Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Άρωμα καλοκαιριού...

12 Ιουνίου 2007. Υποτίθεται πως το καλοκαίρι ξεκίνησε εδώ και 12 μέρες αν και επισήμως ξεκινάει στις 21 Ιουνίου – Καλοκαιρινή ισημερία. Δεν ξέρω για εσάς αλλά τα δικά μου καλοκαίρια είναι όλα συνδυασμένα με χρώματα, μουσικές, βιβλία, γενικά σημαδεύονται από κάποια πράγματα. Ας πούμε το περσινό καλοκαίρι έχει τους ήχους της Shakira και του Hips don’t lie, το χρώμα και τις εικόνες της αμμουδιάς της Φοινικούντας και την οσμή του χλώριου από τη πισίνα στη Ζάκυνθο. Νομίζω πως είναι κάτι σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες που σε σημαδεύουν πρόσκαιρα.

Φέτος το καλοκαίρι μου φαίνεται πως θα είναι το ίδιο όμορφο. Από πέρυσι που αποφασίσαμε πως μπορούμε να κάνουμε διακοπές οι τρεις μας μακριά από γονείς και άλλους στενούς κορσέδες, απέκτησε και άλλο νόημα τα καλοκαίρι. Η μικρή έχει ξεπεταχτεί. Είναι ανεξάρτητη, κοινωνική, γεμάτη ενέργεια (ίσως πέραν του δέοντος) και επικοινωνούμε μαζί της απροβλημάτιστα. Και για να πω την αλήθεια τι περισσότερο μπορεί να θέλει ο πάτερ φαμίλιας από το να τον συνοδεύουν οι καταπληκτικότερες γυναίκες της ζωής του;

Το τελευταίο καιρό για πολλούς και διάφορους μικρούς λόγους βρισκόμουν σε μια σύγχυση. Χωρίς ουσιαστικά προβλήματα αλλά μ’αυτά που λέμε ‘πολλά μικρά πραγματάκια’. Χιλιάδες σκέψεις που σου θολώνουν το μυαλό και δεν μπορείς να βάλεις τίποτα σε τάξη. Με αγχώνουν αυτές οι καταστάσεις. Δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ ούτε με τον προγραμματισμό των διακοπών μας. Και ξαφνικά ως δια μαγείας κάποια μπήκαν στη θέση τους και κάποια άλλα σε δεύτερη μοίρα. Ήταν αυτό που λέμε κλικ. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, ο χρόνος φροντίζει για τις εξελίξεις. Λίγο η παρέα με κουβεντούλα και ποτό στην αγαπημένη μας Φωκίωνος, λίγο η ζωντάνια και οι ζωγραφιές της μικρής,

λίγο η αισιοδοξία της μεγάλης μου κοπέλας, λίγο το χάδι που ήρθε στα αυτιά μου από την Amy Winehouse


Powered by eSnips.com


και κάτι από τις εικόνες και την ατμόσφαιρα της Rosamunde Pilcher και του Χειμερινού ηλιοστάσιου,

όλα πια μοιάζουν να μικραίνουν και το καλοκαίρι να έρχεται πιο κοντά. Σήμερα κλείσαμε κοντά 15 μέρες διακοπών σε ένα παραδεισένιο μέρος (πάντα στην Ελλάδα) και η ανυπομονησία άρχισε ήδη να μου γαργαλάει το στομάχι -το ξέρετε αυτό το συναίσθημα;

Δεν θέλει πολλά πράγματα ο άνθρωπος για να νιώσει καλά. Απλά μικρά πράγματα χρειάζεται που να τον αγγίζουν, να τον γεμίζουν και να τον ζεσταίνουν.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η ευτυχία είναι στιγμές, να'ναι γεμάτη η δική σου εύχομαι, είτε καλοκαίρι, είτε χειμώνας.

.liketobite είπε...

Αργυρένια Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου και τις ανταποδίδω. Σε διαβάζω και είδα ότι το τελευταίο καιρό είχες τραβήξει τις κουρτίνες. Χαίρομαι που τις άνοιξες πάλι.

philos είπε...

Διανύουμε παράλληλους βίους με παρόμοιες σκέψεις και προβληματισμούς!

Sardonian είπε...

Respect. Είσαι παράδειγμα και επιρροή ωραία.
(Βάλε περισσότερες ζωγραφιές της μικρής, αλλάζει μυρωδιά ο χώρος, γίνεται αθώος)

.liketobite είπε...

@philos Χαίρομαι που βρέθηκα στη blogοσφαιρα να 'γνωρίζω' ανθρώπους με σκέψεις στην ίδια συχνότητα!

@Sardonian Τελικά δεν είσαι και τόσο Sardo! :) Είσαι και εσύ ευαισθητούλης!