περί ιστορίας το ανάγνωσμα

Υπάρχει μια πολιτική αντίληψη που λέει πως αν ένας λαός θέλει να φιλιώσει και να προοδεύσει με το γείτονά του, πρέπει να ξεχάσει το παρελθόν και να κοιτάξει το μέλλον. Τουλάχιστον, το κοινό και μη φιλικό παρελθόν (politically correct) δηλαδή αυτό που δημιούργησε εντάσεις, διαφωνίες και πολέμους. Υποτίθεται πως ένα τέτοιο παρελθόν δημιουργεί μια τροχοπέδη που τρέφει εθνικιστικά αισθήματα και δεν αφήνει το λαό να προοδεύσει και να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα που τουλάχιστον σήμερα τα αποκαλούμε με τον όρο παγκοσμιοποίηση και νέα οικονομία. Τα νέα αυτά δεδομένα απαιτούν πολύ συχνά τη συνεργασία δύο τέτοιων γειτόνων με απώτερο στόχο διάφορα επί μέρους οφέλη. Το βασικό επιχείρημα αυτής της ιδέας είναι πως η εξωστρέφεια είναι ο μοναδικός τρόπος να απεμπλακεί κανείς από φθορές και από το κίνδυνο της απομόνωσης με ότι αυτό συνεπάγεται με οικονομικά κριτήρια.

Προσωπικά δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να συμφωνήσω με αυτή την αντίληψη, αν και μου φαίνεται επί της ουσίας σωστή, όμως την κατανοοώ και βάση λογικής συνεπαγωγής συμπεραίνω πως πουθενά δεν αναφέρει και πολύ περισσότερο, δεν προϋποθέτει, τη διαγραφή του παρελθόντος δηλαδή της ιστορίας, ούτε βέβαια και της παραποίησής της.

Όσο κι αν διάβασα και παρακολούθησα θέματα σχετικά με το περιβόητο βιβλίο της ιστορίας, πουθενά δεν είδα να αναφέρεται κάποια επιχειρηματολογία σχετική με την ανάγκη της αναθεώρησης της περιγραφής των γεγονότων. Η μόνη δήλωση αρμοδίου που άκουσα για το θέμα ήταν της κας Μ. Ρεπούση (μέλος της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου) η οποία τόνισε πως η ιστορία πρέπει να διδάσκεται από το σχολείο και όχι από το σπίτι (οικογένεια), καθώς μόνο αυτή είναι πιο κοντά στα επιστημονικά δεδομένα. Και ναι μεν θα συμφωνήσω ως προς τα επιστημονικά δεδομένα αλλά μου γεννήθηκαν και δύο ερωτήματα:

α) Δηλαδή η ιστορία που διδάσκεται στο σχολείο έχει κι αυτές έστω και λίγες διαφορές, από αυτά από αποκαλούμε επιστημονικά δεδομένα; Η προσπάθεια μετάδοσης της γνώσης σε απλουστευμένο επίπεδο καθώς απευθύνεται σε παιδιά σημαίνει και την παραποίηση ή την απόκρυψη γεγονότων;

β) Μήπως τέτοιες δηλώσεις υπονοούν την με προσπάθεια δημαγωγίας υποβάθμιση του εθνικού φρονήματος ενός λαού, μιλώντας για το συγκεκριμένο θέμα;

Αν κάποιος μπορεί να απαντήσει σ’αυτά τα ερωτήματα, θα μου έκανε μεγάλη χάρη.

Τελειώνοντας και παίρνοντας θέση για αυτή τη πολιτική θεωρία, υποστηρίζω πως μπορεί να έχουν δίκιο οι ειδικοί και όντως να πρέπει να αφήσουμε κάποια πράγματα πίσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως είναι αποδεκτή οποιαδήποτε παραποίηση της ιστορίας και των γεγονότων. Η ουσία και η λύση παράλληλα, είναι η ώριμη διαχείριση της μνήμης μας προς αποφυγή παρόμοιων γεγονότων και όχι η λήθη. Άλλωστε τι είναι αυτό που δίνει ταυτότητα σε ένα λαό αν όχι η κοινή συνείδηση;

Στο Video που ακολουθεί μπορείτε όσοι ενδιαφέρεστε να δείτε και να μάθετε τι ακριβώς σημαίνει «Οι έλληνες συνωστίστηκαν στη Σμύρνη» κατά την πρώτη εκδοχή του βιβλίου καθώς και τι σημαίνει «δραματικές συνθήκες εξόδου του ελληνικού πληθυσμού από τη Μ. Ασία» κατά τη νέα εκδοχή, την οποία όμως δεν θα δούμε τυπωμένη ακόμα καθώς το βιβλίο όπως γνωρίζουμε αποσύρθηκε.

rapidshare link με ποιότητα mpeg4 (δεξί κλικ, save target as...)

Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερο και πιο ακίνδυνο post με άκρως εκσυγχρονιστικές προτάσεις.

Το υλικό του video το έλαβα σε μορφή παρουσίασης (powerpoint) με email και υπογράφεται από κάποιον με τα αρχικά Γ.Χ. ως εκ τούτου δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα και σε ποιον ανήκουν. Η μοναδική επέμβαση που έκανα ήταν η οπτικοποίηση των φωτογραφιών σε μορφή video και η προσθήκη μουσικής υπόκρουσης (W. A. Mozart, Requiem K. 626, Lacrymosa. Εκτέλεση: Neville Marriner, Academy of St Martin-in-the-fields, Academy Chorus, Director: Laszlo Heltay). Επίσης έκρινα σκόπιμο οι σχολιασμοί να παραμείνουν στα Αγγλικά για ευνόητους λόγους.

Links με τη περιγραφή των ιστορικών γεγονότων:

Ελληνική βιβλιοθήκη Νοτίου Καλιφόρνιας

Wikipedia

ή ψάξτε στο google

Vivodi Update

Απάντηση της Vivodi στην ΕΕΤΤ και κοινοποίηση σε μένα σχετικά με την καταγγελία που αναφέρεται εδώ:

Η Vivodi δεν φέρει καμία ευθύνη για την εν λόγο καθυστέρηση, καθώς δεν γνώριζε εξ’αρχής την αδυναμία τεχνικής υποστήριξης του ΟΤΕ (έλλειψη διαθέσιμων πορτών και βρόγχων).

Εεεε; Και τι τον ενδιαφέρει το πελάτη; Όταν μπαίνω σε ενα κατάστημα να αγοράσω παπούτσια, διαλέγω σχέδιο, νούμερο και χρώμα, τα αγοράζω και τα φοράω. Δεν τα παραγγέλνω και περιμένω το εργοστάσιο 6 μήνες να τα φτιάξει!

Τι λένε οι άνθρωποι!

πατέρα κάτσε φρόνιμα...

8 πράγματα που είδα και άκουσα το καλοκαίρι και κατάλαβα πως η κοριτσάρα junior μεγαλώνει:

Έμαθε να επιπλέει στο νερό χωρίς βοήθεια και με λίγη προσπάθεια να κολυμπάει. Ότι ακριβώς δεν έμαθε μετά από 1 χρόνο στο κολυμβητήριο.

Έκανε νέους φίλους, το Γιάννη, το Βασίλη και το Θέμη. Αλλά παρ’όλα αυτά θα παντρευτεί το Θανάση!

Δοκίμασε και λάτρεψε τις γαρίδες!

Έμαθε να πιάνει αχινούς και να τους θάβει στην άμμο. Αλοίμονο στους ανυποψίαστους...

Η ατάκα της μετά από κάθε χτύπημα: όποιος δεν χτυπάει δεν μεγαλώνει!

Το ότι μέσα σε 5 ώρες είδε την Ωραία Κοιμωμένη 5 φορές και τραγούδησε άλλες 15 το soundtrack:

Έμαθε να λέει συγγνώμη και σ’αγαπώ!

Η ατάκα της σπίτι μου σπιτάκι μου... μόλις γύρισε μετά από δυο μήνες διακοπών.

Κι είμαστε ακόμα στην αρχή...

Αϋπνίες...

Ok, είπαμε τελειώσαμε με τα των εκλογών, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ... το σκίτσο είναι άπαιχτο!

χι χι χι χι χι !!!

thanks Nick

Καλή πρόοδο!

Για άλλους τέλος εποχής και για άλλους επιστροφή στα θρανία.

Όπως και να'χει καλή πρόοδο!

Μονόπρακτο

Διαβάζοντας τελευταία πολλά και διάφορα blogs με θέμα τη προεκλογική περίοδο καθώς και την εκλογή νέας κυβέρνησης, έχω την αίσθηση πως οι συγγραφείς τους έχουν σαν στόχο την δημιουργία εντυπώσεων χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες και πολλές φορές κενές εκφράσεις και ύβρεις, λες και αυτοί οι άνθρωποι είναι φερέφωνα των κομμάτων ή κάποιων εκπροσώπων τους. Με έχουν κάνει να αισθανθώ αμηχανία, να τους διαβάσω δις και τρεις για να είμαι σίγουρος πως δεν μου ξέφυγε κάτι σημαντικό και δεν κρύβω πως με αρκετούς αγανάκτησα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τις προθέσεις της συμπεριφοράς και της έκφρασης του λόγου τους και κάποιες φορές μου πέρασε από το μυαλό πως λειτουργούν σαν συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι δημοσιογράφοι. Σε κάθε περίπτωση τους αντιμετώπισα με σκεπτικισμό.

Τελικά το μέσο που λέγεται Blog δίνει μια μορφή εξουσίας σε όλους μας. Η δυνατότητα να χρησιμοποιεί κανείς τη πένα του κατά βούληση είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι αυτό ακριβώς που λέμε «Ελευθερία του λόγου» και αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημαντικότητα όταν κατά βάθος ξέρεις πως στη χειρότερη περίπτωση θα σε διαβάσουν και 10 άνθρωποι. Η φωνή σου έχει ακουστεί. Τι γίνεται όμως όταν η χρήση αυτού του μέσου περιορίζεται σε ένα κενό λόγο; Πόσο επικίνδυνο είναι να σε παρασύρει το μέσο σε μια κραυγή επιθετικών προσδιορισμών που ουσιαστικά δεν λένε τίποτα πέρα από το να δημιουργήσουν μια αρνητική εντύπωση στο ακροατήριο περί του θέματος (επιθυμητό αποτέλεσμα) αλλά και για το πρόσωπό σου;

Από το Μάρτιο που άρχισα να ασχολούμαι με το Blogging (read/write) απόλαυσα πολλά ωραία κείμενα είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας με τους συγγραφείς τους. Μετά όμως από 6 μήνες διαπιστώνω πως τελικά αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε έγραψαν ένα κατ’ουσία ανούσιο αλλά ωραίο κείμενο ή ημερολόγιο, δεν είναι σε θέση ή δεν γνωρίζουν πως να εκφράσουν τις σκέψεις και τα επιχειρήματά τους – αν έχουν – πιάνοντας το θέμα της πολιτικής. Και όπως πολύ σωστά μου είπε σε ανύποπτο χρόνο η προσφιλής μου DiVa, η συστηματική ανάγνωση των κειμένων κάποιου προσώπου οδηγεί μοιραία στο να σχηματίσεις και να επιβεβαιώσεις την εικόνα που έχεις γι’αυτόν μειώνοντας παράλληλα τις πιθανότητες να κάνεις λάθος. Με λίγα λόγια είτε το θέλουμε είτε όχι, αργά ή γρήγορα ξεγυμνωνόμαστε!

Με λύπη μου λοιπόν διαπίστωσα πως είναι λίγοι αυτοί που έπεσαν στη παγίδα του θέματος που λέγεται «εκλογές» και δεν έκαναν σαρδάμ. Όπως είπα, δεν γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει αν κίνητρό τους να ασχοληθούν ήταν το ενδιαφέρον για τα κοινά ή η δημιουργία εντυπώσεων. Ο κενός λόγος είναι κενός. Και το μάθημα που πήρα είναι πως δεν αξίζει να σπαταλώ το χρόνο μου διαβάζοντας αερολογίες. Προσωπικά όταν πηγαίνω στο περίπτερο να πάρω ένα περιοδικό, είτε ζητάω ένα συγκεκριμένο που ξέρω εκ των προτέρων τι περίπου θα διαβάσω, είτε τα ξεφυλλίζω προσπαθώντας να επιλέξω αυτό που θα μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και στα Blogs ακόμα και στο δικό μου. Είναι εύκολο να γράφεις σελίδες αραδιάζοντας ότι σου’ρθει στο κεφάλι. Είναι πολύ δύσκολο όμως να τις γεμίζεις και να λες κάτι που το κατανοεί κάθε νοήμονας άνθρωπος, άσχετα αν είναι παλιό, καινούργιο, ποίημα, ημερολόγιο, φαντασία κλπ.

Επειδή η παρουσία μου στο Blogging δεν έχει σαν στόχο να κάνω το χωροφύλακα ή το δάσκαλο, παίρνω δραστικά μέτρα για να προστατέψω τον εαυτό μου. Περιορίζω τις βόλτες μου και τις αναγνώσεις μου σε πρόσωπα που έχουν αποδείξει κατά τη γνώμη μου την αξία του λόγου τους. Για τους υπόλοιπους: ΔΓ/ΔΑ. Και για τους νέους: όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία.

Ουφ... τα είπα.

Η άποψή μου για τη πολιτική του σήμερα είναι αρκετά θολή. Από τη μία τα γνωστά περί δικομματισμού και από την άλλη τα γνωστά περί ψήφου στους μικρούς. Προσωπικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο ούτε για μένα ούτε και για το τόπο. Σχετικά με τους μικρούς τα έχω πει στο προηγούμενο post και δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω πέρα απ’το ότι οι μικροί χρειάζονται στη βουλή για να λειτουργούν σαν ελεγκτικοί μηχανισμοί. Σχετικά με τους μεγάλους, πρόκειται θεωρητικά για έμπειρους πολιτικούς που λειτουργούν όμως με το καθεστώς μιας ανώνυμης εταιρίας. Εδώ ακριβώς χαλάει η συνταγή. Όταν προσπαθούν να με πλησιάσουν με επικοινωνιακά κόλπα που γνωρίζουν καλά οι εταιρίες marketing, όπως μια φωτογραφία ενός προσώπου σε μια αφίσα, ένα βαρύγδουπο σύνθημα τυπωμένο σε ένα πανό, με ένα διαφημιστικό σποτ που μπορεί να είναι αρνητική διαφήμιση του αντιπάλου, ένα δακρύβρεχτο σεναριάκι, ή ακόμα και κάτι που προσπαθεί να ξυπνήσει τη πληγωμένη εθνική μας περηφάνια, αρνούμαι. Πολύ απλά μουλαρώνω και αρνούμαι να ακούσω και να δω. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει όταν πρόκειται για ένα συνεντευξιαζόμενο πολιτικό γιατί στην ουσία πρόκειται για μια interactive αφίσα που απλά σου δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις θέμα ή κανάλι. Ο λόγος του ασχέτως θέματος είναι κονσέρβα.

Και κάτι επίκαιρο: Αν δεν είχαν συμβεί τα τραγικά γεγονότα με τις φωτιές πόσοι υποψήφιοι σήμερα θα έσκουζαν για το περιβάλλον;

Για να κλείσω το θέμα που έπιασα θέλω να πω πως η δημοκρατία για την οποία μάχονται όλοι σαν ιδέα και πράξη έχει πεθάνει. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλώς δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα με πιο χαρακτηριστικό αυτό των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων χωρίς ευκαιρίες. Δεν θεωρώ δημοκρατία τα panel με τους τηλεstar που όλοι έχουν άποψη επί παντός επιστητού. Δεν θεωρώ δημοκρατία την ανάληψη της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων από δυο τρία διορισμένα κυβερνητικά στελέχη που πράττουν τα έργα τους με πλήρη συσκότιση και ανωνυμία άρα και χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρώ δημοκρατία την ατιμωρησία αυτών που βλάπτουν τη κοινωνία με οποιοδήποτε τρόπο.

Η δημοκρατία είναι ένα παρωχημένο μοντέλο. Ένα μοντέλο που ναι μεν εφαρμόζεται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη αλλά δεν εκφράζει τους κατοίκους του (παγκοσμιοποίηση γαρ). Έχω αφήσει αρκετές αιχμές μέχρι τώρα και κάποιοι σίγουρα θα έχετε τσιτωθεί. Μην ανησυχείτε όμως. Αυτό που υπονοώ και θα ξεκαθαρίσω αμέσως δεν έχει να κάνει με ακραίες καταστάσεις. Μιλάω για ένα μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο, αν κάποιες χώρες καταφέρουν να επιβιώσουν και δουν τα πράγματα πιο καθαρά, αργά ή γρήγορα θα το επιλέξουν. Δημοψήφισμα κυρίες και κύριοι. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Το δημοψήφισμα είναι ένα μοντέλο που απαιτεί ώριμους και ενεργούς πολίτες. Πολίτες που έχουν άποψη, πρόταση και υπευθυνότητα. Είναι ένα μοντέλο που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και αερολογίες. Είναι ένα μοντέλο που δεν χωράει δικομματισμούς ούτε μικρούς και μεγάλους. Δημοψήφισμα για τη παιδεία και το βιβλίο ιστορίας, δημοψήφισμα για το όνομα των Σκοπίων, δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό και για τα πάντα. Μήπως και αυτό δεν είναι ένα εργαλείο marketing; Η έρευνα αγοράς σαν επιστήμη στηρίζεται στις συνεντεύξεις και στα ερωτηματολόγια. Εδώ γιατί αποφεύγουμε να το εφαρμόσουμε; Κάθε πετυχημένη εταιρία στηρίζεται σε αυτή την επιστήμη. Ρωτάει τους καταναλωτές της τι θέλουν, πως, γιατί, πόσο και τους το δίνει. Δεν ξέρω γιατί φαίνεται τόσο απλουστευμένο αλλά ξέρω πως πρόκειται για κάτι που δεν αποκλείει αλλά ελαχιστοποιεί τα σφάλματα.

Είμαι βέβαιος πως δεν εκφράζω καμία σοφία και πως υπάρχει πλήθος ανθρώπων που τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά πριν από μένα. Και αν απέρριψαν αυτή τη ιδέα το έκαναν για ένα και μόνο λόγο: Για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εξουσίας τους.-

...29, θες κι άλλο ή σταματάς;

finos films

Καθώς 29 κομματικές παρατάξεις έχουν δηλώσει συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές και δεδομένου πως τα 24-25 απ’αυτά τα κόμματα είναι ήδη χαμένα, επιτρέψτε μου να εκφράσω τις παρακάτω απορίες:

Είναι καλή η πολυφωνία δε λέω, αλλά δεν έχω μάθει και τι πρεσβεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Εσείς μήπως ξέρετε;

Αν, λέω αν υποθέσουμε πως αυτά τα 29 κόμματα έχουν ίσες δυνάμεις και αντιπαρατεθούν για τις 11.000.000 ψήφους (αν ψήφιζαν όλοι οι πολίτες ακόμα και τα μωρά), τότε θα έπαιρναν 345.000 ψήφους το καθένα. Μα καλά είμαστε σοβαροί; Γιατί με τα πραγματικά δεδομένα το εκλογικό σώμα ανέρχεται σε 9.850.000 από τους οποίους ψηφίζουν περί τους 7.500.000 και αν αφαιρέσουμε άλλες 150.000 άκυρα ή λευκά τι μένει; 7.350.000 ψήφοι που αν τις κατανείμουμε ισόποσα στα 29 υποψήφια κόμματα, αντιστοιχούν 250.000 ψήφοι στο καθένα! Δεν εξετάζω προγράμματα, ούτε δυναμικές, ούτε τίποτα. Λέω απλώς πως είναι πάρα πολλά για μια χώρα σαν τη δική μας. Δηλαδή σαν να λέμε πως ο κάθε ένας που νομίζει πως έχει κάτι να πει μαζεύει τους γνωστούς του (των γνωστών κλπ) και κατεβαίνει υποψήφιος.

1. Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.), (Κ. Καραμανλής)
2. Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.), (Γ. Παπανδρέου)
3. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ), (Αλέκα Παπαρήγα)
4. Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Ι. Μπανιάς, Π. Μαντάς, Ηλ. Νικολόπουλος, Γ. Πάντζας, Ι. Χαριτόπουλος, Εμμ. Γλέζος, Ι. Θεωνάς, Παν. Κοσμάς, Ροδ. Ρινάλντι, Γ. Χαλκιάς, Αλ. Αλαβάνος)
5. Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.), (Γ. Καρατζαφέρης)
6. Δημοκρατική Αναγέννηση (Στέλ. Παπαθεμελής)
7. Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.), (Εκτελεστική επιτροπή: Ν. Καργόπουλος, Ν. Λεοντόπουλος, Σήφ. Στενός)
8. Δημοκρατική Παγκόσμιος Ελλάς (Στ. Κρικέλης). Κατέρχεται μόνο στην Α' και Β' Αθηνών
9. Ελληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής)
10. Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Β. (ΕΑΜ Β.), (Π. Τραϊανός)
11. Ενωση Κεντρώων (Β. Λεβέντης)
12. Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά (ΕΝΑΝΤΙΑ), (Διοικούσα επιτροπή: Κ. Παπαδάκης, Δ. Θανασούλας, Κ. Πίττας, Δ. Σαραφιανός, Γ. Παυλόπουλος)
13. Ενωτικό Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κίνημα, (Ι. Πρωτόπαππας). Κατέρχεται μόνο στον νομό Αιτωλοακαρνανίας
14. Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (Π. Κρόκος)
15. Κόμμα Φιλελευθέρων (Εμμ. Καλλιγιάννης)
16. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μαρξιστικό - Λενινιστικό), (Γρηγ. Κωνσταντόπουλος, Β. Σαμαράς, Ηλ. Καμαρέτσος)
17. Λευκό (Κ. Ντάλιος)
18. Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΜΕ.Ρ.Α., (Δ. Δεσύλλας, Γ. Δημητρίου, Θ. Κουτσουμπός, Χ. Μπίστης)
19. Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μ-Λ ΚΚΕ), (Αντ. Παπαδόπουλος, Πετρ. Κουφοβασίλης)
20. Νέο Κόμμα Σωτηρίας Χριστιανική Δημοκρατία (Αλκ. Στοΐλης). Κατέρχεται μόνο στην Α' Αθηνών και στον νομό Δράμας
21. Νέος Φασισμός (Αθ. Δασκαλόπουλος)
22. Οικολόγοι Εναλλακτικοί (Μ. Δερτούζος)
23. Οικολόγοι Πράσινοι (Ιωάννα Κουτούλη, Αν. Κρομμύδας, Ι. Μαχαίρας, Σταμ. Μπουντούρης, Μ. Τρεμόπουλος, Ι. Χαραλαμπάκης)
24. Οραμα Τοπικά Κοινοβούλια (Δ. Κατσίμπρας)
25. Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ), (Διοικούσα επιτροπή: Ηλ. Ζαφειρόπουλος, Ελένη Κωνσταντινοπούλου, Διον. Γουρνάς)
26. Οργή Λαού (Ο.ΛΑ.) με Δημοψηφίσματα - Αμεση Δημοκρατία (Γ. Κόκκας)
27. Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη (Π.Α.Α.), (Ν. Κολίτσης). Κατέρχεται μόνο στη Β' Αθηνών
28. Φιλελεύθερη Συμμαχία (Φ. Περλικός)
29. Φως - Αλήθεια - Δικαιοσύνη (Κ. Μελισσουργός).

πηγή: Ελευθεροτυπία

Πως να πιστέψω δηλαδή ότι αυτοί οι 29 κομματάρχες έχουν κάτι διαφορετικό να πουν; Υποτίθεται πως κάθε κόμμα έχει ένα καταστατικό το οποίο εκφράζει τη θέση του και την ιδεολογία του και πως έχει διαφορετική αντίληψη για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κι εγώ πρέπει να δεχθώ πως το κόμμα Νο 12 διαφέρει από Νο 16, τα Να 18 και 19, πως άλλο είναι το 9, άλλο το 22 κι άλλο το 23.

Sorry αλλά δεν πείθομαι. Αντιθέτως σκέφτομαι και μάλιστα σοβαρά πως στη πλειοψηφία τους είναι ψώνια, που ψοφάνε για εξουσία, προβολή και δημοσιότητα.

Η πρώτη τάξη του Λυκείου ήταν η χρονιά που ένιωσα πως έπρεπε να συμμετέχω στα πολιτικά (και κομματικά) πράγματα του τόπου και η πρώτη εκδήλωση αυτής της ανάγκης ήταν η κατά φαντασία ίδρυση με τη παλιοπαρέα, μιας οργάνωσης, της ΟΔΑΚ. Τα αρχικά δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως καθώς και πάλι η φαντασία μας, μας επέτρεπε να τα ερμηνεύουμε όπως μας βόλευε σε κάθε περίσταση. Η πρώτη πολιτική μας πράξη – και τελευταία - ήταν η κατάθεση στεφάνου στο Πολυτεχνείο. Η ίδρυση της ΟΔΑΚ ήταν και η αιτία για τη διαγραφή μου ως μέλος από το τοπικό γραφείο της Ν.Δ. Στη συνέχεια κάποιοι από τη παρέα γνώρισαν κάποιους που τους έβαλαν επικεφαλής της νεολαίας ενός νεοιδρυθέντος – επίσημα αυτή τη φορά - κόμματος με το όνομα ΠΑΚΗΔΙ που δεν θυμάμαι καν τι σημαίνει. Ήταν όμως σχετικό με αυτό που λέμε Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Μας πιάνουν λοιπόν και μας παρακαλάνε να πάμε στα γραφεία του κόμματος για τον αγιασμό και τα εγκαίνια, δήθεν να δείξουν πως έχουν κόσμο. Πλάκα στη πλάκα και με πολλά παρακάλια, αποφασίσαμε να πάμε με τον όρο όμως, πως δεν θα πούμε ούτε ονόματα ούτε θα υπογράψουμε χαρτιά. Ξέρετε τι έγινε τελικά; Ενώ είμαστε στα γραφεία εμφανίστηκε ο αρχηγός, ένας άντρας γύρω στα 45-50, νταβραντωμένος με τσιγκελωτό μουστάκι, σωστός κρεοπώλης όπου αφού μας τίμησε με τη χειραψία του έναν έναν και άρχισε ένα λογίδριο περί της ιδεολογίας του, κάναμε μεταβολή γιατί θυμηθήκαμε πως έχουμε μια δουλειά και όπου φύγει φύγει. Τελικά στα εγκαίνια δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10 άνθρωποι! Φυσικά κανείς μας δεν ξανάκουσε γι’αυτό το κόμμα.

Θέλουμε λοιπόν πολυφωνία στη βουλή, θέλουμε να δείξουμε τη δυσαρέσκιά μας στους μεγάλους, αλλά μην λέμε έτσι αβίαστα "ρίχτε ψήφο στα μικρά κόμματα". Στη πλειοψηφία τους πρόκειται για ψώνια και παρλαπίπες. Άσε που η ψήφος που θα μετρηθεί υπερ τους μπορεί να μην ερμηνευθεί σωστά. Η προσωπική μας διαμαρτυρία έναντι των μεγάλων είναι πολύ εύκολο να καταμετρηθεί σαν έγκριση και εμπιστοσύνη προς τον κάθε τυχάρπαστο. Και τότε αλοίμονό μας. θα πάρει αέρα ο κ@λος και ποιος τους πιάνει...

Γι’αυτό λοιπόν λίγη προσοχή είναι απαραίτητη. Αν επιτρέπεται να χαρακτηρίσω κάποιους σοβαρούς και όχι Μαυρογιαλούρους, αυτοί δεν υπερβαίνουν τους 5-6. Άκου 29!

rapishare link

Σταυρώστε την

Άντε για να γελάσει λίγο το χειλάκι σας...



http://www.youtube.com/watch?v=8zjw4mlzs48



(Σιγά μην βάλω και το video. Ένα link και πολύ τους είναι.)

Καλό μήνα!