Καλό μήνα,

Είναι μόλις τέσσερις μέρες που ξεκίνησα να γράφω αυτό blog και ήμουν τόσο αποροφημένος στις σκέψεις μου και στα θέματα που ήθελα να αναπτύξω που δεν έγραψα καν ένα πρόλογο, ποιος είμαι, γιατί θέλω να γράψω κλπ.

Όπως λέω με δυο λόγια στη περιγραφή του profile μου, είμαι ένας από όλους εσάς που σας απασχολούν τα ίδια πράγματα με μένα. Και αν υπάρχει τελικά ένας λόγος που με έπεισε να αρχίσω αυτό το blog ξέρετε ποιος είναι; Θυμός! Μάλιστα θυμός. Αγανακτώ για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου είτε με αφορούν άμεσα είτε όχι. Και αφού δεν μπορώ να βγω στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στο ραδιόφωνο να τα πω, τι άλλο μένει; το Internet. Θα μου πείτε: 'Και ποιος θα τα διαβάσει ρε φίλε;' Πραγματικά δεν ξέρω. Τους 30 επισκέπτες που είχα τη πρώτη μέρα, τους θεωρώ αστρονομικό νούμερο γιατί ούτε σε φίλους το είχα πει, ούτε τρόπο προβολής είχα.

Αλλά το θέμα δεν είναι εγώ να γράφω και κάποιοι να με διαβάζουν. Το θέμα είναι αυτοί που με διαβάζουν να έχουν τη διάθεση να συμμετέχουν. Γι'αυτό λοιπόν κάθε σχόλιο είναι ευπρόσδεκτο και δεν πρόκειται ποτέ να το λογοκρίνω εκτός και αν είναι υβριστικό. Άλλωστε αν κάποιος θέλει να εκφραστεί με 'ιδιαίτερο' τρόπο δεν χρειάζεται να σχολιάσει σε αυτά που γράφω, μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει το δικό του blog. Αυτός είναι και ο μοναδικός κανόνας.

Σχετικά τώρα με την ανωνυμία που μου προσφέρει αυτό το blog έχω να πω το εξής: Η ανωνυμία σε κάνει να νιώθεις πιο άνετα, να μην φοβάσαι ότι θα παρεξηγηθείς, να μιλάς πιο ελεύθερα. Παρ'όλα αυτά αν κάποια στιγμή κρίνω απαραίτητο ότι πρέπει να βγω απ'αυτήν τότε θα το κάνω. Δεν χρησιμοποιώ αυτό το βήμα για να κατακρίνω ανθρώπους αλλά για να λέω τη γνώμη μου. Άρα γιατί να μην το κάνω;

καλή μέρα σε όλους