ΠΡΑΞΗ 1η
Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (με ποιο σύγχρονο ήχο).
- Παρακαλώ... (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Γεια σας. Από το σχολείο σας καλούμε. Είμαι η δασκάλα της πριγκηπέσσας.
- Γεια σας. Συνέβει κάτι στη μικρή; (Όταν σε παίρνουν από το σχολείο τηλέφωνο, δεν μπορεί να είναι για καλό).
- Όχι, όχι. Απλώς ξέρετε η μικρή κάτι έχει και θέλει να φύγει και να πάει σπίτι της. Βασικά την έχει πιάσει υστερία. Ουρλιάζει, κλοτσάει, χτυπιέται και γενικώς δεν μπορούμε να την ηρεμήσουμε.
- Συνέβει κάτι; Μήπως χτύπησε;
- Σας είπα ότι δεν συνέβει τίποτα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι έπαθε. Μπορείτε να έρθετε να την πάρετε;
- Ναι φυσικά. Θα στείλω τη γιαγιά της γιατί εγώ είμαι στη δουλειά μου και θα πάρει πολύ χρόνο για να έρθω.
- Πολύ ωραία. Θα ήθελα όμως να σας πω και κάποια πράγματα για τη μικρή.
- Φυσικά σας ακούω.
- Κοιτάξτε η μικρή είναι πολύ καλομαθημένη και πρέπει να το προσέξετε αυτό. Μην την χαϊδεύετε πολύ στο σπίτι. Χρειάζεται να της λέτε και κανένα όχι γιατί διαφορετικά γίνεται επιθετική και αντικοινωνική. Όπως τώρα
- Μα τι λέτε; Η μικρή παίρνει την αγάπη που χρειάζεται σαν παιδί. Μπορεί να είναι καλομαθημένη όπως λέτε αφού άλλωστε είναι το μοναδικό παιδί στην οικογένεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αντικοινωνική και πολύ περισσότερο επιθετική. Δεν είναι αυτά στοιχεία του χαρακτήρα της.
- Ναι αλλά εγώ είμαι η δασκάλα της και τη ζω και τη βλέπω καθημερινά. Δείξτε προσοχή σε αυτό το θέμα γιατί το παιδί μπορεί να έχει προβλήματα. Ίσως πρέπει να δείτε και κάποιον ειδικό.
- ....
- Κάποια στιγμή θα σας τα πω και από κοντά.
- Βεβαιώς και θα το ήθελα. Σας ευχαριστώ
- Ωραία. Γεια σας.
- ....
ΠΡΑΞΗ 2η
Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (επίσης με σύγχρονο ήχο).
- Παρακαλώ; (γιαγιά της πριγκηπέσσας)
- Έλα μαμά. Μπορείς σε παρακαλώ να πας να πάρεις το παιδί από το σχολείο; Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως το παιδί θέλει να φύγει και πως δεν μπορούν να την ηρεμήσουν.
ΠΡΑΞΗ 3η
Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (όλα τα τηλέφωνα έχουν πια σύγχρονο ήχο).
- Παρακαλώ; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Έλα παιδί μου. Μόλις γυρίσαμε σπίτι με το παιδί. (η γιαγιά της πριγκηπέσσας)
- Τι έγινε; Είναι καλά;
- Μην ανησυχείς. Μια χαρά είναι η μικρή. Μόνο που είναι... κατουρημένη.
- ... Κατουρημένη; Τι εννοείς;
- Αυτό ακριβώς που είπα. Το παιδί είχε κατουρηθεί και τα ρούχα του ήταν μούσκεμα.
- ... Δώστη μου να της μιλήσω.
ΠΡΑΞΗ 4η
- Έλα κοριτσάκι μου. Γιατί ήθελες να φύγεις από το σχολείο; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Μαμά, εγώ δεν θέλω να ξαναπάω στο σχολείο.
- Μα γιατί κοπέλλα μου; Αφού περνάς καλά με τις φίλες σου.
- Ναι, αλλά εγώ δεν θα ξαναπάω στο σχολείο. Δεν μπορώ να πηγαίνω σ’αυτές τις τουαλέτες με τη τρύπα.
ΠΡΑΞΗ 5η – ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ
(Ο πατέρας της πριγκηπέσσας)
Πόσα χρόνια χρειάστηκε μωρή μουλάρα να σπουδάσεις για να γίνεις δασκάλα – εκπαιδευτικός; Πόσα χρόνια χρειάστηκε να σπουδάσεις για να μάθεις παιδοψυχολογία; Πόσα χρόνια χρειάζονται και πόσα παιδάκια θα ταλαιπωρήσεις μέχρι να μάθεις ότι τα μικρά σε έχουν ανάγκη και ότι είσαι το υποκατάστατο της μαμάς τους; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μάθεις πως τα μικρά έχουν ανάγκη την αγκαλιά σου ακόμα κι όταν είναι άτακτα, ακόμα κι όταν είναι σε σ υστερία, ή κλοτσάνε ή χτυπιούνται; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να ανακαλύψεις αν σου ταιριάζει η δουλειά που κάνεις ή τη κάνεις κατά λάθος και πιθανότατα λάθος;
Ένα άγγιγμά σου χρειαζόνταν η μικρή. Ένα άγγιγμα που θα την ηρεμούσε και θα την έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Από τη δύσκολη θέση της ντροπής. Αλλά δεν ασχολήθηκες. Προτίμησες να την αφήσεις να χτυπιέται για καμιά ώρα για να της σπάσεις το τσαμπουκά, να την αφήσεις να γίνει ρεζίλι στις φίλες της και όταν πια σε κούρασε και δεν μπορούσες να την ακούς άλλο αποφάσισες να της κάνεις το χατήρι και να μας πάρεις τηλέφωνο. Τι είπες; Να τη μάθουμε να κατουράει μόνη της γιατί δεν μπορείς να τη συνοδεύεις στη τουαλέτα; Και ποιος σου είπε ότι δεν εξυπηρετείται μόνη της όταν πρόκειται για κανονικές τουαλέτες; Ή μήπως πρέπει να φτιάξω στο σπίτι μου μια τούρκικη για να μάθει να κατουράει στη τρύπα χωρίς να κινδυνεύει να πέσει μέσα και χωρίς να βρέχει τα ρούχα της; Ή μήπως πρέπει να σου πω για τη συμμαθήτριά της η οποία προσπαθούσε να καθήσει στα ουρητήρια των αγοριών (δεν τα έφτανε) νομίζοντας πως είναι λεκάνες; Αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Διαφορετικά ακόμα και αν δεν την άγγιζες θα έβλεπες πως είναι βρεμένη. Η ίδια θα σου έλεγε πως μέσα στη τσάντα της υπάρχουν πάντα μωρομάντηλα και μια αλλαξιά ρούχα για παν ενδεχόμενο. Βρήκες όμως την ευκαιρία να ρητορέψεις περί οικογένειας και χαϊδολογήματος, να κορδωθείς, να δείξεις το μπόι σου και τις σπουδές σου. Μη χέσω...
ΠΡΑΞΗ 6η
- Πέστε μου κυρία Σ. ετοιμάζετε χριστουγεννιάτικη γιορτή; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Μα τι λέτε κυρία μου; Δεν έχουμε τα μέσα για τέτοια πράγματα; (δασκάλα Σ.)
- Μα δεν είναι και τόσο δύσκολο. Τι χρειάζεται για να κάνετε μια γιορτούλα, μια θεατρική παράσταση; Ο δήμος θα σας παραχωρήσει και αίθουσα από κάποιο πολιτιστικό κέντρο.
- Δεν είναι αυτό το πρόβλημα αλλά τα χρήματα για τις στολές των παιδιών. Πως θα ανεβάσουμε θεατρική παράσταση χωρίς στολές; Εδώ έχουμε παιδιά που δεν έχουν να φάνε.
- ... Τι εννοείτε δεν έχουν να φάνε; Τα παιδιά έχουν ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις. Τι θα θυμούνται αύριο από το σχολείο (νηπιαγωγείο); Πως μάθανε να γράφουνε το Α ή τη στολή που φόρεσαν και το ρόλο που έπαιξαν σε μια γιορτούλα; Και σε τελική ανάλυση αν είναι οικονομικό το θέμα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι δαπανηρό ή κραυγαλέο. Αφήστε που μπορούμε να καλύψουμε το έξοδο των στολών για τα παιδιά που έχουν πρόβλημα οι υπόλοιποι γονείς. Και πέστε μου σας παρακαλώ κάτι ακόμα: Τι ακριβώς είναι εδώ; Σχολείο ή πτωχοκομείο; Γιατί αν δυο – τρία παιδιά που οι οικογένειές τους (μετανάστες) έχουν οικονομικό πρόβλημα πρέπει να ρίχνουν το πολιτιστικό (ή όποιο) επίπεδο των υπολοίπων δεκαεπτά, πρέπει να το ξέρω.
- Έχετε δίκιο αλλά δεν είμαι εγώ αυτή που θα σώσω το κόσμο!
- ....
Η γιορτή έγινε. Τα παιδιά ντύθηκαν όλα με στολές και ανέβασαν θεατρικό έργο έστω και στη τάξη τους, αφού πλέον όλες οι αίθουσες του δήμου είχαν δωθεί σε άλλα σχολεία.
ΠΡΑΞΗ 7η
Στην αρχή του σχολικού η διευθύντρια κάλεσε όλους τους γονείς στο σχολείο σε μία συνάντηση γνωριμίας και ενημέρωσης.
Συνοπτικά τα θέματα προς συζήτηση:
- Να βαφεί ο προαύλιος χώρος των παιδιών του δημοτικού που δεν διαφέρει κατά ομολογία της από αυτοόν του Κορυδαλού με την οικονομική εισφορά των γονέων. (Τα παιδιά του νηπιαγωγείου αυλίζονται στη ταράτσα. Εκεί είναι και οι αίθουσες).
- Να φροντίσουν οικονομικά οι γονείς για τις πρώτες ανάγκες του σχολείου όπως σαπούνια, χαρτί τουαλέτας, τραπεζομάντηλα φαγητού (καθ’ότι ολοήμερο τα παιδιά τρώνε στο σχολείο) κ.α.. Δυστυχώς η ετήσια επιχορήγηση για τις δαπάνες του σχολείου δεν ξεπερνάει τα 180 ευρώ!
Αποτέλεσμα συζήτησης:
Ενώ όλοι οι γονείς συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην οικονομική βοήθεια για τα παραπάνω, μόλις 5 από τους 20 έδωσαν από 5-10 ευρώ. Οι υπόλοιποι προφανώς το... ξέχασαν... Βέβαια οι μετανάστες δεν καταλαβαίνουν Ελληνικά...
Καταλάβατε κύριε υπουργέ και εσείς οι υπόλοιποι υποψήφιοι χαλίφηδες που έχετε καταντήσει τη -δωρεάν- παιδεία; Σας θυμίζω πως όλα τα παραπάνω περιστατικά σχετίζονται με το νηπιαγωγείο. Δηλαδή με τη γνωριμία με το Ελληνικό σχολείο.
ΠΡΑΞΗ 8η
Πατρικός παραλογισμός
Το Μάιο του 2007 γράψαμε τη πριγκηπέσσα σε ιδιωτικό σχολείο με σκοπό να ολοκληρώσει το νήπιο και το δημοτικό εκεί. Για κάποιους λόγους άσχετους με το παρούσα “κρίση” ακυρώσαμε σχεδόν αμέσως την εγγραφή και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το δημόσιο ολοήμερο σχολείο. Δεν θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης του εκπαιδευτικού επιπέδου (προσωπικό, ύλη, λειτουργία) καθώς πιστεύω πως είναι παντελώς άτοπη βάση συγκεκριμένων εμπειριών που έχω, αλλά θα σταθώ σε ένα και μόνο θέμα. Τη κρίση και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ως εργαζομένων σ’έναν ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα. Τη παιδεία.
Μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών θεωρούν ότι έχουν το αλάθητο του πάπα. Θεωρούν εαυτούς επιστήμονες και πολύ περισσότερο πως διατελούν μέγα λειτούργημα. Και δεν θα είχα λόγο να διαφωνήσω αν δεν φρόντιζαν από μόνοι τους με τις αδικαιολόγητες πράξεις τους να αυτοδιαψεύδονται.
- Α... ξέρετε το σχολείο δεν θα λειτουργήσει σήμερα γιατί έχουμε συμβούλιο. Τι δεν σας το είπαμε. Κρίμα, θα το ξεχάσαμε...
- Α... ξέρετε αύριο δεν θα λειτουργήσουμε γιατί έχουμε σεμινάριο (ανά δεκαπενθήμερο).
- Το κατουρημένο πεντάχρονο χρήζει βοήθειας από ειδικό!!!
- Μην έχετε και πολλές απαιτήσεις. Δημόσιο σχολείο επιλέξατε!
- Εγώ θα σώσω το κόσμο;
Δηλώνω υπεύθυνα και με πλήρη γνώση και συναίσθηση των συνεπειών του νόμου περί ψευδής δήλωσης πως όλες οι παραπάνω ατάκες καθώς και άλλες είναι 100% αληθινές. Αναρωτιέμαι αν τελικά οι εκπαιδευτικοί που εκφέρουν αυτά τα λόγια καταλαβαίνουν και τη σημασία τους. Αντιλαμβάνονται πως πρώτα υποβαθμίζουν τον εαυτό τους και μετά την ιδιότητά τους;
Βέβαια μπορεί κανείς να ισχυριστεί και όχι άδικα πως το παραπάνω φαινόμενο παρουσιάζεται γενικότερα στο εργασιακό πλαίσιο του δημόσιου υπαλλήλου, το θέμα μου όμως περιορίζεται στην εκπαίδευση και πιο συγκεκριμένα στη πρωτοβάθμια, λόγω έλλειψης εμπειριών και στοιχείων προς συζήτηση. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, γνωρίζω πολύ καλά πως σαν ιδιωτικός υπάλληλος κρίνομαι και αξιολογούμαι καθημερινά και σε απρόσμενο χρόνο. Πολύ απλά δεν μπορώ να το αποφύγω και έχω μάθει να λειτουργώ έτσι. Το ίδιο όμως κάνουν και όλοι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και φυσικά και οι εκπαιδευτικοί. Τι είναι λοιπόν αυτό που τους κάνει πιο “ικανούς” ή καλύτερα πιο αποτελεσματικούς; Από πλευράς σπουδών δεν έχουν καμία διαφορά αφού το τυπικό μέρος είναι ακριβώς το ίδιο. Μήπως η ηθική ή η συνείδηση; Κατηγορηματικά όχι. Τη διαφορά τη δημιουργεί η αβεβαιότητα. Η καθημερινή ανάγκη να αποδείξει κανείς πως καλώς αμοίβεται γι’αυτό που κάνει, πως είναι χρήσιμος και ίσως και πολύτιμος. Αν τώρα αγαπάει τη δουλειά του και κατέχει και τον κώδικα επικοινωνίας των παιδιών – κάτι που απαιτεί αυτός ο ρόλος – τότε είναι σίγουρο πως είναι επιτυχημένος επαγγελματίας.
ΠΡΑΞΗ 9η
Ανοιχτή επιστολή προς τον υπουργό παιδείας και κάθε ενδιαφερόμενο.
Πάντα πίστευα και ακόμα το πιστεύω πως η χώρα μας υστερεί σε πολλά πράγματα από πλευράς ανάπτυξης αλλά ο λαός της έχει τη διάθεση να προχωρήσει. Είμαστε μια μικρή χώρα με περιορισμένους πόρους (συγκρινόμενοι) και παρ’όλα αυτά έχουμε κάνει μεγάλα βήματα εκσυγχρονισμού και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου. Όμως, χαρακτηριστικά μας είναι η αναβολή και η προχειρότητα. Η έλλειψη σχεδιασμού και δημιουργίας στρατηγικών υποδομών, πράγματα που αν μπορούσαμε να χειριστούμε σωστά, τα βήματα αυτά θα ήταν ακόμη μεγαλύτερα. Μιλώντας όμως για τη παιδεία, θέτω τα παρακάτω ερωτήματα;
Ποιες υποδομές δημιουργήσατε για την είσοδο, την φιλοξενία και την απορρόφηση των μεταναστών που φέρατε και που βεβαίως χρειαζόμασταν, στην ελληνική κοινωνία; Πως τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς να στερήσουν πόρους από τα δικά μας παιδιά και βεβαίως χωρίς να υποβαθμίσουν – εξ’ ανάγκης; - το όποιο επίπεδο εκπαίδευσης;
Ποιες υποδομές δημιουργήσατε με τη λήψη της απόφασης για την ένταξη των νηπιαγωγείων στην υποχρεωτική εκπαίδευση και την κατά συνέπεια μεταφορά τους από τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς στα δημοτικά σχολεία; Σε ποιες αίθουσες και με τι εξοπλισμό; Τα παιδάκια ήταν υπεράριθμα. Βέβαια αυτό βοήθησε στην ανατροπή του μεγάλου ποσοστού των παιδιών μεταναστών που μετρούσαν σε κάθε τάξη. Μήπως λοιπόν ήταν ένα ακόμα επικοινωνιακό κόλπο ώστε να κατευνάσετε τα πνεύματα εξαιτίας αυτής της δυσαναλογίας;
Πόσα από τα ολοήμερα σχολεία λειτουργούν κανονικά; Κανονικά σημαίνει χωρίς ελλείψεις προσωπικού και υποδομών. Γιατί έστω και ένα να μην λειτουργεί (ουτοπία!) κάπου έχετε κάνει λάθος.
Πως είναι δυνατόν το νεόκτιστο σχολείο επί των οδών Κυψέλης και Τροίας να φιλοξενεί στην αυλή του container, τα οποία βρίσκονται εκεί και λειτουργούν σαν σχολείο από τις αρχές της δεκαετίας του 90; Σημειώστε πως βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας.
ΑΥΛΑΙΑ
Για όλα τα παραπάνω καθώς και για άλλα πράγματα που είναι αδύνατο να αναφέρω εδώ λόγω της ήδη κατάχρησης χώρου που κάνω, αλλά που είμαι πρόθυμος να συζητήσω, αποφασίσαμε πως η πριγκηπέσσα πρέπει να πάει και θα πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Δυστυχώς νιώθουμε πως το ίδιο το σύστημα μας σπρώχνει σ’αυτή τη κατεύθυνση.
Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (με ποιο σύγχρονο ήχο).
- Παρακαλώ... (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Γεια σας. Από το σχολείο σας καλούμε. Είμαι η δασκάλα της πριγκηπέσσας.
- Γεια σας. Συνέβει κάτι στη μικρή; (Όταν σε παίρνουν από το σχολείο τηλέφωνο, δεν μπορεί να είναι για καλό).
- Όχι, όχι. Απλώς ξέρετε η μικρή κάτι έχει και θέλει να φύγει και να πάει σπίτι της. Βασικά την έχει πιάσει υστερία. Ουρλιάζει, κλοτσάει, χτυπιέται και γενικώς δεν μπορούμε να την ηρεμήσουμε.
- Συνέβει κάτι; Μήπως χτύπησε;
- Σας είπα ότι δεν συνέβει τίποτα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι έπαθε. Μπορείτε να έρθετε να την πάρετε;
- Ναι φυσικά. Θα στείλω τη γιαγιά της γιατί εγώ είμαι στη δουλειά μου και θα πάρει πολύ χρόνο για να έρθω.
- Πολύ ωραία. Θα ήθελα όμως να σας πω και κάποια πράγματα για τη μικρή.
- Φυσικά σας ακούω.
- Κοιτάξτε η μικρή είναι πολύ καλομαθημένη και πρέπει να το προσέξετε αυτό. Μην την χαϊδεύετε πολύ στο σπίτι. Χρειάζεται να της λέτε και κανένα όχι γιατί διαφορετικά γίνεται επιθετική και αντικοινωνική. Όπως τώρα
- Μα τι λέτε; Η μικρή παίρνει την αγάπη που χρειάζεται σαν παιδί. Μπορεί να είναι καλομαθημένη όπως λέτε αφού άλλωστε είναι το μοναδικό παιδί στην οικογένεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αντικοινωνική και πολύ περισσότερο επιθετική. Δεν είναι αυτά στοιχεία του χαρακτήρα της.
- Ναι αλλά εγώ είμαι η δασκάλα της και τη ζω και τη βλέπω καθημερινά. Δείξτε προσοχή σε αυτό το θέμα γιατί το παιδί μπορεί να έχει προβλήματα. Ίσως πρέπει να δείτε και κάποιον ειδικό.
- ....
- Κάποια στιγμή θα σας τα πω και από κοντά.
- Βεβαιώς και θα το ήθελα. Σας ευχαριστώ
- Ωραία. Γεια σας.
- ....
ΠΡΑΞΗ 2η
Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (επίσης με σύγχρονο ήχο).
- Παρακαλώ; (γιαγιά της πριγκηπέσσας)
- Έλα μαμά. Μπορείς σε παρακαλώ να πας να πάρεις το παιδί από το σχολείο; Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως το παιδί θέλει να φύγει και πως δεν μπορούν να την ηρεμήσουν.
ΠΡΑΞΗ 3η
Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (όλα τα τηλέφωνα έχουν πια σύγχρονο ήχο).
- Παρακαλώ; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Έλα παιδί μου. Μόλις γυρίσαμε σπίτι με το παιδί. (η γιαγιά της πριγκηπέσσας)
- Τι έγινε; Είναι καλά;
- Μην ανησυχείς. Μια χαρά είναι η μικρή. Μόνο που είναι... κατουρημένη.
- ... Κατουρημένη; Τι εννοείς;
- Αυτό ακριβώς που είπα. Το παιδί είχε κατουρηθεί και τα ρούχα του ήταν μούσκεμα.
- ... Δώστη μου να της μιλήσω.
ΠΡΑΞΗ 4η
- Έλα κοριτσάκι μου. Γιατί ήθελες να φύγεις από το σχολείο; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Μαμά, εγώ δεν θέλω να ξαναπάω στο σχολείο.
- Μα γιατί κοπέλλα μου; Αφού περνάς καλά με τις φίλες σου.
- Ναι, αλλά εγώ δεν θα ξαναπάω στο σχολείο. Δεν μπορώ να πηγαίνω σ’αυτές τις τουαλέτες με τη τρύπα.
ΠΡΑΞΗ 5η – ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ
(Ο πατέρας της πριγκηπέσσας)
Πόσα χρόνια χρειάστηκε μωρή μουλάρα να σπουδάσεις για να γίνεις δασκάλα – εκπαιδευτικός; Πόσα χρόνια χρειάστηκε να σπουδάσεις για να μάθεις παιδοψυχολογία; Πόσα χρόνια χρειάζονται και πόσα παιδάκια θα ταλαιπωρήσεις μέχρι να μάθεις ότι τα μικρά σε έχουν ανάγκη και ότι είσαι το υποκατάστατο της μαμάς τους; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μάθεις πως τα μικρά έχουν ανάγκη την αγκαλιά σου ακόμα κι όταν είναι άτακτα, ακόμα κι όταν είναι σε σ υστερία, ή κλοτσάνε ή χτυπιούνται; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να ανακαλύψεις αν σου ταιριάζει η δουλειά που κάνεις ή τη κάνεις κατά λάθος και πιθανότατα λάθος;
Ένα άγγιγμά σου χρειαζόνταν η μικρή. Ένα άγγιγμα που θα την ηρεμούσε και θα την έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Από τη δύσκολη θέση της ντροπής. Αλλά δεν ασχολήθηκες. Προτίμησες να την αφήσεις να χτυπιέται για καμιά ώρα για να της σπάσεις το τσαμπουκά, να την αφήσεις να γίνει ρεζίλι στις φίλες της και όταν πια σε κούρασε και δεν μπορούσες να την ακούς άλλο αποφάσισες να της κάνεις το χατήρι και να μας πάρεις τηλέφωνο. Τι είπες; Να τη μάθουμε να κατουράει μόνη της γιατί δεν μπορείς να τη συνοδεύεις στη τουαλέτα; Και ποιος σου είπε ότι δεν εξυπηρετείται μόνη της όταν πρόκειται για κανονικές τουαλέτες; Ή μήπως πρέπει να φτιάξω στο σπίτι μου μια τούρκικη για να μάθει να κατουράει στη τρύπα χωρίς να κινδυνεύει να πέσει μέσα και χωρίς να βρέχει τα ρούχα της; Ή μήπως πρέπει να σου πω για τη συμμαθήτριά της η οποία προσπαθούσε να καθήσει στα ουρητήρια των αγοριών (δεν τα έφτανε) νομίζοντας πως είναι λεκάνες; Αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Διαφορετικά ακόμα και αν δεν την άγγιζες θα έβλεπες πως είναι βρεμένη. Η ίδια θα σου έλεγε πως μέσα στη τσάντα της υπάρχουν πάντα μωρομάντηλα και μια αλλαξιά ρούχα για παν ενδεχόμενο. Βρήκες όμως την ευκαιρία να ρητορέψεις περί οικογένειας και χαϊδολογήματος, να κορδωθείς, να δείξεις το μπόι σου και τις σπουδές σου. Μη χέσω...
ΠΡΑΞΗ 6η
- Πέστε μου κυρία Σ. ετοιμάζετε χριστουγεννιάτικη γιορτή; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Μα τι λέτε κυρία μου; Δεν έχουμε τα μέσα για τέτοια πράγματα; (δασκάλα Σ.)
- Μα δεν είναι και τόσο δύσκολο. Τι χρειάζεται για να κάνετε μια γιορτούλα, μια θεατρική παράσταση; Ο δήμος θα σας παραχωρήσει και αίθουσα από κάποιο πολιτιστικό κέντρο.
- Δεν είναι αυτό το πρόβλημα αλλά τα χρήματα για τις στολές των παιδιών. Πως θα ανεβάσουμε θεατρική παράσταση χωρίς στολές; Εδώ έχουμε παιδιά που δεν έχουν να φάνε.
- ... Τι εννοείτε δεν έχουν να φάνε; Τα παιδιά έχουν ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις. Τι θα θυμούνται αύριο από το σχολείο (νηπιαγωγείο); Πως μάθανε να γράφουνε το Α ή τη στολή που φόρεσαν και το ρόλο που έπαιξαν σε μια γιορτούλα; Και σε τελική ανάλυση αν είναι οικονομικό το θέμα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι δαπανηρό ή κραυγαλέο. Αφήστε που μπορούμε να καλύψουμε το έξοδο των στολών για τα παιδιά που έχουν πρόβλημα οι υπόλοιποι γονείς. Και πέστε μου σας παρακαλώ κάτι ακόμα: Τι ακριβώς είναι εδώ; Σχολείο ή πτωχοκομείο; Γιατί αν δυο – τρία παιδιά που οι οικογένειές τους (μετανάστες) έχουν οικονομικό πρόβλημα πρέπει να ρίχνουν το πολιτιστικό (ή όποιο) επίπεδο των υπολοίπων δεκαεπτά, πρέπει να το ξέρω.
- Έχετε δίκιο αλλά δεν είμαι εγώ αυτή που θα σώσω το κόσμο!
- ....
Η γιορτή έγινε. Τα παιδιά ντύθηκαν όλα με στολές και ανέβασαν θεατρικό έργο έστω και στη τάξη τους, αφού πλέον όλες οι αίθουσες του δήμου είχαν δωθεί σε άλλα σχολεία.
ΠΡΑΞΗ 7η
Στην αρχή του σχολικού η διευθύντρια κάλεσε όλους τους γονείς στο σχολείο σε μία συνάντηση γνωριμίας και ενημέρωσης.
Συνοπτικά τα θέματα προς συζήτηση:
- Να βαφεί ο προαύλιος χώρος των παιδιών του δημοτικού που δεν διαφέρει κατά ομολογία της από αυτοόν του Κορυδαλού με την οικονομική εισφορά των γονέων. (Τα παιδιά του νηπιαγωγείου αυλίζονται στη ταράτσα. Εκεί είναι και οι αίθουσες).
- Να φροντίσουν οικονομικά οι γονείς για τις πρώτες ανάγκες του σχολείου όπως σαπούνια, χαρτί τουαλέτας, τραπεζομάντηλα φαγητού (καθ’ότι ολοήμερο τα παιδιά τρώνε στο σχολείο) κ.α.. Δυστυχώς η ετήσια επιχορήγηση για τις δαπάνες του σχολείου δεν ξεπερνάει τα 180 ευρώ!
Αποτέλεσμα συζήτησης:
Ενώ όλοι οι γονείς συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην οικονομική βοήθεια για τα παραπάνω, μόλις 5 από τους 20 έδωσαν από 5-10 ευρώ. Οι υπόλοιποι προφανώς το... ξέχασαν... Βέβαια οι μετανάστες δεν καταλαβαίνουν Ελληνικά...
Καταλάβατε κύριε υπουργέ και εσείς οι υπόλοιποι υποψήφιοι χαλίφηδες που έχετε καταντήσει τη -δωρεάν- παιδεία; Σας θυμίζω πως όλα τα παραπάνω περιστατικά σχετίζονται με το νηπιαγωγείο. Δηλαδή με τη γνωριμία με το Ελληνικό σχολείο.
ΠΡΑΞΗ 8η
Πατρικός παραλογισμός
Το Μάιο του 2007 γράψαμε τη πριγκηπέσσα σε ιδιωτικό σχολείο με σκοπό να ολοκληρώσει το νήπιο και το δημοτικό εκεί. Για κάποιους λόγους άσχετους με το παρούσα “κρίση” ακυρώσαμε σχεδόν αμέσως την εγγραφή και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το δημόσιο ολοήμερο σχολείο. Δεν θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης του εκπαιδευτικού επιπέδου (προσωπικό, ύλη, λειτουργία) καθώς πιστεύω πως είναι παντελώς άτοπη βάση συγκεκριμένων εμπειριών που έχω, αλλά θα σταθώ σε ένα και μόνο θέμα. Τη κρίση και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ως εργαζομένων σ’έναν ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα. Τη παιδεία.
Μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών θεωρούν ότι έχουν το αλάθητο του πάπα. Θεωρούν εαυτούς επιστήμονες και πολύ περισσότερο πως διατελούν μέγα λειτούργημα. Και δεν θα είχα λόγο να διαφωνήσω αν δεν φρόντιζαν από μόνοι τους με τις αδικαιολόγητες πράξεις τους να αυτοδιαψεύδονται.
- Α... ξέρετε το σχολείο δεν θα λειτουργήσει σήμερα γιατί έχουμε συμβούλιο. Τι δεν σας το είπαμε. Κρίμα, θα το ξεχάσαμε...
- Α... ξέρετε αύριο δεν θα λειτουργήσουμε γιατί έχουμε σεμινάριο (ανά δεκαπενθήμερο).
- Το κατουρημένο πεντάχρονο χρήζει βοήθειας από ειδικό!!!
- Μην έχετε και πολλές απαιτήσεις. Δημόσιο σχολείο επιλέξατε!
- Εγώ θα σώσω το κόσμο;
Δηλώνω υπεύθυνα και με πλήρη γνώση και συναίσθηση των συνεπειών του νόμου περί ψευδής δήλωσης πως όλες οι παραπάνω ατάκες καθώς και άλλες είναι 100% αληθινές. Αναρωτιέμαι αν τελικά οι εκπαιδευτικοί που εκφέρουν αυτά τα λόγια καταλαβαίνουν και τη σημασία τους. Αντιλαμβάνονται πως πρώτα υποβαθμίζουν τον εαυτό τους και μετά την ιδιότητά τους;
Βέβαια μπορεί κανείς να ισχυριστεί και όχι άδικα πως το παραπάνω φαινόμενο παρουσιάζεται γενικότερα στο εργασιακό πλαίσιο του δημόσιου υπαλλήλου, το θέμα μου όμως περιορίζεται στην εκπαίδευση και πιο συγκεκριμένα στη πρωτοβάθμια, λόγω έλλειψης εμπειριών και στοιχείων προς συζήτηση. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, γνωρίζω πολύ καλά πως σαν ιδιωτικός υπάλληλος κρίνομαι και αξιολογούμαι καθημερινά και σε απρόσμενο χρόνο. Πολύ απλά δεν μπορώ να το αποφύγω και έχω μάθει να λειτουργώ έτσι. Το ίδιο όμως κάνουν και όλοι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και φυσικά και οι εκπαιδευτικοί. Τι είναι λοιπόν αυτό που τους κάνει πιο “ικανούς” ή καλύτερα πιο αποτελεσματικούς; Από πλευράς σπουδών δεν έχουν καμία διαφορά αφού το τυπικό μέρος είναι ακριβώς το ίδιο. Μήπως η ηθική ή η συνείδηση; Κατηγορηματικά όχι. Τη διαφορά τη δημιουργεί η αβεβαιότητα. Η καθημερινή ανάγκη να αποδείξει κανείς πως καλώς αμοίβεται γι’αυτό που κάνει, πως είναι χρήσιμος και ίσως και πολύτιμος. Αν τώρα αγαπάει τη δουλειά του και κατέχει και τον κώδικα επικοινωνίας των παιδιών – κάτι που απαιτεί αυτός ο ρόλος – τότε είναι σίγουρο πως είναι επιτυχημένος επαγγελματίας.
ΠΡΑΞΗ 9η
Ανοιχτή επιστολή προς τον υπουργό παιδείας και κάθε ενδιαφερόμενο.
Πάντα πίστευα και ακόμα το πιστεύω πως η χώρα μας υστερεί σε πολλά πράγματα από πλευράς ανάπτυξης αλλά ο λαός της έχει τη διάθεση να προχωρήσει. Είμαστε μια μικρή χώρα με περιορισμένους πόρους (συγκρινόμενοι) και παρ’όλα αυτά έχουμε κάνει μεγάλα βήματα εκσυγχρονισμού και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου. Όμως, χαρακτηριστικά μας είναι η αναβολή και η προχειρότητα. Η έλλειψη σχεδιασμού και δημιουργίας στρατηγικών υποδομών, πράγματα που αν μπορούσαμε να χειριστούμε σωστά, τα βήματα αυτά θα ήταν ακόμη μεγαλύτερα. Μιλώντας όμως για τη παιδεία, θέτω τα παρακάτω ερωτήματα;
Ποιες υποδομές δημιουργήσατε για την είσοδο, την φιλοξενία και την απορρόφηση των μεταναστών που φέρατε και που βεβαίως χρειαζόμασταν, στην ελληνική κοινωνία; Πως τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς να στερήσουν πόρους από τα δικά μας παιδιά και βεβαίως χωρίς να υποβαθμίσουν – εξ’ ανάγκης; - το όποιο επίπεδο εκπαίδευσης;
Ποιες υποδομές δημιουργήσατε με τη λήψη της απόφασης για την ένταξη των νηπιαγωγείων στην υποχρεωτική εκπαίδευση και την κατά συνέπεια μεταφορά τους από τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς στα δημοτικά σχολεία; Σε ποιες αίθουσες και με τι εξοπλισμό; Τα παιδάκια ήταν υπεράριθμα. Βέβαια αυτό βοήθησε στην ανατροπή του μεγάλου ποσοστού των παιδιών μεταναστών που μετρούσαν σε κάθε τάξη. Μήπως λοιπόν ήταν ένα ακόμα επικοινωνιακό κόλπο ώστε να κατευνάσετε τα πνεύματα εξαιτίας αυτής της δυσαναλογίας;
Πόσα από τα ολοήμερα σχολεία λειτουργούν κανονικά; Κανονικά σημαίνει χωρίς ελλείψεις προσωπικού και υποδομών. Γιατί έστω και ένα να μην λειτουργεί (ουτοπία!) κάπου έχετε κάνει λάθος.
Πως είναι δυνατόν το νεόκτιστο σχολείο επί των οδών Κυψέλης και Τροίας να φιλοξενεί στην αυλή του container, τα οποία βρίσκονται εκεί και λειτουργούν σαν σχολείο από τις αρχές της δεκαετίας του 90; Σημειώστε πως βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας.
ΑΥΛΑΙΑ
Για όλα τα παραπάνω καθώς και για άλλα πράγματα που είναι αδύνατο να αναφέρω εδώ λόγω της ήδη κατάχρησης χώρου που κάνω, αλλά που είμαι πρόθυμος να συζητήσω, αποφασίσαμε πως η πριγκηπέσσα πρέπει να πάει και θα πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Δυστυχώς νιώθουμε πως το ίδιο το σύστημα μας σπρώχνει σ’αυτή τη κατεύθυνση.
19 σχόλια:
Tουλάχιστον είχατε όλη την καλή πρόθεση και το ψυχικό σθένος να "δοκιμάσετε" το δημόσιο σχολείο...
ΥΓ Πραγματικά τσαντίστηκα με το θέμα του κατουρήματος. Νόμιζα (η αδαής) ότι οι τούρκικες τουαλέτες είχαν εξαφανιστεί από την ελληνική επικράτεια...για τη συμπεριφορά της δασκάλας δεν λέω τίποτα διότι θα μπλοκάρει το πληκτρολόγιο....
Χμμ.. μαλλον πεσατε στην περιπτωση... Αλλα παλι, μπορει εμεις να πεσαμε σε (καλη) περιπτωση!
:-)
an-lu Οι καλές προθέσεις έχουν και μεγάλο ψυχικό κόστος. Και εφ'όσον είναι έτσι προτιμώ το οικονομικό κόστος!
καλό σαββατοκύριακο!
rodia Η περίπτωση ή μάλλον οι περιπτώσεις που μας/σας έτυχαν ξεκινάνε από πολύ νωρίτερα λαμβάνοντας υπ'όψη τα δύο χρόνια του παιδικού σταθμού. Αφ'ενός το ότι δεν τηρούσαμε τα κριτήρια εισαγωγής στον δημοτικό παιδικό σταθμό (βλέπε και πάλι πολλούς μετανάστες και επιπλέον υψηλό! εισόδημα) και αφ'ετέρου η πρόοδος που διαπιστώσαμε στον ιδωτικό παιδικό σταθμό συγκρίνοντάς την με το δημόσιο νηπιαγωγείο. Αλλά επειδή αυτά είναι από μόνα τους άλλη μια μεγάλη ιστορία, επιφυλάσσομαι να επανέλθω.
τη καλημέρα μου!
Τι να πρωτοσχολιάσω...
Με τις τούρκικες φρίκαρα. Ξέρω πως υπάρχουν στο γυμνάσιο και το Λύκειο αλλά όχι και στα νήπια ρε παιδιά, είναι δυνατόν????
Να σε ενημερώσω επίσης πως στο Γυμνάσιο και το Λύκειο η πριγκηπέσσα θα ΑΔΥΝΑΤΕΙ να παέι τουαλέττα εφ'όσον εκεί μέσα θα είναι μαζεμένα όλα τα τσογλάνια του σχολείου και θα την ενοχλούν...( για να μην παρεξηγηθώ, δε μιλάω για μετανάστες...)
Εκπαιδευτικός είμαι κι'εγώ, όχι διορισμένη, κι'έχω βαρεθεί ν'ακούω ιστορίες για παιδιά που κάνουν τα άρρωστα προκειμένου να πάνε σπίτι τους και να πάνε επιτέλους τουαλέττα γιατί τα δημόσια αδυνατούν να βάζουν έναν υπεύθυνο καθηγητή να τη φυλάει απ'έξω στα διαλείμματα...
Οσο για τη δασκάλα...δεν το σχολιάζω καν. Είναι η μάστιγα του εύκολου διορισμού βλέπεις, δάσκαλοι και μπάτσοι, γι'αυτό εχουν μαζευτεί όλοι εκεί, ανεξαρτήτως αν σιχαίνονται το επάγγελμά τους η όχι...
Πιο πολύ όμως τα πήρα με το σχολείο που σας ζητάει λεφτά! Για τα αυτονόητα! Και μάλιστα, τώρα με τόσους μετανάστες που τα σχολεία έχουν γεμίσει από τα παιδιά τους, δεν εχουν καμία δικαιολογία γιατί οι άνθρωποι αυτοί πληρώνουν φόρους!
Οι φόροι αυτοί εννοείται πως πρέπει να πηγαίνουν όπως και των μόνιμων ακτοίκων, στα κονδύλια για την παιδεία! Άει σιχτίρ!!!!!
Και κατι άλλο: Αν η γιαγιά της μικρής δε ζούσε στην Αθήνα αλλά στην επαρχία πχ..ποιός θα πη΄γαινε να την παρει?? Έχουν καταλάβει οι βλάκες πως το παιδί το αφήνεις στο σταθμό γιατί δουλεύεις?????????
patsiouri Μάλλον ξέρεις περισσότερα πράγματα από μένα. Αλλά κι αυτά που έχω ζήσει στους 7 μήνες που πάει η μικρή στο δημόσιο νηπιαγωγείο δεν είναι και λίγα. Αυτά που κατέθεσα εδώ έίναι μόνο ένα μικρό μέρος από τις εμπειρίες μας και σαφώς είναι προσωποποιημένα παραδείγματα. Τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι πολύ πιο πλατιά και πιο ουσιαστικά από τη τούρκικη τουαλέτα ή τα 50-100 ευρώ που καλείται να πληρώσει κανείς. Σαν νέα κοπέλα που είσαι εύχομαι μεν να διοριστείς αλλά από την άλλη να διατηρήσεις την ορμή σου, την ηθική και την επαγγελματική συνείδησή σου. Να μην σε πάρει το ποτάμι...
Καλημέρα
Μάλιστα!
Ερώτηση Νο1: Αν δεν υπήρχε τρόπος να εξασφαλίσεις αυτά τα λεφτά τι θα έκανες;
(η απόγνωση είναι μια κατάσταση που σε οδηγεί στην αποδοχή)
Ερώτηση Νο2: Υπάρχει τρόπος να φωνάξει κανείς στην έρημο και να κουνηθεί έστω και ένας κόκκος άμμου;
(όσο κι αν παραπονιέται κάποιος μεμονωμένα, μπορεί να αλλάξει κάτι;)
Ερώτηση Νο3: Εχεις το δικαίωμα να αξιολογήσεις την "κυρία" και να την στείλεις σπίτι της, όπως θα γινόταν αν εργαζόταν σε ιδιωτικό;
(σε Ουδεμία περίπτωση, γιατί κανέναν δεν ενδιαφέρει αν το παιδί σου θα μείνει ανάγωγο)
Ερώτηση Νο5: Σου πληρώνει κανείς την ψυχοθεραπεία που χρειάζεσαι για να βρεις τις ισορροπίες σου σε αυτό το αισχρό κράτος που ζεις;
(αν ναι πες μου για να πάω κι εγώ)
Βολευτείτε αγαπητοί! Κι εκείνοι το ίδιο κάνουν! Δεν φτάνουμε δυστυχώς. Είμαστε πολύ λίγοι. Αλλά παρόλαυτά δεν θα πάψω να λυσσάω!
@patsiouri
Εύκολος διορισμός; Είσαι καλά ρε συ; Οι περισσότεροι είναι ωρομίσθιοι του κώλου. Μα σαπίσαμε από παντού. Και πως να τα βάλεις με το θηρίο ε;
Ωστόσο, εγώ λέω να επιμένουμε, ακόμα κι αν εμείς έχουμε εναλλακτική, υπάρχουν χιλιάδες που δεν έχουν. Φωνάξτε με όποιον τρόπο. Ακόμα κι έτσι!
Την ακόμα για μια βραδιά εκνευρισμένη για δαύτους καλησπέρα μου!
freedula
1. θα ήμουν δυστυχής.
2. Σαφέστατα δεν περιμένω να γίνει κάτι μαγικό. Έχω όμως καταλάβει πως στη χώρα μας οι λύσεις δίνοντα από ανθρώπους-μονάδες (το φιλότιμο του Έλληνα).
3. Όχι. Μπορώ όμως να τη στριμώξω, να δοκιμάσω τα όριά της και να της κάνω τη ζωή δύσκολή.
4. Δυστυχώς η ψυχοθεραπεία δεν καλύπτεται από το ασφαλιστικό μου ταμείο παρά μόνο αν δηλώσω τρελλός και μπω εσώκλειστος σε κάποιο ίδρυμα. Ελπίζω να μην μου συμβεί! :-(
Τέλος, συμφωνούμε ότι δεν είμαι μόνος.
καλωσήρθες
Γαβ! :-)
πάλι καλά που δεν κατηγορηθήκατε που γεννάτε και προβληματίζετε τον κόσμο....
ελενη τροβα Ευτυχώς δεν είχε τόσο θράσος. Αλλά αν το ακούσω κι αυτό... θα πάρω τα βουνά για να μην πάρω καμιά πέτρα και με κατηγορήσουν για εκ προμελέτης...
Ένας ακόμη λόγος να μην θέλω να φέρω παιδιά σε αυτή την πόλη.Τουλάχιστον στην επαρχία επειδή δεν τους καλύπτει ο πολυπληθυσμός και γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους είναι πιο μαζεμένοι.Ελπίζω να ξέχεσες την δασκάλα και σε προσωπικό επίπεδο αργότερα.
Καλησπέρα! Μόλις σήμερα είδα το σχόλιο σου στο μπλογκ μου. Δεν μπορώ να πω και πολλά... Γενικά μιλώντας , ΄βλέπω ότι υπάρχουν εκπ/κοι που ενδιαφέρονται και εκπ/κοι που δεν ενδιαφέρονται. Αυτό έχει να κάνει και με το χαρακτήρα του καθενός και τους λόγους που επέλεξε να γίνει εκπ/κος.
Όταν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ εκπ/κων και γονέων καλό είναι να συζητιούνται με έναν ήρεμο και καλοπροαίρετο τρόπο. Η ένταση δεν ωφελεί κανέναν. Στην προκειμένη περίπτωση , πρέπει να συζητήσετε με τη νηπιαγωγό πως έφτασε στο συγκεκριμένο συμπέρασμα περί ειδικού. Ίσως να έχει δει κάτι που στο σπίτι δε φαίνεται ,ίσως και να είναι υπερβολικό. Μου φαίνεται,πάντως, περίεργο που δεν κατάλαβε ότι το παιδάκι βράχηκε. Οσον αφορά το θέμα της συνοδείας στην τουαλέτα , είναι πραγματικά δύσκολο ,αν είναι μόνη της , να αφήσει τα υπόλοιπα 19 μόνα τους κι ανεξέλεγκτα μέσα σε μία αίθουσα.
Όσον αφορά τα ιδιωτικό , καλα έκανες και την έγραψες,αφού δε σου άρεσε το συγκεκριμένο νηπιαγωγείο.Πάντως , όλα τα δημόσια δεν είναι ίδια. Ελπίζω να πήρες αρκετές πληροφορίες προτού επιλέξεις ιδιωτικό. Επιπλέον , μη νομίζεις ότι στα ιδιωτικά όλα είναι ρόδινα. Θυμάμαι ότι και εκεί υπήρχαν δυσαρεστημένοι γονείς.
Για τις ελλείψεις στις υποδομές δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω γιατί αυτά είναι προβλήματα γνωστά και φανερώνουν την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η εκπ/ση από το κράτος.
Καλό απόγευμα!
m_stelios Δεν έχω άποψη τι συμβαίνει στην επαρχία αν και έχω την εντύπωση πως τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα λαμβάνοντας υπόψη - και το λέω καλοπροαίρετα και όχι για να κάνω τον πονηρό - το μορφωτικό επίπεδο των γονιών.
Όχι δεν την ξέχεσα όπως το εννοείς, απλώς της υπέδειξα την αδιαφορία της.
δυσλεξικός δάσκαλος Συμφωνώ απόλυτα με την πρώτη παράγραφο του σχόλιού σου.
Γενικά είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων και οι εντάσεις δεν είναι του χαρακτήρα μου. Αν κάτι τέτοιο διαφαίνεται μέσα στο κείμενο τότε πρέπει να διευκρινήσω πως η όποια ένταση περιορίζεται εδώ.
Λίγο αργά το διάβασα, αλλά κυριολεκτικά "τα πήρα" με την "ωραία" εκπαιδευτική συμπεριφορά της παιδαγωγού!!!
Μία από τα ίδια τράβηξα κι εγώ από τον Σεπτέμβρη με τον μικρούλη μου στα προνήπια στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο, η δικιά μας παιδαγωγός , τον χαρακτήριζε «επιθετικό» (επειδή μάλωνε για τα παιχνιδάκια με έναν μόνον συμμαθητή του!!! )
Στα 4,5 χρόνια του ένα παιδί που δεν είχε μέχρι πρότινος καθημερινή επαφή με συνομήλικούς του είναι από τον πρώτο μήνα «επιθετικό», «ανώριμο», «με διάσπαση προσοχής», «έντονη προσωπικότητα» και «δύσκολα θα τα καταφέρουμε» - αυτά τα σχόλια της παιδαγωγού.
Με τσίτωσε και απευθύνθηκα στο Κέντρο Παιδικής Ψυχικής Υγιεινής του ΙΚΑ και ξέρετε αγαπητέ μου τί αποφάνθηκαν οι παιδοψυχολόγοι που τον είδαν ; «ένα πανέξυπνο παιδί - ωριμότατο - προχωρημένο στην νόηση και στο λόγο - γελαστό και αξιαγάπητο - με πολλά ενδιαφέροντα και άνεση στον γραπτό και προφορικό λόγο, δείχνει ότι μεγαλώνει σε φυσιολογικό οικογενειακό περίγυρο και με πολύ αγάπη και φροντίδα » και φυσικά οι συγκεκριμένη κυρία επιμένει ακόμα ότι είναι επιθετικός και άτακτος.
Και υποστηρίζει κιόλας ότι δεν θα γίνει καλός μαθητής στο δημοτικό γιατί είναι ανυπάκουος !!!!!!!!
Ευτυχώς που ήμουν και γώ ανυπάκουη και ζωηρή στην ίδια ηλικία και ήμουν από τις άριστες μαθήτριες και γνωρίζω καλά ότι δεν θα συμβεί αυτό και θα αφήσω να συμβεί αυτό. Μάλλον φαίνεται ότι γνωρίζω καλύτερα πώς να φερθώ σε έναν μικρούλη που λατρεύει κατά τα άλλα το σχολείο, τα βιβλία και ας μην ξέρει να διαβάζει και διασκεδάζει να γράφει γράμματα και αριθμούς.
Έχω θυμώσει μαζί της αλλά εκεί επιμένω να της σπάω τα νεύρα δεν θα της επιτρέψω να νομίζει ότι ο μικρός μου θα φύγει από την τάξη της και του χρόνου θα τον «φάει» στην μάπα.
marinaki Δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή πως υπάρχουν κι άλλοι ομοιοπαθείς σ'αυτό το κόσμο. Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω: Κι εγώ θα ήθελα να ήμουν σε μια δουλειά με ένα τυπικά ανθρώπινο ωράριο με ένα συμπαθητικό μισθό και προπάντων χωρίς να με κρίνει κανείς. Να έχω ένα χαρτί πανεπιστημίου που είναι το διαβατήριο για ένα διορισμό και να εξασφαλίσω τον εργασιακό αλλά και τον μετέπειτα βίο μου. Αλλά που τέτοια τύχη;
Άσχετα όμως από αυτό θα σας έλεγα πως αυτή η κατάσταση χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή καθώς όπως αφήνετε να εννοηθεί υπάρχει μια τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ εσάς και της εκπαιδευτικού και ίσως αυτό να να λειτουργεί - επιδρά αρνητικά στο παιδί. Καταλαβαίνω πως δεν μπορείτε να αλλάξετε το τρόπο που λειτουργεί το σύστημα αλλά από την άλλη προσωπικά θα επέλεγα να προστατέψω το παιδί μου. Και αυτό ακριβώς πιστεύω πως έκανα επιλέγοντας τη λύση του ιδιωτικού σχολείου.
καλώς ήρθατε
Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.
Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).
Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):
- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).
- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;
- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).
- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.
- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.
- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.
Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.
Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!
Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...
Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.
Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".
Αγαπητέ Ανώνυμε ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω κάτι παρά μόνο να εκφράσω την συμπαράστασή μου στην οικογένειά σας.
καλή δύναμη!
Δημοσίευση σχολίου