Έχω αγανακτήσει πια με τις μπουρδολογίες που ακούω από τους πάσης φύσεως πολιτικάντηδες εν’όψη προεκλογικής περιόδου και όχι μόνο. Είναι εκπληκτικό το πόσο άνετα αμολάνε αυτές τις αοριστολογίες και πόσο περήφανοι νιώθουν όταν ο λόγος τους λόγω έντασης υποσκιάζει το λόγο του αντιπάλου τους. Είναι εκπληκτικό επίσης πως υπάρχει κοινό που χειροκροτεί αυτό το κενό χωρίς περιεχόμενο λόγο. Αυτό το κοινό αν δεν έχει κάποιο ουσιαστικό λόγο, βλέπε έννομο ή άνομο συμφέρον για τον οποίο επικροτεί, με βάζει σε σκέψεις και ούτε λίγο ούτε πολύ με κάνει να πιστεύω πως ή δεν έχει καμία σημασία το τι ακούει – ίσως και να μην ακούει, ή πρόκειται για κοινό με... κενό.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποτίθεται πως είναι ο μέγας αντίπαλος και ελεγκτής της κυβέρνησης και κατά τη λογική αυτή του ταιριάζει κι ένας λόγος ευθύς, οξύς, μεστός που να του προσδίδει σεβασμό. Αντιθέτως όμως η χθεσινή ομιλία του Γ. Παπανδρέου βασίστηκε σε συνθήματα. Και μάλιστα σε συνθήματα εμπνευσμένα από την ίδια του την οικογένεια. «Η δημοκρατία θα νικήσει», όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Και «ο λαός θα είναι στην εξουσία», όπως έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Καλό έ; Είπε κι άλλα παρόμοια τα οποία μπορεί κανείς να διαβάσει στη προσωπική του ιστοσελίδα.
Είναι επίσης αποδεδειγμένο πως η προσπάθεια προβολής του κάθε πολιτικάντη βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε μια τακτική αρνητικής διαφήμισης του αντιπάλου του. Δεν μου αρκεί κύριε πρωθυπουργέ, κύριε Παπανδρέου, κύριε βουλευτή να μου τονίζεις την απραξία του άλλου. Δεν σου αρμόζει να προσπαθείς να χτίσεις την εικόνα σου από τα γκρεμισμένα κομμάτια του άλλου. Δεν είναι αυτό η πράξη ευθύνης που έχω ανάγκη να δω για να με πείσεις. Δεν έχω ακούσει κανέναν να αναλύει με ακρίβεια επιχειρηματολογώντας το πρόγραμμά του, και να δεσμεύεται γι’αυτό. Και όταν λέω δέσμευση, φυσικά και δεν εννοώ την εκφορά της λέξης ‘δεσμεύομαι’ όπως είθισται. Αντιθέτως απαιτώ να μου πει με ποιο τρόπο δεσμεύεται και ποιες θα είναι οι συνέπειες. Αν αποτύχει στο έργο για το οποίο δεσμεύτηκε, τι τον κάνει να πιστεύει πως είναι άξιος επανεκλογής; Έχει ακούσει ποτέ κανείς κανέναν πολιτικάντη να απολογείται για τις αποτυχίες του; Όχι βέβαια γιατί δεν τις παραδέχεται. Και όταν εκθέτει ακόμα και τη χώρα, η λέξη ασυλία προσφέρεται για αποποίηση κάθε ευθύνης!
Η δημοκρατία όσο κι αν θεωρείται το καλύτερο, το πιο δίκαιο, το πιο φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα, με το τρόπο που εφαρμόζεται δίνει άλλοθι στους κάθε λογής μπερμπάντηδες της πολιτικής ζωής. Μπορεί να περηφανευόμαστε για το ότι γεννηθήκαμε στο τόπο που γέννησε τη δημοκρατία αλλά αυτή καμία σχέση δεν έχει με τη προκάτοχό της 2000 χρόνια πριν. Τότε δεν υπήρχε η έννοια της ατιμωρησίας. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι σοφοί/νομοθέτες/κυβερνήτες που έπεφταν σε ατόπημα ήταν υπόλογοι στο λαό ο οποίος αποφάσιζε και για το μέλλον τους.
Αλλά ακόμα και το σύστημα επιλογής και εκλογής των υποψηφίων μπάζει νερά. Δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική σύνθεσης μιας λίστας υποψηφίων. Ακόμα κι αν υποθέσω –που δυσκολεύομαι- πως δεν υπάρχουν εσωκομματικά συμφέροντα και δεδομένου πως ο βουλευτής είναι ο άμεσος εκπρόσωπος του λόγου του λαού, πως εσείς κύριοι τον αγνοείτε και βάζετε τα δικά σας φερέφωνα στη λίστα;
Από την άλλη βέβαια φαίνεται αυτό το σύστημα να εξυπηρετεί και εσάς τους ίδιους. Εσάς που δεν έχετε την ικανότητα να μιλήσετε. Άραγε πόσοι υποψήφιοι θα δέχονταν να περάσουν από προσωπική συνέντευξη από το λαό; Και λέγοντας συνέντευξη φυσικά δεν εννοώ τον εξαπολυσμό ενός λογυδρίου αλλά τα κότσια και την αντοχή να αντιμετωπίσεις ζωντανά μια ομάδα ανθρώπων και τα προβλήματά τους όσες φορές χρειαστεί. Ζόρικο ε; Γι’αυτό δεν έγινα πολιτικός.Γιατί δεν το αντέχω. Μου φτάνουν οι συνεντεύξεις που περνάω στη δική μου επαγγελματική ζωή.
Αλλά κι εσύ αγαπητέ εκλογέα, έχεις πολύ μεγάλη ευθύνη για τις επιλογές σου στο χρώμα και στα πρόσωπα. Γιατί αγαπητέ εκλογέα είσαι κολλημένος σε μια αναχρονιστική εποχή όπου οι ντουντούκες, τα φέιγ βολάν, τα πανό και τα μπαλκόνια έδιναν νόημα και χρώμα στη ζωή σου. Δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο ρε γαμώτο. Μιλάμε για τη ζωή μας και για τα παιδιά μας.
Δεν με πείθετε κύριοι.
