Ε ρε Γερμανός που μας χρειάζεται...

Μένω σε μια περιοχή της Αθήνας από τις πιο πυκνοκατοικημένες, τη Κυψέλη. Είναι η περιοχή που κάποτε μάζεψε την αριστοκρατία, που κάποτε φιλοξενούσε τα ‘ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη’, που κάποτε ήταν το πιό hot στέκι της νεολαίας. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν ακόμα υπολείματα αυτής της αριστοκρατίας τα οποία εκπροσωπούνται από κάποιες/ους ηλικιωμένες/ους οι οποίοι φυσικά ούτε έχουν τη δυνατότητα αλλά ούτε και θέλουν πια να φύγουν από τη περιοχή. Εκεί είναι η ζωή τους. Ίσως αυτός ο πεζόδρομος να είναι πια η ανάσα ζωής για όλους αυτούς τους κατοίκους.



Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αυτή η περιοχή έχει ίσως και τις περισσότερες λέσχες και καφέ-μπαρ της Αθήνας! Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα μαγαζιά αυτά αφού δεν με αφορύν. Με αφορά όμως και μάλιστα πολύ, το ότι κάθε ένα από τα μαγαζιά αυτά - και εδώ θα συμπεριλάβω τα ψιλικατζίδικα, τους φούρνους, εστιατόρια, super market κ.α.- δεσμεύει σε 24ωρη βάση από 2 θέσεις parking. Οι λέσχες έχουν μέχρι και παρκαδόρους! Και έρχομαι εγώ και μερικές εκατοντάδες άλλοι χαζοί (στη γειτονιά μου), από τη δουλειά μας αργά το βράδι που δεν κουνιέται φύλλο, να βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα. Ότι πρέπει για χαλάρωση...

Και θα μου πείτε τι να κάνουμε; Δεν υπάρχει τρόπος να ελένξει κανείς αυτή τη κατάσταση. Συμφωνώ απολύτως. Δεν περιμένω ούτε τη αστυνομία, ούτε το δήμο να κάνουν κάτι. Άλλωστε έχουν πιο σημαντικά πράγματα και στο κάτω κάτω είναι θέμα ηθικής και φιλότιμου. Αλλά ποιος το έχασε...

Λαϊκή αγορά = Θεσμός. Η χαρά του συνταξιούχου, της νοικοκυράς και τέλος πάντων των οικονομικά ασθενέστερων. Όχι δεν πρόκειται να πιάσω οικομικό θέμα. Για το ρημάδι το πάρκινγκ μιλάω ακόμα. Γυρίστε σπίτι σας πραμονή βράδι της λαϊκής και πέστε μου που και πότε βρήκατε να παρκάρετε. Καλά αφήστε το που. Πότε;

Έχετε προσπαθήσει ποτέ να τσουλήσετε παιδικό καρότσι σε πεζοδρόμιο; Αν ναι και τα έχετε καταφέρει, τότε πρέπει να παρακολουθήσω μαθήματα. Για κοίτα λοιπόν! Όσο είμαστε νέοι δεν δίνουμε σημασία σε κάτι τέτοια μικροπράγματα. Ούτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ουσιαστικά προβλήματα. Λοιπόν, τα πεζοδρόμια της Κυψέλης δεν έχουν φάρδος περισσότερο από 1 μέτρο το οποίο βέβαια θα ήταν αρκετό αν δεν : υπήρχαν μηχανάκια παρκαρισμένα πάνω, υπήρχαν αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω, υπήρχαν τα σήματα της τροχαίας και μερικά άμοιρα δεντράκια, ήταν σπασμένες οι μισές πλάκες, υπήρχαν τα σκαλοπάτια ορισμένων κατοικιών, υπήρχαν πεταμένες σακούλες σκουπιδιών. Λοιπόν τι λέτε; Πάμε κόντρες;

Μήπως να σας πω τώρα και για τους κάδους των σκουπιδιών; Ωραία δεν λέω, ήταν κάτι απαραίτητο. Και λέω ωραία, γιατί για να είναι ο κάδος χρήσιμος πρέπει να ξέρεις και που να τον βρεις! Ναι ξέρω φυτέψανε και κολονάκια για να οριοθετήσουνε το χώρο τους. Αμ δε! Θέλει και λίγη τύχη για τους βρεις Η καθαριότητά τους βέβαια είναι κάτι πολύ δευτερεύον. Για να μην πούμε για τους κάδους ανακύκλωσης! Υπάρχει ένας και μοναδικός στα 10 τουλάχιστον οικοδομικά τετράγωνα γύρω από το σπίτι μου. Cherce la femme… κάτι έλεγα για τον δήμο πιο πάνω...

Και το καλύτερο για το τέλος: Είμαι από τους τυχερούς που όλο το πεζοδρόμιο της πρόσοψης του σπιτιού μου έχει ψηλά δέντρα που φτάνουν μέχρι το δεύτερο ίσως και τρίτο όροφο. Όαση ε; Και πόσο περισσότερο που ένα από αυτά είναι ακριβώς έξω από τη πόρτα μας! Παράδεισος ε; Ε λοιπόν ξέρετε τι κρέμεται από το καϋμένο το δέντρο τα τελευταία 3 χρόνια; Μια σακούλα σκουπιδιών που περιέχει μπουκάλια μπύρας! Μάλιστα μπουκάλια μπύρας! Και δεν μπορώ να τη ξεκρεμάσω γιατί δεν φτάνω. Είπαμε έιναι ψηλά δέντρα. Και αν πάρω ένα σκουπόξυλο και τη σπρώξω μάλλον θα πρέπει να αποζημιώσω και τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου που βρίσκεται από κάτω! Τι να κάνω; Να καλέσω τη πυροσβεστική;

Ε ρε Γερμανός που μας χρειάζεται...