Προεκλογικά ατοπήματα

Σήμερα έλαβα ένα email στην επαγγελματική μου ηλεκτρονική διεύθυνση που με καλούσε να επισκεφτώ το Blog ενός υποψήφιου πολιτικού δήθεν για να πάρω μέρος σε μια ψηφοφορία περί δημοκρατίας και δημοψηφισμάτων. Και πράγματι το επισκέφτηκα χωρίς να λάβω μέρος στη ψηφοφορία απλά και μόνο για να δω ποιος είναι αυτός ο υποψήφιος.

Δεν θα αναφέρω τη ταυτότητά του γιατί δεν έχω καμία πρόθεση να τον βοηθήσω έστω και έμμεσα στην αυτοδιαφήμισή του, θα θέσω όμως μερικά ερωτήματα προς συζήτηση:

- Πως μπορεί να του έγινε γνωστή η επαγγελματική ηλεκτρονική μου διεύθυνση ενώ εγώ μπορώ να δηλώσω κατηγορηματικά πως ουδεμία σχέση έχω με αυτόν, το κόμμα του και το συνάφι της πολιτικής γενικότερα; Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι πως τα στοιχεία μου του γνωστοποιήθηκαν από τρίτο πρόσωπο εν αγνοία μου και πιθανότατα με αμοιβή όπου αν ισχύει κάτι τέτοιο μιλάμε για εμπορία προσωπικών πληροφοριών που σημαίνει ότι εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα. Κάτι σαν εταιρία μήπως;

- Προφανώς ο κύριος αυτός δεν έχει καμία γνώση περί του όρου spam ή τον αγνοεί εσκεμμένα. Δεν βλέπει όμως πως ο λογαριασμός του Yahoo που χρησιμοποιεί επισυνάπτει στο μήνυμά του διαφημιστικό antispam; Από αυτό και μόνο συμπεραίνω πως αγνοεί εσκεμμένα τον όρο αυτόν.

- Πόσο επιτρεπτό είναι για ένα υποψήφιο βουλευτή να παραβαίνει τη (Ευρωπαϊκή) νομοθεσία περί spam email, διατήρηση και χρήση προσωπικών στοιχείων σε βάση δεδομένων και γενικότερα περί πολιτικής προσωπικών δεδομένων; Υποθέτω πως όσο επιτρεπτό είναι για τον καθένα μας. Ή μήπως όχι;

Προσωπικά αμφιβάλλω πολύ για τον αν η συγκεκριμένη τακτική που επιλέγει ειδικά ένας νεοφερμένος πολιτικός που απευθύνεται σε ανθρώπους με σύγχρονες αντιλήψεις και πνεύμα (περί τεχνολογίας) είναι δυνατόν να βοηθήσει τη προβολή του. Αλλά θα μου πείτε πως υπάρχει κι η αρνητική διαφήμιση... Πάντως οι γενικότεροι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς ισχύουν και στο web. Είναι σαν κάποιος να χτυπήσει τη πόρτα του σπιτιού σου, να μπει μέσα, να κάτσει στη πολυθρόνα σου και να σου ζητάει να γνωριστείτε!

Το 1995 εργαζόμουν σαν υπεύθυνος μηχανογράφησης σε πολυεθνική εταιρία έρευνας αγοράς και ήμουν αυτός που πρότεινε στη διοίκηση την ανάπτυξη ενός συστήματος το οποίο μέσω ηλεκτρονικής αλλαηλογραφίας θα επέτρεπε τη πραγματοποίηση on line ερευνών. Τότε βέβαια είχαμε μαύρα μεσάνυχτα περί spam, προσωπικών δεδομένων κλπ και έτσι αφού έγινε δεκτή η πρόταση ανέπτυξα ένα σύστημα το οποίο με την ανάγνωση του μηνύματος ενεργοποιούσε και εκτελούσε το συνημμένο αρχείο (κάτι σαν trojan horse) το οποίο αφού παρουσίαζε διάφορες ερωτήσεις και συνέλλεγε τις απαντήσεις απέστελνε στη βάση μας τα δεδομένα. Σας πληροφορώ λοιπόν πως ακόμα και σε αυτή τη πρωτόγονη εποχή βρέθηκαν άνθρωποι πιο διαβασμένοι από εμάς οι οποίοι διεκδίκησαν – ευτυχώς με ήπιο τρόπο – τα δικαιώματά τους με αποτέλεσμα το project να τιναχθεί στον αέρα.

Για να κλείσω το συγκεκριμένο άρθρο, θα αναφέρω πως μετά από γραπτή διαμαρτυρία μου προς τον εισβολέα της ηλεκτρονικής μου αλληλογραφίας, μου απάντησε διαβεβαιώνοντάς με πως τα προσωπικά μου στοιχεία έχουν ήδη διαγραφεί από το αρχείο του αφού με χαρακτήρισε διεκδικητικό και επικριτικό. Υποθέτω πως εγώ τώρα πρέπει να επαναπαυθώ στο λόγο του και να ελπίζω πως τα στοιχεία μου δεν θα διαβιβαστούν με οποιοδήποτε τρόπο σε άλλη βάση δεδομένων.

Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε;

Οικογενειακές καλλιτεχνίες

στη γοργονοχώρα...

Παρών!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Οι σύντομες διακοπές τελείωσαν με κάποια προσωπικά απρόοπτα αλλά ένα μαυρισματάκι το πήρα, δεν μπορώ να πω. Τέλος καλό όλα καλά! Τώρα πίσω στη δουλειά, στο καύσωνα και αντίστροφη μέτρηση για το δεκαπενταύγουστο.

Πήρα πολλές απουσίες αυτή την εβδομάδα από τα προσφιλή μου Blogs αλλά πραγματικά ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου και τη θέλησή μου...

Αλήθεια έχει κανείς δουλέψει με τη Vodafone mobile connect κάρτα; Σας μιλάω για πολλή ταλαιπωρία! Αν ήμουν τυχερός το πρόγραμμα την αναγνώριζε μετά από ένα τέταρτο συνεχών προσπαθειών. Όσο για 3G, 20-30kbps GPRS και πολλά μου ήταν. Για όσους δεν κατάλαβαν 1kb=8kbps, δηλαδή ήταν ζήτημα αν έπιανε τα 3-4 kb κι αυτό μόλις 100 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Για να είμαι δίκαιος πρέπει να πω πως εντός της πόλης έχω πιάσει 3G+. Πάντως μετά από έντονα παράπονα που έκανα στην εξυπηρέτηση πελατών κατάφερα να μιλήσω με εξειδικευμένο τεχνικό και να λύσω το πρόβλημα εν μέρη γιατί στην αρχή δεν έβλεπε καν τη κάρτα! Τώρα είμαι σε αναμονή αντικατάστασής της με άλλη τύπου USB.

Ελπίζω μέχρι τον Αύγουστο να έχω λύσει το πρόβλημα και να σας έχω συντροφιά.

Είμαστε υπεράνω...

Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο του Antenna πως έχει εγκριθεί και εκρεμμεί κονδύλι ύψους 34 εκ. ευρώ από το κοινοτικό πλαίσιο στήριξης το 2000, για την ενίσχυση της πυροσβεστικής υπηρεσίας. 'Εκρεμμεί' σημαίνει πως η απορρόφηση είναι στο 0% εν έτη 2007. Μόλις το 2005 υπηρεσιακοί παράγοντες (και όχι κυβερνητικοί) ξεκίνησαν προσπάθεια για την απορρόφησή του. Έκαναν τις μελέτες τους, υπέβαλλαν το επιχειρηματικό πλάνο, πήραν προσφορές για την αγορά εξοπλισμού κλπ και κατάφεραν να πάρουν έγκριση για να προχωρήσουν στην υλοποίησή του μέσα στο 2008 με την αγορά 245 νέων πυροσβεστικών οχημάτων.

Κανένας μα κανένας δεν βρέθηκε από το 2000 έως το 2004 να ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Φαίνεται λοιπόν πως είτε ήταν πολύ μικρό για τις δικές τους φιλοδοξίες ή πως είμαστε υπεράνω χρημάτων. Σιγά μωρέ τι είναι 34 εκ. ευρώ; Και τώρα βέβαια που το θέμα μπήκε σε κάποια ατζέντα επαναλαμβάνω πως δεν ασχολήθηκαν πολιτικοί (κυβερνητικοί) προϊστάμενοι αλλά υπηρεσιακοί παράγοντες.

ΥΓ1: Ναι μεν θα πάρουμε τα χρήματα (30 από τα 34 εκ.) αλλά θα πληρώσουμε και πρόστιμο εξαιτίας της καθυστέρησης.

ΥΓ2: Όσο κι αν έψαξα το site του ΚΠΣ πουθενά δεν αναφέρεται το σχετικό πρόγραμμα.

Στο επανιδείν

Ξεκίνησα ένα πρόγραμμα σημπληρωματικής εκπαίδευσης (Πληροφοριακά συστήματα και διαδικασίες λήψης αποφάσεων) εξ αποστάσεως (elearning) στο Καποδιστριακό για επτά μήνες. Καλή μου τύχη και κουράγιο.

Από αύριο θα βρίσκομαι σε (προκαταρκτικές) διακοπές για μια εβδομάδα παρέα με τη κόρη μου και τη γυναίκα μου. Καλή μου ξεκούραση.

Η επαφή μου με τη blogoσφαιρα δεν θα διακοπεί, θα είναι όμως περιορισμένη. Στο επανιδείν.

Mad city

Αφιερωμένο στα Μ.Μ.Ε.

MAD CITY

"...Το ντοκιμαντέρ της καθημερινής ζωής το σκηνοθετεί ο δημοσιογράφος με απόλυτο μέτρο και ικανότητα στους ρυθμούς. Συνήθως, η τηλεοπτική κάμερα αφήνεται και καταγράφει τα πάντα σ’ έναν πολτό που τά έχει όλα. Εδώ ο ρεπόρτερ σκηνοθετεί αυτό ακριβώς που θέλουν οι θεατές του, προσεκτικά και μεθοδικά. Του υπαγορεύει τι θα πει, τον καθοδηγεί όπως ένας πραγματικός σκηνοθέτης θα καθοδηγούσε τον ηθοποιό του. Η πραγματικότητα σε ολοζώντανη μετάδοση. " πηγή

για τη ταινία: IMDB

Τα πρόβατα, το μαντρί και οι κακοί λύκοι

Κάθε καλοκαίρι αγανακτώ με τους ανεγκέφαλους οδηγούς και τους άσχετους με το αντικείμενο διαχειριστές της κυκλοφορίας στις εθνικές οδούς. Το πρόβλημα βέβαια δεν περιορίζεται μόνο σ’αυτές αλλά ρε γαμώτο όταν περιμένεις ένα σαββατοκύριακο να πας να κάνεις ένα μπάνιο στο Λουτράκι που είναι μια ώρα δρόμος και το κάνεις σε δυόμισι, αγανακτείς ή δεν αγανακτείς;

Ακούω διάφορους να μου λένε ότι ναι μεν φτιάξανε το δρόμο με 3 διαζώματα σε όλο το μήκος του, ακόμα στα τούνελ, αλλά δεν είναι αρκετά! Ε λοιπόν, και 13 διαζώματα να έφτιαχναν πάλι δεν θα ήταν αρκετά για όλους τους ανεγκέφαλους οδηγούς.

Ο πρόσφατα αναθεωρημένος ΚΟΚ υποτίθεται ότι ρίχνει βάρος στην ασφάλεια έστω και μέσω εισπρακτικών μέτρων. Ζώνες, κράνη, παραβίαση STOP και κόκκινου σηματοδότη, αλλά πουθενά δεν γίνεται λόγος για τη οδηγική μας παιδεία και συμπεριφορά.

Έχουν γραφτεί πολλά και από άλλους bloggers για το θέμα, αλλά πιστεύω πως όσα περισσότερα λέγονται και γράφονται τόσο πιο πιθανό είναι να φτάσουν στα αυτιά και στα μάτια των ιθυνόντων για το χάλι αυτό και ίσως κάτι να παρεισφρύσει στον όποιου μεγέθους εγκέφαλο έχουν και μείνει εκεί.

Αυτό το ρημάδι το ελικόπτερο της αστυνομίας που τριγυρίζει πάνω από τα κεφάλια μας όποτε γίνεται αυτός ο χαμός για να αναφέρει τη κίνηση στο κέντρο, δεν μπορεί να δει όλους αυτούς τους έξυπνους – σιγά μη περιμένω – που έχουν πιάσει τη ΛΕΑ (λωρίδα έκτακτης ανάγκης) και οδηγούν λες και είναι στο χωράφι τους και να τους αναφέρει στο επόμενο μπλόκο της τροχαίας; Και μη πει κανείς τι να κάνει η τροχαία! Ναι να τους σταματήσει όλους. Να μπλοκάρει τη ΛΕΑ αφού έτσι κι αλλιώς άχρηστη είναι. Γιατί δηλαδή οι υπόλοιποι πρέπει να τους σεβαστούμε και να τους παραχωρήσουμε χώρο στην είσοδο του τούνελ που σχεδόν εξαφανίζεται η ΛΕΑ; Αυτοί γιατί δεν σέβονται τους υπόλοιπους οδηγούς που θα αναγκαστούν να σταματήσουν, να στριμωχτούν και ίσως να κινδυνέψουν; Το πυροσβεστικό όχημα, το ασθενοφόρο, ο οδηγός που βρίσκεται πράγματι σε ανάγκη από που θα περάσει;

Αυτή η ηλεκτρονική επιγραφή που βρίσκεται ακριβώς πριν τη είσοδο κάθε τούνελ και που λέει ‘Μην οδηγείτε στη ΛΕΑ’ τι ακριβώς εξυπηρετεί; Έχουν τοποθετήσει φορτηγάκια με ηλεκτρονικούς πίνακες στη καρότσα με το παραπάνω μήνυμα στο σημείο ακριβώς που έχει εξαφανιστεί η ΛΕΑ. Μπράβο, πανέξυπνο!

Οι ηλεκτρονικοί πίνακες που συναντάει κανείς στην Ε.Ο. π.χ. στη κακιά σκάλα οι οποίοι είναι τεράστιοι, ευανάγνωστοι και αναγράφουν ‘Αυξημένη κυκλοφορία’ επίσης δεν έχω καταλάβει τι ρόλο παίζουν. Μάλλον με τα νεύρα μας παίζουν. Όταν είσαι ήδη μποτιλιαρισμένος, κοιτάς μπροστά και όσο βλέπει το μάτι σου δεν κουνιέται τίποτα και έχεις από πάνω σου αυτή την ηλίθια ειδοποίηση, τι ακριβώς πρέπει να σκεφτείς; Ή ότι είσαι ηλίθιος που ξεκίνησες ή ότι κάποιος σε κοροϊδεύει. Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν για να σκεφτείς ότι αυτή η ενημέρωση θα έπρεπε να γίνεται πριν καν μπεις στην Ε.Ο. ώστε να έχεις και περιθώριο επιστροφής.

Τώρα γι’αυτούς που οδηγούν λες και είναι στα συγκρουόμενα τι να πω; Σφήνα από δεξιά από αριστερά, προσκόλληση στον προπορευόμενο και άναμμα του φλας – κάνε στην άκρη ρε, δε βλέπεις τι αμάξι έχω; Αλλά ούτε κι αυτούς τους βλέπει το ρημαδοελικόπτερο.

Δεν ξέρω τι γίνεται. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Καθόμαστε και μιλάμε για διπλώματα μαϊμούδες, για υπέρογκα πρόστιμα, για το αλκοόλ, για την ασφάλεια γενικότερα, αλλά κανείς δεν μιλάει για την έλλειψη κοινωνικής παιδείας. Όταν κάποιος επιλέγει να γίνει μέρος ενός συνόλου δεν είναι αυτονόητο πως πρέπει να ασπαστεί και να υιοθετήσει τους κανόνες επιβίωσης και αρμονίας που διέπουν αυτό το σύνολο; Ο τρόπος οδήγησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ενδεικτικό στοιχείο για τη παιδεία του ανθρώπου. Είναι βέβαιο πως η συμπεριφορά του δεν μπορεί να είναι διαφορετική στο δρόμο απ’ότι είναι στη δουλειά του, στο σπίτι του και στις συναναστροφές του. Και όλα αυτά δεν με αφορούν στο ελάχιστο εφ’όσον η συμπεριφορά του δεν ξεπερνά τα όρια και αρχίζει να επικαλύπτει τα δικά μου. Αλλά μέχρι εκεί. Μετά απαιτώ να κάνει πίσω και να σεβαστεί τη δική μου ύπαρξη. Κάποιοι θα το κάνουν και κάποιοι όχι. Και στο σημείο αυτό αρχίζει η όποια προστριβή με την όποια κατάληξη για να φτάσει κανείς να αναρωτηθεί γιατί φτάσαμε εδώ; Δεν μπορούσαμε να το αποφύγουμε;

Ένα μικρό μάθημα ιστορίας και αυτοσεβασμού

Εδώ και καιρό πολλές σκέψεις μου κατακλύζουν το μυαλό σχετικά με τη γκρίνια που βγάζουμε σαν λαός. Ακούγοντας δελτία ειδήσεων, διαβάζοντας εφημερίδες και ιστολόγια, καθώς και με συζητήσεις με άλλους ανθρώπους, συμπέρανα πως όλα έχουν μια κοινή συνιστώσα. Τη κατηγόρια. Πραγματικά με έχει κουράσει αυτή η μιζέρια και γι’αυτό το λόγο αποφάσισα να γράψω αυτό κείμενο και να κάνω μερικές παρατηρήσεις σε μια προσπάθεια να δούμε τα πράγματα με πιο καθαρό μυαλό.

Δεν προσπαθώ να απαλύνω τα προβλήματα ούτε και να μοιράσω συγχωροχάρτια αλλά είναι σκόπιμο να μην ονειροβατούμε και παραλογιζόμαστε με πράγματα που δεν έχουν απολύτως καμία υπόσταση και χρησιμοποιούνται από αυτούς που λέγονται καθαρά σαν επικοινωνιακά κόλπα. Και αυτοί που αναφέρομαι είτε είναι επαγγελματίες, βλέπε πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι κλπ, είτε άνθρωποι που αντί να μασούν απλώς μιλούν. Σημείωση: Τα σχόλια που θα ακολουθήσουν αναφέρονται στη νεότερη ιστορία και δεν έχουν καμία απολύτως χρωματική απόχρωση. Ok?

‘Καίγεται ο τόπος και οι αρχές κοιμούνται. Πιάστηκαν απροετοίμαστοι.’

‘Πλημμύρισαν σπίτια και περιουσίες. Πλήρης αδιαφορία.’

'Άδεια τα νοσοκομεία από γιατρούς.'

‘Έπεσε το αεροπλάνο και δεν το πήραν χαμπάρι.’

Κατ’αρχήν θέλω να θέσω ένα πλαίσιο για την ανάπτυξη της θέσης μου. Το Ελληνικό κράτος έχει ζωή λιγότερο από 200 χρόνια. (1832 αν γνωρίζω σωστά) και ομολογουμένως θεωρείται νεογνό σε σύγκριση με άλλα κράτη της δύσης τα οποία αριθμούν πολλούς περισσότερους αιώνες. Εξαίρεση αποτελούν οι ΗΠΑ αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο. Ας δούμε λοιπόν εν τάχυ τι συνέβει σ’αυτό το διάστημα:

• 1843: Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου Με τον όρο επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου περιγράφουμε τα γεγονότα του 1843, τα οποία κατέληξαν στην παραχώρηση συντάγματος απο τον Όθωνα και στην μετάβαση της Ελληνικής πολιτείας απο την απόλυτη μοναρχία στην συνταγματική μοναρχία. Πηγή:Wikipedia

• 1897: Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 ή, διαφορετικά, ο πόλεμος των τριάντα ημερών ήταν πόλεμος μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά το έτος 1897 ως απόρροια της τότε έκβασης του Κρητικού προβλήματος. Σημειώνεται ότι ο πόλεμος αυτός του 1897 υπήρξε η πρώτη πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας όπου δοκιμάσθηκε σε εκστρατεία τόσο ο τότε πολεμικός μηχανισμός της όσο και το επίσης πολεμικό δυναμικό της ύστερα από 67 χρόνια από την απόκτηση της ανεξαρτησίας της. Πηγή: Wikipedia

• 1900: Ο Μακεδονικός αγώνας ήταν αντάρτικος πόλεμος στις αρχές του 20ου αιώνα στη Μακεδονία μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων. Από το 1890 και ιδιαίτερα κατά το 1900 ο ανταγωνισμός των βαλκανικών κρατών στο μακεδονικό χώρο κορυφώθηκε. Οι Βούλγαροι οργάνωσαν αντάρτικες ομάδες (κομιτατζήδες) οι οποίες από το 1897 άρχισαν να δρουν στη Μακεδονία και με την απειλή των όπλων και χρήση βίας ανάγκαζαν τους κατοίκους της Μακεδονίας να δηλώσουν ότι ανήκαν στη βουλγαρική (Εξαρχική) εκκλησία με στόχο την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Πηγή: Wikipedia

• 1912: Α' Βαλκανικός Πόλεμος Τον Οκτώβριο του 1912 οι βαλκανικές χώρες έστειλαν τελεσίγραφο στην Τουρκία με το οποίο ζητούσαν την διασφάλιση της αυτονομίας των εθνικών μειονοτήτων που ζούσαν στο έδαφός της. Η Τουρκία όπως ήταν φυσικό απέρριψε το τελεσίγραφο και η σύγκρουση ήταν πλέον αναπόφευκτη. Αξίζει να αναφερθεί ότι την τελευταία στιγμή η Οθωμανική αυτοκρατορία πρότεινε στην Ελλάδα να μη συμμετάσχει στον πόλεμο με αντάλλαγμα την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Με την έναρξη των εχθροπραξιών ο Ελληνικός στρατός με αρχιστράτηγο τον διάδοχο του Ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνο πέρασε τα σύνορα και συγκρούσθηκε με τους Τούρκους στο Σαραντάπορο. Το μεγαλύτερο μέρος του Τουρκικού στρατού πολεμούσε εναντίον των Βουλγάρων στην Θράκη αλλά και στο μέτωπο της Ηπείρου εναντίον των Ελλήνων. Ο Ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την Κατερίνη, τη Βέροια, τη Νάουσα, τα Γρεβενά και την Κοζάνη. Στις 19-20 Οκτωβρίου νίκησε τους Τούρκους στα Γιαννιτσά, ανοίγοντας τον δρόμο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ή και του Μοναστηρίου. Πηγή: Wikipedia

• 1913: Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος Τον Ιούνιο του 1913 τμήματα του βουλγαρικού στρατού, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να προηγηθεί κύρηξη πολέμου επιτέθηκαν εναντίον ελληνικών θέσεων στη Νιγρίτα και σερβικών στη Γευγελή, εγκαινιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο. Πηγή: Wikipedia

• 1914-1923: Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου άρχισε το 1914 και έφτασε στο τελικό της στάδιο το 1923. Υπολογίζεται ότι στοίχισε τη ζωή 353,000 Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά δεν αναγνωρίζονται ακόμη διεθνώς ως γενοκτονία, με την εξαίρεση του Ελληνικού Κράτους με Νόμο του 1994, με τον οποία καθιερώθηκε η 19 Μαΐου ως ημέρα τιμής. Η γενοκτονία των Ποντίων είναι συγκρίσιμη με αυτές των Εβραίων απο τους Γερμανούς και των Αρμενίων απο τους Τούρκους, δεν έχει όμως αναγνωριστεί στην ίδια έκταση από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς. Πηγή: Wikipedia

• 1919-1922: Μικρασιατική Εκστρατεία - Μικρασιατική καταστροφή: Η εκστρατεία που επεχείρησε ο Ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία από τον Μάιο του 1919 και που παρατάθηκε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922. Πηγή: Wikipedia

• 1925: Ελληνοβουλγαρικός πόλεμος του 1925 Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας του 1925 προκλήθηκε με αφορμή ένα μικρό συνοριακό επεισόδιο, είχε μικρή διάρκεια και λίγες απώλειες. Ένας Έλληνας στρατιώτης που υπηρετούσε σε συνοριακό φυλάκιο της Μακεδονίας, κυνηγώντας τον σκύλο του πέρασε τη συνοριακή γραμμή και σκοτώθηκε από τα πυρά ενός Βούλγαρου σκοπού. Μέσα στο ασταθές πολιτικό κλίμα της εποχής, ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος διέταξε την εισβολή ελληνικών δυνάμεων στην Βουλγαρία. Όντως οι Ελληνικές δυνάμεις εισέβαλαν και έκαψαν μερικά Βουλγαρικά χωριά. Η Βουλγαρία από το μέρος της απευθύνθηκε στην Κοινωνία των Εθνών. Πηγή:Wikipedia

• 1940: Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η πιο εκτεταμένη γεωγραφικά και δαπανηρή σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους ένοπλη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας, στον οποίο ενεπλάκη η πλειοψηφία των εθνών, που πάλευαν ταυτόχρονα σε διάφορα σημαντικά θέατρα πολέμου, και που κόστισε περίπου 55,5 εκατομμύρια ζωές. Άρχισε στις 7 Ιουλίου 1937 στην Ασία και στις 1 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ευρώπη και τελείωσε στις 15 Αυγούστου 1945. "Καινοτομία" αυτού του πολέμου: Η Ατομική Βόμβα. Με το τέλος του πολέμου άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος εξαιτίας της γιγάντωσης της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, παρ'ότι νικήτριες, έχασαν το μεγαλύτερο μέρος των αποικιών τους. Τέλος, από τον πόλεμο αυτό αναδείχτηκαν ως υπερδυνάμεις οι Η.Π.Α. και η Σοβιετική Ένωση. Πηγή: Wikipedia

• 1946-1949: Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος είναι μια ένοπλη σύγκρουση που έγινε στην Ελλάδα μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που αποτελούνταν από κομμουνιστές, και του Ελληνικού Στρατού που ήταν υπό τον έλεγχο της κεντροδεξιάς κυβέρνησης των Αθηνών. Επίσημα διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1946 εώς τον Οκτώβριο του 1949 και είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των κομμουνιστών. Θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου. Πηγή:Wikipedia

• 1955: "Σεπτεμβριανά" ονομάστηκαν τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όπου τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και εκκλησίες. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν σκηνοθετημένη από την τουρκική κυβέρνηση. Τα "Σεπτεμβριανά" σηματοδότησαν την αρχή ενός ξεριζωμού για τον Ελληνισμό της Πόλης, παρόμοιο με αυτόν των Ελλήνων της Μικράς Ασίας το 1922. Πηγή:Wikipedia

• 1967-1974: Η Χούντα των Συνταγματαρχών, ή Δικτατορία των Συνταγματαρχών, ή απλά Χούντα αναφέρεται στην περίοδο πολιτεύματος δικτατορίας στην Ελλάδα που ακολούθησε το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967. Πηγή:Wikipedia

• 1974: Πραξικόπημα και Τουρκική εισβολή (1974) Τον Ιούλιο του 1974 οργανώθηκε από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, επικεφαλής της οποίας ήταν πλέον μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου ο Δημήτριος Ιωαννίδης, και τους συνεργάτες της στην Κύπρο πραξικόπημα με στόχο την ανατροπή του Μακαρίου και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το σχέδιο ήταν να ανατραπεί ο Μακάριος και την Προεδρία να αναλάβει με τη δύναμη των όπλων ο Νίκος Σαμψών, ακραιφνής εθνικιστής Κύπριος πολιτικός, παλαιός μαχητής της ΕΟΚΑ και της ΕΟΚΑ Β'. Στις 15 Ιουλίου ελληνικές στρατιωτικές μονάδες άρχισαν να βάλλουν κατά του προεδρικού μεγάρου στη Λευκωσία, όπου βρισκόταν ο Μακάριος, με σκοπό να τον σκοτώσουν... Πηγή:Wikipedia

• 1999: Χρηματιστηριακό κραχ του 1999 Η ιστορία του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών σημαδεύτηκε από το κραχ τού 99 (ή γεγονότα του 99) στα οποία ενεπλάκη μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Έχει εκτιμηθεί ότι περίπου εκατό δισεκατομμύρια ευρώ άλλαξαν χέρια μεγάλο μέρος από τα οποία έχασαν οι λεγόμενοι μικροεπενδυτές. (Και αυτό πόλεμος ήταν) Πηγή:Wikipedia

Στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Ελλάδα, κατά τη νεώτερη ιστορία της, έχουν γίνει:

Το 1831, ανταρσία Ναυτικού κατα του Καποδίστρια, Πυρπόληση ναυστάθμου Πόρου.
Το 1831(β), Μετά θάνατο του Καποδίστρια ένοπλα σώματα επαναστατών απειλούν να εισβάλουν στο Ναύπλιο και να καθαιρέσουν τον νέο Κυβερνήτη Αυγουστίνο Καποδίστρια ο οποίος και παραιτείται. Η Γερουσία δραπετεύει στο Άστρος.
Το 1862, στρατιωτική εξέγερση εναντίον του Όθωνα, με αποτέλεσμα τη φυγή του και την αντικατάστασή του το 1864 από τον Γεώργιο Α'.
Το 1909 (Αύγουστος), από το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδί, κατά της κυβέρνησης του Δημήτριου Ράλλη, με απότέλεσμα την έλευση του Βενιζέλου.
Το 1922, από τους Νικόλαο Πλαστήρα, Στυλιανό Γονατά και Δ. Φωκά.
Το 1923, αποτυχημένο κίνημα από τους Γαργαλίδη, Λεοναρδόπουλο
Το 1925 (26 Ιουνίου), ανάληψη της εξουσίας από τον Θεόδωρο Πάγκαλο.
Το 1926 (22 Αυγούστου), ανατροπή του Πάγκαλου με κίνημα του Γεωργίου Κονδύλη.
Το 1933 (5 Μαρτίου), από τον Νικόλαο Πλαστήρα, αποτυχημένο.
Το 1935 (1 Μαρτίου), από τον Νικόλαο Πλαστήρα, αποτυχημένο.
Το 1935β (10 Οκτωβρίου), από τους Παπάγο, Ρέππα και Οικονόμου που έφερε στην εξουσία τον Κονδύλη.
Το 1936 (4 Αυγούστου), κήρυξη δικτατορίας από τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά
Το 1967 (21 Απριλίου), από τη Χούντα των Συνταγματαρχών υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Το 1967β, (13 Δεκεμβρίου), κίνημα Βασιλέως Κωνσταντίνου Β'
Το 1973 Ανταρσία του Ναυτικού (Α/Τ Βέλος).
Το 1973β (17 Νοεμβρίου), Στρατιωτική καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Το 1973γ (25 Νοεμβρίου), κίνημα από τον Δημήτριο Ιωαννίδη, ανατροπή του Γεώργιου Παπαδόπουλου.

Πηγή:Wikipedia

Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβησαν καθώς δεν κάνω καμία αναφορά σε γεγονότα άλλα από της πολιτικής όπως κοινωνικά, περιβαλλοντολογικά κλπ. Παρατηρώντας λοιπόν τις ημερομηνίες μπορεί να δει κανείς πως από το 1900 και μετά και σχεδόν κάθε δεκαετία συνέβει ένα μεγάλο γεγονός το οποίο αναστάτωνε το Ελληνικό κράτος και το σημάδευε για αρκετά χρόνια μετά.

Μέσα από αυτή τη πορεία, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η πραγματική αναβίωση του κράτους μας άρχισε με τη μεαταπολίτευση. Τουλάχιστον σ’αυτό το διάστημα των 30+ ετών η χώρα μας δεν ενεπλάκει ενεργά σε κανένα πόλεμο. Πότε λοιπόν πρόλαβε αυτός ο τόπος να ηρεμήσει και να ισορροπήσει; Και με ποιο τρόπο τελικά αυτή η χώρα θα μπορούσε να ξεπεράσει τη μιζέρια της, τις καταστροφές της, να ορθοποδήσει και να προοδεύσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν πραγματικά ότι είμαστε απόγονοι του δεδεκάθεου ή των εξωγήινων και έχουμε ιδιαίτερες ικανότητες.

Προσπαθείστε τώρα να αναλογιστείτε τι ήταν η Ελλάδα σε σχέση με τις προηγμένες χώρες της δύσης τότε και που βρίσκεται σήμερα. Μια χώρα βοσκών, ψαράδων και οικοδόμων κατάφερε μέσα σε μια τριακονταετία να γίνει μια χώρα σχετικά προηγμένη. Μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι ζουν ίσως φτωχά αλλά με αξιοπρέπεια, δεν πεθαίνουν στους δρόμους, έχουν δουλειά και που δέχονται να φιλοξενήσουν μετανάστες. Για σκεφτείτε ότι πριν από 40-50 χρόνια οι ζητιάνοι ήταν οι Έλληνες μετανάστες! Γίναμε μια χώρα που όπως αποδείχθηκε είχε ψωμί για τις πολυεθνικές οι οποίες μας αρέσει δεν μας αρέσει, ανεβάζουν το βιοτικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε επίσης πως μια φούχτα των 8,5 εκατομμυρίων ανθρώπων τη δεκαετία του 60 και που μόλις και μετά βίας φτάνει τα 11 εκατομμύρια σήμερα, κατάφερε να εκμεταλλευτεί την όποια παραγωγική δυναμικότητα είχε, να εισαχθεί στην ΕΟΚ, να εναρμονιστεί με τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές, να μπει στην ΟΝΕ και να έχει ισότιμο λόγο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι γεγονός πως τα γονίδια της Ελληνικής φυλής χαρακτηρίζονται από μια διαφορετικότητα. Είμαστε λαός πονηρός και ωχαδερφιστές. Έχουμε κουσούρια που δύσκολα θα αποβάλλουμε αλλά αν, λέω αν, λειτουργούσαμε χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά μήπως θα είχαμε επιτύχει και περισσότερα; Είναι πιθανό.

Σε καμία των περιπτώσεων δεν ισχυρίζομαι πως ζούμε σε παράδεισο. Ίσα ίσα που τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα είναι μεγάλα και προς το παρών άλυτα. Η υγεία, και η παιδεία είναι τρανά παραδείγματα. Αλλά από την άλλη θεωρώ πως αυτά τα προβλήματα είναι και οι στόχοι μας για το μέλλον. Σε καμία περίπτωση δεν αποδέχομαι σαν εκπροσώπους μου τους κυρίους Καρμανλή και Παπανδρέου όταν τους βλέπω να αντιμετωπίζονται σαν παιδάκια της τρίτης δημοτικού. Δεν μπορώ να δεχθώ τις κατηγορίες που εξαπολύουν ο ένας στον άλλον μιλώντας πάντα για το παρελθόν χωρίς παραιτέρω ενέργειες γι’αυτές. Απλά βάζοντας τελεία. Είναι σαν τους διάνους που φουσκώνουν και ανοίγουν τις ουρές τους ώστε να εντυπωσιάσουν με τη χρωματική τους πανδαισία τα θηλυκά.

29η πιο ακριβή πόλη στο κόσμο είναι η Αθήνα. Πέρυσι βρισκόταν στη 59η θέση. 668 ευρώ είναι ο βασικός μισθός στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ είναι 676 ευρώ, στη Βουλγαρία 92 και στο Λουξεμβούργο 1.570 ευρώ. Αλήθεια πως επιβιώνουμε; Φαίνεται πως σε ατομικό επίπεδο έχουμε βρει το τρόπο.

Θυμάται κανείς τα δελτία ειδήσεων του χειμώνα (κάθε χειμώνα); Πλημμύρες στις ΗΠΑ, αποκλεισμοί λόγο χιονιά στη Γερμανία, στη Γαλλία κλπ. Πως γίνεται τόσο προηγμένες χώρες να είναι απροετοίμαστες κάθε χρόνο στα φυσικά φαινόμενα και εμείς εδώ οι μίζεροι να έχουμε την απαίτηση να τους ξεπεράσουμε; Αλλά εδώ στην Ελλάδα έχουμε και την υπερβολή στα γονίδιά μας. Θέλουμε να είμαστε πρώτοι στους πρώτους χωρίς αντίκρυσμα. Αν προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε με μαθηματική λογική τη δυναμικότητά μας σε όποιο επίπεδο, βάζοντας κάτω το χρόνο της εξέλιξης μας, τον αριθμό του πληθυσμού μας καθώς και το σημείο του χρόνου μαζί με το τρέχον επίπεδο του πολιτισμού μας ή μάλλον του βιοτικού μας επιπέδου και το συγκρίνουμε με αντίστοιχα στοιχεία άλλων χωρών τι συμπέρασμα θα βγάζαμε; Αν κανείς αναγνώστης μπορεί να τα τοποθετήσει σε μια μαθηματική εξίσωση, τον ευχαριστώ πολύ.


Ανακεφαλαιώνω λοιπόν λέγοντας πως αυτός ο τόπος και οι άνθρωποί του αξίζουν περισσότερα γιατί απέδειξαν πως όχι μόνο ξέρουν να επιβιώνουν αλλά γιατί πάντα σε συγκρίσιμα μέτρα, έχουν ξεπεράσει λαούς και χώρες που παραδοσιακά θεωρούνται προηγμένες.

Ίσως μέσα από το κείμενο αυτό να χαρακτηριστώ μετριοπαθής, λαϊκιστής ίσως από κάποιους και εθνικιστής. Λυπάμαι που η 'πένα' μου δεν είναι δυνατή σαν κάποιων άλλων blogger και ίσως τελικά να μην καταφέρνω να περάσω όπως πραγματικά θα ήθελα τις σκέψεις μου, θα απαντήσω όμως πως αυτά που περιγράφω είναι γεγονότα, μια πραγματικότητα που κανένας και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ούτε και να ερμηνεύσει διαφορετικά. Γι’αυτό ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στα συμπεράσματα που εξάγουμε. Ας προσπαθήσουμε να έχουμε το μυαλό μας καθαρό. Σαν λαός έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να αποκτήσουμε αυτοσεβασμό. Αλλά βέβαια αυτό δεν θα γίνει ποτέ αν δεν τον αποκτήσουμε εμείς οι ίδιοι.

Η φωτιά της Πάρνηθας

Οι φωτογραφίες κυκλοφορούν σε μορφή Powerpoint με email. Αξίζει να το δείτε.

Φωτιά Live

Είμαι βέβαιος πως όλοι έχουμε πολλές και ίδιες σκέψεις γι'αυτό που συνέβει στη Πάρνηθα αλλά και για τις άλλες φωτιές. Ίσως μάλιστα αυτό που υπερισχύει να μην είναι καν σκέψη αλλά θυμός. Και εδώ είναι που λέμε 'χωρίς λόγια...' Τι να γράψεις; Για τους ασυνείδητους; Για αυτούς που αρπάζουν την ευκαιρία να προβληθούν; Για το κόσμο που έχασε περιουσίες; Για τους πολιτικάντηδες που δεν έχουν μπέσα και ίχνος ντροπής; Για τους ανθρώπους που έκαναν τη δουλειά τους σε καταστάσεις πέρα από τις δυνάμεις τους; Για το περιβάλλον; Είναι πάρα πολλά.

Το καλοκαίρι του 90 υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα στη Μυτιλήνη, σ'ενα βουνό λίγο έξω από τη Καλλονή, το Πετσοφά. Ήταν Σάββατο πρωί και μαζί μ'ένα συνάδελφο είμασταν σε υπηρεσία επιφυλακής που σημαίνει ότι δεν κάνεις τίποτα απολύτως παρά παραμένεις στο στρατόπεδο μη τυχόν και συμβεί τίποτα π.χ. φωτιά. Καθ'ότι όμως είμασταν νιάτα δεν τα παίρναμε και πολύ σοβαρά κι έτσι ξεκινήσαμε σκαστοί να πάμε για μπάνιο. Όλη μέρα λοιπόν στη θάλασσα με μπυρίτσες, μεζεδάκια κλπ. Κατά το απόγευμα αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο στρατόπεδο για να κάνουμε το μπάνιο μας, να κοιμηθούμε κάνα δυο ώρες και να ετοιμαστούμε για τη βραδυνή επίσημη αυτή τη φορά έξοδό μας. Φτάνοντας λοιπόν στο στρατόπεδο μέσα από το δάσος -είπαμε ήμασταν σκαστοί- βλέπουμε να επικρατεί ένας πανικός. Σειρήνες να ουρλιάζουν, τα ΡΕΟ (φορτηγά) να μαρσάρουν και ο κόσμος να τρέχει. Μπαίνουμε στο θάλαμο και μαθαίνουμε πως όσοι είναι επιφυλακή σε 10 λεπτά πρέπει να έχουν μπει στα φορτηγά. Χωρίς όπλα. Μόνο με τη φόρμα αγγαρείας, κράνος, πετσέτα, παγούρι και μαχαίρι. Αυτό απλά σημαίνει ΦΩΤΙΑ. Όπως καταλαβαίνετε ήμασταν πολύ τυχεροί που γυρίσαμε εκείνη τη στιγμή. Διαφορετικά μπορεί να υπηρετούσαμε ακόμα...

Μετά από καμιά δυο ώρες διαδρομής με τα ΡΕΟ, μας ξεφορτώνουν σε μια πλαγιά στο βουνό και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε ή μάλλον να σκαρφαλώνουμε μια περιοχή δύσβατη με πανύψηλα πεύκα. Βήμα βήμα η μυρωδιά του καμένου γίνεται πιο έντονη. Οι καπνοί αρχίζουν και μας τυλίγουν. Η ορατότητα όσο πάει και μειώνεται και η αναπνοή γίνεται πιο δύσκολη. Μετά από καμιά ώρα το θέαμα που βλέπουμε είναι συγκλονιστικό. Πρέπει πραγματικά να κατεβήκαμε στη κόλαση. Οι φλόγες είναι θεόρατες. Μπροστά μας είναι ένα μέτωπο φωτιάς που δεν έχουμε ιδέα τι πλάτος έχει αλλά το ύψος του πρέπει να ξεπερνάει τα 7-8 μέτρα. Το δάσος είναι πια κόκκινο. Σαν αυτό που βλέπουμε στα ντοκυμαντέρ για τα ηφαίστεια. Ζωντανό κόκκινο. Τα κουκουνάρια εκσφενδονίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν θυμάμαι να είχε έντονο αέρα αλλά οι φλόγες έτρεχαν με ταχύτητα. Τα μάτια μας, ο λαιμός μας και η μύτη μας έκαιγαν. Οι λοχαγοί φώναζαν να μην πιούμε το νερό που είχαμε αλλά να βρέξουμε τις πετσέτες μας και να σκεπάσουμε με αυτές μύτη και στόμα για να μπορούμε να αναπνέουμε.

Σοκ και δέος. Μόνο με αυτές τις λέξεις μπορώ να περιγράψω αυτό που έβλεπα. Βλέπετε ήμουν άνθρωπος της πόλης, νέος, και ίσως αυτή να ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε βουνό με δάσος. Οι εντολές που μας έδιναν ήταν από ανύπαρκτες έως συγκεχυμένες. Άλλωστε ήμασταν τόσοι πολλοί και σκορπισμένοι που ήταν αδύνατο να ακούσεις. Και η φωτιά κάνει θόρυβο, τρομακτικό θόρυβο... Άλλοι ακούγοντας τις εντολές, άλλοι ακολουθώντας άλλους και άλλοι ίσως από ένστικτο, βρέθηκαμε σε σχηματισμό φιδιού. Προσπαθούσαμε να κυκλώσουμε τη φωτιά ή μάλλον επειδή αυτό ήταν αδύνατο, να παραταχθούμε κατά μήκος του μετώπου της και κρατώντας από ένα κλαδί να προσπαθούμε να καθαρίσουμε γύρω από το σημείο που στεκόταν ο καθένας. Και όταν ανάβαν φλόγες δίπλα μας από τις εκτινάξεις της κυρίως φωτιάς ή από τα κλαδιά και τα κουκουνάρια, τις πατούσαμε με τις αρβύλες για να σβήσουν. Το σχέδιο δεν ήταν να σβήσουμε τη φωτιά αλλά να την απομονώσουμε. Τόσο απλά. Γιατί ήταν βέβαιο πως δεν μπορούσαμε να τη σβήσουμε. Με τι άλλωστε;

Πρέπει να είμασταν γύρω στους 500 ανθρώπους εκεί πάνω ή μάλλον εκεί κάτω στα καζάνια του βελζεβούλ που ώρες ατέλειωτες χορεύαμε με τις φλόγες. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά αλλά εμείς βλέπαμε σαν να ήταν μέρα. Κόκκινη μέρα. Τεράστιες κόκκινες πορτοκαλί φλόγες που κατάπιναν το ένα δέντρο μετά το άλλο και το έδαφος κόκκινο σαν ρουμπίνι. Το φιδάκι που είχαμε σχηματίσει σιγά σιγά προχωρούσε όπως προχωρούσε και η φωτιά, δίπλα της. Η απόσταση που μας χώριζε δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερη από 10-15 μέτρα. Η ζέστη ανυπόφορη, τα μάτια να κλαίνε, τα πνευμόνια να καίνε από τους καπνούς και το νερό στο παγούρι να τελειώνει χωρίς να μπορούμε να πιούμε. Αν το πίναμε θα σταματούσαμε να αναπνέουμε. Ήταν απαραίτητο για να βρέχουμε τις πετσέτες.

Έχουμε πια μπει μέσα σε μια χαράδρα. Έχουμε διασπαστεί σε ομάδες και η δική μου είναι γύρω στα 15 άτομα. Συνεχίζουμε να προχωράμε στο μονοπάτι που ανοίγουμε περπατώντας στη δεξιά πλαγιά και αριστερά μας κάτω βλέπουμε το Δάντη. Πολλές φορές οι φλογές πετάγονται επάνω και μας ξεπερνούν. Και συνεχίζουμε μέχρι που ξαφνικά βρισκόμαστε να στεκόμαστε σε ένα φαρδύ πλάτωμα όπου αριστερά μας είναι η χαράδρα και μπροστά μας... πάλι η χαράδρα! Οι φλόγες πετάγονται από παντού. Αυτή τη φορά όμως τη πατήσαμε. Δεν είναι μόνο στο πλάι μας αλλά και μπροστά μας. Και το χειρότερο είναι ότι μας πλησιάζει από μπροστά. Πανικός! Όπως όπως άλλοι προσπαθούμε να γυρίσουμε πίσω και άλλοι να σκαρφαλώσουμε δεξιά στη πλαγιά. Αυτό ήταν άτακτη υποχώρηση. Σε λίγο συναντήσαμε άλλες ομάδες όπου ενωθήκαμε και συνεχίσαμε το φιδάκι αλλά αυτή τη φορά από πιο ψηλά στη πλαγιά.

Έχει αρχίσει να ξημερώνει όταν πια κατάκοποι, διψασμένοι και κατατρομαγμένοι έχουμε πέσει πια όλοι κάτω και απλώς κοιτάμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Και τότε ακούμε και βλέπουμε το πρώτο πυροσβεστικό αεροπλάνο να περνά από πάνω μας και για μια στιγμή χαμογελάσαμε όλοι. Αμέσως σηκώθηκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε να ανεβούμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε για να εκκενώσουμε το χώρο για να μπορέσει να αδειάσει το νερό χωρίς να μας βρει από κάτω.

Αυτό ήταν. Για τις επόμενες 24 ώρες παραμείναμε στις θέσεις μας και σβήναμε τις μικροεστίες προσέχοντας για αναζωπυρώσεις.

Δεν θα προβώ σε σχολιασμούς, δίκες και καταδίκες. Ούτε θα κάτσω να αναλύσω τα οικολογικά προβλήματα, ούτε γιατί η πυροσβεστική δεν έκανε το ένα ή το άλλο. Προσπάθησα μόνο να δώσω μια εικόνα αυτών που συμβαίνουν εκεί πάνω και δεν μπορεί να δείξει κανένα κανάλι και καμία κάμερα.

Γιατί είναι εύκολο να είσαι ειδικός όταν είσαι σπίτι σου.

Come back

Επανήλθα! Μετά από μια μικρή ταλαιπωρία μιας ίωσης κατά τη διάρκεια του καύσωνα η οποία με έριξε στο κραβάτι με 40αρη πυρετό. Τελικά είχε και τη καλή του πλευρά. Με 38-39 βαθμούς πυρετό δεν πολυκαταλαβαίνεις καύσωνα. Ίσως και να κρυώνεις. Με 40... δεν ξέρεις τι σου γίνεται, οπότε πάλι καλά είναι!

Η επικαιρότητα των ημερών τρέχει με γρήγορους ρυθμούς και υπάρχει πολύ θέμα για να γκρινιάξω. Πρώτα όμως θέλω να κάνω μια βόλτα από τα προσφιλή μου ιστολόγια. Θα τα πούμε...