LOST in spacetime

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά πως δυσκολεύομαι να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου μπροστά στη τηλεόραση για περισσότερο από μερικά λεπτά. Πως να το κάνω; Είναι το χάπι μου. Μόνο αν έχω σκέψεις και προβλήματα να με απασχολούν είναι πιθανό να κάτσω μπροστά στη τηλεόραση - πάντα αργά τη νύχτα - κοιτάζοντάς τη, αλλά και πάλι το πιθανότερο είναι πως στη πραγματικότητα δεν βλέπω τίποτα. Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ πως τυχαία είδα κάποιο από τα πρώτα επεισόδια του Lost και από τότε προσπαθώ(!) να το παρακολουθώ ανελλιπώς αν και όχι πάντα με επιτυχία. Μέχρι βέβαια που ανακάλυψα και εγώ τον τροχό που λέγεται rapidshare κι έτσι έχω πλέον τη πολυτέλεια να το δω όποτε πραγματικά μπορώ και έχω τη διάθεση. Ξέρω τώρα θα μου πείτε "δεν μας λες τίποτα καινούργιο, το LOST είναι παλιά υπόθεση". Ok, αλλά εγώ τώρα το ανακάλυψα και σημειώστε ότι δεν έβλεπα ποτέ σειρές.

Το φαινόμενο Lost ίσως τελικά να είναι ένα είδος σαπουνόπερας ή μια μίνι εκδοχή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Εγώ προσωπικά διαλέγω το δεύτερο. Με λίγη φαντασία και πάντα καλοπροαίρετα, δεν είναι δύσκολο να ταιριάξεις πρόσωπα και πράγματα της πραγματικής ζωής με τους χαρακτήρες της σειράς.

ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

Ρόλος: Jack
Πραγματικότητα: Κ. Καγαμανλής.
Ηθοποιός: Matthew Fox
Ένας ορθοπεδικός χειρούργος με με ψυχολογικά τραύματα σχετικά με τον πατέρα του. Αρχηγός των επιζώντων και με έντονο ενδιαφέρον για την Kate και την Juliet. Μετά την απόδραση από το νησί γίνεται πρεζόνι και έχει τάσεις αυτοκτονίας. Θέλει να γυρίσει στο νησί.




Ρόλος: Sayid
Πραγματικότητα: Γ. Παρανδρέου
Ηθοποιός: Naveen Andrews
Πρώην στρατιωτικός και κατάσκοπος. Διώκεται από το παρελθόν του σαν ανακριτής του Ιρακινού δημοκρατικού στρατού. Παίζει αίσθημα με τη Shannon και μετά την απόδρασή του από το νησί προσλαμβάνεται από τον Ben (αρχηγός των Άλλων) σαν εκτελεστής.



Ρόλος: Kate
Πραγματικότητα: Ντ. Μπακοτσάννη
Ηθοποιός: Evangeline Lilly
Αφού ξεπάστρεψε τον πατριό της, γίνεται φυγάς ώσπου συλλαμβάνεται από έναν ομοσπονδιακό στην Αυστραλία. Το παίζει σε διπλό ταμπλό καθώς έλκεται από τον Jack και από τον Sawyer. Μετά την απόδραση δικάζεται για φόνο και αθωώνεται.



Ρόλος: Sawyer
Πραγματικότητα: Α. Τσίκρας
Ηθοποιός: John Holloway
Ένας άντρας που εμπνέει σιγουριά, αν και σημαδεμένος από τη δολοφονία των γονιών του όταν ήταν παιδί. Καψούρης με την Kate.




Ρόλος: Claire
Πραγματικότητα: Α. Παπαλήγα
Ηθοποιός: Emilie de Ravin
Καθ'ότι έγκυος, ξεγεννάει στο νησί και αναπτύσσει μια πολύ βαθιά σχέση με τον Charlie. Ούτε αυτή ούτε κι ο Jack γνωρίζουν πως είναι ετεροθαλή αδέρφια.




Ρόλος: Charlie
Παραγματικότητα: Γ. Καρατζαχέρης
Ηθοποιός: Dominic Managhan
Αστέρι της μιας βραδιάς. Κόβει τα τρυπήματα στο νησί και αφωσιώνεται στη Claire και στο μωρό της.




Ρόλος: John Locke
Πραγματικότητα: Γ. Αλογοσκούπης
Ηθοποιός: Terry O'Quiin
Η παραλυσία του θεραπεύεται ως διά μαγείας μετά το ατύχημα και ζει το όνειρό του σαν κυνηγός στο νησί. Καθώς είναι άντρας με πίστη έχει την εντύπωση πως τον συνδέει κάτι ιδιαίτερο με το νησί με αποτέλεσμα τη σύγκρουσή του με τον Jack που είναι άνθρωπος της επιστήμης.



Ρόλος: Hugo - Harley
Πραγματικότητα: Ε. Βεζινέλος
Ηθοποιός: Jorje Garcia

Μετά από τόση κωλοφαρδία στο ΛΟΤΟ, τον δέρνει ανελέητα η γκαντεμιά. Στο νησί διατηρεί την αισιοδοξία του (κοινώς είναι στη κοσμάρα του) και φτιάχνει ένα γήπεδο γκολφ. Μετά την απόδραση φιλοξενείται σε ψυχιατρική κλινική.


Ρόλος: Jin
Πραγματικότητα: Θ. Κάγκαλος
Ηθοποιός: Daniel Dae Kim
Γιος ψαρά που παντρεύεται τη Sun κόρη ενός αρχινονού με τον όρο πως θα εργασθεί γι'αυτόν, κάτι όμως που δεν γνωρίζει η γυναίκα του. Είναι ο μοναδικός που μιλάει άλλη γλώσσα και φυσικά δεν καταλαβαίνει γρι τους υπόλοιπους.


Ρόλος: Sun
Πραγματικότητα: Φ. Περταλιά
Ηθοποιός: Yunjin kim
Πλούσια γόνος και κληρονόμος ιδοκτήτη ξενοδοχείων και αυτοκινητοβιομηχανιών με στενές σχέσεις με τη μαφία. Είχε κάτι τσιλημπουρδήματα και σχεδόν παράτησε τον άντρα της Jin πριν το ατύχημα. Στο νησί τα ξαναβρίσκουν και μένει έγκυος.




Ρόλος: Shannon
Πραγματικότητα: Μ. Δαμαλάκη
Ηθοποιός: Meggie Grace
Καθηγήτρια μπαλέτου και ετεροθαλής αδελφή του Boone. Στο νησί διατηρεί δεσμό με τον Sayid.

Ρόλος: Michael
Πραγματικότητα: Κ. Σηνίτης
Ηθοποιός: Harold Perrineau Jr.

Καθώς προσπαθεί να αποδράσει από το νησί με μια σχεδία, οι Άλλοι απαγάγουν το γιο του. Κάνει συμφωνία μαζί τους να σκοτώσει μερικούς επιζώντες από την ομάδα του, απελευθερώνει το γιο του και τους δίνουν μια βάρκα για να φύγουν.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ


Ρόλος: Ben
Πραγματικότητα: Μ. Γαρυφαλλόπουλος
Ηθοποιός: Michael Emerson
O De Facto ηγέτης των Άλλων.





Ρόλος: Desmond
Πραγματικότητα: Θ. Αναστασιάβης
Ηθοποιός: Henry Ian Cusick
Ναυαγεί στο νησί και ζει σε μια κρύπτη για τρία χρόνια. Αφού γνωρίζεται με τους επιζήσαντες του ατυχήματος και μετά την ανατίναξη της κρύπτης, τα βρίσκει μαζί τους και προσκωλύεται σ'αυτούς. Αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις και βλέπει το μέλλον.


Ρόλος: Juliet

Πραγματικότητα: Ο. Βρέμη
Ηθοποιός: Elizabeth Mitchell
Τρία χρόνια πριν το αεροπορικό ατύχημα η γιατρός γεννετικής προσλαμβάνεται από τους Άλλους. Ο Ben δεν την αφήνει να φύγει από το νησί και τελικά την κάνει για να ζήσει με τους επιζώντες, όπου συνάπτει σχέση με τον Jack.







Για σκεφτείτε το...




Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις της πραγματικότητας είναι τελείως συμπτωματική.

All images are courtesy of American Broadcasting Companies Inc.

Τα πήρα στο κρανίο!

Οδηγώ σε στενό δρόμο της Κυψέλης. Ο ογκώδης σαρανταπεντάρης μάγκας με το φανταχτερό ροζουλί πουκάμισο που κρέμεται έξω από το παντελόνι για να κόβει λίγο η μπάκα* του, κατεβαίνει το ίδιο στενό ανάποδα. Στριμώχνομαι τελείως δεξιά για να περάσει. Φτάνει δίπλα μου όπου έχοντας και οι δύο ανοιχτά τα παράθυρα (face to face) του λέω: «Μ’αρέσει που είσαι τόσο ασυγκίνητος και συνεχίζεις να πηγαίνεις ανάποδα». «Γιατί σ’ενοχλώ;» μου λέει. «Το θέμα δεν είναι αν με ενοχλείς αλλά ότι πηγαίνεις ανάποδα και έχεις και το θράσος να συνεχίζεις. Άντε τελείωνε να φύγουμε από εδώ». «Και που να πάω;» με ρωτάει. «Να πας όπως πηγαίνουν όλοι» απαντάω. Επιμένει: «Γιατί σ’ενόχλησα;» «Βρε άντε φύγε να φύγω κι εγώ» επιμένω κι εγώ. «Γιατί θα μας δείρεις;» ρωτάει. «Κουβέντα θα πιάσουμε τώρα;» ξαναρωτάω. «Πέρνα χριστιανέ μου να τελειώνουμε». «Δεν πάω πουθενά» απαντάει και βγαίνει από το αυτοκίνητό του παίρνοντας μαζί του τα κλειδιά και λέει. «Εδώ θα μείνω. Χάλασε». Η συνέχεια είναι άνευ σημασίας.

Όμως...

Αγαπητέ συμπολίτη,

Σ’ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να διαπιστώσω πως γύρω μου υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κουβαλούν στο σώμα τους κενά κρανία** και να μάθω να κρατάω τις αποστάσεις που επιβάλει η εξασφάλιση της προστασίας του ψυχικής μου και όχι μόνο υγείας. Και μιλώντας με όλα μου τα φιλικά αισθήματα, θα σου πρότεινα σαν λύση που θα βγάλει όλους μας από τέτοιες δύσκολες θέσεις, να το κάνεις δωρεά σε κανέναν φοιτητή ανθρωπολογίας για να μελετήσει τις παρεκλίσεις της φύσης και την εξέλιξη των ειδών. Σ’εκείνον τουλάχιστον θα είχε μια χρησιμότητα.

με ειλικρινείς χαιρετισμούς
Ο συνάνθρωπός σου


* Δεν έχω τίποτα με τις μπάκες αφού κι εγώ διαθέτω μία έστω και μικρού μεγέθους. Το θέαμα όμως ήταν πραγματικά κωμικό.
** Σκεφτείτε πως αυτό το κρανίο ψηφίζει κυβέρνηση, δήμαρχο, κάποιος τον πληρώνει, μπορεί να έχει παιδιά... Ώιμε!!!

Στη κοινωνία των ποντικών και των στρουθοκάμηλων

Όποιος διατελεί συμβίωση διαφορετική από αυτή του θρησκευτικού γάμου είναι πόρνος.

Αναρωτιέμαι γιατί μας κάνει τόση εντύπωση μια τόσο αναμενόμενη απόφαση της εκκλησίας σχετικά με το θέμα της ελεύθερης συμβίωσης και των συμφωνητικών. Και λέω πως είναι αναμενόμενη καθώς δεν θα μπορούσε να είναι άλλη και διαφορετική από τα δόγματα της εκκλησίας. Όσο προοδευτική και να είναι η ορθόδοξη εκκλησία σε σχέση με άλλα δυτικά ή και ανατολικά δόγματα δεν είναι δυνατόν να αρχίσει να αυτοαναιρείται. Φανταστείτε να κατέστρεφε όσα επί 18 περίπου αιώνες πρεσβεύει εκδίδοντας το συγκεκριμένο δελτίο τύπου.

Αλλά η ουσία των πραγμάτων δεν είναι τι πρεσβεύει και τι προστατεύει η εκκλησία αλλά γιατί γίνεται τόσος ντόρος για κάτι τόσο αναμενόμενο. Θα μου πείτε πως οι δημοσιογράφοι περίμεναν κάτι περισσότερο μετά από τη μετριοπαθή και σχετικά σιωπηλή στάση του Αρχιεπίσκοπου. Και εγώ θα σας πω πως οι δημοσιογράφοι για ακόμα μια φορά προσπάθησαν να βγάλουν είδηση απί εκεί που δεν υπάρχει και τη πάτησαν. Μα ποιος σοφός δημοσιογραφέας μπορεί να πίστεψε – αυθαιρέτως – κάτι τέτοιο; Πως η εκκλησία θα ξεπουλήσει αυτό που πουλάει επί τόσους αιώνες; Γιατί όπως και να το δει το θέμα κανείς είναι εύκολο να καταλάβει πως μια “επιχείρηση” θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει τους πελάτες της. Δεν είναι δυνατόν επειδή βγήκε ένας ανταγωνιστής που ισχυρίζεται πως το δικό του προϊόν είναι καλύτερο, να αφήσει τους πελάτες της να επιλέξουν μόνοι τους και πιθανόν να παραπλανηθούν από μια άλλη καμπάνια. Θα ρίξει όλα της τα μέσα για να κάνει ολοκληρωτική επίθεση και να μην αφήσει τις εντυπώσεις να εισχωρήσουν στη καταναλωτική συνείδηση των πελατών της. Απλές ασκήσεις marketing.

Από την άλλη, αν δεχθούμε – και γιατί όχι – πως οι πιστοί της εκκλησίας ικανοποιούνται με τη τακτική αυτή, δεν φαίνεται πουθενά να υπάρχει κάποιο αντίκτυπο στους κατά τ’άλλα άπιστους. Αν κάποιος λοιπόν θρηκευόμενος χωρίς δογματισμούς και προκαταλήψεις αποφασίσει πως ένα συμφωνητικό συμβίωσης είναι πιο κοντά στη λογική του μήπως θα πρέπει να αφοριστεί; Κρίνεται καταδικαστέος επειδή προνόησε να προστατέψει τον εαυτό του και τα παιδιά του από ένα αντίθετο και συγκρουόμενο με τα θέλω του μέλλον; Όχι βέβαια. Και να είστε βέβαιοι πως ούτε οι σκληροπυρηνικοί της εκκλησίας το πιστεύουν αυτό. Αλλά είπαμε, κάποιες θυσίες είναι απαραίτητες για να προστατέψουμε τα κεκτημένα μας.

Εύκολα λοιπόν κάποιος καταλαβαίνει πως οι ταμπέλες που προσπαθεί να περάσει η εκκλησία είναι μονοσήμαντες και εξυπηρετούν ένα και μόνο σκοπό: Να ισχυροποιήσει τη ταυτότητα των πιστών της και να τους τονώσει την αίσθηση περί δικαίου και σωστού σύμφωνα με τα δόγματα που πρεσβεύει εκατοντάδες χρόνια τώρα.

Αν λοιπόν κάποιοι από εσάς θεωρείστε σύμφωνα με τα παραπάνω πόρνοι είτε είστε πιστοί προσκολημένοι στα δόγματα είτε όχι, ένα έχω να σας πω: Χαρείτε το!

Ένα τελευταίο σχόλιο για το θέμα με αφορμή διάφορα άρθρα που διάβασα από προσφιλής και άλλους συν-bloggers. Το κράτος σαν οντότητα δεν έχει κανένα λόγο να μην τηρήσει το άρθρο του συντάγματος περί ελευθερίας της ατομικότητας και της ισότητας των δικαιωμάτων. Το σύνταγμα δηλαδή προβλέπει πως όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια και απολογούνται βάση των ίδιων νόμων. Αν λοιπόν τα παραπάνω αποτελούν εξαίρεση για μερικούς πολίτες, σ’αυτό δεν ευθύνεται το κράτος (η πολιτεία) αλλά οι λειτουργοί της οι οποίοι θέλοντας να διατηρήσουν ήρεμα τα πνεύματα των εν δυνάμει ψηφοφόρων τους (αποφυγή πολιτικού κόστους = επανεκλογή) προτιμούν να αγνοούν τη πραγματικότητα.

Περί εκπαίδευσης τα εξ αμάξης

ΠΡΑΞΗ 1η

Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (με ποιο σύγχρονο ήχο).

- Παρακαλώ... (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Γεια σας. Από το σχολείο σας καλούμε. Είμαι η δασκάλα της πριγκηπέσσας.
- Γεια σας. Συνέβει κάτι στη μικρή; (Όταν σε παίρνουν από το σχολείο τηλέφωνο, δεν μπορεί να είναι για καλό).
- Όχι, όχι. Απλώς ξέρετε η μικρή κάτι έχει και θέλει να φύγει και να πάει σπίτι της. Βασικά την έχει πιάσει υστερία. Ουρλιάζει, κλοτσάει, χτυπιέται και γενικώς δεν μπορούμε να την ηρεμήσουμε.
- Συνέβει κάτι; Μήπως χτύπησε;
- Σας είπα ότι δεν συνέβει τίποτα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι έπαθε. Μπορείτε να έρθετε να την πάρετε;
- Ναι φυσικά. Θα στείλω τη γιαγιά της γιατί εγώ είμαι στη δουλειά μου και θα πάρει πολύ χρόνο για να έρθω.
- Πολύ ωραία. Θα ήθελα όμως να σας πω και κάποια πράγματα για τη μικρή.
- Φυσικά σας ακούω.
- Κοιτάξτε η μικρή είναι πολύ καλομαθημένη και πρέπει να το προσέξετε αυτό. Μην την χαϊδεύετε πολύ στο σπίτι. Χρειάζεται να της λέτε και κανένα όχι γιατί διαφορετικά γίνεται επιθετική και αντικοινωνική. Όπως τώρα
- Μα τι λέτε; Η μικρή παίρνει την αγάπη που χρειάζεται σαν παιδί. Μπορεί να είναι καλομαθημένη όπως λέτε αφού άλλωστε είναι το μοναδικό παιδί στην οικογένεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αντικοινωνική και πολύ περισσότερο επιθετική. Δεν είναι αυτά στοιχεία του χαρακτήρα της.
- Ναι αλλά εγώ είμαι η δασκάλα της και τη ζω και τη βλέπω καθημερινά. Δείξτε προσοχή σε αυτό το θέμα γιατί το παιδί μπορεί να έχει προβλήματα. Ίσως πρέπει να δείτε και κάποιον ειδικό.
- ....
- Κάποια στιγμή θα σας τα πω και από κοντά.
- Βεβαιώς και θα το ήθελα. Σας ευχαριστώ
- Ωραία. Γεια σας.
- ....

ΠΡΑΞΗ 2η

Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (επίσης με σύγχρονο ήχο).

- Παρακαλώ; (γιαγιά της πριγκηπέσσας)
- Έλα μαμά. Μπορείς σε παρακαλώ να πας να πάρεις το παιδί από το σχολείο; Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως το παιδί θέλει να φύγει και πως δεν μπορούν να την ηρεμήσουν.

ΠΡΑΞΗ 3η

Ντριννννν..... ντρινννν...... χτυπάει το τηλέφωνο (όλα τα τηλέφωνα έχουν πια σύγχρονο ήχο).

- Παρακαλώ; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Έλα παιδί μου. Μόλις γυρίσαμε σπίτι με το παιδί. (η γιαγιά της πριγκηπέσσας)
- Τι έγινε; Είναι καλά;
- Μην ανησυχείς. Μια χαρά είναι η μικρή. Μόνο που είναι... κατουρημένη.
- ... Κατουρημένη; Τι εννοείς;
- Αυτό ακριβώς που είπα. Το παιδί είχε κατουρηθεί και τα ρούχα του ήταν μούσκεμα.
- ... Δώστη μου να της μιλήσω.

ΠΡΑΞΗ 4η

- Έλα κοριτσάκι μου. Γιατί ήθελες να φύγεις από το σχολείο; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Μαμά, εγώ δεν θέλω να ξαναπάω στο σχολείο.
- Μα γιατί κοπέλλα μου; Αφού περνάς καλά με τις φίλες σου.
- Ναι, αλλά εγώ δεν θα ξαναπάω στο σχολείο. Δεν μπορώ να πηγαίνω σ’αυτές τις τουαλέτες με τη τρύπα.

ΠΡΑΞΗ 5η – ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

(Ο πατέρας της πριγκηπέσσας)

Πόσα χρόνια χρειάστηκε μωρή μουλάρα να σπουδάσεις για να γίνεις δασκάλα – εκπαιδευτικός; Πόσα χρόνια χρειάστηκε να σπουδάσεις για να μάθεις παιδοψυχολογία; Πόσα χρόνια χρειάζονται και πόσα παιδάκια θα ταλαιπωρήσεις μέχρι να μάθεις ότι τα μικρά σε έχουν ανάγκη και ότι είσαι το υποκατάστατο της μαμάς τους; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μάθεις πως τα μικρά έχουν ανάγκη την αγκαλιά σου ακόμα κι όταν είναι άτακτα, ακόμα κι όταν είναι σε σ υστερία, ή κλοτσάνε ή χτυπιούνται; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να ανακαλύψεις αν σου ταιριάζει η δουλειά που κάνεις ή τη κάνεις κατά λάθος και πιθανότατα λάθος;

Ένα άγγιγμά σου χρειαζόνταν η μικρή. Ένα άγγιγμα που θα την ηρεμούσε και θα την έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Από τη δύσκολη θέση της ντροπής. Αλλά δεν ασχολήθηκες. Προτίμησες να την αφήσεις να χτυπιέται για καμιά ώρα για να της σπάσεις το τσαμπουκά, να την αφήσεις να γίνει ρεζίλι στις φίλες της και όταν πια σε κούρασε και δεν μπορούσες να την ακούς άλλο αποφάσισες να της κάνεις το χατήρι και να μας πάρεις τηλέφωνο. Τι είπες; Να τη μάθουμε να κατουράει μόνη της γιατί δεν μπορείς να τη συνοδεύεις στη τουαλέτα; Και ποιος σου είπε ότι δεν εξυπηρετείται μόνη της όταν πρόκειται για κανονικές τουαλέτες; Ή μήπως πρέπει να φτιάξω στο σπίτι μου μια τούρκικη για να μάθει να κατουράει στη τρύπα χωρίς να κινδυνεύει να πέσει μέσα και χωρίς να βρέχει τα ρούχα της; Ή μήπως πρέπει να σου πω για τη συμμαθήτριά της η οποία προσπαθούσε να καθήσει στα ουρητήρια των αγοριών (δεν τα έφτανε) νομίζοντας πως είναι λεκάνες; Αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Διαφορετικά ακόμα και αν δεν την άγγιζες θα έβλεπες πως είναι βρεμένη. Η ίδια θα σου έλεγε πως μέσα στη τσάντα της υπάρχουν πάντα μωρομάντηλα και μια αλλαξιά ρούχα για παν ενδεχόμενο. Βρήκες όμως την ευκαιρία να ρητορέψεις περί οικογένειας και χαϊδολογήματος, να κορδωθείς, να δείξεις το μπόι σου και τις σπουδές σου. Μη χέσω...

ΠΡΑΞΗ 6η

- Πέστε μου κυρία Σ. ετοιμάζετε χριστουγεννιάτικη γιορτή; (η μαμά της πριγκηπέσσας)
- Μα τι λέτε κυρία μου; Δεν έχουμε τα μέσα για τέτοια πράγματα; (δασκάλα Σ.)
- Μα δεν είναι και τόσο δύσκολο. Τι χρειάζεται για να κάνετε μια γιορτούλα, μια θεατρική παράσταση; Ο δήμος θα σας παραχωρήσει και αίθουσα από κάποιο πολιτιστικό κέντρο.
- Δεν είναι αυτό το πρόβλημα αλλά τα χρήματα για τις στολές των παιδιών. Πως θα ανεβάσουμε θεατρική παράσταση χωρίς στολές; Εδώ έχουμε παιδιά που δεν έχουν να φάνε.
- ... Τι εννοείτε δεν έχουν να φάνε; Τα παιδιά έχουν ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις. Τι θα θυμούνται αύριο από το σχολείο (νηπιαγωγείο); Πως μάθανε να γράφουνε το Α ή τη στολή που φόρεσαν και το ρόλο που έπαιξαν σε μια γιορτούλα; Και σε τελική ανάλυση αν είναι οικονομικό το θέμα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι δαπανηρό ή κραυγαλέο. Αφήστε που μπορούμε να καλύψουμε το έξοδο των στολών για τα παιδιά που έχουν πρόβλημα οι υπόλοιποι γονείς. Και πέστε μου σας παρακαλώ κάτι ακόμα: Τι ακριβώς είναι εδώ; Σχολείο ή πτωχοκομείο; Γιατί αν δυο – τρία παιδιά που οι οικογένειές τους (μετανάστες) έχουν οικονομικό πρόβλημα πρέπει να ρίχνουν το πολιτιστικό (ή όποιο) επίπεδο των υπολοίπων δεκαεπτά, πρέπει να το ξέρω.
- Έχετε δίκιο αλλά δεν είμαι εγώ αυτή που θα σώσω το κόσμο!
- ....

Η γιορτή έγινε. Τα παιδιά ντύθηκαν όλα με στολές και ανέβασαν θεατρικό έργο έστω και στη τάξη τους, αφού πλέον όλες οι αίθουσες του δήμου είχαν δωθεί σε άλλα σχολεία.

ΠΡΑΞΗ 7η

Στην αρχή του σχολικού η διευθύντρια κάλεσε όλους τους γονείς στο σχολείο σε μία συνάντηση γνωριμίας και ενημέρωσης.

Συνοπτικά τα θέματα προς συζήτηση:
- Να βαφεί ο προαύλιος χώρος των παιδιών του δημοτικού που δεν διαφέρει κατά ομολογία της από αυτοόν του Κορυδαλού με την οικονομική εισφορά των γονέων. (Τα παιδιά του νηπιαγωγείου αυλίζονται στη ταράτσα. Εκεί είναι και οι αίθουσες).
- Να φροντίσουν οικονομικά οι γονείς για τις πρώτες ανάγκες του σχολείου όπως σαπούνια, χαρτί τουαλέτας, τραπεζομάντηλα φαγητού (καθ’ότι ολοήμερο τα παιδιά τρώνε στο σχολείο) κ.α.. Δυστυχώς η ετήσια επιχορήγηση για τις δαπάνες του σχολείου δεν ξεπερνάει τα 180 ευρώ!

Αποτέλεσμα συζήτησης:
Ενώ όλοι οι γονείς συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην οικονομική βοήθεια για τα παραπάνω, μόλις 5 από τους 20 έδωσαν από 5-10 ευρώ. Οι υπόλοιποι προφανώς το... ξέχασαν... Βέβαια οι μετανάστες δεν καταλαβαίνουν Ελληνικά...


Καταλάβατε κύριε υπουργέ και εσείς οι υπόλοιποι υποψήφιοι χαλίφηδες που έχετε καταντήσει τη -δωρεάν- παιδεία; Σας θυμίζω πως όλα τα παραπάνω περιστατικά σχετίζονται με το νηπιαγωγείο. Δηλαδή με τη γνωριμία με το Ελληνικό σχολείο.

ΠΡΑΞΗ 8η

Πατρικός παραλογισμός

Το Μάιο του 2007 γράψαμε τη πριγκηπέσσα σε ιδιωτικό σχολείο με σκοπό να ολοκληρώσει το νήπιο και το δημοτικό εκεί. Για κάποιους λόγους άσχετους με το παρούσα “κρίση” ακυρώσαμε σχεδόν αμέσως την εγγραφή και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το δημόσιο ολοήμερο σχολείο. Δεν θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης του εκπαιδευτικού επιπέδου (προσωπικό, ύλη, λειτουργία) καθώς πιστεύω πως είναι παντελώς άτοπη βάση συγκεκριμένων εμπειριών που έχω, αλλά θα σταθώ σε ένα και μόνο θέμα. Τη κρίση και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ως εργαζομένων σ’έναν ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα. Τη παιδεία.

Μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών θεωρούν ότι έχουν το αλάθητο του πάπα. Θεωρούν εαυτούς επιστήμονες και πολύ περισσότερο πως διατελούν μέγα λειτούργημα. Και δεν θα είχα λόγο να διαφωνήσω αν δεν φρόντιζαν από μόνοι τους με τις αδικαιολόγητες πράξεις τους να αυτοδιαψεύδονται.

- Α... ξέρετε το σχολείο δεν θα λειτουργήσει σήμερα γιατί έχουμε συμβούλιο. Τι δεν σας το είπαμε. Κρίμα, θα το ξεχάσαμε...
- Α... ξέρετε αύριο δεν θα λειτουργήσουμε γιατί έχουμε σεμινάριο (ανά δεκαπενθήμερο).
- Το κατουρημένο πεντάχρονο χρήζει βοήθειας από ειδικό!!!
- Μην έχετε και πολλές απαιτήσεις. Δημόσιο σχολείο επιλέξατε!
- Εγώ θα σώσω το κόσμο;

Δηλώνω υπεύθυνα και με πλήρη γνώση και συναίσθηση των συνεπειών του νόμου περί ψευδής δήλωσης πως όλες οι παραπάνω ατάκες καθώς και άλλες είναι 100% αληθινές. Αναρωτιέμαι αν τελικά οι εκπαιδευτικοί που εκφέρουν αυτά τα λόγια καταλαβαίνουν και τη σημασία τους. Αντιλαμβάνονται πως πρώτα υποβαθμίζουν τον εαυτό τους και μετά την ιδιότητά τους;

Βέβαια μπορεί κανείς να ισχυριστεί και όχι άδικα πως το παραπάνω φαινόμενο παρουσιάζεται γενικότερα στο εργασιακό πλαίσιο του δημόσιου υπαλλήλου, το θέμα μου όμως περιορίζεται στην εκπαίδευση και πιο συγκεκριμένα στη πρωτοβάθμια, λόγω έλλειψης εμπειριών και στοιχείων προς συζήτηση. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, γνωρίζω πολύ καλά πως σαν ιδιωτικός υπάλληλος κρίνομαι και αξιολογούμαι καθημερινά και σε απρόσμενο χρόνο. Πολύ απλά δεν μπορώ να το αποφύγω και έχω μάθει να λειτουργώ έτσι. Το ίδιο όμως κάνουν και όλοι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και φυσικά και οι εκπαιδευτικοί. Τι είναι λοιπόν αυτό που τους κάνει πιο “ικανούς” ή καλύτερα πιο αποτελεσματικούς; Από πλευράς σπουδών δεν έχουν καμία διαφορά αφού το τυπικό μέρος είναι ακριβώς το ίδιο. Μήπως η ηθική ή η συνείδηση; Κατηγορηματικά όχι. Τη διαφορά τη δημιουργεί η αβεβαιότητα. Η καθημερινή ανάγκη να αποδείξει κανείς πως καλώς αμοίβεται γι’αυτό που κάνει, πως είναι χρήσιμος και ίσως και πολύτιμος. Αν τώρα αγαπάει τη δουλειά του και κατέχει και τον κώδικα επικοινωνίας των παιδιών – κάτι που απαιτεί αυτός ο ρόλος – τότε είναι σίγουρο πως είναι επιτυχημένος επαγγελματίας.

ΠΡΑΞΗ 9η

Ανοιχτή επιστολή προς τον υπουργό παιδείας και κάθε ενδιαφερόμενο.

Πάντα πίστευα και ακόμα το πιστεύω πως η χώρα μας υστερεί σε πολλά πράγματα από πλευράς ανάπτυξης αλλά ο λαός της έχει τη διάθεση να προχωρήσει. Είμαστε μια μικρή χώρα με περιορισμένους πόρους (συγκρινόμενοι) και παρ’όλα αυτά έχουμε κάνει μεγάλα βήματα εκσυγχρονισμού και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου. Όμως, χαρακτηριστικά μας είναι η αναβολή και η προχειρότητα. Η έλλειψη σχεδιασμού και δημιουργίας στρατηγικών υποδομών, πράγματα που αν μπορούσαμε να χειριστούμε σωστά, τα βήματα αυτά θα ήταν ακόμη μεγαλύτερα. Μιλώντας όμως για τη παιδεία, θέτω τα παρακάτω ερωτήματα;

Ποιες υποδομές δημιουργήσατε για την είσοδο, την φιλοξενία και την απορρόφηση των μεταναστών που φέρατε και που βεβαίως χρειαζόμασταν, στην ελληνική κοινωνία; Πως τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς να στερήσουν πόρους από τα δικά μας παιδιά και βεβαίως χωρίς να υποβαθμίσουν – εξ’ ανάγκης; - το όποιο επίπεδο εκπαίδευσης;

Ποιες υποδομές δημιουργήσατε με τη λήψη της απόφασης για την ένταξη των νηπιαγωγείων στην υποχρεωτική εκπαίδευση και την κατά συνέπεια μεταφορά τους από τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς στα δημοτικά σχολεία; Σε ποιες αίθουσες και με τι εξοπλισμό; Τα παιδάκια ήταν υπεράριθμα. Βέβαια αυτό βοήθησε στην ανατροπή του μεγάλου ποσοστού των παιδιών μεταναστών που μετρούσαν σε κάθε τάξη. Μήπως λοιπόν ήταν ένα ακόμα επικοινωνιακό κόλπο ώστε να κατευνάσετε τα πνεύματα εξαιτίας αυτής της δυσαναλογίας;

Πόσα από τα ολοήμερα σχολεία λειτουργούν κανονικά; Κανονικά σημαίνει χωρίς ελλείψεις προσωπικού και υποδομών. Γιατί έστω και ένα να μην λειτουργεί (ουτοπία!) κάπου έχετε κάνει λάθος.

Πως είναι δυνατόν το νεόκτιστο σχολείο επί των οδών Κυψέλης και Τροίας να φιλοξενεί στην αυλή του container, τα οποία βρίσκονται εκεί και λειτουργούν σαν σχολείο από τις αρχές της δεκαετίας του 90; Σημειώστε πως βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας.

ΑΥΛΑΙΑ

Για όλα τα παραπάνω καθώς και για άλλα πράγματα που είναι αδύνατο να αναφέρω εδώ λόγω της ήδη κατάχρησης χώρου που κάνω, αλλά που είμαι πρόθυμος να συζητήσω, αποφασίσαμε πως η πριγκηπέσσα πρέπει να πάει και θα πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Δυστυχώς νιώθουμε πως το ίδιο το σύστημα μας σπρώχνει σ’αυτή τη κατεύθυνση.

Mens conscia recti

Είμαι “κολλημένος” στη Βουλιαγμένης πριν την Αλίμου στο ρεύμα προς παραλία. Η κίνηση των οχημάτων γίνεται μετ’εμποδίων εξαιτίας του ότι δεν λειτουργούν τα φανάρια. Σε κάθε διασταύρωση μικρή ή μεγάλη, γίνεται το αδιαχώρητο. Ξαφνικά ακούω μια σειρήνα. Κοιτάω γύρω μου να δω τι ακριβώς συμβαίνει και βλέπω από το καθρέφτη μου πως ένα ασθενοφόρο εκατό μέτρα πιο πίσω πασχίζει να περάσει ανάμεσά μας. Πράγματι όλοι οι οδηγοί στριμωχνώμαστε όπως όπως και το ασθενοφόρο καταφέρνει να μας προσπεράσει και να συνεχίσει το δρόμο του.

Κινούμενος σημειωτόν, φτάνω στην επόμενη διασταύρωση μετά από διακόσια – τριακόσια μέτρα. Το ασθενοφόρο είναι εκεί και έχει σταματήσει. Οι πίσω πόρτες είναι ανοιχτές διάπλατα και οι τραυματιοφορείς κατεβάζουν το φορείο και τρέχουν μπροστά από το αυτοκίνητο. Πλησιάζω και βλέπω ένα Ι.Χ. σταματημένο κάθετα στο δρόμο μπροστά από το ασθενοφόρο και ανάμεσά τους ξαπλωμένη μια μηχανή και δίπλα ο οδηγός της... ακίνητος...

Τον προσπέρασα και έφυγα. Και εδώ άρχισαν διάφορες σκέψεις. Πως έγινε το ατύχημα; Πως γύρισε κάθετα το αυτοκίνητο; Μήπως δεν γύρισε κάθετα αλλά διέσχιζε κάθετα τη λεωφόρο; Αφού τα φανάρια δεν λειτουργούν τότε δεν πρέπει να έτρεχαν. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Η διασταύρωση ήταν κλειστή προς κάθε κατεύθυνση αφού όλοι μας θεωρούμε πως έχουμε προτεραιότητα και πρέπει να περάσουμε πριν από τους άλλους. Φόραγε κράνος; Σε τι κατάσταση ήταν; Τον πρόλαβε το ασθενοφόρο; Θα προλάβει να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο;

Ανεξάρτητα όμως με την υπαιτιότητα του ατυχήματος, ένας ακόμα απρόβλεπτος παράγοντας θα καθορίσει τη πορεία αυτού αυτού του ανθρώπου. Θα τα καταφέρει; Και αν ναι με τι κόστος; Αν όχι...

Αναρωτιέμαι αν μια τέτοια υπόθεση έφτανε σ’ένα δικαστήριο ποιος θα ήταν ο κατηγορούμενος; Σίγουρα ένας από τους οδηγούς. Όμως ο ηθικός αυτουργός μιας άσχημης πιθανά εξέλιξης του τραυματία που θα ήταν;

Ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός; Μα αυτός ή αυτοί που ευθύνονται για τη καθυστέρηση του ασθενοφόρου. Βέβαια στη πραγματικότητα ευθύνονται τα φανάρια αλλά έχω την εντύπωση πως δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε ευθύνες. Κι αν είναι έτσι τότε μήπως ολιγόρησε η τροχαία που δεν διαθέτει ένα τροχονόμο για κάθε διασταύρωση; Πέντε χιλιάδες τροχονόμοι θα έλυναν κι αυτό το πρόβλημα. Ή μήπως να εγακθιστούσαμε ισάριθμα συστήματα αδιάλειπτης παροχής ηλεκτρικού ρεύματος για να μην σβήνουν ποτέ τα φανάρια; Ή μήπως να ψηφιστεί νόμος απαγόρευσης της κυκλοφορίας των Ι.Χ. σε περιπτώσεις σαν αυτή ώστε οι δρόμοι να παραμένουν ελεύθεροι;

Αλλά για μια στιγμή... Θυμήθηκα ένα σύνθημα που είδα κάποτε γραμμένο σ'ένα τοίχο: "Ο πολιτισμός τους τελειώνει μόλις κατέβει ο διακόπτης του ρεύματος". Μήπως κάποιος κατέβασε το διακόπτη; Μήπως κάποιοι αποφάσισαν πως αυτός είναι ο πλέον ενδεικνυόμενος τρόπος διεκδίκησης και ικανοποίησης των εργασιακών τους αιτημάτων; Χωρίς οργάνωση. Χωρίς Ενημέρωση. Χωρίς δεύτερη σκέψη. ΧΩΡΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ.

Αγαπητοί και συμπαθείς εργαζομένοι της δημόσιας εταιρίας ηλεκτρικού ρεύματος, εύχομαι να κοιμάστε ήσυχοι και να μην χρειαστεί να παρευρεθείτε ποτέ σε ένα τέτοιο δικαστήριο. Δεν θα χωράνε λόγια...

Γιατί να γράψω;

Πέρασαν δύο μήνες από το τελευταίο post και σ’αυτό το διάστημα αναρωτήθηκα πολλές φορές αν θέλω να γράψω κάτι, αν έχω κάτι να πω, αν θέλω να συμμετέχω στις συζητήσεις σας, μήπως θέλω να απέχω, ή μήπως τελικά βαρέθηκα αυτό το παιχνιδάκι.

Η απάντηση σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις είναι πως σχεδόν πάντα έχω κάτι να πω αλλά τις περισσότερες φορές δεν θέλω να μπω σε μια διαδικασία αντιπαράθεσης με άτομα τα οποία χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο επικοινωνίας για να φωνάξουν ότι είναι και αυτοί εδώ. Θέλοντας όμως να αποφύγω τις γενικεύσεις, είναι απαραίτητο να διευκρινήσω πως μέσα από τα Blogs “γνώρισα“ και άτομα αξιοπρεπή, με γνώση και προπάντων με ψυχραιμία.

Οι εξελίξεις της επικαιρότητας πρόσθεσαν στο σκεπτικό μου ιδέες και πράγματα που ούτε τα φανταζόμουν. Θα μου πείτε γιατί αφού αυτά συμβαίνουν στη πραγματική ζωή, να μην συμβαίνουν και σ’αυτό το τρόπο έκφρασης; Fair! Απλώς είναι πέρα από τη λογική μου. Και κάτι ακόμα: Δεν θέλω να έχω σχέσεις με ταμπέλες και με μέντορες, είτε είναι κομματικά όργανα, είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε τέλος πάντων νομίζουν ότι είναι κάτι και βγήκαν παγανιά να βρούν το κελεπούρι.

Ξεσηκώθηκαν όλοι και βάλθηκαν να μας κατηχήσουν. Να μας βάλουν στο ίσιο δρόμο και να μας νουθετήσουν. Χα χα χα!!! Μα αγαπητοί μου αν δεν μπορείτε να αντέξετε τη δύναμη της ανώνυμης έκφρασης, μην ασχολείστε μαζί της. Είναι τόσο απλό.

Όταν ξεκίνησα να γράφω σ’αυτό το μέσο, είχα δηλώσει πως θα γράφω ανώνυμα γιατί μόνο έτσι βρίσκω τη δύναμη να πω πράγματα σημαντικά για τη κοινωνία μας και επιπλέον να εκθέτω τον εαυτό μου. Παράλληλα συμπλήρωσα πως το μέσο θα βρει μόνο του το τρόπο να αυτορυθμιστεί και πως θα ξεβράσει όσους προσπαθήσουν να το εκμεταλευτούν προς όφελός τους. Κάποιες φορές κατήγγειλα πρόσωπα φωτογραφίζοντας τα και κάποιοι έσπευσαν να με προκαλέσουν να μιλήσω ανοιχτά και να τους κατονομάσω. Μα στόχος μου δεν είναι να τους δικάσω. Για μένα είναι πιο σημαντικό να εκθέσω δημοσίως τις καταστάσεις που δημιουργούν και το περιβάλλον που λειτουργούν παρά τα ονόματά τους. Γνωρίζοντας πως και που λειτουργούν μπορεί κανείς να προστατευθεί. Και κάτι ακόμα: Πως θα μιλήσω για κάποιον επώνυμα υπογράφοντας ανώνυμα; Πως ορίζεται η αξιοπιστία μου;

Παρ’ότι λοιπόν γνωρίζω τις απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα στην αρχή του post, δεν αποφάσισα να συνεχίσω αλλά ούτε και να σταματήσω να γράφω τις σκέψεις μου. Θα λειτουργήσω ενστικτωδώς. Αν μου ανάβει το λαμπάκι της ιδέας θα δίνω το παρών. Αν όχι θα είμαι απών. Στο κάτω κάτω γράφω πρώτα για μένα και ποτέ δεν θεώρησα πως τα γραπτά μου είναι ιδιαίτερα σημαντικά για να αξίζουν και τη τιμή της ανάγνωσης.