ΕΣΥ... ΝΑΙ ΕΓΩ ΡΕ!

Μια περιγραφή του Εθνικού Συστήματος Υγείας εν Ολυμπιακό έτος 2004.

Λουτράκι, Αύγουστος 2004.

- Ξύπνα, ξύπνα... σήκω γρήγορα...
- Ε... τι έγινε; Ποιός είναι; ρωτάω με κλειστά τα μάτια.
- Έλα σήκω γρήγορα... το παιδί...
- Το παιδί τι; Που είναι; ρωτάω και πετάγομαι όρθιος.
- Σήκω γρήγορα. Το παιδί χτύπησε στις κούνιες, μου λέει ο πεθερός μου.
- Που είναι τώρα; που είναι η Ε; (η γυναίκα μου)
- Μαζί με τη πεθερά σου πήγανε το παιδί στη παιδική χαρά. Πάμε γρήγορα.

Μπαίνουμε γρήγορα στο αυτοκίνητο και τρέχουμε αμέσως εκεί. Όμως εκεί δεν είναι κανείς. Κάποιος μας λέει ότι φύγανε για το Κέντρο Υγείας και αμέσως ξεκινάμε για εκεί. Ευτυχώς είναι πολύ κοντά. Μπαίνουμε μέσα και βλέπω τη γυναίκα μου με το παιδί μες τα αίματα να τη διώχνουν για να πάει αμέσως στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Το ασθενοφόρο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει. Φαίνεται πως το θέλουν εκεί λες και είναι ντεκόρ του κήπου.

Φτάνουμε στο νοσοκομείο της Κορίνθου και ω τι έκπληξη!
- Φύγετε γρήγορα για Αθήνα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
- Μα δώστε του τουλάχιστον τις πρώτες βοήθειες, τους λέμε. (Το παιδί χτύπησε στο κόκαλλο της μύτης και έχει ένα σκίσιμο στο μάτι αφού έφαγε μια κούνια στο πρόσωπο)
- Μην καθυστερείτε, φύγετε. Εμείς εδώ δεν έχουμε εργαλεία να ράψουμε μικρό παιδί.
- Ένα ασθενοφόρο τουλάχιστον;
- Ούτε ασθενοφόρο. Πηγαίνετε γρήγορα στο Παίδων.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε σαν τρελλοί για Αθήνα.
- Μην τρέχεις πολύ, μου λέει η γυναίκα μου.
- Εντάξει της λέω. Και συνηδειτοποιώ ότι δεν κερδίζω τίποτα με το να τρέχω έτσι. Απλώς φοβίζω το παιδί.

Η μικρή είναι αμίλητη. Δεν μιλάει, ούτε κλαίει. Έχει κουρνιάξει στην αγκαλιά της μαμάς της αμίλητη. Και εγώ φοβάμαι περισσότερο. Είμαστε πια στο ύψος των Μεγάρων όταν σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο τον παιδίατρό μας.
- ...λείπω εκτός Αθήνας. Λέει ο τηλεφωνητής. Αν είναι ανάγκη επικοινωνήστε με τον τάδε συνάδελφο. τηλέφωνο....
Και αφού τον παίρνω και του εξηγώ, μου λέει 'πήγαινε στο Παίδων Πεντέλης που εφημερεύει, είναι πιο κοντά αν πας από Αττική οδό'.

Παίρνω την έξοδο για Αττική οδό και πράγματι μετά από 20 λεπτά είμαστε εκεί. Ψυχή... Ερημιά παντού... 'Περιμένετε εδώ' τους λέω και τρέχω αμέσως μέσα στο νοσοκομείο να βρω ένα γιατρό. Δεν υπάρχει άνθρωπος. Μπαίνω, βγαίνω σε γραφεία και αίθουσες μέχρι που βλέπω μια γυναίκα ντυμένη στα άσπρα.
- Είστε γιατρός;
- Ναι, τι θέλετε;
- Ελάτε γρήγορα. Το και το...
- Α... λυπάμαι δεν εφημερεύουμε. Πρέπει να πάτε στο Γουδί.
- Ορίστε; Σας παρακαλώ κοιτάξτε την. Έχω κάνει μιάμιση ώρα δρόμο και η μικρή δεν μιλάει.
- Φύγετε γρήγορα. Μην χάνετε χρόνο.
- Μα, δώστε της τουλάχιστον τις πρώτες βοήθειες. Γιατρός είστε!
- Μην χάνετε άλλο χρόνο. ξεκινήστε αμέσως.
Δεν έκανε καν το κόπο να κατέβει από τα σκαλιά και να έρθει μέχρι το αυτοκίνητο να τη δει.

Και ξαναξεκινάμε. 'Από που θα πάμε τώρα;' Δεν ξέρω το δρόμο. Σκέφτομαι να κατέβω τη Πεντέλης και μετά; Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό ότι κάποιοι κεντρικοί δρόμοι θα είναι κλειστοί σήμερα λόγω της Ποδηλασίας (Ολυμπιάδα). Η μικρή τρομαγμένη. Η μητέρα της και εγώ πιο τρομαγμένοι. Όσο κατεβαίνω τη Πεντέλης σκέφτομαι ποιο δρόμο να πάρω μέχρι που μου έρχεται ένα φλασάκι: 'Την αστυνομία. Να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία'.

- Άμεση Δράση.
- Ναι, πείτε σας παρακαλώ πως θα πάω στο Παίδων στο Γουδί. Είμαι στη Πεντέλης, έχω παιδί με τραύματα στο πρόσωπο μέσα στο αυτοκίνητο, δεν ξέρω το δρόμο και κάποιοι δρόμοι έιναι κλειστοί λόγω ποδηλασίας.
- Πείτε μου που ακριβώς είστε κύριε.
- Πεντέλης και μόλις περνάω τον τάδε κάθετο δρόμο, του λέω ενώ συνεχίζω να κατεβαίνω.
- Τι αυτοκίνητο έχετε;
- Citroen κόκκινο...
- Αριθμό κυκλοφορίας;
- ΥΒΗ... Και ακούω μέσα από το τηλέφωνο τον άνθρωπο αυτό να καλεί με τον ασύρματο το κοντινότερο περιπολικό και να του δίνει οδηγίες να με βρει.
- Ένα περιπολικό μας, θα σας συναντήσει λίγο πιο κάτω. Ακολουθήστε το.
- Ωραία, σας ευχαριστώ πολύ.

Λίγους δρόμους παρακάτω, πραγματικά το περιπολικό μας περιμένει. Μπαίνει μπροστά μου και μου κάνει νόημα να ακολουθήσω. Ο οδηγός του τρέχει και ανοίγει το δρόμο. Τώρα πια δεν μας σταματάει τίποτα. Αλλά τρέχει πολύ και δυσκολεύομαι να τον ακολουθήσω. Τόση ώρα προσπαθούσα να είμαστε ήρεμοι. Δεν ήθελα να τη τρομάξω. Τώρα όμως τρέχω και εγώ. Και μέσα σε 10 λεπτά με έχουν οδηγήσει στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών. Η γυναίκα μου παίρνει τη μικρή αγκαλιά και τρέχει μέσα. Εγώ μένω για να τους δώσω τα στοιχεία μου για το βιβλίο συμβάντων.
- Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά.
- Τη δουλειά μας κάναμε κύριε, μου λένε.

Τρέχω και εγώ μέσα. Περιμένουμε τη σειρά μας στην αίθουσα αναμονής. Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο. Μόνο 2-3 περιμένουν πριν από εμάς. Η μικρή είναι όρθια και τρέχει γύρω γύρω. Είναι γελαστή και κάνει χαρές. 'Λες να το κατάλαβε ότι είναι ασφαλής πλέον;' σκέφτομαι.
Η σειρά μας. Η γιατρός τη βάζει σε μια πολυθρόνα και ανάβει το προβολέα. Αρχίζει να τη καθαρίζει. Πονάει λίγο αλλά το υπομένει. Της μιλάει γλυκά και την ηρεμεί.
- Δεν χρειάζεται ράψιμο. Είναι τόσο μικρή που το τραύμα θα κλείσει μόνο του γρήγορα.
- Είστε σίγουρη;
- Κοιτάξτε κι εσείς. Ευτυχώς είναι επιφανειακό, αλλά καλό θα ήταν να κάνετε και μία ακτινογραφία.
Κι έτσι και έγινε. Κάναμε την ακτινογραφία η οποία δεν έδειξε τίποτα ανησυχητικό.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο Λουτράκι. Αυτό το συναίσθημα της ανακούφισης, της αγαλίασης που ένιωσε η ψυχή μου δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Αυτό που θέλω να τονίσω μέσα από τη διήγηση αυτής της εμπειρίας πέρα από τη ποιότητα των ανθρώπων και των επιστημόνων που μπορεί να συναντήσει κανείς, είναι η ρημάδα ποιότητα αυτού του συστήματος υγείας.

Γιατί τι να το κάνω να έχω να τους καλύτερους επιστήμονες στη χώρα μου όταν δεν μπορώ να τους αξιοποιήσω;
Τι να τους κάνω όταν για ένα καθημερινό περιστατικό (όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων) σαν το παραπάνω πρέπει να ταξιδέψεις μιάμιση ώρα εκτός απροόπτου, για να βρεθείς στον πολιτισμό;
Τι να τους κάνω αν το παραπάνω περιστατικό δεν είχε ευτυχή κατάληξη;

Και με όλα αυτά τελικά οδηγείται κανείς στο να κάνει το σταυρό του, να φτύνει τον εαυτό του και να μονολογεί... 'Μακριά απ'τον κώλο μου κι ας είναι κι ένα μέτρο'.

Υ.Γ. Και μη μου πείτε για καταγγελίες γιατί ειλικρινά μέσα σ'αυτή τη κατάσταση μόνο εκεί δεν είχα το μυαλό μου. Όσο για το μετά, ήθελα να φύγουμε και να μη τους ξαναδώ ποτέ μου.