Mens conscia recti

Είμαι “κολλημένος” στη Βουλιαγμένης πριν την Αλίμου στο ρεύμα προς παραλία. Η κίνηση των οχημάτων γίνεται μετ’εμποδίων εξαιτίας του ότι δεν λειτουργούν τα φανάρια. Σε κάθε διασταύρωση μικρή ή μεγάλη, γίνεται το αδιαχώρητο. Ξαφνικά ακούω μια σειρήνα. Κοιτάω γύρω μου να δω τι ακριβώς συμβαίνει και βλέπω από το καθρέφτη μου πως ένα ασθενοφόρο εκατό μέτρα πιο πίσω πασχίζει να περάσει ανάμεσά μας. Πράγματι όλοι οι οδηγοί στριμωχνώμαστε όπως όπως και το ασθενοφόρο καταφέρνει να μας προσπεράσει και να συνεχίσει το δρόμο του.

Κινούμενος σημειωτόν, φτάνω στην επόμενη διασταύρωση μετά από διακόσια – τριακόσια μέτρα. Το ασθενοφόρο είναι εκεί και έχει σταματήσει. Οι πίσω πόρτες είναι ανοιχτές διάπλατα και οι τραυματιοφορείς κατεβάζουν το φορείο και τρέχουν μπροστά από το αυτοκίνητο. Πλησιάζω και βλέπω ένα Ι.Χ. σταματημένο κάθετα στο δρόμο μπροστά από το ασθενοφόρο και ανάμεσά τους ξαπλωμένη μια μηχανή και δίπλα ο οδηγός της... ακίνητος...

Τον προσπέρασα και έφυγα. Και εδώ άρχισαν διάφορες σκέψεις. Πως έγινε το ατύχημα; Πως γύρισε κάθετα το αυτοκίνητο; Μήπως δεν γύρισε κάθετα αλλά διέσχιζε κάθετα τη λεωφόρο; Αφού τα φανάρια δεν λειτουργούν τότε δεν πρέπει να έτρεχαν. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Η διασταύρωση ήταν κλειστή προς κάθε κατεύθυνση αφού όλοι μας θεωρούμε πως έχουμε προτεραιότητα και πρέπει να περάσουμε πριν από τους άλλους. Φόραγε κράνος; Σε τι κατάσταση ήταν; Τον πρόλαβε το ασθενοφόρο; Θα προλάβει να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο;

Ανεξάρτητα όμως με την υπαιτιότητα του ατυχήματος, ένας ακόμα απρόβλεπτος παράγοντας θα καθορίσει τη πορεία αυτού αυτού του ανθρώπου. Θα τα καταφέρει; Και αν ναι με τι κόστος; Αν όχι...

Αναρωτιέμαι αν μια τέτοια υπόθεση έφτανε σ’ένα δικαστήριο ποιος θα ήταν ο κατηγορούμενος; Σίγουρα ένας από τους οδηγούς. Όμως ο ηθικός αυτουργός μιας άσχημης πιθανά εξέλιξης του τραυματία που θα ήταν;

Ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός; Μα αυτός ή αυτοί που ευθύνονται για τη καθυστέρηση του ασθενοφόρου. Βέβαια στη πραγματικότητα ευθύνονται τα φανάρια αλλά έχω την εντύπωση πως δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε ευθύνες. Κι αν είναι έτσι τότε μήπως ολιγόρησε η τροχαία που δεν διαθέτει ένα τροχονόμο για κάθε διασταύρωση; Πέντε χιλιάδες τροχονόμοι θα έλυναν κι αυτό το πρόβλημα. Ή μήπως να εγακθιστούσαμε ισάριθμα συστήματα αδιάλειπτης παροχής ηλεκτρικού ρεύματος για να μην σβήνουν ποτέ τα φανάρια; Ή μήπως να ψηφιστεί νόμος απαγόρευσης της κυκλοφορίας των Ι.Χ. σε περιπτώσεις σαν αυτή ώστε οι δρόμοι να παραμένουν ελεύθεροι;

Αλλά για μια στιγμή... Θυμήθηκα ένα σύνθημα που είδα κάποτε γραμμένο σ'ένα τοίχο: "Ο πολιτισμός τους τελειώνει μόλις κατέβει ο διακόπτης του ρεύματος". Μήπως κάποιος κατέβασε το διακόπτη; Μήπως κάποιοι αποφάσισαν πως αυτός είναι ο πλέον ενδεικνυόμενος τρόπος διεκδίκησης και ικανοποίησης των εργασιακών τους αιτημάτων; Χωρίς οργάνωση. Χωρίς Ενημέρωση. Χωρίς δεύτερη σκέψη. ΧΩΡΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ.

Αγαπητοί και συμπαθείς εργαζομένοι της δημόσιας εταιρίας ηλεκτρικού ρεύματος, εύχομαι να κοιμάστε ήσυχοι και να μην χρειαστεί να παρευρεθείτε ποτέ σε ένα τέτοιο δικαστήριο. Δεν θα χωράνε λόγια...