σε βάρος τους είναι. Γιατί από τη μία η κοινωνία βλέπει, αναγνωρίζει και κρίνει ποιος δουλεύει για το δημόσιο συμφέρον και από την άλλη αυτή η ίδια κοινωνία θα τους αποβάλλει από το σύνολο ως παρασιτικούς οργανισμούς.

Ο συγκεκριμένος τραμπουκισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά άναρθρες κραυγές είτε καθοδηγούμενων για κάποιο σκοπό, είτε ήδη εκκούσια περιθοποιημένων ανθρώπων. Γιατί το να κατακρίνεις και να απορρίπτεις προτάσεις άλλων χωρίς να έχεις να αντιτάξεις κάτι είναι συμπεριφορά λίαν παιδική και τουλάχιστον αναχρονιστική.

Δεν δέχομαι πως το κόμμα της αριστεράς βασίζεται σε τέτοιες ιδεολογικές πρακτικές. Γνωρίζω καλά πως εκεί μέσα υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι που είναι ικανοί να συζητήσουν, να προτείνουν, να σχεδιάσουν και να δεχθούν οποιαδήποτε συμφωνία ή διαφωνία προκύψει. Λυπάμαι όμως που οι λαϊκοί εκπρόσωποι αυτής της παράταξης υιοθετούν συμπεριφορές που δεν οδηγούν πουθενά.

Γίναμε 5!

η εορτάζουσα

η παλιοπαρέα

το τρόπαιο

η μεγάλη στιγμή

the day after...

Δώσατε;

Για λίγες μέρες ήμουν απών από τη Blogοσφαιρα καθώς έπεσαν μαζεμένες πολλές υποχρεώσεις με διάφορα ευτράπελα, τα οποία όμως θα καταγράψω εδώ και ελπίζω να έχετε την υπομονή να διαβάσετε.

Ξεκινώντας από το Σάββατο που είχαμε το μνημόσυνο ενός θείου και ενώ ήταν προγραμματισμένο για τις 9:15 το πρωί, φτάσαμε ακριβώς την ώρα που τελείωσε και άρχισε η χαιρετούρα. Δηλαδή στις 9 ακριβώς!! Και πάλι καλά αφού ο κόσμος συνέχισε να έρχεται και μετά τη χαιρετούρα. Κανείς δεν ξέρει για πιο λόγο η τελετή έγινε τόσο σύντομα και σε light έκδοση. Και σαν μην ήταν αρκετό αυτό, ο τελετάρχης δεν εμφανίστηκε για να μοιράσει τα σχετικά (κόλυβα κλπ). Aλήθεια ξέρετε πόσο χρεώνουν τα σχετικά της τελετής; Συσκευασία (χάρτινο σακουλάκι) ψωμιού 0,40 λεπτά, συσκευασία (χάρτινο σακουλάκι) κόλυβων 0,70 λεπτά! Μεταφορά κολύβων από την εκκλησία στη καφετέρια του διπλανού τετραγώνου 40€! Τα λουλούδια φυσικά είναι πολλαπλής χρήσης αφού τα ενοικιάζεις! Απίστευτοι επιχειρηματίες, αχρείαστοι να'ναι!

Τη Κυριακή ήταν η ημέρα του μικρού Βασίλη. Βλέπετε αποφασίσαμε να γίνουμε νονοί και ο μικρός μας τίμησε με τη συγκατάθεσή του. Καιρό πριν είχε μάθει να μας ξεχωρίζει και να μας αποκαλεί νονό και νονά. Πως να του το αρνηθείς. Είναι μόλις 1,5 χρονών, κατάξανθος και φοράει 27 νούμερο παπούτσι! Άντρακλας έτσι; Και στάθηκε και στο ύψος των περιστάσεων αφού οι διαμαρτυρίες του περιορίστηκαν στο ελάχιστο την ώρα της κατάδυσης. Αφού λοιπόν φάγαμε ήπιαμε και κουτσομπολέψαμε στο καθιερωμένο τραπέζι που ακολούθησε, ήρθε η ώρα να φύγουμε (όλοι μαζί) και αφού περπατήσαμε και περάσαμε στον απέναντι δρόμο, διαπιστώσαμε πως κάποιος απουσίαζε από τη παρέα. Ποιός λέτε; Φυσικά ο Μπίλης! Όπου μετά το πρώτο πανικό, τον βρήκαμε να συγυρίζει τις καρέκλες του τραπεζιού της υπαίθριας ταβέρνας. Είμαστε λίγο απαράδεκτοι; Κι όμως μπορεί να συμβεί. Σκεφτείτε πως όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί του και πως πηγαίνει από αγκαλιά σε αγκαλιά. Τι πιο φυσικό να πιστεύεις πως κάποιος από τη παρέα τον κρατάει αγκαλιά την ώρα που φεύγουμε; Αλλά βέβαια το ίδιο πίστευαν όλοι! Κουμπάρα ψυχραιμία...

Καιρό τώρα, είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε εξετάσεις στη μικρή αφού δυσκολευόταν στην αναπνοή από τη μύτη η οποία ήταν μονίμως μέσα στη μύξα. Ο πρώτος ύποπτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τα κρεατάκια κι έτσι κι εμείς αφού κάναμε ακτινογραφίες, θεραπείες και μπάνια στη θάλασσα και μην έχοντας δει καμία βελτίωση, αποφασίσαμε με τη συμβουλή του γιατρού να προχωρήσουμε σε πιο δραστικά μέτρα: στην αφαίρεσή τους. Τη Δευτέρα λοιπόν πήγαμε για τις προεγχειρητικές εξετάσεις όπου παίρνουν άιμα για εξέταση και επιπλέον το παιδί εξετάζεται από αναισθησιολόγο. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Τόπος: Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης. Χρόνος: Δευτέρα 9 το πρωί. Κατάσταση μικρής: ήρεμη αλλά τη νύχτα είχε έντονο βήχα.

Πρώτος γιατρός που την είδε ήταν ο χειρούργος ο οποίος ζήτησε αναβολή της επέμβασης που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα, για να τις δώσει χρόνο να συνέλθει από το κρύωμα. Εξηγώντας του πως η κατάσταση της μικρής είναι χρόνια και δεν είναι απλό κρύωμα πρότεινε να κάνουμε τις προεγχειρητικές εξετάσεις και να το ξανασυζητήσουμε αφού έχουμε πάρει και τη γνώμη του αναισθησιολόγου. Η αναισθησιολόγος λοιπόν εξέτασε τη μικρή και κατέληξε πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη καρδιά της (φύσημα) κατά τη κρίση της, το οποίο όμως πρέπει να διερευνηθεί και να αξιολογηθεί από άλλους ειδικούς γιατρούς. Σε καμία περίπτωση, είπε, δεν μπορεί να μπει στο χειρουργείο αν βήχει ή αν δεν αξιολογηθει το εύρημα. Ήταν πολύ κατατοπιστική όσο αφορά τις επόμενες ενέργειες που έπρεπε να κάνουμε (εξέταση από καρδιολόγο και από παιδίατρο), αλλά χωρίς υπομονή απέναντι σε δυο γονείς που από τη μια ανησυχούν καθώς δεν είναι γιατροί για να γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλάμε και από την άλλη εγώ ιδιαίτερα, ήμουν πολύ σφιγμένος και διστακτικός και εξέφρασα την απορία, πως ο παιδίατρός της που την παρακολουθεί 5 χρόνια δεν έχει αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Η απάντηση που εισέπραξα ήταν αυτολεξή: "Τι πρόβλημα έχετε κύριε;" σε ένα έντονο και επιθετικό ύφος λες και αμφισβήτησα την επιστημονική της κατάρτιση ή ... τέλος πάντων. Λέω κι εγώ λοιπόν στον εαυτό μου "δώσε τόπο στην οργή, άκου τι σου λέει και κρατήσου για αργότερα". Η ίδια είπε πως θα ενημερώσει τους αρμόδιους για τα παραιτέρω. Το καλύτερο όμως ήταν η άκρως ιατρική και επιστημονικά τεκμηριωμένη συμβουλή της: "Οι καλύτεροι γιατροί για το παιδί σας είστε οι ίδιοι οι γονείς! Εσείς θα αποφασίσετε αν πρέπει να κάνει την επέμβαση αύριο το πρωί ή όχι, ανάλογα με τις απαντήσεις των άλλων γιατρών και από το πόσο θα βήχει." Φανταστείτε τώρα αν μπορείτε τον εαυτό σας σ'αυτή τη θέση. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η μικρή πάρει το Ok των άλλων γιατρών, να πρέπει να αξιολογήσετε το βήχα της και να κρίνετε αν πρέπει να εγχειριστεί ή όχι. Ας πούμε λοιπόν πως εσείς αξιολογείτε τον βήχα ως μη σημαντικό ή τέλος πάντων ας πουμε πως το παιδί έβηξε μια δυο φορές. Με την άγνοια που προφανώς έχετε περί ιατρικών θεμάτων μπορείτε να αποφασίσετε και να εγγυηθείτε ότι δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω οδηγίες της αναισθησιολόγου; Ή μήπως το πιο ασφαλές είναι να το αναβάλετε για να είστε σίγουροι σαν γονείς; Μετά βέβεαι προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: Το πότε το παιδί θα είναι σε θέση να εγχειριστεί. Και μετά κι αλλο ένα: Ποιος πάλι θα κρίνει αυτό; Δεν ξέρω, ίσως η συζήτηση με την αναισθησιολόγο να με ζάλισε και να θόλωσε το μυαλό μου και να μην μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Πάντως αν αφήσω τη σκέψη μου ελεύθερη μπαίνει σε περίεργα μονοπάτια...

Πράγματι μετά από λίγο η προϊσταμένη και ένας ειδικευόμενος γιατρός της ΩΡΛ κλινικής στην οποία μας έχουν κάνει από το πρωί εισαγωγή, μας βρίσκουν και μας δίνουν γραπτές οδηγίες (παραπεμπτικά) για να μας δουν οι κατάλληλοι γιατροί οι οποίοι έχουν ήδη ειδοποιηθεί καθώς η ώρα είναι ήδη περασμένη και υπήρχε περίπτωση να έχουν φύγει. Πρώτο ραντεβού ο παιδίατρος της παιδιατρικής κλινικής στη διπλανή πτέρυγα, ο οποίος αφού τον βρήκαμε μας έβαλε σε αναμονή. Ατέλειωτη αναμονή. Ο χρόνος πέρναγε και ήταν σχεδόν βέβαιο πως ούτε ο καρδιολόγος θα περίμενε, ούτε την αναισθησιολόγο θα ξαναβλέπαμε, ούτε και το χειρούργο που περίμενε τη γνώμη της για να δούμε τι θα κάνουμε. Και αφού απ'ότι φαινόνταν δεν είχε σκοπό να μας δει τουλάχιστον άμεσα, βρήκαμε την διευθύντρια της παιδιατρικής κλινικής η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ μας έδιωξε με το σκεπτικό πως κανείς δεν την είχε ενημερώσει. Και πιστέψτε με, το παραπεμπτικό που κρατούσαμε δεν στάθηκε αρκετό να τη κάνει να αλλάξει γνώμη, λέγοντας πως δεν γράφει το όνομα του γιατρού (είχε μόνο υπογραφή) και πως δεν μπορεί ένας ειδικευόμενος να κάνει ότι θέλει! Και βέβαια η απάντησή μου ήταν πως φαίνεται πως έχουν εσωτερικά προβλήματα επικοινωνίας αλλά όπως κι αν έχει αυτό δεν με αφορά. Έχοντας παραπεμπτικό θεωρώ πως ακολουθώ μια διαδικασία και περιμένω να με δει ο γιατρός. Τα όποια εσωτερικά προβλήματα έχουν θα πρέπει να τα λύσουν εσωτερικά και όχι μέσω των ασθενών τους. Στην συνέχεια της επίμονης άρνησής της ρώτησα μήπως τελικά έπρεπε να ξαναδώ την αναισθησιολόγο και να της ζητήσω να μου δώσει νέες οδηγίες αφού αυτές θεωρούνται κατά τη γνώμη της άκυρες για να διαπιστώσω σύντομα πως η κυρία ήταν αποφασισμένη και τίποτα δεν θα της άλλαζε γνώμη. Έτσι λοιπόν εγκαταλείψαμε τη παιδιατρική κλινική για να προλάβουμε τουλάχιστον τον καρδιολόγο.

Κατά την επιστροφή μας στα εξωτερικά ιατρεία που ήταν το γραφείο του καρδιολόγου, μας συνάντησε ή καλύτερα μας βρήκε, ο ειδικευόμενος και η προϊσταμένη οι οποίοι είχαν ήδη μάθει τι έγινε και διέκρινα πάνω τους ένα συγκαταβατικό ύφος το οποίο έδειχνε πως μάλλον δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο καρδιολόγος πράγματι είχε ήδη σχολάσει αλλά μας περίμενε. Αφού έκανε στη μικρή όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, υπερηχογράφημα, καρδιογράφημα και ακρόαση, αποφάνθηκε πως το συγκεκριμένο εύρημα είναι άνευ σημασίας και αξιολόγησης και πως δεν χρειάζεται καμία αγωγή.

Μπορείτε να μαντέψετε τη συνέχεια; Βγαίνοντας από το γραφείο του καρδιολόγου, ο ειδικευόμενος γιατρός και η προϊσταμένη μας περιμένουν για να μας οδηγήσουν σε άλλο παιδίατρο των εξωτερικών ιατρείων, η οποία μας δέχθηκε, μας εξέτασε και τελικά πήραμε και τη δική της έγκριση.

Εδώ θέλω να σημειώσω πως τόσο ο ειδικευόμενος, η προϊσταμένη, ο καρδιολόγος και η παιδίατρος των εξωτερικών ιατρείων, όσο και το νοσηλευτικό προσωπικό που γνώρισα και τις δύο μέρες, ήταν ευγενέστατοι, πρόθυμοι και πολύ φιλικοί με τη μικρή. Αλλά προφανώς αυτοί δεν ήταν διευθυντές.

Φτάσαμε λοιπόν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μικρή έχει την έγκριση των γιατρών και θεωρητικά μπορεί να εγχειριστεί την άλλη μέρα. Ο χειρούργος βέβαια που θα βλέπαμε με το τέλος των εξετάσεων έχει φύγει, οπότε μένουμε εμείς μόνοι να αποφασίσουμε τη συνέχεια. Φεύγοντας από το νοσοκομείο συναντάμε τη προϊσταμένη η οποία σε ανύποπτο χρόνο μας λέει με εμπιστευτικό ύφος: "Μην ανησυχείτε, κάντε στο παιδί πλύσεις με φυσιολογικό ορό και φέρτε τη το πρωί. Το χειρουργείο θα γίνει κανονικά." Τι σημαίνει τώρα αυτό;

Το άγχος κι η αγωνία που είχαμε όλο το απόγευμα για να πάρουμε τη σωστή απόφαση, ελάφρυναν όταν η γυναίκα μου πρότεινε να επικοινωνήσουμε με κάποιο γνωστό μας γιατρό ΩΡΛ και να ζητήσουμε τη δική του συμβουλή η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ περιορίστηκε σε μια ερώτηση: "Δώσατε;" Και όταν βέβαια του είπαμε πως δεν δώσαμε μας εξήγησε και τα αίτια αυτής της ταλαιπωρίας.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε πρωί πρωί στο νοσοκομείο. Το παιδί μπήκε για την επέμβαση και βγήκε χωρίς κανένα πρόβλημα. Εδώ δεν έχει νόημα να μπω σε άλλες λεπτομέρειες πέρα από το να επιβεβαιώσω πως ούτε και σήμερα "δώσαμε" παρ'όλο που μετά το χειρουργείο, ο χειρούργος πέρασε να τη δει και με κάλεσε στο γραφείο του. Εκεί είμασταν οι δυο μας και φυσικά υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να γίνει το "έγκλημα". Δεν θα κρύψω πως ήμουν προετοιμασμένος αλλά και αποφασισμένος να το τραβήξω όσο μπορούσα. Για να σε καλεί ο γιατρός στο γραφείο του σημαίνει πως θέλει να μιλήσετε ιδιαιτέρως και ή έχει να σου πει κάτι για το παιδί ή θέλει να παίξετε μια παρτίδα τάβλι χωρίς τρίτους που θα μπορούσαν να παρενοχλήσουν. Το μοναδικό πράγμα πάντως που μου είπε ήταν πως το παιδί θα πρέπει να φάει ελαφρά το βράδι και να μου γράψει μια συνταγή για φάρμακα. Άρα δεν υπήρχε κάτι εμπιστευτικό, έτσι δεν είναι; Αυτή τη συνταγή και την οδηγία δεν μπορούσε να μου τα δώσει στο θάλαμο; Τον ευχαρίστησα λοιπόν και έφυγα.

Από τη μια πλευρά αισθάνομαι ήσυχος με τη συνείδησή μου και περήφανος για τη ψυχραιμία μου και από την άλλη αισθάνομαι τύψεις απέναντι στη ταλαιπωρία και το όποιο ρίσκο υπέβαλλα στη μικρή. Και πιστέψτε με μιλάμε για κάτι απλό. Αν το θέμα ήταν πιο σοβαρό τι θα έπρεπε να κάνω; Από τη πρώτη στιγμή που μπήκαμε σ'αυτή τη περιπέτεια είχα στο μυαλό μου την Αμαλία και σκεφτόμουν πως αν εκείνη είχε το κουράγιο να πολεμήσει αυτή τη κατάσταση, τότε πρέπει να το βρω κι εγώ.

περί ιστορίας το ανάγνωσμα

Υπάρχει μια πολιτική αντίληψη που λέει πως αν ένας λαός θέλει να φιλιώσει και να προοδεύσει με το γείτονά του, πρέπει να ξεχάσει το παρελθόν και να κοιτάξει το μέλλον. Τουλάχιστον, το κοινό και μη φιλικό παρελθόν (politically correct) δηλαδή αυτό που δημιούργησε εντάσεις, διαφωνίες και πολέμους. Υποτίθεται πως ένα τέτοιο παρελθόν δημιουργεί μια τροχοπέδη που τρέφει εθνικιστικά αισθήματα και δεν αφήνει το λαό να προοδεύσει και να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα που τουλάχιστον σήμερα τα αποκαλούμε με τον όρο παγκοσμιοποίηση και νέα οικονομία. Τα νέα αυτά δεδομένα απαιτούν πολύ συχνά τη συνεργασία δύο τέτοιων γειτόνων με απώτερο στόχο διάφορα επί μέρους οφέλη. Το βασικό επιχείρημα αυτής της ιδέας είναι πως η εξωστρέφεια είναι ο μοναδικός τρόπος να απεμπλακεί κανείς από φθορές και από το κίνδυνο της απομόνωσης με ότι αυτό συνεπάγεται με οικονομικά κριτήρια.

Προσωπικά δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να συμφωνήσω με αυτή την αντίληψη, αν και μου φαίνεται επί της ουσίας σωστή, όμως την κατανοοώ και βάση λογικής συνεπαγωγής συμπεραίνω πως πουθενά δεν αναφέρει και πολύ περισσότερο, δεν προϋποθέτει, τη διαγραφή του παρελθόντος δηλαδή της ιστορίας, ούτε βέβαια και της παραποίησής της.

Όσο κι αν διάβασα και παρακολούθησα θέματα σχετικά με το περιβόητο βιβλίο της ιστορίας, πουθενά δεν είδα να αναφέρεται κάποια επιχειρηματολογία σχετική με την ανάγκη της αναθεώρησης της περιγραφής των γεγονότων. Η μόνη δήλωση αρμοδίου που άκουσα για το θέμα ήταν της κας Μ. Ρεπούση (μέλος της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου) η οποία τόνισε πως η ιστορία πρέπει να διδάσκεται από το σχολείο και όχι από το σπίτι (οικογένεια), καθώς μόνο αυτή είναι πιο κοντά στα επιστημονικά δεδομένα. Και ναι μεν θα συμφωνήσω ως προς τα επιστημονικά δεδομένα αλλά μου γεννήθηκαν και δύο ερωτήματα:

α) Δηλαδή η ιστορία που διδάσκεται στο σχολείο έχει κι αυτές έστω και λίγες διαφορές, από αυτά από αποκαλούμε επιστημονικά δεδομένα; Η προσπάθεια μετάδοσης της γνώσης σε απλουστευμένο επίπεδο καθώς απευθύνεται σε παιδιά σημαίνει και την παραποίηση ή την απόκρυψη γεγονότων;

β) Μήπως τέτοιες δηλώσεις υπονοούν την με προσπάθεια δημαγωγίας υποβάθμιση του εθνικού φρονήματος ενός λαού, μιλώντας για το συγκεκριμένο θέμα;

Αν κάποιος μπορεί να απαντήσει σ’αυτά τα ερωτήματα, θα μου έκανε μεγάλη χάρη.

Τελειώνοντας και παίρνοντας θέση για αυτή τη πολιτική θεωρία, υποστηρίζω πως μπορεί να έχουν δίκιο οι ειδικοί και όντως να πρέπει να αφήσουμε κάποια πράγματα πίσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως είναι αποδεκτή οποιαδήποτε παραποίηση της ιστορίας και των γεγονότων. Η ουσία και η λύση παράλληλα, είναι η ώριμη διαχείριση της μνήμης μας προς αποφυγή παρόμοιων γεγονότων και όχι η λήθη. Άλλωστε τι είναι αυτό που δίνει ταυτότητα σε ένα λαό αν όχι η κοινή συνείδηση;

Στο Video που ακολουθεί μπορείτε όσοι ενδιαφέρεστε να δείτε και να μάθετε τι ακριβώς σημαίνει «Οι έλληνες συνωστίστηκαν στη Σμύρνη» κατά την πρώτη εκδοχή του βιβλίου καθώς και τι σημαίνει «δραματικές συνθήκες εξόδου του ελληνικού πληθυσμού από τη Μ. Ασία» κατά τη νέα εκδοχή, την οποία όμως δεν θα δούμε τυπωμένη ακόμα καθώς το βιβλίο όπως γνωρίζουμε αποσύρθηκε.

rapidshare link με ποιότητα mpeg4 (δεξί κλικ, save target as...)

Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερο και πιο ακίνδυνο post με άκρως εκσυγχρονιστικές προτάσεις.

Το υλικό του video το έλαβα σε μορφή παρουσίασης (powerpoint) με email και υπογράφεται από κάποιον με τα αρχικά Γ.Χ. ως εκ τούτου δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα και σε ποιον ανήκουν. Η μοναδική επέμβαση που έκανα ήταν η οπτικοποίηση των φωτογραφιών σε μορφή video και η προσθήκη μουσικής υπόκρουσης (W. A. Mozart, Requiem K. 626, Lacrymosa. Εκτέλεση: Neville Marriner, Academy of St Martin-in-the-fields, Academy Chorus, Director: Laszlo Heltay). Επίσης έκρινα σκόπιμο οι σχολιασμοί να παραμείνουν στα Αγγλικά για ευνόητους λόγους.

Links με τη περιγραφή των ιστορικών γεγονότων:

Ελληνική βιβλιοθήκη Νοτίου Καλιφόρνιας

Wikipedia

ή ψάξτε στο google

Vivodi Update

Απάντηση της Vivodi στην ΕΕΤΤ και κοινοποίηση σε μένα σχετικά με την καταγγελία που αναφέρεται εδώ:

Η Vivodi δεν φέρει καμία ευθύνη για την εν λόγο καθυστέρηση, καθώς δεν γνώριζε εξ’αρχής την αδυναμία τεχνικής υποστήριξης του ΟΤΕ (έλλειψη διαθέσιμων πορτών και βρόγχων).

Εεεε; Και τι τον ενδιαφέρει το πελάτη; Όταν μπαίνω σε ενα κατάστημα να αγοράσω παπούτσια, διαλέγω σχέδιο, νούμερο και χρώμα, τα αγοράζω και τα φοράω. Δεν τα παραγγέλνω και περιμένω το εργοστάσιο 6 μήνες να τα φτιάξει!

Τι λένε οι άνθρωποι!

πατέρα κάτσε φρόνιμα...

8 πράγματα που είδα και άκουσα το καλοκαίρι και κατάλαβα πως η κοριτσάρα junior μεγαλώνει:

Έμαθε να επιπλέει στο νερό χωρίς βοήθεια και με λίγη προσπάθεια να κολυμπάει. Ότι ακριβώς δεν έμαθε μετά από 1 χρόνο στο κολυμβητήριο.

Έκανε νέους φίλους, το Γιάννη, το Βασίλη και το Θέμη. Αλλά παρ’όλα αυτά θα παντρευτεί το Θανάση!

Δοκίμασε και λάτρεψε τις γαρίδες!

Έμαθε να πιάνει αχινούς και να τους θάβει στην άμμο. Αλοίμονο στους ανυποψίαστους...

Η ατάκα της μετά από κάθε χτύπημα: όποιος δεν χτυπάει δεν μεγαλώνει!

Το ότι μέσα σε 5 ώρες είδε την Ωραία Κοιμωμένη 5 φορές και τραγούδησε άλλες 15 το soundtrack:

Έμαθε να λέει συγγνώμη και σ’αγαπώ!

Η ατάκα της σπίτι μου σπιτάκι μου... μόλις γύρισε μετά από δυο μήνες διακοπών.

Κι είμαστε ακόμα στην αρχή...

Αϋπνίες...

Ok, είπαμε τελειώσαμε με τα των εκλογών, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ... το σκίτσο είναι άπαιχτο!

χι χι χι χι χι !!!

thanks Nick

Καλή πρόοδο!

Για άλλους τέλος εποχής και για άλλους επιστροφή στα θρανία.

Όπως και να'χει καλή πρόοδο!

Μονόπρακτο

Διαβάζοντας τελευταία πολλά και διάφορα blogs με θέμα τη προεκλογική περίοδο καθώς και την εκλογή νέας κυβέρνησης, έχω την αίσθηση πως οι συγγραφείς τους έχουν σαν στόχο την δημιουργία εντυπώσεων χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες και πολλές φορές κενές εκφράσεις και ύβρεις, λες και αυτοί οι άνθρωποι είναι φερέφωνα των κομμάτων ή κάποιων εκπροσώπων τους. Με έχουν κάνει να αισθανθώ αμηχανία, να τους διαβάσω δις και τρεις για να είμαι σίγουρος πως δεν μου ξέφυγε κάτι σημαντικό και δεν κρύβω πως με αρκετούς αγανάκτησα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τις προθέσεις της συμπεριφοράς και της έκφρασης του λόγου τους και κάποιες φορές μου πέρασε από το μυαλό πως λειτουργούν σαν συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι δημοσιογράφοι. Σε κάθε περίπτωση τους αντιμετώπισα με σκεπτικισμό.

Τελικά το μέσο που λέγεται Blog δίνει μια μορφή εξουσίας σε όλους μας. Η δυνατότητα να χρησιμοποιεί κανείς τη πένα του κατά βούληση είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι αυτό ακριβώς που λέμε «Ελευθερία του λόγου» και αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημαντικότητα όταν κατά βάθος ξέρεις πως στη χειρότερη περίπτωση θα σε διαβάσουν και 10 άνθρωποι. Η φωνή σου έχει ακουστεί. Τι γίνεται όμως όταν η χρήση αυτού του μέσου περιορίζεται σε ένα κενό λόγο; Πόσο επικίνδυνο είναι να σε παρασύρει το μέσο σε μια κραυγή επιθετικών προσδιορισμών που ουσιαστικά δεν λένε τίποτα πέρα από το να δημιουργήσουν μια αρνητική εντύπωση στο ακροατήριο περί του θέματος (επιθυμητό αποτέλεσμα) αλλά και για το πρόσωπό σου;

Από το Μάρτιο που άρχισα να ασχολούμαι με το Blogging (read/write) απόλαυσα πολλά ωραία κείμενα είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας με τους συγγραφείς τους. Μετά όμως από 6 μήνες διαπιστώνω πως τελικά αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε έγραψαν ένα κατ’ουσία ανούσιο αλλά ωραίο κείμενο ή ημερολόγιο, δεν είναι σε θέση ή δεν γνωρίζουν πως να εκφράσουν τις σκέψεις και τα επιχειρήματά τους – αν έχουν – πιάνοντας το θέμα της πολιτικής. Και όπως πολύ σωστά μου είπε σε ανύποπτο χρόνο η προσφιλής μου DiVa, η συστηματική ανάγνωση των κειμένων κάποιου προσώπου οδηγεί μοιραία στο να σχηματίσεις και να επιβεβαιώσεις την εικόνα που έχεις γι’αυτόν μειώνοντας παράλληλα τις πιθανότητες να κάνεις λάθος. Με λίγα λόγια είτε το θέλουμε είτε όχι, αργά ή γρήγορα ξεγυμνωνόμαστε!

Με λύπη μου λοιπόν διαπίστωσα πως είναι λίγοι αυτοί που έπεσαν στη παγίδα του θέματος που λέγεται «εκλογές» και δεν έκαναν σαρδάμ. Όπως είπα, δεν γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει αν κίνητρό τους να ασχοληθούν ήταν το ενδιαφέρον για τα κοινά ή η δημιουργία εντυπώσεων. Ο κενός λόγος είναι κενός. Και το μάθημα που πήρα είναι πως δεν αξίζει να σπαταλώ το χρόνο μου διαβάζοντας αερολογίες. Προσωπικά όταν πηγαίνω στο περίπτερο να πάρω ένα περιοδικό, είτε ζητάω ένα συγκεκριμένο που ξέρω εκ των προτέρων τι περίπου θα διαβάσω, είτε τα ξεφυλλίζω προσπαθώντας να επιλέξω αυτό που θα μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και στα Blogs ακόμα και στο δικό μου. Είναι εύκολο να γράφεις σελίδες αραδιάζοντας ότι σου’ρθει στο κεφάλι. Είναι πολύ δύσκολο όμως να τις γεμίζεις και να λες κάτι που το κατανοεί κάθε νοήμονας άνθρωπος, άσχετα αν είναι παλιό, καινούργιο, ποίημα, ημερολόγιο, φαντασία κλπ.

Επειδή η παρουσία μου στο Blogging δεν έχει σαν στόχο να κάνω το χωροφύλακα ή το δάσκαλο, παίρνω δραστικά μέτρα για να προστατέψω τον εαυτό μου. Περιορίζω τις βόλτες μου και τις αναγνώσεις μου σε πρόσωπα που έχουν αποδείξει κατά τη γνώμη μου την αξία του λόγου τους. Για τους υπόλοιπους: ΔΓ/ΔΑ. Και για τους νέους: όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία.

Ουφ... τα είπα.

Η άποψή μου για τη πολιτική του σήμερα είναι αρκετά θολή. Από τη μία τα γνωστά περί δικομματισμού και από την άλλη τα γνωστά περί ψήφου στους μικρούς. Προσωπικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο ούτε για μένα ούτε και για το τόπο. Σχετικά με τους μικρούς τα έχω πει στο προηγούμενο post και δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω πέρα απ’το ότι οι μικροί χρειάζονται στη βουλή για να λειτουργούν σαν ελεγκτικοί μηχανισμοί. Σχετικά με τους μεγάλους, πρόκειται θεωρητικά για έμπειρους πολιτικούς που λειτουργούν όμως με το καθεστώς μιας ανώνυμης εταιρίας. Εδώ ακριβώς χαλάει η συνταγή. Όταν προσπαθούν να με πλησιάσουν με επικοινωνιακά κόλπα που γνωρίζουν καλά οι εταιρίες marketing, όπως μια φωτογραφία ενός προσώπου σε μια αφίσα, ένα βαρύγδουπο σύνθημα τυπωμένο σε ένα πανό, με ένα διαφημιστικό σποτ που μπορεί να είναι αρνητική διαφήμιση του αντιπάλου, ένα δακρύβρεχτο σεναριάκι, ή ακόμα και κάτι που προσπαθεί να ξυπνήσει τη πληγωμένη εθνική μας περηφάνια, αρνούμαι. Πολύ απλά μουλαρώνω και αρνούμαι να ακούσω και να δω. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει όταν πρόκειται για ένα συνεντευξιαζόμενο πολιτικό γιατί στην ουσία πρόκειται για μια interactive αφίσα που απλά σου δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις θέμα ή κανάλι. Ο λόγος του ασχέτως θέματος είναι κονσέρβα.

Και κάτι επίκαιρο: Αν δεν είχαν συμβεί τα τραγικά γεγονότα με τις φωτιές πόσοι υποψήφιοι σήμερα θα έσκουζαν για το περιβάλλον;

Για να κλείσω το θέμα που έπιασα θέλω να πω πως η δημοκρατία για την οποία μάχονται όλοι σαν ιδέα και πράξη έχει πεθάνει. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλώς δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα με πιο χαρακτηριστικό αυτό των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων χωρίς ευκαιρίες. Δεν θεωρώ δημοκρατία τα panel με τους τηλεstar που όλοι έχουν άποψη επί παντός επιστητού. Δεν θεωρώ δημοκρατία την ανάληψη της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων από δυο τρία διορισμένα κυβερνητικά στελέχη που πράττουν τα έργα τους με πλήρη συσκότιση και ανωνυμία άρα και χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρώ δημοκρατία την ατιμωρησία αυτών που βλάπτουν τη κοινωνία με οποιοδήποτε τρόπο.

Η δημοκρατία είναι ένα παρωχημένο μοντέλο. Ένα μοντέλο που ναι μεν εφαρμόζεται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη αλλά δεν εκφράζει τους κατοίκους του (παγκοσμιοποίηση γαρ). Έχω αφήσει αρκετές αιχμές μέχρι τώρα και κάποιοι σίγουρα θα έχετε τσιτωθεί. Μην ανησυχείτε όμως. Αυτό που υπονοώ και θα ξεκαθαρίσω αμέσως δεν έχει να κάνει με ακραίες καταστάσεις. Μιλάω για ένα μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο, αν κάποιες χώρες καταφέρουν να επιβιώσουν και δουν τα πράγματα πιο καθαρά, αργά ή γρήγορα θα το επιλέξουν. Δημοψήφισμα κυρίες και κύριοι. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Το δημοψήφισμα είναι ένα μοντέλο που απαιτεί ώριμους και ενεργούς πολίτες. Πολίτες που έχουν άποψη, πρόταση και υπευθυνότητα. Είναι ένα μοντέλο που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και αερολογίες. Είναι ένα μοντέλο που δεν χωράει δικομματισμούς ούτε μικρούς και μεγάλους. Δημοψήφισμα για τη παιδεία και το βιβλίο ιστορίας, δημοψήφισμα για το όνομα των Σκοπίων, δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό και για τα πάντα. Μήπως και αυτό δεν είναι ένα εργαλείο marketing; Η έρευνα αγοράς σαν επιστήμη στηρίζεται στις συνεντεύξεις και στα ερωτηματολόγια. Εδώ γιατί αποφεύγουμε να το εφαρμόσουμε; Κάθε πετυχημένη εταιρία στηρίζεται σε αυτή την επιστήμη. Ρωτάει τους καταναλωτές της τι θέλουν, πως, γιατί, πόσο και τους το δίνει. Δεν ξέρω γιατί φαίνεται τόσο απλουστευμένο αλλά ξέρω πως πρόκειται για κάτι που δεν αποκλείει αλλά ελαχιστοποιεί τα σφάλματα.

Είμαι βέβαιος πως δεν εκφράζω καμία σοφία και πως υπάρχει πλήθος ανθρώπων που τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά πριν από μένα. Και αν απέρριψαν αυτή τη ιδέα το έκαναν για ένα και μόνο λόγο: Για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εξουσίας τους.-

...29, θες κι άλλο ή σταματάς;

finos films

Καθώς 29 κομματικές παρατάξεις έχουν δηλώσει συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές και δεδομένου πως τα 24-25 απ’αυτά τα κόμματα είναι ήδη χαμένα, επιτρέψτε μου να εκφράσω τις παρακάτω απορίες:

Είναι καλή η πολυφωνία δε λέω, αλλά δεν έχω μάθει και τι πρεσβεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Εσείς μήπως ξέρετε;

Αν, λέω αν υποθέσουμε πως αυτά τα 29 κόμματα έχουν ίσες δυνάμεις και αντιπαρατεθούν για τις 11.000.000 ψήφους (αν ψήφιζαν όλοι οι πολίτες ακόμα και τα μωρά), τότε θα έπαιρναν 345.000 ψήφους το καθένα. Μα καλά είμαστε σοβαροί; Γιατί με τα πραγματικά δεδομένα το εκλογικό σώμα ανέρχεται σε 9.850.000 από τους οποίους ψηφίζουν περί τους 7.500.000 και αν αφαιρέσουμε άλλες 150.000 άκυρα ή λευκά τι μένει; 7.350.000 ψήφοι που αν τις κατανείμουμε ισόποσα στα 29 υποψήφια κόμματα, αντιστοιχούν 250.000 ψήφοι στο καθένα! Δεν εξετάζω προγράμματα, ούτε δυναμικές, ούτε τίποτα. Λέω απλώς πως είναι πάρα πολλά για μια χώρα σαν τη δική μας. Δηλαδή σαν να λέμε πως ο κάθε ένας που νομίζει πως έχει κάτι να πει μαζεύει τους γνωστούς του (των γνωστών κλπ) και κατεβαίνει υποψήφιος.

1. Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.), (Κ. Καραμανλής)
2. Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.), (Γ. Παπανδρέου)
3. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ), (Αλέκα Παπαρήγα)
4. Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Ι. Μπανιάς, Π. Μαντάς, Ηλ. Νικολόπουλος, Γ. Πάντζας, Ι. Χαριτόπουλος, Εμμ. Γλέζος, Ι. Θεωνάς, Παν. Κοσμάς, Ροδ. Ρινάλντι, Γ. Χαλκιάς, Αλ. Αλαβάνος)
5. Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.), (Γ. Καρατζαφέρης)
6. Δημοκρατική Αναγέννηση (Στέλ. Παπαθεμελής)
7. Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.), (Εκτελεστική επιτροπή: Ν. Καργόπουλος, Ν. Λεοντόπουλος, Σήφ. Στενός)
8. Δημοκρατική Παγκόσμιος Ελλάς (Στ. Κρικέλης). Κατέρχεται μόνο στην Α' και Β' Αθηνών
9. Ελληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής)
10. Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Β. (ΕΑΜ Β.), (Π. Τραϊανός)
11. Ενωση Κεντρώων (Β. Λεβέντης)
12. Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά (ΕΝΑΝΤΙΑ), (Διοικούσα επιτροπή: Κ. Παπαδάκης, Δ. Θανασούλας, Κ. Πίττας, Δ. Σαραφιανός, Γ. Παυλόπουλος)
13. Ενωτικό Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κίνημα, (Ι. Πρωτόπαππας). Κατέρχεται μόνο στον νομό Αιτωλοακαρνανίας
14. Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (Π. Κρόκος)
15. Κόμμα Φιλελευθέρων (Εμμ. Καλλιγιάννης)
16. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μαρξιστικό - Λενινιστικό), (Γρηγ. Κωνσταντόπουλος, Β. Σαμαράς, Ηλ. Καμαρέτσος)
17. Λευκό (Κ. Ντάλιος)
18. Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΜΕ.Ρ.Α., (Δ. Δεσύλλας, Γ. Δημητρίου, Θ. Κουτσουμπός, Χ. Μπίστης)
19. Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μ-Λ ΚΚΕ), (Αντ. Παπαδόπουλος, Πετρ. Κουφοβασίλης)
20. Νέο Κόμμα Σωτηρίας Χριστιανική Δημοκρατία (Αλκ. Στοΐλης). Κατέρχεται μόνο στην Α' Αθηνών και στον νομό Δράμας
21. Νέος Φασισμός (Αθ. Δασκαλόπουλος)
22. Οικολόγοι Εναλλακτικοί (Μ. Δερτούζος)
23. Οικολόγοι Πράσινοι (Ιωάννα Κουτούλη, Αν. Κρομμύδας, Ι. Μαχαίρας, Σταμ. Μπουντούρης, Μ. Τρεμόπουλος, Ι. Χαραλαμπάκης)
24. Οραμα Τοπικά Κοινοβούλια (Δ. Κατσίμπρας)
25. Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ), (Διοικούσα επιτροπή: Ηλ. Ζαφειρόπουλος, Ελένη Κωνσταντινοπούλου, Διον. Γουρνάς)
26. Οργή Λαού (Ο.ΛΑ.) με Δημοψηφίσματα - Αμεση Δημοκρατία (Γ. Κόκκας)
27. Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη (Π.Α.Α.), (Ν. Κολίτσης). Κατέρχεται μόνο στη Β' Αθηνών
28. Φιλελεύθερη Συμμαχία (Φ. Περλικός)
29. Φως - Αλήθεια - Δικαιοσύνη (Κ. Μελισσουργός).

πηγή: Ελευθεροτυπία

Πως να πιστέψω δηλαδή ότι αυτοί οι 29 κομματάρχες έχουν κάτι διαφορετικό να πουν; Υποτίθεται πως κάθε κόμμα έχει ένα καταστατικό το οποίο εκφράζει τη θέση του και την ιδεολογία του και πως έχει διαφορετική αντίληψη για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κι εγώ πρέπει να δεχθώ πως το κόμμα Νο 12 διαφέρει από Νο 16, τα Να 18 και 19, πως άλλο είναι το 9, άλλο το 22 κι άλλο το 23.

Sorry αλλά δεν πείθομαι. Αντιθέτως σκέφτομαι και μάλιστα σοβαρά πως στη πλειοψηφία τους είναι ψώνια, που ψοφάνε για εξουσία, προβολή και δημοσιότητα.

Η πρώτη τάξη του Λυκείου ήταν η χρονιά που ένιωσα πως έπρεπε να συμμετέχω στα πολιτικά (και κομματικά) πράγματα του τόπου και η πρώτη εκδήλωση αυτής της ανάγκης ήταν η κατά φαντασία ίδρυση με τη παλιοπαρέα, μιας οργάνωσης, της ΟΔΑΚ. Τα αρχικά δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως καθώς και πάλι η φαντασία μας, μας επέτρεπε να τα ερμηνεύουμε όπως μας βόλευε σε κάθε περίσταση. Η πρώτη πολιτική μας πράξη – και τελευταία - ήταν η κατάθεση στεφάνου στο Πολυτεχνείο. Η ίδρυση της ΟΔΑΚ ήταν και η αιτία για τη διαγραφή μου ως μέλος από το τοπικό γραφείο της Ν.Δ. Στη συνέχεια κάποιοι από τη παρέα γνώρισαν κάποιους που τους έβαλαν επικεφαλής της νεολαίας ενός νεοιδρυθέντος – επίσημα αυτή τη φορά - κόμματος με το όνομα ΠΑΚΗΔΙ που δεν θυμάμαι καν τι σημαίνει. Ήταν όμως σχετικό με αυτό που λέμε Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Μας πιάνουν λοιπόν και μας παρακαλάνε να πάμε στα γραφεία του κόμματος για τον αγιασμό και τα εγκαίνια, δήθεν να δείξουν πως έχουν κόσμο. Πλάκα στη πλάκα και με πολλά παρακάλια, αποφασίσαμε να πάμε με τον όρο όμως, πως δεν θα πούμε ούτε ονόματα ούτε θα υπογράψουμε χαρτιά. Ξέρετε τι έγινε τελικά; Ενώ είμαστε στα γραφεία εμφανίστηκε ο αρχηγός, ένας άντρας γύρω στα 45-50, νταβραντωμένος με τσιγκελωτό μουστάκι, σωστός κρεοπώλης όπου αφού μας τίμησε με τη χειραψία του έναν έναν και άρχισε ένα λογίδριο περί της ιδεολογίας του, κάναμε μεταβολή γιατί θυμηθήκαμε πως έχουμε μια δουλειά και όπου φύγει φύγει. Τελικά στα εγκαίνια δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10 άνθρωποι! Φυσικά κανείς μας δεν ξανάκουσε γι’αυτό το κόμμα.

Θέλουμε λοιπόν πολυφωνία στη βουλή, θέλουμε να δείξουμε τη δυσαρέσκιά μας στους μεγάλους, αλλά μην λέμε έτσι αβίαστα "ρίχτε ψήφο στα μικρά κόμματα". Στη πλειοψηφία τους πρόκειται για ψώνια και παρλαπίπες. Άσε που η ψήφος που θα μετρηθεί υπερ τους μπορεί να μην ερμηνευθεί σωστά. Η προσωπική μας διαμαρτυρία έναντι των μεγάλων είναι πολύ εύκολο να καταμετρηθεί σαν έγκριση και εμπιστοσύνη προς τον κάθε τυχάρπαστο. Και τότε αλοίμονό μας. θα πάρει αέρα ο κ@λος και ποιος τους πιάνει...

Γι’αυτό λοιπόν λίγη προσοχή είναι απαραίτητη. Αν επιτρέπεται να χαρακτηρίσω κάποιους σοβαρούς και όχι Μαυρογιαλούρους, αυτοί δεν υπερβαίνουν τους 5-6. Άκου 29!

rapishare link

Σταυρώστε την

Άντε για να γελάσει λίγο το χειλάκι σας...



http://www.youtube.com/watch?v=8zjw4mlzs48



(Σιγά μην βάλω και το video. Ένα link και πολύ τους είναι.)

Καλό μήνα!

ΑΝΘΡΩΠΟΣ:

Μετά το post του philos διάβασα τη μαρτυρία μιας ψυχής και θεώρησα σκόπιμο να βοηθήσω κι εγώ να γίνει γνωστή σε όλους μας. Δεν θα την αναδημοσιεύσω. Επισκεφτείτε την και διαβάστε την.

Forthnet vs Vivodi Update

Σε συνέχεια του post περί Forthnet 2play και Vivodi ένα σύντομο update:

1. Η ταλαιπωρία μου με τη Forthnet συνεχίζεται. Η ταχύτητα ενός download δεν ξεπερνάει τα 25kb/s!!! Καλό ε; Σαν να μην έφτανε αυτό, γυρίσαμε από τις διακοπές και δεν έχουμε τηλέφωνο! Χρειάζονται γύρω στις 20-30 προσπάθειες για να κάνουμε κλήση και φυσικά χάνουμε και εισερχόμενες κλήσεις. Η εξυπηρέτηση πελατών είναι ακόμα μια πονεμένη ιστορία. Φανταστείτε να μην έχετε τηλέφωνο ή τέλος πάντων για να καλέσετε θέλει πολύ κόπο και χρόνο, οι γραμμές τους να είναι κατειλημμένες ή να απαντάει τηλεφωνητής όπου αφού σας ζητήσει συγγνώμη σας λέει πως για την καλύτερη εξυπηρέτησή σας καλέστε αργότερα και να κλείνει τη γραμμή, ή αν είστε τυχεροί μπαίνετε σε μια ατέλειωτη αναμονή. Σημειώστε εδώ πως δεν μπορείτε να τους καλέσετε από κινητό! Πόσο καλός άνθρωπος πρέπει να είναι κανείς για να το αντέξει όλο αυτό; Τελικά χθες με ενημέρωσαν πως όντως υπάρχει βλάβη (βραχυκύκλωμα) και πως η αποκατάστασή της θα γίνει από τον ΟΤΕ! Είδωμεν...

2. Έλαβα με email επιστολή της ΕΕΤΤ προς τη Vivodi η οποία αφού αναφέρει γύρω στις 80 καταγγελίες (μαζί κι η δική μου), την καλεί σε απολογία:

Αξιότιμοι Κύριοι,

Στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της, η ΕΕΤΤ έχει γίνει αποδέκτης των παραπάνω σχετικών επιστολών, που επισυνάπτονται στην παρούσα, οι οποίες συνιστούν καταγγελίες συνδρομητών σας.
Παρακαλούμε όπως μας ενημερώσετε αναλυτικά, εντός δέκα (10) ημερών από τη λήψη της παρούσας, για τις απόψεις σας σχετικά με τα θέματα που αναφέρονται κοινοποιώντας την απάντησή σας και στους ενδιαφερόμενους καταναλωτές αντίστοιχα.

Με τιμή,

Τώρα πια έχω μπει στο χορό και χορεύω αλλά ρε γαμώτο μπορεί κάποιος να μου πει γιατί πρέπει να τα περνάω αυτά; τα αυτονόητα; Το δίδαγμα για μένα είναι πως αν δεν πάρει κανείς τη κατάσταση στα χέρια του, δεν υπάρχει τρόπος να προστατέψει τα συμφέροντά του ως πολίτης και ως καταναλωτής. Αυτή η κοινωνία είτε δεν είναι φτιαγμένη για ανθρώπους πολίτες, είτε βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο εκπολιτισμού.

----------------------------------------------------

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Η γραμμή φαίνεται να δουλεύει και μάλιστα πολύ καλά αφού αποσύνδεσα το συναγερμό. Δεν είμαι σίγουρος αν έφταιγε ο συναγερμός ή αν έκανε κάτι η Forthnet ή ο ΟΤΕ. Για ότι νεότερο θα σας ενημερώσω.

Εγώ οι κοριτσάρες μου και οι καλοκαιρινές μας περιπέτειες

Τελικά αυτές οι διακοπές είχαν πολλές ιδιαιτερότητες, γκρίνια, αλλά και καλή παρέα. Όσο στραβά κι αν ξεκίνησαν τόσο ανέλπιστα καλά εξελίχθηκαν.

Σάββατο λοιπόν πρωί, 11 Αυγούστου, η τριμελής μας οικογένεια ξεκινάει από το Λουτράκι για τη περιβόητη Χαλκιδική. Σχεδόν δυο μήνες πριν έχουμε κλείσει ένα bungalow στο porto Ζωγράφου (camping) δίπλα από τη Βουρβουρού. Ο προνοητικός πατήρ (εγώ!) σταματάει στο πρώτο βενζινάδικο στην έξοδο από το Λουτράκι για να φουλάρει και να ελέγξει τον αέρα στα λάστιχα του αυτοκινήτου αφού ως γνωστό η πίεσή τους πρέπει να ελέγχεται όταν είναι ακόμα κρύα. Και αφού ξεφορτώνει όλα τα πράγματα από το πορτ μπαγκαζ για να ελέγξει και τη ρεζέρβα, αρχίζει να τα ξαναβάζει στη θέση τους ένα ένα. Και την ώρα που σηκώνει το δεύτερο σακίδιο... ωχ... αχ... βαχ... Λουμπάγκο! Μάλιστα λουμπάγκο. Μάγκωσε η μέση του και δεν πήγαινε ούτε μπρος ούτε πίσω. Φυσικά τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει τα σχέδια και τις ιερές διακοπές μας κι έτσι ξεκινάμε για το μακρινό ταξίδι. Ο πατήρ οδηγεί σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι του γκολφ και τα χιλιόμετρα περνάνε. (Κοριτσάρα μου σ’ευχαριστώ για το μαξιλαράκι).

Η καθιερωμένη στάση των απανταχού ταξιδιωτών στα Τέμπη, είναι φυσικά στο πρόγραμμα. Αλλά τι γίνεται εκεί ρε παιδιά; Είχα πολλά χρόνια να πάω στη βόρεια Ελλάδα με αυτοκίνητο και αυτό που είδα ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Ένα πανηγύρι πάνω στη Εθνική οδό. Πάνω στα διόδια έχουν στήσει μια μικρή πολιτεία με τράπεζες, ταβέρνες, café, souvenir κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ποτάμι πάντως μας αποζημίωσε με την ομορφιά του κι ας είχε τόσα σκουπίδια πεταμένα στις όχθες του.

Κατά τις οχτώ το βράδι φτάσαμε επιτέλους στο camping. Για όσους γνωρίζουν ο δρόμος (χωματόδρομος) που οδηγεί σ’αυτό είναι ο ίδιος που πηγαίνει και στο περιβόητο porto paradiso (beach club).

- “Γεια σας, έχουμε κλείσει ένα bungalow”.
- “Σε ποιό όνομα είναι η κράτηση;”
- “Στο όνομα Χαζοβιόλης”
- “Μμμμ..... δεν βλέπω τέτοιο όνομα. Είστε σίγουρος πως έχετε κλείσει σε εμάς για σήμερα;”
- “Φυσικά αφού σας έστειλα και προκαταβολή”.
- “Μια στιγμή... η κράτησή σας κύριε Χαζοβιόλη δεν είναι για σήμερα αλλά για τη Δευτέρα 13 Αυγούστου”.
- “Τι; Πως; Είστε σίγουρος;”
- “Ορίστε κοιτάξτε και μόνος σας το ημερολόγιο”.
- ...
- “Μάλλον κάνατε λάθος και ήρθατε δυο μέρες νωρίτερα!”
- “Ναι... δηλαδή... μα πως έγινε αυτό; Δεν καταλαβαίνω…”
- “Περιμένετε λίγο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε”.
- “Ναι ναι. Ότι μπορείτε κάντε”.

H κοριτσάρα σύζυγος μετά της κοριτσάρας θυγατέρας περιμένουν στο αυτοκίνητο.
- “Τι έγινε είμαστε έτοιμοι;”
- “Όχι ακριβώς. Δεν μας περίμεναν για σήμερα”.
- “….”

Με τα πολλά βρέθηκε bungalow για την επόμενη μέρα (Κυριακή) αλλά όχι για το Σάββατο το βράδι κι έτσι αφού περιπλανηθήκαμε ρωτώντας από δω και από εκεί κάνοντας 60 χιλιόμετρα στα πέριξ (Βουρβουρού, Σάρτη, Συκιά) αποφασίσαμε να κλείσουμε κατάλυμμα με πολλά αστέρια. Πάρα πολλά αστέρια. Διανυκτέρευση στο αυτοκίνητο λοιπόν στη παραλία της Σάρτης.
Ευτυχώς την επόμενη το μεσημέρι τακτοποιηθήκαμε και τελείωσε η ταλαιπωρία μας.

Πόσο πιθανό είναι να βρεθεί κανείς με γείτονες δυο ζευγάρια, να ταιριάξουν όλοι σαν παρέα και επιπλέον τα παιδιά τους να είναι σε κοντινές ηλικίες ώστε να παίζουν μαζί και όλα αυτά σε ένα μέρος μακρινό και άγνωστο σε όλους; Εγώ προσωπικά το θεωρούσα απίθανο μέχρι που μου συνέβη και θυμήθηκα το σιχαμένο ρητό του Paolo Coelho περί συνωμοσίας του σύμπαντος. Βρε λες;

Επί μια ολόκληρη εβδομάδα 6 ενήλικες και 5 παιδιά είμασταν αυτοκόλλητοι. Η αυλή του bungalow έγινε παράδεισος για τα παιδιά (δέντρα, νερό, χώμα) και σημείο μάζωξης της παρέας τις ώρες που δεν είμασταν στη παραλία.

Τα παιδιά από τη ώρα που ξυπνούσαν (νωρίς το πρωί) μέχρι που έπεφταν για ύπνο αργά το βράδυ (ενίοτε και στη καρέκλα) έβγαζαν μια ενέργεια που σε έκανε να απορείς και να αναρωτιέσαι με τι μπορεί να είναι ποτισμένα; Και κάθε βράδυ καθόντουσαν σε παράταξη κινηματογράφου με τα καρεκλάκια τους για να παρακολουθήσουν μια ταινία στο φορητό dvd player και να φάνε πολλές μα πάρα πολλές αηδίες.

Οι δε μεγάλοι περιορίζαμε την καύση της ενέργειάς μας στη βρώση, τη πόση και τις ατέλειωτες σημαντικές ή μη συζητήσεις.

Το γεγονός ότι το επίπεδο υπηρεσιών του camping ήταν τελείως απαράδεκτο έως ανύπαρκτο ήταν κάτι που ενώ όλους στην αρχή μας εξόργισε, καταφέραμε και το προσπεράσαμε χωρίς να μας ανατρέψει τη καλή διάθεση.

Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος:

- Τι απαντάς στην ερώτηση της receptionist κατά την άφιξη σου στο camping: Τι τιμή έχετε κλείσει;
- Τι σκέφτεσαι όταν μαθαίνεις από τη παρέα ότι το κάθε ζευγάρι έχει κλείσει διαφορετική τιμή σε απολύτως ίδια bungalows; Η οικογένεια Χαζοβιόλη 50€ (το παιδί δωρεάν), ο Β με τη Ν επίσης 50€ αλλά όταν ήρθαν τους είπαν 60€ γιατί έχουν ένα παιδί (όπως κι εμείς) και τελικά το κατέβασαν 50€, ο Χ με τη Μ 75€ γιατί έχουν δύο παιδιά όπου ενώ δεν θα έπρεπε να πληρώσει το ένα τελικά τους το κατέβασαν στα 70€;
- Τι σκέφτεσαι όταν το πρωί που ξυπνάς ρωτάς τη κοριτσάρα σου αν μύριζε κι εκείνη το βόθρο τη νύχτα που κοιμόνταν και ενώ σου λέει όχι και τελικά πιστεύεις πως το είδες στον ύπνο σου, στο επιβεβαιώνουν οι υπόλοιποι;
- Τι σκέφτεσαι όταν κάθεσαι στη ταβέρνα του camping για να φας και μυρίζεις αυτή την έντονη βαριά μυρωδιά ενός βόθρου που παίρνει αέρα; (Άλλες επιλογές για φαγητό δεν υπήρχαν καθώς το κοντινότερο χωριό – η Σάρτη ήταν 20 χλμ.)
- Τι σκέφτεσαι όταν τα άλλα ζευγάρια σου λένε πως είναι στο camping μια εβδομάδα πριν από σένα και πως ουδέποτε εμφανίστηκε άνθρωπος να φέρει καθαρές πετσέτες και σεντόνια;
- Τι σκέφτεσαι όταν ο Χ και η Μ κοιμούνται επί δυο νύχτες σε σπασμένο κρεβάτι;
- Τι σκέφτεσαι όταν ο Χ ζητάει να δει το αφεντικό αυτή της κατάστασης τη τελευταία μέρα πριν φύγουν, αυτός είναι πολλά βαρύς κι άμα σου αρέσει, και τελικά του ρίχνει τη τιμή στα 60€;
- Τι σκέφτεσαι όταν η Ν τηλεφωνεί στη Τουριστική Αστυνομία του Πολύγυρου για να κάνει καταγγελία για όλα τα παραπάνω (κι άλλα μικρότερης σημασίας) και της απαντούν πως δεν έχουν να στείλουν αυτοκίνητο;

Όχι ρε π... δεν θα μου χαλάσεις τις διακοπές μου. Θα περάσω καλά με το δικό μου τρόπο θα φύγω νωρίτερα μια εβδομάδα απ’ότι σου είχα πει χωρίς να σε ειδοποιήσω και θα φας και μια ομαδική καταγγελία στο κεφάλι όταν γυρίσουμε στα σπίτια μας.

Η παραλία ήταν μικρή αλλά συμπαθητική, ιδανική για παιδιά και με φυσικό μόνιμο ίσκιο.
Το μόνο κακό το ξύλινο beach bar (porto fuego) που από το πρωί μέχρι το βράδυ βαρούσε ντάπα ντούπα (beat) νομίζοντας πως είναι στη Μύκονο ενώ κατά βάση οι θαμώνες της παραλίας ήταν οικογενειάρχες με μικρά παιδιά. Ok, υπήρχε και μια παρέα νέων που είχε πιάσει (μονίμως) 2-3 τραπέζια δίπλα στο κυματάκι και τους έβαζαν από το πρωί από ένα μπουκάλι βότκα πάνω.

Το φαγητό αν και συμπαθητικό στη γεύση και στη τιμή (6-7€ το πιάτο) ήταν μερίδα παιδιού και όχι ενήλικα. Ακόμα και η μπριζόλα ήταν σε μέγεθος ενός λεπτού μπιφτεκιού.

Πάντως ενώ ανυπομονούσα να γνωρίσω τη Χαλκιδική και τις ομορφιές της, επηρεασμένος και από όσα είχα ακούσει περί παραδείσου κλπ, δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Το μεσαίο πόδι το είδα σχεδόν όλο και το χαρακτηριστικό του από πλευράς τοπίου, είναι τα πεύκα, οι ελιές και τα σχετικά καθαρά νερά. Οι παραλίες στο μεγαλύτερο μέρος είναι μικροί κολπίσκοι ναι μεν όμορφοι αλλά χωρίς κάτι εξαιρετικό. Εντυπωσιακό παράδειγμα οι καβουρότρυπες. Η φωτογραφία δεν χρειάζεται σχόλια. Σαν να είσαι στο Καβούρι.

Τέλος πάντων παρόμοια τοπία και ίσως καλύτερα υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα και τώρα που το ξέρω δεν είμαι σίγουρος αν θα ξαναποφάσιζα να κάνω τόσα χιλιόμετρα για τα δω.

Κάποιοι φίλοι που παραθέριζαν στη Κασσάνδρα αποφάσισαν να μας κάνουν επίσκεψη. Ο Γ με τη Γ και τον junior ήρθαν και περάσαμε όλη τη μέρα μαζί.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε με το Χ και τη Μ να συνεχίσουμε τη δεύτερη εβδομάδα των διακοπών σε κάποιο άλλο μέρος. Δυστυχώς ο Β και η Ν δεν ακολούθησαν καθώς τελείωσε η άδειά τους. Κρίμα Β, μαγειρεύεις πολύ ωραία.

Πριν την αποχώρηση αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη και με την ευκαιρία ένα χλιδάτο διάλειμμα λίγων ωρών στην άλλη μεριά του ποδιού, σ’ένα ξενοδοχείο στο porto Καρράς, όπου παραθέριζε η αδελφούλα μας με τον καλό της.

Η Κυριακή λοιπόν μας βρήκε στη Μηλίνα, ένα παραθαλάσσιο χωριό μιάμιση ώρα νότια του Βόλου μέσα στον Παγασητικό κόλπο.

Ο δρόμος για το χωριό, μας πέρασε μέσα από το πρόσφατα καμμένο κομμάτι του Πηλίου όπου το θέαμα ήταν πολύ θλιβερό.

Το μόνο παρήγορο ήταν οι πρασσινάδες που έιχαν ήδη φυτρώσει ανάμεσα στα αποκαΐδια.

Για το πρώτο βράδι μείναμε εκτάκτως σε μια πανσιόν με σαφώς καλύτερα δωμάτια από το camping με 55€.

Τη Δευτέρα το πρωί βρήκαμε δωμάτια ή μάλλον διαμερίσματα δυο στενά πάνω από το παραλιακό δρόμο με 45€.

Η Μηλίνα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό όπου το κέντρο της εκτείνεται κατά μήκος του κεντρικού παραλιακού δρόμου. Από τη πλευρά της θάλασσας έχει ένα φαρδύ πεζοδρόμιο που στο μεγαλύτερο μήκος του έχει καταληφθεί από τα τραπέζια των μαγαζιών και ευτυχώς έχουν αφήσει ανέγγιχτα κάποια πεύκα που γέρνουν προς τη θάλασσα. Η μοναδική προσβάσιμη παραλία είναι ένα μικρό κομμάτι γης καλυμμένο από άμμο όπου η θάλασσα προσφέρεται για λασπόλουτρα. Η υπόλοιπη ακτή και από τις δυο πλευρές είναι βραχώδης και με αχινούς.

Το εντυπωσιακό στη Μηλίνα είναι οι σερβιτόρες των μαγαζιών όπου αν δοκιμάσεις να παραγγείλεις νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη χώρα καθώς δεν μιλούν Ελληνικά. Η ταβέρνα Σορόκος της κας Popovska έχει συμπαθητικό φαγητό αν και περίεργο. Η παραγγελία μου έλεγε κοτόπουλο φούρνου με ρύζι, πατάτες και λαχανικά:

Προφανώς εννοούσε το λεμόνι και το μαϊντανό ως λαχανικά!

Κάπως έτσι πέρασαν οι διακοπές μας κάνοντας καινούργιους φίλους, ανέμελα και ξέγνοιαστα και από αυτή την άποψη θα έλεγα ότι μάλλον ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί.

Δυστυχώς το Σάββατο το μεσημέρι γυρνώντας στη βάση μας το Λουτράκι όπου θα παραδίδαμε το πακέτο (κοριτσάρα junior) στα πεθερικά μου, είδαμε ένα ουρανό εντελώς σεληνιακό. Όλες αυτές τι μέρες δεν είχαμε καμία επαφή με το πολιτισμό. Ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, ούτε εφημερίδες.Το σοκ ήταν μεγάλο και έγινε ακόμη μεγαλύτερο μόλις ανοίξαμε το ραδιόφωνο και μάθαμε τι είχε συμβεί. Η φωτογραφία είναι λίγο μετά το Σχηματάρι πηγαίνοντας προς Αθήνα.

Αυτές ήταν οι διακοπές μας φέτος. Εύχομαι να είναι κάθε χρόνο τόσο καλές, με ωραίους ανθρώπους και προ πάντων με καλή διάθεση.