ο Κύριος του Κυρίου

Ο Α ήταν από μικρός ιδιαίτερο παιδί. Όχι μη φανταστείτε τίποτα τρελλό. Με κανονικό ύψος και βάρος και αρκετά άσχημος εξαιτίας εκείνων των γυαλιών βάρους 3 κιλών που φορούσε. Η ιδιαιτερότητά του είχε να κάνει με το φύλο του. Στην ηλικία των 15 χρόνων αρχίζει να εξερευνά και να πειραματίζεται κανείς με τον εαυτό του και τους άλλους. Πως να ντυθεί, πως να μιλήσει, πως να σταθεί, πως να αγγίξει... Ο Α ήταν πολύ κοινωνικό άτομο. Κι ενώ οι αγορίστικες παρέες του περιορίζονταν σε 2-3 άτομα, οι κοριτσίστικες έκαναν όλους εμάς τους γνωστούς και φίλους να ζηλεύουμε. Βλέπετε τα αγόρια για να σε κάνουν παρέα σ’αυτή την ηλικία πρέπει να πρώτα να εγκρίνουν την εμφάνισή σου, μετά τις επιτυχίες σου στο άλλο φύλο και τέλος την εξυπνάδα σου, πράγματα στα οποία ο Α δεν είχε καμία τύχη. Παρ’όλα αυτά οι λίγοι που είχαν το θάρρος να τον πλησιάσουν, το έκαναν με την ελπίδα πως θα τους γνώριζε κανένα κοριτσάκι κι ίσως έτσι να γινόνταν αρεστός. ‘Δίκαιο’ αλισβερίσι. Τα κορίτσια λοιπόν έβλεπαν τον Α με τελείως διαφορετικό μάτι καθώς δεν τα προκαλούσε ούτε και τα ενοχλούσε με εξυπνάδες και πειράγματα. Αντίθετα τον άφηναν να συμμετέχει στις παρέες τους ίσως γιατί το ένστικτό τους τους έλεγε πως είναι ακίνδυνος.

Με το καιρό ο Α έγινε ακόμα πιο κοινωνικός. Έκανε εύκολα νέες γνωριμίες, περισσότερο βέβαια με κορίτσια, έγινε πνευματώδης, εύστροφος και ετοιμόλογος, ανέπτυξε μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, έφτιαξε αρκετά το ντύσιμό του, αλλά παρέμεινε με τα ίδια γυαλιά. Ήταν ακόμα άσχημος.

Με τον κολλητό του έκανε καθημερινά παρέα. Αυτός ήταν ένα μάλλον συνηθισμένο άτομο, συνεσταλμένο μεν, αλλά με εμπειρίες δε. Δεν χρειαζόνταν να χρησιμοποιεί τον Α για να κάνει γνωριμίες γιατί είχε αρκετές έτσι κι αλλιώς. Αυτή η σχέση βασιζόνταν σε ένα αλισβερίσι άλλου τύπου. Ο Α είχε ένα φίλο που είχε ένα νορμάλ τρόπο να απολαμβάνει την ζωή και την ηλικία του, τύχαινε πλήρους αποδοχής από γνωστούς και αγνώστους και μέσα απ’αυτόν μάθαινε πράγματα που ο ίδιος ήταν μάλλον απίθανο να βιώσει. Ο κολλητός από την άλλη απολάμβανε τη παρέα ενός ατόμου με πνεύμα και χιούμορ, κάτι που ήταν δυσεύερετο στα συνομίληκα άτομα του κοινωνικού τους περίγυρου και επιπλέον έβρισκε ενδιαφέρον ίσως και μυστηριώδη το τρόπο που ο Α βίωνε τη ζωή του.

Ένα καλοκαιρινό βράδι απ’αυτά που βρίσκονται δυο φίλοι μόνοι, με διάθεση για κουβέντα και εξομολογήσεις, "ακούγοντας" την αισθαντική μουσική των Led Zeppelin (η εποχή βλέπετε) καθισμένοι σε μια βεράντα που οι τρεμάμενες φλόγες των κεριών έκαναν τις σκιές να χορεύουν και πίνοντας το ποτό τους, ο Α αποφάσισε να ομολογήσει την αλήθεια στον εαυτό του με μάρτυρα το φίλο του. "Ξέρεις, εγώ κάνω παρέα με κορίτσια αλλά αυτό που θέλω πραγματικά είναι τα αγόρια. Είμαι από τους άλλους και ντρέπομαι πολύ που στο λέω. Είσαι όμως φίλος μου και δεν μπορώ να το κρύβω συνέχεια. Θα ήθελα όμως αν γινόνταν να μπορούσα να σε έβλεπα και σαν κάτι παραπάνω από φίλο." Ο Α είχε κατεβάσει το κεφάλι και κοιτούσε τα φυτά. Ο φίλος του μάλλον δεν ήξερε τι να κοιτάξει και γι’αυτό γύριζε το κεφάλι του του γύρω γύρω. Με όση ψυχραιμία του είχε μείνει, κοίταξε το Α και του είπε: "Κοίτα να δεις. Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τέτοιου είδους πράγματα. Έχω κοπέλα, περνάω καλά και δεν ψάχνω κάτι διαφορετικό απ’αυτό. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε ακολουθήσω. Λίγο πολύ είχα καταλάβει πως είσαι διαφορετικό άτομο και δεν με ενοχλεί καθόλου. Αλλά το ζητούμενο το δικό μου είναι η φιλία μας και τίποτα παραπάνω. Αν θέλεις λοιπόν το κρατάμε όπως είναι ή κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας." Ο Α δεν φάνηκε να στεναχωριέται ιδιαίτερα. Μάλλον ανακουφισμένος έδειχνε που επιτέλους είχε παραδεχθεί τη φύση του. "Δεν θέλω να χαλάσω τη φιλία μας για τίποτα στο κόσμο, γι’αυτό σε παρακαλώ ας ξεχάσουμε το τελευταίο."

Και πράγματι το ξέχασαν. Τα χρόνια πέρναγαν και αυτό το θέμα δεν αναφέρθηκε ποτέ ξανά. Ο Α συνέχισε τη ζωή του στο ίδιο μοτίβο, γνωρίζοντας κόσμο και ιδιαίτερα γυναίκες οι οποίες απολάμβαναν τη παρέα του. Σε κάποια φάση, έβγαλε και κάποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες τις οποίες για αρχή προσπάθησε να εκφράσει μπλέκοντας με το χώρο της μόδας. Ο φίλος του είχε μια ζωή που δεν ξέφευγε από τα συνηθισμένα όπως αυτά ορίζονται για ένα άνθρωπο που βιώνει τη τρίτη δεκαετία της ζωής του. Γκόμενες, έρωτες, έρωτες και γκόμενες. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ο σεβασμός που επέδειξε ο Α στη φιλία τους. Ποτέ δεν ξαναέθιξε εκείνο το θέμα. Η παρέα τους ήταν καθημερινή, ειλικρινής και ποτέ δεν χρειάστηκε να φέρει ο ένας τον άλλο σε δύσκολη θέση. Σαν νέοι και εργένηδες έκαναν τρέλες μαζί, γλένταγαν μαζί, πήγαιναν εκδρομές, κοιμόντουσαν μαζί, έκαναν όλα τα φυσιολογικά πράγματα. Υπήρξαν φορές που ο Α έτρεχε να γυρίσει γρήγορα στο σπίτι (έμεναν δίπλα) για να του πει τα νέα για το καινούργιο τεκνό που γνώρισε ή να ζητήσει τη γνώμη του για το πως να προσεγγίσει ένα πρόβλημα ερωτικής φύσεως. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαζευόνταν όλη η παρέα –τα περισσότερα κορίτσια- για κουτσομπολιό και μπιρίμπα και γέλιο μέχρι δακρύων από τα καλόγουστα αστεία του Α. Οι άντρες της παρέας σπάνιζαν και όλοι λίγο πολύ είχαν πει στο φίλο του πως δεν γουστάρουν παρέα με αδελφές. Εκείνος φρόντιζε πάντα να το αποκρύπτει από τον Α παρουσιάζοντας διάφορες δικαιολογίες για την απουσία τους. Αλλά κι ο Α δεν ήταν χαζός. Καταλάβαινε πολύ καλά τι συνέβαινε και το προσπερνούσε. Ποτέ δεν έφερε στη παρέα γκόμενο και ακόμα κι όταν μιλούσε για κάποιον, φρόντιζε να μην μπαίνει σε λεπτομέρειες. Ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες.

Όταν πια τριαντάρησαν, κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι η ίδια η ζωή με τις αναποδιές της, έφεραν έτσι τα πράγματα που χώρισαν οι δρόμοι τους. Ο φίλος του άθελά του τον έβγαλε από τη ζωή του και ο Α πληγώθηκε πολύ γι’αυτό. Ήταν ένα προσωπικό του πρόβλημα που ήθελε να το αντιμετωπίσει μόνος . Μπορεί από καπρίτσιο, μπορεί από φόβο δεν έχει σημασία. Δεν άφησε περιθώριο ούτε στον Α ούτε σε κανέναν άλλο να είναι εκεί δίπλα του.

Κι ο Α το σεβάστηκε και αυτό.