ΑΝΘΡΩΠΟΣ:

Μετά το post του philos διάβασα τη μαρτυρία μιας ψυχής και θεώρησα σκόπιμο να βοηθήσω κι εγώ να γίνει γνωστή σε όλους μας. Δεν θα την αναδημοσιεύσω. Επισκεφτείτε την και διαβάστε την.

Forthnet vs Vivodi Update

Σε συνέχεια του post περί Forthnet 2play και Vivodi ένα σύντομο update:

1. Η ταλαιπωρία μου με τη Forthnet συνεχίζεται. Η ταχύτητα ενός download δεν ξεπερνάει τα 25kb/s!!! Καλό ε; Σαν να μην έφτανε αυτό, γυρίσαμε από τις διακοπές και δεν έχουμε τηλέφωνο! Χρειάζονται γύρω στις 20-30 προσπάθειες για να κάνουμε κλήση και φυσικά χάνουμε και εισερχόμενες κλήσεις. Η εξυπηρέτηση πελατών είναι ακόμα μια πονεμένη ιστορία. Φανταστείτε να μην έχετε τηλέφωνο ή τέλος πάντων για να καλέσετε θέλει πολύ κόπο και χρόνο, οι γραμμές τους να είναι κατειλημμένες ή να απαντάει τηλεφωνητής όπου αφού σας ζητήσει συγγνώμη σας λέει πως για την καλύτερη εξυπηρέτησή σας καλέστε αργότερα και να κλείνει τη γραμμή, ή αν είστε τυχεροί μπαίνετε σε μια ατέλειωτη αναμονή. Σημειώστε εδώ πως δεν μπορείτε να τους καλέσετε από κινητό! Πόσο καλός άνθρωπος πρέπει να είναι κανείς για να το αντέξει όλο αυτό; Τελικά χθες με ενημέρωσαν πως όντως υπάρχει βλάβη (βραχυκύκλωμα) και πως η αποκατάστασή της θα γίνει από τον ΟΤΕ! Είδωμεν...

2. Έλαβα με email επιστολή της ΕΕΤΤ προς τη Vivodi η οποία αφού αναφέρει γύρω στις 80 καταγγελίες (μαζί κι η δική μου), την καλεί σε απολογία:

Αξιότιμοι Κύριοι,

Στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της, η ΕΕΤΤ έχει γίνει αποδέκτης των παραπάνω σχετικών επιστολών, που επισυνάπτονται στην παρούσα, οι οποίες συνιστούν καταγγελίες συνδρομητών σας.
Παρακαλούμε όπως μας ενημερώσετε αναλυτικά, εντός δέκα (10) ημερών από τη λήψη της παρούσας, για τις απόψεις σας σχετικά με τα θέματα που αναφέρονται κοινοποιώντας την απάντησή σας και στους ενδιαφερόμενους καταναλωτές αντίστοιχα.

Με τιμή,

Τώρα πια έχω μπει στο χορό και χορεύω αλλά ρε γαμώτο μπορεί κάποιος να μου πει γιατί πρέπει να τα περνάω αυτά; τα αυτονόητα; Το δίδαγμα για μένα είναι πως αν δεν πάρει κανείς τη κατάσταση στα χέρια του, δεν υπάρχει τρόπος να προστατέψει τα συμφέροντά του ως πολίτης και ως καταναλωτής. Αυτή η κοινωνία είτε δεν είναι φτιαγμένη για ανθρώπους πολίτες, είτε βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο εκπολιτισμού.

----------------------------------------------------

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Η γραμμή φαίνεται να δουλεύει και μάλιστα πολύ καλά αφού αποσύνδεσα το συναγερμό. Δεν είμαι σίγουρος αν έφταιγε ο συναγερμός ή αν έκανε κάτι η Forthnet ή ο ΟΤΕ. Για ότι νεότερο θα σας ενημερώσω.

Εγώ οι κοριτσάρες μου και οι καλοκαιρινές μας περιπέτειες

Τελικά αυτές οι διακοπές είχαν πολλές ιδιαιτερότητες, γκρίνια, αλλά και καλή παρέα. Όσο στραβά κι αν ξεκίνησαν τόσο ανέλπιστα καλά εξελίχθηκαν.

Σάββατο λοιπόν πρωί, 11 Αυγούστου, η τριμελής μας οικογένεια ξεκινάει από το Λουτράκι για τη περιβόητη Χαλκιδική. Σχεδόν δυο μήνες πριν έχουμε κλείσει ένα bungalow στο porto Ζωγράφου (camping) δίπλα από τη Βουρβουρού. Ο προνοητικός πατήρ (εγώ!) σταματάει στο πρώτο βενζινάδικο στην έξοδο από το Λουτράκι για να φουλάρει και να ελέγξει τον αέρα στα λάστιχα του αυτοκινήτου αφού ως γνωστό η πίεσή τους πρέπει να ελέγχεται όταν είναι ακόμα κρύα. Και αφού ξεφορτώνει όλα τα πράγματα από το πορτ μπαγκαζ για να ελέγξει και τη ρεζέρβα, αρχίζει να τα ξαναβάζει στη θέση τους ένα ένα. Και την ώρα που σηκώνει το δεύτερο σακίδιο... ωχ... αχ... βαχ... Λουμπάγκο! Μάλιστα λουμπάγκο. Μάγκωσε η μέση του και δεν πήγαινε ούτε μπρος ούτε πίσω. Φυσικά τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει τα σχέδια και τις ιερές διακοπές μας κι έτσι ξεκινάμε για το μακρινό ταξίδι. Ο πατήρ οδηγεί σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι του γκολφ και τα χιλιόμετρα περνάνε. (Κοριτσάρα μου σ’ευχαριστώ για το μαξιλαράκι).

Η καθιερωμένη στάση των απανταχού ταξιδιωτών στα Τέμπη, είναι φυσικά στο πρόγραμμα. Αλλά τι γίνεται εκεί ρε παιδιά; Είχα πολλά χρόνια να πάω στη βόρεια Ελλάδα με αυτοκίνητο και αυτό που είδα ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Ένα πανηγύρι πάνω στη Εθνική οδό. Πάνω στα διόδια έχουν στήσει μια μικρή πολιτεία με τράπεζες, ταβέρνες, café, souvenir κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ποτάμι πάντως μας αποζημίωσε με την ομορφιά του κι ας είχε τόσα σκουπίδια πεταμένα στις όχθες του.

Κατά τις οχτώ το βράδι φτάσαμε επιτέλους στο camping. Για όσους γνωρίζουν ο δρόμος (χωματόδρομος) που οδηγεί σ’αυτό είναι ο ίδιος που πηγαίνει και στο περιβόητο porto paradiso (beach club).

- “Γεια σας, έχουμε κλείσει ένα bungalow”.
- “Σε ποιό όνομα είναι η κράτηση;”
- “Στο όνομα Χαζοβιόλης”
- “Μμμμ..... δεν βλέπω τέτοιο όνομα. Είστε σίγουρος πως έχετε κλείσει σε εμάς για σήμερα;”
- “Φυσικά αφού σας έστειλα και προκαταβολή”.
- “Μια στιγμή... η κράτησή σας κύριε Χαζοβιόλη δεν είναι για σήμερα αλλά για τη Δευτέρα 13 Αυγούστου”.
- “Τι; Πως; Είστε σίγουρος;”
- “Ορίστε κοιτάξτε και μόνος σας το ημερολόγιο”.
- ...
- “Μάλλον κάνατε λάθος και ήρθατε δυο μέρες νωρίτερα!”
- “Ναι... δηλαδή... μα πως έγινε αυτό; Δεν καταλαβαίνω…”
- “Περιμένετε λίγο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε”.
- “Ναι ναι. Ότι μπορείτε κάντε”.

H κοριτσάρα σύζυγος μετά της κοριτσάρας θυγατέρας περιμένουν στο αυτοκίνητο.
- “Τι έγινε είμαστε έτοιμοι;”
- “Όχι ακριβώς. Δεν μας περίμεναν για σήμερα”.
- “….”

Με τα πολλά βρέθηκε bungalow για την επόμενη μέρα (Κυριακή) αλλά όχι για το Σάββατο το βράδι κι έτσι αφού περιπλανηθήκαμε ρωτώντας από δω και από εκεί κάνοντας 60 χιλιόμετρα στα πέριξ (Βουρβουρού, Σάρτη, Συκιά) αποφασίσαμε να κλείσουμε κατάλυμμα με πολλά αστέρια. Πάρα πολλά αστέρια. Διανυκτέρευση στο αυτοκίνητο λοιπόν στη παραλία της Σάρτης.
Ευτυχώς την επόμενη το μεσημέρι τακτοποιηθήκαμε και τελείωσε η ταλαιπωρία μας.

Πόσο πιθανό είναι να βρεθεί κανείς με γείτονες δυο ζευγάρια, να ταιριάξουν όλοι σαν παρέα και επιπλέον τα παιδιά τους να είναι σε κοντινές ηλικίες ώστε να παίζουν μαζί και όλα αυτά σε ένα μέρος μακρινό και άγνωστο σε όλους; Εγώ προσωπικά το θεωρούσα απίθανο μέχρι που μου συνέβη και θυμήθηκα το σιχαμένο ρητό του Paolo Coelho περί συνωμοσίας του σύμπαντος. Βρε λες;

Επί μια ολόκληρη εβδομάδα 6 ενήλικες και 5 παιδιά είμασταν αυτοκόλλητοι. Η αυλή του bungalow έγινε παράδεισος για τα παιδιά (δέντρα, νερό, χώμα) και σημείο μάζωξης της παρέας τις ώρες που δεν είμασταν στη παραλία.

Τα παιδιά από τη ώρα που ξυπνούσαν (νωρίς το πρωί) μέχρι που έπεφταν για ύπνο αργά το βράδυ (ενίοτε και στη καρέκλα) έβγαζαν μια ενέργεια που σε έκανε να απορείς και να αναρωτιέσαι με τι μπορεί να είναι ποτισμένα; Και κάθε βράδυ καθόντουσαν σε παράταξη κινηματογράφου με τα καρεκλάκια τους για να παρακολουθήσουν μια ταινία στο φορητό dvd player και να φάνε πολλές μα πάρα πολλές αηδίες.

Οι δε μεγάλοι περιορίζαμε την καύση της ενέργειάς μας στη βρώση, τη πόση και τις ατέλειωτες σημαντικές ή μη συζητήσεις.

Το γεγονός ότι το επίπεδο υπηρεσιών του camping ήταν τελείως απαράδεκτο έως ανύπαρκτο ήταν κάτι που ενώ όλους στην αρχή μας εξόργισε, καταφέραμε και το προσπεράσαμε χωρίς να μας ανατρέψει τη καλή διάθεση.

Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος:

- Τι απαντάς στην ερώτηση της receptionist κατά την άφιξη σου στο camping: Τι τιμή έχετε κλείσει;
- Τι σκέφτεσαι όταν μαθαίνεις από τη παρέα ότι το κάθε ζευγάρι έχει κλείσει διαφορετική τιμή σε απολύτως ίδια bungalows; Η οικογένεια Χαζοβιόλη 50€ (το παιδί δωρεάν), ο Β με τη Ν επίσης 50€ αλλά όταν ήρθαν τους είπαν 60€ γιατί έχουν ένα παιδί (όπως κι εμείς) και τελικά το κατέβασαν 50€, ο Χ με τη Μ 75€ γιατί έχουν δύο παιδιά όπου ενώ δεν θα έπρεπε να πληρώσει το ένα τελικά τους το κατέβασαν στα 70€;
- Τι σκέφτεσαι όταν το πρωί που ξυπνάς ρωτάς τη κοριτσάρα σου αν μύριζε κι εκείνη το βόθρο τη νύχτα που κοιμόνταν και ενώ σου λέει όχι και τελικά πιστεύεις πως το είδες στον ύπνο σου, στο επιβεβαιώνουν οι υπόλοιποι;
- Τι σκέφτεσαι όταν κάθεσαι στη ταβέρνα του camping για να φας και μυρίζεις αυτή την έντονη βαριά μυρωδιά ενός βόθρου που παίρνει αέρα; (Άλλες επιλογές για φαγητό δεν υπήρχαν καθώς το κοντινότερο χωριό – η Σάρτη ήταν 20 χλμ.)
- Τι σκέφτεσαι όταν τα άλλα ζευγάρια σου λένε πως είναι στο camping μια εβδομάδα πριν από σένα και πως ουδέποτε εμφανίστηκε άνθρωπος να φέρει καθαρές πετσέτες και σεντόνια;
- Τι σκέφτεσαι όταν ο Χ και η Μ κοιμούνται επί δυο νύχτες σε σπασμένο κρεβάτι;
- Τι σκέφτεσαι όταν ο Χ ζητάει να δει το αφεντικό αυτή της κατάστασης τη τελευταία μέρα πριν φύγουν, αυτός είναι πολλά βαρύς κι άμα σου αρέσει, και τελικά του ρίχνει τη τιμή στα 60€;
- Τι σκέφτεσαι όταν η Ν τηλεφωνεί στη Τουριστική Αστυνομία του Πολύγυρου για να κάνει καταγγελία για όλα τα παραπάνω (κι άλλα μικρότερης σημασίας) και της απαντούν πως δεν έχουν να στείλουν αυτοκίνητο;

Όχι ρε π... δεν θα μου χαλάσεις τις διακοπές μου. Θα περάσω καλά με το δικό μου τρόπο θα φύγω νωρίτερα μια εβδομάδα απ’ότι σου είχα πει χωρίς να σε ειδοποιήσω και θα φας και μια ομαδική καταγγελία στο κεφάλι όταν γυρίσουμε στα σπίτια μας.

Η παραλία ήταν μικρή αλλά συμπαθητική, ιδανική για παιδιά και με φυσικό μόνιμο ίσκιο.
Το μόνο κακό το ξύλινο beach bar (porto fuego) που από το πρωί μέχρι το βράδυ βαρούσε ντάπα ντούπα (beat) νομίζοντας πως είναι στη Μύκονο ενώ κατά βάση οι θαμώνες της παραλίας ήταν οικογενειάρχες με μικρά παιδιά. Ok, υπήρχε και μια παρέα νέων που είχε πιάσει (μονίμως) 2-3 τραπέζια δίπλα στο κυματάκι και τους έβαζαν από το πρωί από ένα μπουκάλι βότκα πάνω.

Το φαγητό αν και συμπαθητικό στη γεύση και στη τιμή (6-7€ το πιάτο) ήταν μερίδα παιδιού και όχι ενήλικα. Ακόμα και η μπριζόλα ήταν σε μέγεθος ενός λεπτού μπιφτεκιού.

Πάντως ενώ ανυπομονούσα να γνωρίσω τη Χαλκιδική και τις ομορφιές της, επηρεασμένος και από όσα είχα ακούσει περί παραδείσου κλπ, δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Το μεσαίο πόδι το είδα σχεδόν όλο και το χαρακτηριστικό του από πλευράς τοπίου, είναι τα πεύκα, οι ελιές και τα σχετικά καθαρά νερά. Οι παραλίες στο μεγαλύτερο μέρος είναι μικροί κολπίσκοι ναι μεν όμορφοι αλλά χωρίς κάτι εξαιρετικό. Εντυπωσιακό παράδειγμα οι καβουρότρυπες. Η φωτογραφία δεν χρειάζεται σχόλια. Σαν να είσαι στο Καβούρι.

Τέλος πάντων παρόμοια τοπία και ίσως καλύτερα υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα και τώρα που το ξέρω δεν είμαι σίγουρος αν θα ξαναποφάσιζα να κάνω τόσα χιλιόμετρα για τα δω.

Κάποιοι φίλοι που παραθέριζαν στη Κασσάνδρα αποφάσισαν να μας κάνουν επίσκεψη. Ο Γ με τη Γ και τον junior ήρθαν και περάσαμε όλη τη μέρα μαζί.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε με το Χ και τη Μ να συνεχίσουμε τη δεύτερη εβδομάδα των διακοπών σε κάποιο άλλο μέρος. Δυστυχώς ο Β και η Ν δεν ακολούθησαν καθώς τελείωσε η άδειά τους. Κρίμα Β, μαγειρεύεις πολύ ωραία.

Πριν την αποχώρηση αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη και με την ευκαιρία ένα χλιδάτο διάλειμμα λίγων ωρών στην άλλη μεριά του ποδιού, σ’ένα ξενοδοχείο στο porto Καρράς, όπου παραθέριζε η αδελφούλα μας με τον καλό της.

Η Κυριακή λοιπόν μας βρήκε στη Μηλίνα, ένα παραθαλάσσιο χωριό μιάμιση ώρα νότια του Βόλου μέσα στον Παγασητικό κόλπο.

Ο δρόμος για το χωριό, μας πέρασε μέσα από το πρόσφατα καμμένο κομμάτι του Πηλίου όπου το θέαμα ήταν πολύ θλιβερό.

Το μόνο παρήγορο ήταν οι πρασσινάδες που έιχαν ήδη φυτρώσει ανάμεσα στα αποκαΐδια.

Για το πρώτο βράδι μείναμε εκτάκτως σε μια πανσιόν με σαφώς καλύτερα δωμάτια από το camping με 55€.

Τη Δευτέρα το πρωί βρήκαμε δωμάτια ή μάλλον διαμερίσματα δυο στενά πάνω από το παραλιακό δρόμο με 45€.

Η Μηλίνα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό όπου το κέντρο της εκτείνεται κατά μήκος του κεντρικού παραλιακού δρόμου. Από τη πλευρά της θάλασσας έχει ένα φαρδύ πεζοδρόμιο που στο μεγαλύτερο μήκος του έχει καταληφθεί από τα τραπέζια των μαγαζιών και ευτυχώς έχουν αφήσει ανέγγιχτα κάποια πεύκα που γέρνουν προς τη θάλασσα. Η μοναδική προσβάσιμη παραλία είναι ένα μικρό κομμάτι γης καλυμμένο από άμμο όπου η θάλασσα προσφέρεται για λασπόλουτρα. Η υπόλοιπη ακτή και από τις δυο πλευρές είναι βραχώδης και με αχινούς.

Το εντυπωσιακό στη Μηλίνα είναι οι σερβιτόρες των μαγαζιών όπου αν δοκιμάσεις να παραγγείλεις νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη χώρα καθώς δεν μιλούν Ελληνικά. Η ταβέρνα Σορόκος της κας Popovska έχει συμπαθητικό φαγητό αν και περίεργο. Η παραγγελία μου έλεγε κοτόπουλο φούρνου με ρύζι, πατάτες και λαχανικά:

Προφανώς εννοούσε το λεμόνι και το μαϊντανό ως λαχανικά!

Κάπως έτσι πέρασαν οι διακοπές μας κάνοντας καινούργιους φίλους, ανέμελα και ξέγνοιαστα και από αυτή την άποψη θα έλεγα ότι μάλλον ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί.

Δυστυχώς το Σάββατο το μεσημέρι γυρνώντας στη βάση μας το Λουτράκι όπου θα παραδίδαμε το πακέτο (κοριτσάρα junior) στα πεθερικά μου, είδαμε ένα ουρανό εντελώς σεληνιακό. Όλες αυτές τι μέρες δεν είχαμε καμία επαφή με το πολιτισμό. Ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, ούτε εφημερίδες.Το σοκ ήταν μεγάλο και έγινε ακόμη μεγαλύτερο μόλις ανοίξαμε το ραδιόφωνο και μάθαμε τι είχε συμβεί. Η φωτογραφία είναι λίγο μετά το Σχηματάρι πηγαίνοντας προς Αθήνα.

Αυτές ήταν οι διακοπές μας φέτος. Εύχομαι να είναι κάθε χρόνο τόσο καλές, με ωραίους ανθρώπους και προ πάντων με καλή διάθεση.

εκτός τόπου και χρόνου...

5 ώρες...

4
3
2
1

Να είστε όλοι καλά!

Forthnet vs Vivodi

Από σήμερα είμαι ένας ευτυχής χρήστης μίας broadband σύνδεσης. Η Forthnet τήρισε τη δέσμευσή της και ενεργοποίησε τη σύνδεσή μου μέσα σε 3 εβδομάδες και μάλιστα από το δικό της δίκτυο.

Έχω μια επιφύλαξη σχετικά με τη ταχύτητα: Ενώ το πρόγραμμα που συνδέθηκα υπόσχεται ταχύτητες μέχρι και 24Mbps, ο router έδειχνε σύνδεση στα 9Mbps και μάλιστα σταθερά αφού έκανα διάφορες δοκιμές και αποσυνδέσεις/επανασυνδέσεις. Στη πραγματικότητα και με τη βοήθεια κάποιων site μέτρησης ταχύτητας δεν είδα το νούμερο αυτό να ξεπερνάει τα 300kbps! Θα επανέλθω στο θέμα αυτό αφού όμως το ερευνήσω γιατί θέλω να πιστεύω πως κακώς μου μπήκαν ψύλοι στα αυτιά (περί παραπλανητικής διαφήμισης... ουπς sorry, μου ξέφυγε...).

Πραγματικά απορώ με τη Vivodi πως υφίσταται σαν εταιρία. Δέχομαι καθημερινά γύρω στις 10 επισκέψεις μέσω του google από ταλαίπωρους που ψάχνουν θέματα σχετικά με τη Vivodi. Αν σκεφτείτε πως έχω ένα Blog που στα καλύτερά του δεν ξεπερνάει τα 30-40 hits την ημέρα, το νούμερο αυτό είναι τεράστιο. Από τότε που έκανα τη καταγγελία στην ΕΕΤΤ και αφού ακύρωσα την αίτησή μου, κανείς δεν φαίνεται να ενοχλήθηκε. Φυσικά ούτε η ίδια η Vivodi με ενόχλησε, έστω για να δείξει κάποιο δήθεν ενδιαφέρον στο όνομα των δημοσίων σχέσεων. Φαίνεται πως με έχουν @@σμένο αλλά και εγώ ανταποδίδω.

ο Κύριος του Κυρίου

Ο Α ήταν από μικρός ιδιαίτερο παιδί. Όχι μη φανταστείτε τίποτα τρελλό. Με κανονικό ύψος και βάρος και αρκετά άσχημος εξαιτίας εκείνων των γυαλιών βάρους 3 κιλών που φορούσε. Η ιδιαιτερότητά του είχε να κάνει με το φύλο του. Στην ηλικία των 15 χρόνων αρχίζει να εξερευνά και να πειραματίζεται κανείς με τον εαυτό του και τους άλλους. Πως να ντυθεί, πως να μιλήσει, πως να σταθεί, πως να αγγίξει... Ο Α ήταν πολύ κοινωνικό άτομο. Κι ενώ οι αγορίστικες παρέες του περιορίζονταν σε 2-3 άτομα, οι κοριτσίστικες έκαναν όλους εμάς τους γνωστούς και φίλους να ζηλεύουμε. Βλέπετε τα αγόρια για να σε κάνουν παρέα σ’αυτή την ηλικία πρέπει να πρώτα να εγκρίνουν την εμφάνισή σου, μετά τις επιτυχίες σου στο άλλο φύλο και τέλος την εξυπνάδα σου, πράγματα στα οποία ο Α δεν είχε καμία τύχη. Παρ’όλα αυτά οι λίγοι που είχαν το θάρρος να τον πλησιάσουν, το έκαναν με την ελπίδα πως θα τους γνώριζε κανένα κοριτσάκι κι ίσως έτσι να γινόνταν αρεστός. ‘Δίκαιο’ αλισβερίσι. Τα κορίτσια λοιπόν έβλεπαν τον Α με τελείως διαφορετικό μάτι καθώς δεν τα προκαλούσε ούτε και τα ενοχλούσε με εξυπνάδες και πειράγματα. Αντίθετα τον άφηναν να συμμετέχει στις παρέες τους ίσως γιατί το ένστικτό τους τους έλεγε πως είναι ακίνδυνος.

Με το καιρό ο Α έγινε ακόμα πιο κοινωνικός. Έκανε εύκολα νέες γνωριμίες, περισσότερο βέβαια με κορίτσια, έγινε πνευματώδης, εύστροφος και ετοιμόλογος, ανέπτυξε μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, έφτιαξε αρκετά το ντύσιμό του, αλλά παρέμεινε με τα ίδια γυαλιά. Ήταν ακόμα άσχημος.

Με τον κολλητό του έκανε καθημερινά παρέα. Αυτός ήταν ένα μάλλον συνηθισμένο άτομο, συνεσταλμένο μεν, αλλά με εμπειρίες δε. Δεν χρειαζόνταν να χρησιμοποιεί τον Α για να κάνει γνωριμίες γιατί είχε αρκετές έτσι κι αλλιώς. Αυτή η σχέση βασιζόνταν σε ένα αλισβερίσι άλλου τύπου. Ο Α είχε ένα φίλο που είχε ένα νορμάλ τρόπο να απολαμβάνει την ζωή και την ηλικία του, τύχαινε πλήρους αποδοχής από γνωστούς και αγνώστους και μέσα απ’αυτόν μάθαινε πράγματα που ο ίδιος ήταν μάλλον απίθανο να βιώσει. Ο κολλητός από την άλλη απολάμβανε τη παρέα ενός ατόμου με πνεύμα και χιούμορ, κάτι που ήταν δυσεύερετο στα συνομίληκα άτομα του κοινωνικού τους περίγυρου και επιπλέον έβρισκε ενδιαφέρον ίσως και μυστηριώδη το τρόπο που ο Α βίωνε τη ζωή του.

Ένα καλοκαιρινό βράδι απ’αυτά που βρίσκονται δυο φίλοι μόνοι, με διάθεση για κουβέντα και εξομολογήσεις, "ακούγοντας" την αισθαντική μουσική των Led Zeppelin (η εποχή βλέπετε) καθισμένοι σε μια βεράντα που οι τρεμάμενες φλόγες των κεριών έκαναν τις σκιές να χορεύουν και πίνοντας το ποτό τους, ο Α αποφάσισε να ομολογήσει την αλήθεια στον εαυτό του με μάρτυρα το φίλο του. "Ξέρεις, εγώ κάνω παρέα με κορίτσια αλλά αυτό που θέλω πραγματικά είναι τα αγόρια. Είμαι από τους άλλους και ντρέπομαι πολύ που στο λέω. Είσαι όμως φίλος μου και δεν μπορώ να το κρύβω συνέχεια. Θα ήθελα όμως αν γινόνταν να μπορούσα να σε έβλεπα και σαν κάτι παραπάνω από φίλο." Ο Α είχε κατεβάσει το κεφάλι και κοιτούσε τα φυτά. Ο φίλος του μάλλον δεν ήξερε τι να κοιτάξει και γι’αυτό γύριζε το κεφάλι του του γύρω γύρω. Με όση ψυχραιμία του είχε μείνει, κοίταξε το Α και του είπε: "Κοίτα να δεις. Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τέτοιου είδους πράγματα. Έχω κοπέλα, περνάω καλά και δεν ψάχνω κάτι διαφορετικό απ’αυτό. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε ακολουθήσω. Λίγο πολύ είχα καταλάβει πως είσαι διαφορετικό άτομο και δεν με ενοχλεί καθόλου. Αλλά το ζητούμενο το δικό μου είναι η φιλία μας και τίποτα παραπάνω. Αν θέλεις λοιπόν το κρατάμε όπως είναι ή κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας." Ο Α δεν φάνηκε να στεναχωριέται ιδιαίτερα. Μάλλον ανακουφισμένος έδειχνε που επιτέλους είχε παραδεχθεί τη φύση του. "Δεν θέλω να χαλάσω τη φιλία μας για τίποτα στο κόσμο, γι’αυτό σε παρακαλώ ας ξεχάσουμε το τελευταίο."

Και πράγματι το ξέχασαν. Τα χρόνια πέρναγαν και αυτό το θέμα δεν αναφέρθηκε ποτέ ξανά. Ο Α συνέχισε τη ζωή του στο ίδιο μοτίβο, γνωρίζοντας κόσμο και ιδιαίτερα γυναίκες οι οποίες απολάμβαναν τη παρέα του. Σε κάποια φάση, έβγαλε και κάποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες τις οποίες για αρχή προσπάθησε να εκφράσει μπλέκοντας με το χώρο της μόδας. Ο φίλος του είχε μια ζωή που δεν ξέφευγε από τα συνηθισμένα όπως αυτά ορίζονται για ένα άνθρωπο που βιώνει τη τρίτη δεκαετία της ζωής του. Γκόμενες, έρωτες, έρωτες και γκόμενες. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ο σεβασμός που επέδειξε ο Α στη φιλία τους. Ποτέ δεν ξαναέθιξε εκείνο το θέμα. Η παρέα τους ήταν καθημερινή, ειλικρινής και ποτέ δεν χρειάστηκε να φέρει ο ένας τον άλλο σε δύσκολη θέση. Σαν νέοι και εργένηδες έκαναν τρέλες μαζί, γλένταγαν μαζί, πήγαιναν εκδρομές, κοιμόντουσαν μαζί, έκαναν όλα τα φυσιολογικά πράγματα. Υπήρξαν φορές που ο Α έτρεχε να γυρίσει γρήγορα στο σπίτι (έμεναν δίπλα) για να του πει τα νέα για το καινούργιο τεκνό που γνώρισε ή να ζητήσει τη γνώμη του για το πως να προσεγγίσει ένα πρόβλημα ερωτικής φύσεως. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαζευόνταν όλη η παρέα –τα περισσότερα κορίτσια- για κουτσομπολιό και μπιρίμπα και γέλιο μέχρι δακρύων από τα καλόγουστα αστεία του Α. Οι άντρες της παρέας σπάνιζαν και όλοι λίγο πολύ είχαν πει στο φίλο του πως δεν γουστάρουν παρέα με αδελφές. Εκείνος φρόντιζε πάντα να το αποκρύπτει από τον Α παρουσιάζοντας διάφορες δικαιολογίες για την απουσία τους. Αλλά κι ο Α δεν ήταν χαζός. Καταλάβαινε πολύ καλά τι συνέβαινε και το προσπερνούσε. Ποτέ δεν έφερε στη παρέα γκόμενο και ακόμα κι όταν μιλούσε για κάποιον, φρόντιζε να μην μπαίνει σε λεπτομέρειες. Ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες.

Όταν πια τριαντάρησαν, κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι η ίδια η ζωή με τις αναποδιές της, έφεραν έτσι τα πράγματα που χώρισαν οι δρόμοι τους. Ο φίλος του άθελά του τον έβγαλε από τη ζωή του και ο Α πληγώθηκε πολύ γι’αυτό. Ήταν ένα προσωπικό του πρόβλημα που ήθελε να το αντιμετωπίσει μόνος . Μπορεί από καπρίτσιο, μπορεί από φόβο δεν έχει σημασία. Δεν άφησε περιθώριο ούτε στον Α ούτε σε κανέναν άλλο να είναι εκεί δίπλα του.

Κι ο Α το σεβάστηκε και αυτό.

Επιστροφή στις ρίζες!

Τελικά μήπως έχουν δίκιο οι vegetarians και οι vegans αυτού του κόσμου; Μήπως πρέπει να βρω τρόπο να ξυπνήσω τη κοιμισμένη γνώση που κουβαλούν τα γονίδια μου και να γίνω κυνηγός; Γιατί κυνηγός δεν είναι μόνο αυτός που τη στήνει στα ζώα αλλά κι αυτός που πάει για βρούβες! Απ’ότι καταλαβαίνω μόνο αυτός που είναι τροφοσυλλέκτης μπορεί να ξεφύγει από το χάος που λέγεται μετάλλαξη τροφίμων.

Κάποιοι γνωστοί μου χορτοφάγοι σε μια σχετική συζήτηση μου ανέφεραν επί λέξη πως “το κρέας στις μέρες μας είναι υποβαθμισμένη τροφή”. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν έχει την διατροφική αξία που υποτίθεται πως πρέπει να έχει έναντι άλλων τροφών. Μέχρι και πριν από 20-30 χρόνια το κρέας θεωρούνταν είδος πολυτελείας και πολλές οικογένεις το έβλεπαν στο τραπέζι τους μόνο στο κυριακάτικο φαγητό. Κι αν σκεφτούμε πως σ’αυτό το διάστημα φτάσαμε να το καταναλώνουμε στο πόδι και στο δρόμο σαν σνακ ή και σαν κυρίως γεύμα, τότε μάλλον αυτό επιβεβαιώνει τα παραπάνω λεγόμενα.

Το κρέας από μόνο του δεν μπορεί να κάνει τόσο κακό και αυτό αποδυκνείεται από τους ανθρώπους της επαρχίας που εκτρέφουν και τρέφονται με δικά τους ζώα. Το πρόβλημα εμφανίζεται από τη στιγμή που στη κουζίνα μας μπλέκεται η χημεία η οποία μπορεί ναι μεν να κάνει νόστιμο και ελκυστικό ένα φαγητό αλλά από την άλλη προκαλεί αλυσιδωτές χημικές αντιδράσεις στον οργανισμό μας, άλλες απαραίτητες για τη πέψη και την απορρόφηση του καυσίμου μας κι άλλες ως παρενέργειες της ίδιας διαδικασίας.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι ερευνητές έστω και καθυστερημένα, ερευνούν συνεχώς και ανακαλύπτουν νέες πληροφορίες για τη διατροφική αλυσίδα, τον ανθρώπινο οργανισμό και τη χημεία. Το κακό όμως είναι πως οι πληροφορίες και τα ασφαλή συμπεράσματα έπονται μακράν της παραγωγής, της επεξεργασίας και της κατανάλωσης, όπως άλλωστε συμβαίνει με ότι σχετίζεται η χημεία. Ακόμα και στα φαρμακευτικά προίόντα ισχύει το ίδιο άσχετα αν η έρευνα προηγείται της κατανάλωσης κατά μια δεκαετία. Τα ασφαλή συμπεράσματα εξάγονται μόνο πειραματικά που σημαίνει πως πρέπει να καταναλωθούν και μάλιστα για άλλη μια δεκαετία!

Και εδώ είναι που υπάρχει ένα μεγάλο κενό που αφήνει ακάλυπτο τον καταναλωτή. Γιατί δεν μας διασφαλίζει σε τίποτα απολύτως η αναγραφή των χημικών συστατικών ενός προϊόντος στην ετικέτα του, αφού όπως αποδείχτηκε και πρόσφατα (με τον κοινοτικό κανονισμό της Ευρωπαϊκής επιτροπής για την ασφάλεια των τροφίμων EFSA στις 5/7/07) ένα από αυτά τα πρόσθετα (Ε128 ή αλλιώς RED 2G ) αποσύρεται από την αγορά αφού κρίθηκε από τους επιστήμονες ως ύποπτο για καρκινογεννέσεις.

Απόσπασμα από το site του Antenna: "…Οι ειδικοί της EFSA ύστερα από δοκιμές σε πειραματόζωα, κατέληξαν στο ότι η χρωστική ουσία Red2G ή Ε128 προκαλεί όγκους σε ποντίκια. Οι επιστήμονες δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο η συγκεκριμένη ουσία να έχει την ίδια επίδραση και στον άνθρωπο.
Η Red2G, που δίνει στο κρέας κόκκινο χρώμα, όταν ψηθεί μετατρέπεται μέσα στο σώμα σε μια δηλητηριώδη ουσία που ονομάζεται ανιλίνη. "Βασισμένο σε μελέτες σε ζώα, το πάνελ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανιλίνη πρέπει να θεωρηθεί καρκινογόνος", υποστηρίζει με ανακοίνωσή της η EFSA…."

(για όσους δεν γνωρίζουν η ανιλίνη είναι διαπερατή βαφή που αφήνει το υλικό απαλό – κοινώς μπογιά)

Ε100, Ε101, Ε102... Ε1524, Ε1525. Οι κωδικές ονομασίες των χημικών προσθηκών (συντηρητικά, χρωστικές ουσίες κλπ) που ανακατεύονται σ’αυτό το παιχνίδι.

Ε100-Ε200: Χρωστικές τροφίμων
Ε200-Ε300: Συντηρητικά
Ε300-Ε400: Επιτρεπόμενα αντιοξειδωτικά, γαλακτοματοποιητές και σταθεροποιητές
E400-E500: Γαλακτοματοποιητές και πηκτικοί παράγοντες
E500-E600: Πρόσθετα με διάφορες λειτουργίες
E600-E700: Βελτιωτικά γεύσης
E700-E800: Αντιβιοτικά
E900-E1000: Πρόσθετα με διαφορετικές λειτουργίες
E1000-E1300: Πρόσθετα με διαφορετικές λειτουργίες
E1400-E1500: Πηκτικοί παράγοντες
Ε1500-Ε1525: Συνθετικές γεύσεις και γευστικοί διαλύτες

Για όλα τα παραπάνω μπορείτε να βρείτε λεπτομερείς πληροφορίες στο http://www.food-info.net/gr/

Κάτι επίσης πολύ σημαντικό είναι πως η νομοθεσία δεν υποχρεώνει την αναγραφή του χημικού πρόσθετου με την κωδική του ονομασία αλλά απλώς την αναγραφή του. Αν λοιπόν κάποιο προϊόν δεν αναφέρει κανένα κωδικό Ε, αυτό δεν σημαίνει πως δεν περιέχει και κανένα αφού μπορεί να το αναγράφει με τη κοινή του ονομασία. Ακόμα και το αθώο κιτρικό οξύ έχει κωδικό Ε330.

Μέσα σε όλα αυτά βέβαια υπάρχει και η οικονομική διάσταση του θέματος η οποία είναι τεράστια. Πως θα μπορούσε μια βιομηχανία που ασχολείται με τη παραγωγή και το εμπόριο τυποποιημένων τροφίμων που δραστηριοποιείται σε όλο το πλανήτη, να έχει τόση παραγωγή ώστε να καλύψει τη ζήτηση σε εύλογο χρονικό διάστημα, να έχει δελεαστικό προϊόν (χρώμα, γεύση, άρωμα) και σε λογικό κόστος; Η μόνη λύση για να πετύχει αυτό το στόχο είναι η διαμόρφωση με οποιοδήποτε τρόπο του πρωτογενούς προϊόντος σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες των κατά τόπους καταναλωτών. Αν υποθέσουμε πως οι Ιάπωνες θα ήθελαν το ψάρι τους με ζωντανή όψη γιατί να μην προσθέσουμε και λίγη Φορμαλδεϋδη (Ε240) η οποία θα το κρατήσει φρέσκο για περισσότερο χρόνο και με μικρότερο κόστος;

Κι αν λάβω υπόψη ότι η ποιότητα των πρώτων υλών είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα επίσης με πολλά ερωτηματικά τότε μόνο ένα πράγμα μου μένει να κάνω:

Επιστροφή στις ρίζες!