Εγώ οι κοριτσάρες μου και οι καλοκαιρινές μας περιπέτειες

Τελικά αυτές οι διακοπές είχαν πολλές ιδιαιτερότητες, γκρίνια, αλλά και καλή παρέα. Όσο στραβά κι αν ξεκίνησαν τόσο ανέλπιστα καλά εξελίχθηκαν.

Σάββατο λοιπόν πρωί, 11 Αυγούστου, η τριμελής μας οικογένεια ξεκινάει από το Λουτράκι για τη περιβόητη Χαλκιδική. Σχεδόν δυο μήνες πριν έχουμε κλείσει ένα bungalow στο porto Ζωγράφου (camping) δίπλα από τη Βουρβουρού. Ο προνοητικός πατήρ (εγώ!) σταματάει στο πρώτο βενζινάδικο στην έξοδο από το Λουτράκι για να φουλάρει και να ελέγξει τον αέρα στα λάστιχα του αυτοκινήτου αφού ως γνωστό η πίεσή τους πρέπει να ελέγχεται όταν είναι ακόμα κρύα. Και αφού ξεφορτώνει όλα τα πράγματα από το πορτ μπαγκαζ για να ελέγξει και τη ρεζέρβα, αρχίζει να τα ξαναβάζει στη θέση τους ένα ένα. Και την ώρα που σηκώνει το δεύτερο σακίδιο... ωχ... αχ... βαχ... Λουμπάγκο! Μάλιστα λουμπάγκο. Μάγκωσε η μέση του και δεν πήγαινε ούτε μπρος ούτε πίσω. Φυσικά τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει τα σχέδια και τις ιερές διακοπές μας κι έτσι ξεκινάμε για το μακρινό ταξίδι. Ο πατήρ οδηγεί σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι του γκολφ και τα χιλιόμετρα περνάνε. (Κοριτσάρα μου σ’ευχαριστώ για το μαξιλαράκι).

Η καθιερωμένη στάση των απανταχού ταξιδιωτών στα Τέμπη, είναι φυσικά στο πρόγραμμα. Αλλά τι γίνεται εκεί ρε παιδιά; Είχα πολλά χρόνια να πάω στη βόρεια Ελλάδα με αυτοκίνητο και αυτό που είδα ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Ένα πανηγύρι πάνω στη Εθνική οδό. Πάνω στα διόδια έχουν στήσει μια μικρή πολιτεία με τράπεζες, ταβέρνες, café, souvenir κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ποτάμι πάντως μας αποζημίωσε με την ομορφιά του κι ας είχε τόσα σκουπίδια πεταμένα στις όχθες του.

Κατά τις οχτώ το βράδι φτάσαμε επιτέλους στο camping. Για όσους γνωρίζουν ο δρόμος (χωματόδρομος) που οδηγεί σ’αυτό είναι ο ίδιος που πηγαίνει και στο περιβόητο porto paradiso (beach club).

- “Γεια σας, έχουμε κλείσει ένα bungalow”.
- “Σε ποιό όνομα είναι η κράτηση;”
- “Στο όνομα Χαζοβιόλης”
- “Μμμμ..... δεν βλέπω τέτοιο όνομα. Είστε σίγουρος πως έχετε κλείσει σε εμάς για σήμερα;”
- “Φυσικά αφού σας έστειλα και προκαταβολή”.
- “Μια στιγμή... η κράτησή σας κύριε Χαζοβιόλη δεν είναι για σήμερα αλλά για τη Δευτέρα 13 Αυγούστου”.
- “Τι; Πως; Είστε σίγουρος;”
- “Ορίστε κοιτάξτε και μόνος σας το ημερολόγιο”.
- ...
- “Μάλλον κάνατε λάθος και ήρθατε δυο μέρες νωρίτερα!”
- “Ναι... δηλαδή... μα πως έγινε αυτό; Δεν καταλαβαίνω…”
- “Περιμένετε λίγο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε”.
- “Ναι ναι. Ότι μπορείτε κάντε”.

H κοριτσάρα σύζυγος μετά της κοριτσάρας θυγατέρας περιμένουν στο αυτοκίνητο.
- “Τι έγινε είμαστε έτοιμοι;”
- “Όχι ακριβώς. Δεν μας περίμεναν για σήμερα”.
- “….”

Με τα πολλά βρέθηκε bungalow για την επόμενη μέρα (Κυριακή) αλλά όχι για το Σάββατο το βράδι κι έτσι αφού περιπλανηθήκαμε ρωτώντας από δω και από εκεί κάνοντας 60 χιλιόμετρα στα πέριξ (Βουρβουρού, Σάρτη, Συκιά) αποφασίσαμε να κλείσουμε κατάλυμμα με πολλά αστέρια. Πάρα πολλά αστέρια. Διανυκτέρευση στο αυτοκίνητο λοιπόν στη παραλία της Σάρτης.
Ευτυχώς την επόμενη το μεσημέρι τακτοποιηθήκαμε και τελείωσε η ταλαιπωρία μας.

Πόσο πιθανό είναι να βρεθεί κανείς με γείτονες δυο ζευγάρια, να ταιριάξουν όλοι σαν παρέα και επιπλέον τα παιδιά τους να είναι σε κοντινές ηλικίες ώστε να παίζουν μαζί και όλα αυτά σε ένα μέρος μακρινό και άγνωστο σε όλους; Εγώ προσωπικά το θεωρούσα απίθανο μέχρι που μου συνέβη και θυμήθηκα το σιχαμένο ρητό του Paolo Coelho περί συνωμοσίας του σύμπαντος. Βρε λες;

Επί μια ολόκληρη εβδομάδα 6 ενήλικες και 5 παιδιά είμασταν αυτοκόλλητοι. Η αυλή του bungalow έγινε παράδεισος για τα παιδιά (δέντρα, νερό, χώμα) και σημείο μάζωξης της παρέας τις ώρες που δεν είμασταν στη παραλία.

Τα παιδιά από τη ώρα που ξυπνούσαν (νωρίς το πρωί) μέχρι που έπεφταν για ύπνο αργά το βράδυ (ενίοτε και στη καρέκλα) έβγαζαν μια ενέργεια που σε έκανε να απορείς και να αναρωτιέσαι με τι μπορεί να είναι ποτισμένα; Και κάθε βράδυ καθόντουσαν σε παράταξη κινηματογράφου με τα καρεκλάκια τους για να παρακολουθήσουν μια ταινία στο φορητό dvd player και να φάνε πολλές μα πάρα πολλές αηδίες.

Οι δε μεγάλοι περιορίζαμε την καύση της ενέργειάς μας στη βρώση, τη πόση και τις ατέλειωτες σημαντικές ή μη συζητήσεις.

Το γεγονός ότι το επίπεδο υπηρεσιών του camping ήταν τελείως απαράδεκτο έως ανύπαρκτο ήταν κάτι που ενώ όλους στην αρχή μας εξόργισε, καταφέραμε και το προσπεράσαμε χωρίς να μας ανατρέψει τη καλή διάθεση.

Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος:

- Τι απαντάς στην ερώτηση της receptionist κατά την άφιξη σου στο camping: Τι τιμή έχετε κλείσει;
- Τι σκέφτεσαι όταν μαθαίνεις από τη παρέα ότι το κάθε ζευγάρι έχει κλείσει διαφορετική τιμή σε απολύτως ίδια bungalows; Η οικογένεια Χαζοβιόλη 50€ (το παιδί δωρεάν), ο Β με τη Ν επίσης 50€ αλλά όταν ήρθαν τους είπαν 60€ γιατί έχουν ένα παιδί (όπως κι εμείς) και τελικά το κατέβασαν 50€, ο Χ με τη Μ 75€ γιατί έχουν δύο παιδιά όπου ενώ δεν θα έπρεπε να πληρώσει το ένα τελικά τους το κατέβασαν στα 70€;
- Τι σκέφτεσαι όταν το πρωί που ξυπνάς ρωτάς τη κοριτσάρα σου αν μύριζε κι εκείνη το βόθρο τη νύχτα που κοιμόνταν και ενώ σου λέει όχι και τελικά πιστεύεις πως το είδες στον ύπνο σου, στο επιβεβαιώνουν οι υπόλοιποι;
- Τι σκέφτεσαι όταν κάθεσαι στη ταβέρνα του camping για να φας και μυρίζεις αυτή την έντονη βαριά μυρωδιά ενός βόθρου που παίρνει αέρα; (Άλλες επιλογές για φαγητό δεν υπήρχαν καθώς το κοντινότερο χωριό – η Σάρτη ήταν 20 χλμ.)
- Τι σκέφτεσαι όταν τα άλλα ζευγάρια σου λένε πως είναι στο camping μια εβδομάδα πριν από σένα και πως ουδέποτε εμφανίστηκε άνθρωπος να φέρει καθαρές πετσέτες και σεντόνια;
- Τι σκέφτεσαι όταν ο Χ και η Μ κοιμούνται επί δυο νύχτες σε σπασμένο κρεβάτι;
- Τι σκέφτεσαι όταν ο Χ ζητάει να δει το αφεντικό αυτή της κατάστασης τη τελευταία μέρα πριν φύγουν, αυτός είναι πολλά βαρύς κι άμα σου αρέσει, και τελικά του ρίχνει τη τιμή στα 60€;
- Τι σκέφτεσαι όταν η Ν τηλεφωνεί στη Τουριστική Αστυνομία του Πολύγυρου για να κάνει καταγγελία για όλα τα παραπάνω (κι άλλα μικρότερης σημασίας) και της απαντούν πως δεν έχουν να στείλουν αυτοκίνητο;

Όχι ρε π... δεν θα μου χαλάσεις τις διακοπές μου. Θα περάσω καλά με το δικό μου τρόπο θα φύγω νωρίτερα μια εβδομάδα απ’ότι σου είχα πει χωρίς να σε ειδοποιήσω και θα φας και μια ομαδική καταγγελία στο κεφάλι όταν γυρίσουμε στα σπίτια μας.

Η παραλία ήταν μικρή αλλά συμπαθητική, ιδανική για παιδιά και με φυσικό μόνιμο ίσκιο.
Το μόνο κακό το ξύλινο beach bar (porto fuego) που από το πρωί μέχρι το βράδυ βαρούσε ντάπα ντούπα (beat) νομίζοντας πως είναι στη Μύκονο ενώ κατά βάση οι θαμώνες της παραλίας ήταν οικογενειάρχες με μικρά παιδιά. Ok, υπήρχε και μια παρέα νέων που είχε πιάσει (μονίμως) 2-3 τραπέζια δίπλα στο κυματάκι και τους έβαζαν από το πρωί από ένα μπουκάλι βότκα πάνω.

Το φαγητό αν και συμπαθητικό στη γεύση και στη τιμή (6-7€ το πιάτο) ήταν μερίδα παιδιού και όχι ενήλικα. Ακόμα και η μπριζόλα ήταν σε μέγεθος ενός λεπτού μπιφτεκιού.

Πάντως ενώ ανυπομονούσα να γνωρίσω τη Χαλκιδική και τις ομορφιές της, επηρεασμένος και από όσα είχα ακούσει περί παραδείσου κλπ, δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Το μεσαίο πόδι το είδα σχεδόν όλο και το χαρακτηριστικό του από πλευράς τοπίου, είναι τα πεύκα, οι ελιές και τα σχετικά καθαρά νερά. Οι παραλίες στο μεγαλύτερο μέρος είναι μικροί κολπίσκοι ναι μεν όμορφοι αλλά χωρίς κάτι εξαιρετικό. Εντυπωσιακό παράδειγμα οι καβουρότρυπες. Η φωτογραφία δεν χρειάζεται σχόλια. Σαν να είσαι στο Καβούρι.

Τέλος πάντων παρόμοια τοπία και ίσως καλύτερα υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα και τώρα που το ξέρω δεν είμαι σίγουρος αν θα ξαναποφάσιζα να κάνω τόσα χιλιόμετρα για τα δω.

Κάποιοι φίλοι που παραθέριζαν στη Κασσάνδρα αποφάσισαν να μας κάνουν επίσκεψη. Ο Γ με τη Γ και τον junior ήρθαν και περάσαμε όλη τη μέρα μαζί.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε με το Χ και τη Μ να συνεχίσουμε τη δεύτερη εβδομάδα των διακοπών σε κάποιο άλλο μέρος. Δυστυχώς ο Β και η Ν δεν ακολούθησαν καθώς τελείωσε η άδειά τους. Κρίμα Β, μαγειρεύεις πολύ ωραία.

Πριν την αποχώρηση αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη και με την ευκαιρία ένα χλιδάτο διάλειμμα λίγων ωρών στην άλλη μεριά του ποδιού, σ’ένα ξενοδοχείο στο porto Καρράς, όπου παραθέριζε η αδελφούλα μας με τον καλό της.

Η Κυριακή λοιπόν μας βρήκε στη Μηλίνα, ένα παραθαλάσσιο χωριό μιάμιση ώρα νότια του Βόλου μέσα στον Παγασητικό κόλπο.

Ο δρόμος για το χωριό, μας πέρασε μέσα από το πρόσφατα καμμένο κομμάτι του Πηλίου όπου το θέαμα ήταν πολύ θλιβερό.

Το μόνο παρήγορο ήταν οι πρασσινάδες που έιχαν ήδη φυτρώσει ανάμεσα στα αποκαΐδια.

Για το πρώτο βράδι μείναμε εκτάκτως σε μια πανσιόν με σαφώς καλύτερα δωμάτια από το camping με 55€.

Τη Δευτέρα το πρωί βρήκαμε δωμάτια ή μάλλον διαμερίσματα δυο στενά πάνω από το παραλιακό δρόμο με 45€.

Η Μηλίνα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό όπου το κέντρο της εκτείνεται κατά μήκος του κεντρικού παραλιακού δρόμου. Από τη πλευρά της θάλασσας έχει ένα φαρδύ πεζοδρόμιο που στο μεγαλύτερο μήκος του έχει καταληφθεί από τα τραπέζια των μαγαζιών και ευτυχώς έχουν αφήσει ανέγγιχτα κάποια πεύκα που γέρνουν προς τη θάλασσα. Η μοναδική προσβάσιμη παραλία είναι ένα μικρό κομμάτι γης καλυμμένο από άμμο όπου η θάλασσα προσφέρεται για λασπόλουτρα. Η υπόλοιπη ακτή και από τις δυο πλευρές είναι βραχώδης και με αχινούς.

Το εντυπωσιακό στη Μηλίνα είναι οι σερβιτόρες των μαγαζιών όπου αν δοκιμάσεις να παραγγείλεις νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη χώρα καθώς δεν μιλούν Ελληνικά. Η ταβέρνα Σορόκος της κας Popovska έχει συμπαθητικό φαγητό αν και περίεργο. Η παραγγελία μου έλεγε κοτόπουλο φούρνου με ρύζι, πατάτες και λαχανικά:

Προφανώς εννοούσε το λεμόνι και το μαϊντανό ως λαχανικά!

Κάπως έτσι πέρασαν οι διακοπές μας κάνοντας καινούργιους φίλους, ανέμελα και ξέγνοιαστα και από αυτή την άποψη θα έλεγα ότι μάλλον ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί.

Δυστυχώς το Σάββατο το μεσημέρι γυρνώντας στη βάση μας το Λουτράκι όπου θα παραδίδαμε το πακέτο (κοριτσάρα junior) στα πεθερικά μου, είδαμε ένα ουρανό εντελώς σεληνιακό. Όλες αυτές τι μέρες δεν είχαμε καμία επαφή με το πολιτισμό. Ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, ούτε εφημερίδες.Το σοκ ήταν μεγάλο και έγινε ακόμη μεγαλύτερο μόλις ανοίξαμε το ραδιόφωνο και μάθαμε τι είχε συμβεί. Η φωτογραφία είναι λίγο μετά το Σχηματάρι πηγαίνοντας προς Αθήνα.

Αυτές ήταν οι διακοπές μας φέτος. Εύχομαι να είναι κάθε χρόνο τόσο καλές, με ωραίους ανθρώπους και προ πάντων με καλή διάθεση.