Μονόπρακτο

Διαβάζοντας τελευταία πολλά και διάφορα blogs με θέμα τη προεκλογική περίοδο καθώς και την εκλογή νέας κυβέρνησης, έχω την αίσθηση πως οι συγγραφείς τους έχουν σαν στόχο την δημιουργία εντυπώσεων χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες και πολλές φορές κενές εκφράσεις και ύβρεις, λες και αυτοί οι άνθρωποι είναι φερέφωνα των κομμάτων ή κάποιων εκπροσώπων τους. Με έχουν κάνει να αισθανθώ αμηχανία, να τους διαβάσω δις και τρεις για να είμαι σίγουρος πως δεν μου ξέφυγε κάτι σημαντικό και δεν κρύβω πως με αρκετούς αγανάκτησα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τις προθέσεις της συμπεριφοράς και της έκφρασης του λόγου τους και κάποιες φορές μου πέρασε από το μυαλό πως λειτουργούν σαν συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι δημοσιογράφοι. Σε κάθε περίπτωση τους αντιμετώπισα με σκεπτικισμό.

Τελικά το μέσο που λέγεται Blog δίνει μια μορφή εξουσίας σε όλους μας. Η δυνατότητα να χρησιμοποιεί κανείς τη πένα του κατά βούληση είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι αυτό ακριβώς που λέμε «Ελευθερία του λόγου» και αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημαντικότητα όταν κατά βάθος ξέρεις πως στη χειρότερη περίπτωση θα σε διαβάσουν και 10 άνθρωποι. Η φωνή σου έχει ακουστεί. Τι γίνεται όμως όταν η χρήση αυτού του μέσου περιορίζεται σε ένα κενό λόγο; Πόσο επικίνδυνο είναι να σε παρασύρει το μέσο σε μια κραυγή επιθετικών προσδιορισμών που ουσιαστικά δεν λένε τίποτα πέρα από το να δημιουργήσουν μια αρνητική εντύπωση στο ακροατήριο περί του θέματος (επιθυμητό αποτέλεσμα) αλλά και για το πρόσωπό σου;

Από το Μάρτιο που άρχισα να ασχολούμαι με το Blogging (read/write) απόλαυσα πολλά ωραία κείμενα είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας με τους συγγραφείς τους. Μετά όμως από 6 μήνες διαπιστώνω πως τελικά αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε έγραψαν ένα κατ’ουσία ανούσιο αλλά ωραίο κείμενο ή ημερολόγιο, δεν είναι σε θέση ή δεν γνωρίζουν πως να εκφράσουν τις σκέψεις και τα επιχειρήματά τους – αν έχουν – πιάνοντας το θέμα της πολιτικής. Και όπως πολύ σωστά μου είπε σε ανύποπτο χρόνο η προσφιλής μου DiVa, η συστηματική ανάγνωση των κειμένων κάποιου προσώπου οδηγεί μοιραία στο να σχηματίσεις και να επιβεβαιώσεις την εικόνα που έχεις γι’αυτόν μειώνοντας παράλληλα τις πιθανότητες να κάνεις λάθος. Με λίγα λόγια είτε το θέλουμε είτε όχι, αργά ή γρήγορα ξεγυμνωνόμαστε!

Με λύπη μου λοιπόν διαπίστωσα πως είναι λίγοι αυτοί που έπεσαν στη παγίδα του θέματος που λέγεται «εκλογές» και δεν έκαναν σαρδάμ. Όπως είπα, δεν γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει αν κίνητρό τους να ασχοληθούν ήταν το ενδιαφέρον για τα κοινά ή η δημιουργία εντυπώσεων. Ο κενός λόγος είναι κενός. Και το μάθημα που πήρα είναι πως δεν αξίζει να σπαταλώ το χρόνο μου διαβάζοντας αερολογίες. Προσωπικά όταν πηγαίνω στο περίπτερο να πάρω ένα περιοδικό, είτε ζητάω ένα συγκεκριμένο που ξέρω εκ των προτέρων τι περίπου θα διαβάσω, είτε τα ξεφυλλίζω προσπαθώντας να επιλέξω αυτό που θα μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και στα Blogs ακόμα και στο δικό μου. Είναι εύκολο να γράφεις σελίδες αραδιάζοντας ότι σου’ρθει στο κεφάλι. Είναι πολύ δύσκολο όμως να τις γεμίζεις και να λες κάτι που το κατανοεί κάθε νοήμονας άνθρωπος, άσχετα αν είναι παλιό, καινούργιο, ποίημα, ημερολόγιο, φαντασία κλπ.

Επειδή η παρουσία μου στο Blogging δεν έχει σαν στόχο να κάνω το χωροφύλακα ή το δάσκαλο, παίρνω δραστικά μέτρα για να προστατέψω τον εαυτό μου. Περιορίζω τις βόλτες μου και τις αναγνώσεις μου σε πρόσωπα που έχουν αποδείξει κατά τη γνώμη μου την αξία του λόγου τους. Για τους υπόλοιπους: ΔΓ/ΔΑ. Και για τους νέους: όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία.

Ουφ... τα είπα.

Η άποψή μου για τη πολιτική του σήμερα είναι αρκετά θολή. Από τη μία τα γνωστά περί δικομματισμού και από την άλλη τα γνωστά περί ψήφου στους μικρούς. Προσωπικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο ούτε για μένα ούτε και για το τόπο. Σχετικά με τους μικρούς τα έχω πει στο προηγούμενο post και δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω πέρα απ’το ότι οι μικροί χρειάζονται στη βουλή για να λειτουργούν σαν ελεγκτικοί μηχανισμοί. Σχετικά με τους μεγάλους, πρόκειται θεωρητικά για έμπειρους πολιτικούς που λειτουργούν όμως με το καθεστώς μιας ανώνυμης εταιρίας. Εδώ ακριβώς χαλάει η συνταγή. Όταν προσπαθούν να με πλησιάσουν με επικοινωνιακά κόλπα που γνωρίζουν καλά οι εταιρίες marketing, όπως μια φωτογραφία ενός προσώπου σε μια αφίσα, ένα βαρύγδουπο σύνθημα τυπωμένο σε ένα πανό, με ένα διαφημιστικό σποτ που μπορεί να είναι αρνητική διαφήμιση του αντιπάλου, ένα δακρύβρεχτο σεναριάκι, ή ακόμα και κάτι που προσπαθεί να ξυπνήσει τη πληγωμένη εθνική μας περηφάνια, αρνούμαι. Πολύ απλά μουλαρώνω και αρνούμαι να ακούσω και να δω. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει όταν πρόκειται για ένα συνεντευξιαζόμενο πολιτικό γιατί στην ουσία πρόκειται για μια interactive αφίσα που απλά σου δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις θέμα ή κανάλι. Ο λόγος του ασχέτως θέματος είναι κονσέρβα.

Και κάτι επίκαιρο: Αν δεν είχαν συμβεί τα τραγικά γεγονότα με τις φωτιές πόσοι υποψήφιοι σήμερα θα έσκουζαν για το περιβάλλον;

Για να κλείσω το θέμα που έπιασα θέλω να πω πως η δημοκρατία για την οποία μάχονται όλοι σαν ιδέα και πράξη έχει πεθάνει. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλώς δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα με πιο χαρακτηριστικό αυτό των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων χωρίς ευκαιρίες. Δεν θεωρώ δημοκρατία τα panel με τους τηλεstar που όλοι έχουν άποψη επί παντός επιστητού. Δεν θεωρώ δημοκρατία την ανάληψη της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων από δυο τρία διορισμένα κυβερνητικά στελέχη που πράττουν τα έργα τους με πλήρη συσκότιση και ανωνυμία άρα και χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρώ δημοκρατία την ατιμωρησία αυτών που βλάπτουν τη κοινωνία με οποιοδήποτε τρόπο.

Η δημοκρατία είναι ένα παρωχημένο μοντέλο. Ένα μοντέλο που ναι μεν εφαρμόζεται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη αλλά δεν εκφράζει τους κατοίκους του (παγκοσμιοποίηση γαρ). Έχω αφήσει αρκετές αιχμές μέχρι τώρα και κάποιοι σίγουρα θα έχετε τσιτωθεί. Μην ανησυχείτε όμως. Αυτό που υπονοώ και θα ξεκαθαρίσω αμέσως δεν έχει να κάνει με ακραίες καταστάσεις. Μιλάω για ένα μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο, αν κάποιες χώρες καταφέρουν να επιβιώσουν και δουν τα πράγματα πιο καθαρά, αργά ή γρήγορα θα το επιλέξουν. Δημοψήφισμα κυρίες και κύριοι. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Το δημοψήφισμα είναι ένα μοντέλο που απαιτεί ώριμους και ενεργούς πολίτες. Πολίτες που έχουν άποψη, πρόταση και υπευθυνότητα. Είναι ένα μοντέλο που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και αερολογίες. Είναι ένα μοντέλο που δεν χωράει δικομματισμούς ούτε μικρούς και μεγάλους. Δημοψήφισμα για τη παιδεία και το βιβλίο ιστορίας, δημοψήφισμα για το όνομα των Σκοπίων, δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό και για τα πάντα. Μήπως και αυτό δεν είναι ένα εργαλείο marketing; Η έρευνα αγοράς σαν επιστήμη στηρίζεται στις συνεντεύξεις και στα ερωτηματολόγια. Εδώ γιατί αποφεύγουμε να το εφαρμόσουμε; Κάθε πετυχημένη εταιρία στηρίζεται σε αυτή την επιστήμη. Ρωτάει τους καταναλωτές της τι θέλουν, πως, γιατί, πόσο και τους το δίνει. Δεν ξέρω γιατί φαίνεται τόσο απλουστευμένο αλλά ξέρω πως πρόκειται για κάτι που δεν αποκλείει αλλά ελαχιστοποιεί τα σφάλματα.

Είμαι βέβαιος πως δεν εκφράζω καμία σοφία και πως υπάρχει πλήθος ανθρώπων που τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά πριν από μένα. Και αν απέρριψαν αυτή τη ιδέα το έκαναν για ένα και μόνο λόγο: Για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εξουσίας τους.-