Επιστροφή στις ρίζες!

Τελικά μήπως έχουν δίκιο οι vegetarians και οι vegans αυτού του κόσμου; Μήπως πρέπει να βρω τρόπο να ξυπνήσω τη κοιμισμένη γνώση που κουβαλούν τα γονίδια μου και να γίνω κυνηγός; Γιατί κυνηγός δεν είναι μόνο αυτός που τη στήνει στα ζώα αλλά κι αυτός που πάει για βρούβες! Απ’ότι καταλαβαίνω μόνο αυτός που είναι τροφοσυλλέκτης μπορεί να ξεφύγει από το χάος που λέγεται μετάλλαξη τροφίμων.

Κάποιοι γνωστοί μου χορτοφάγοι σε μια σχετική συζήτηση μου ανέφεραν επί λέξη πως “το κρέας στις μέρες μας είναι υποβαθμισμένη τροφή”. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν έχει την διατροφική αξία που υποτίθεται πως πρέπει να έχει έναντι άλλων τροφών. Μέχρι και πριν από 20-30 χρόνια το κρέας θεωρούνταν είδος πολυτελείας και πολλές οικογένεις το έβλεπαν στο τραπέζι τους μόνο στο κυριακάτικο φαγητό. Κι αν σκεφτούμε πως σ’αυτό το διάστημα φτάσαμε να το καταναλώνουμε στο πόδι και στο δρόμο σαν σνακ ή και σαν κυρίως γεύμα, τότε μάλλον αυτό επιβεβαιώνει τα παραπάνω λεγόμενα.

Το κρέας από μόνο του δεν μπορεί να κάνει τόσο κακό και αυτό αποδυκνείεται από τους ανθρώπους της επαρχίας που εκτρέφουν και τρέφονται με δικά τους ζώα. Το πρόβλημα εμφανίζεται από τη στιγμή που στη κουζίνα μας μπλέκεται η χημεία η οποία μπορεί ναι μεν να κάνει νόστιμο και ελκυστικό ένα φαγητό αλλά από την άλλη προκαλεί αλυσιδωτές χημικές αντιδράσεις στον οργανισμό μας, άλλες απαραίτητες για τη πέψη και την απορρόφηση του καυσίμου μας κι άλλες ως παρενέργειες της ίδιας διαδικασίας.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι ερευνητές έστω και καθυστερημένα, ερευνούν συνεχώς και ανακαλύπτουν νέες πληροφορίες για τη διατροφική αλυσίδα, τον ανθρώπινο οργανισμό και τη χημεία. Το κακό όμως είναι πως οι πληροφορίες και τα ασφαλή συμπεράσματα έπονται μακράν της παραγωγής, της επεξεργασίας και της κατανάλωσης, όπως άλλωστε συμβαίνει με ότι σχετίζεται η χημεία. Ακόμα και στα φαρμακευτικά προίόντα ισχύει το ίδιο άσχετα αν η έρευνα προηγείται της κατανάλωσης κατά μια δεκαετία. Τα ασφαλή συμπεράσματα εξάγονται μόνο πειραματικά που σημαίνει πως πρέπει να καταναλωθούν και μάλιστα για άλλη μια δεκαετία!

Και εδώ είναι που υπάρχει ένα μεγάλο κενό που αφήνει ακάλυπτο τον καταναλωτή. Γιατί δεν μας διασφαλίζει σε τίποτα απολύτως η αναγραφή των χημικών συστατικών ενός προϊόντος στην ετικέτα του, αφού όπως αποδείχτηκε και πρόσφατα (με τον κοινοτικό κανονισμό της Ευρωπαϊκής επιτροπής για την ασφάλεια των τροφίμων EFSA στις 5/7/07) ένα από αυτά τα πρόσθετα (Ε128 ή αλλιώς RED 2G ) αποσύρεται από την αγορά αφού κρίθηκε από τους επιστήμονες ως ύποπτο για καρκινογεννέσεις.

Απόσπασμα από το site του Antenna: "…Οι ειδικοί της EFSA ύστερα από δοκιμές σε πειραματόζωα, κατέληξαν στο ότι η χρωστική ουσία Red2G ή Ε128 προκαλεί όγκους σε ποντίκια. Οι επιστήμονες δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο η συγκεκριμένη ουσία να έχει την ίδια επίδραση και στον άνθρωπο.
Η Red2G, που δίνει στο κρέας κόκκινο χρώμα, όταν ψηθεί μετατρέπεται μέσα στο σώμα σε μια δηλητηριώδη ουσία που ονομάζεται ανιλίνη. "Βασισμένο σε μελέτες σε ζώα, το πάνελ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανιλίνη πρέπει να θεωρηθεί καρκινογόνος", υποστηρίζει με ανακοίνωσή της η EFSA…."

(για όσους δεν γνωρίζουν η ανιλίνη είναι διαπερατή βαφή που αφήνει το υλικό απαλό – κοινώς μπογιά)

Ε100, Ε101, Ε102... Ε1524, Ε1525. Οι κωδικές ονομασίες των χημικών προσθηκών (συντηρητικά, χρωστικές ουσίες κλπ) που ανακατεύονται σ’αυτό το παιχνίδι.

Ε100-Ε200: Χρωστικές τροφίμων
Ε200-Ε300: Συντηρητικά
Ε300-Ε400: Επιτρεπόμενα αντιοξειδωτικά, γαλακτοματοποιητές και σταθεροποιητές
E400-E500: Γαλακτοματοποιητές και πηκτικοί παράγοντες
E500-E600: Πρόσθετα με διάφορες λειτουργίες
E600-E700: Βελτιωτικά γεύσης
E700-E800: Αντιβιοτικά
E900-E1000: Πρόσθετα με διαφορετικές λειτουργίες
E1000-E1300: Πρόσθετα με διαφορετικές λειτουργίες
E1400-E1500: Πηκτικοί παράγοντες
Ε1500-Ε1525: Συνθετικές γεύσεις και γευστικοί διαλύτες

Για όλα τα παραπάνω μπορείτε να βρείτε λεπτομερείς πληροφορίες στο http://www.food-info.net/gr/

Κάτι επίσης πολύ σημαντικό είναι πως η νομοθεσία δεν υποχρεώνει την αναγραφή του χημικού πρόσθετου με την κωδική του ονομασία αλλά απλώς την αναγραφή του. Αν λοιπόν κάποιο προϊόν δεν αναφέρει κανένα κωδικό Ε, αυτό δεν σημαίνει πως δεν περιέχει και κανένα αφού μπορεί να το αναγράφει με τη κοινή του ονομασία. Ακόμα και το αθώο κιτρικό οξύ έχει κωδικό Ε330.

Μέσα σε όλα αυτά βέβαια υπάρχει και η οικονομική διάσταση του θέματος η οποία είναι τεράστια. Πως θα μπορούσε μια βιομηχανία που ασχολείται με τη παραγωγή και το εμπόριο τυποποιημένων τροφίμων που δραστηριοποιείται σε όλο το πλανήτη, να έχει τόση παραγωγή ώστε να καλύψει τη ζήτηση σε εύλογο χρονικό διάστημα, να έχει δελεαστικό προϊόν (χρώμα, γεύση, άρωμα) και σε λογικό κόστος; Η μόνη λύση για να πετύχει αυτό το στόχο είναι η διαμόρφωση με οποιοδήποτε τρόπο του πρωτογενούς προϊόντος σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες των κατά τόπους καταναλωτών. Αν υποθέσουμε πως οι Ιάπωνες θα ήθελαν το ψάρι τους με ζωντανή όψη γιατί να μην προσθέσουμε και λίγη Φορμαλδεϋδη (Ε240) η οποία θα το κρατήσει φρέσκο για περισσότερο χρόνο και με μικρότερο κόστος;

Κι αν λάβω υπόψη ότι η ποιότητα των πρώτων υλών είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα επίσης με πολλά ερωτηματικά τότε μόνο ένα πράγμα μου μένει να κάνω:

Επιστροφή στις ρίζες!