Μια ανασκόπηση των πρόσφατων γεγονότων προς απόδειξη του πόσο εύκολο είναι να σε αποσυντονίσουν και να σε αποσπάσουν από το στόχο και τα προβλήματα σου.
Στη λίστα των 100 κορυφαίων στοχαστών για το 2010 ο Jeffry. Συγκεκριμένα, κατέλαβε την 79η θέση κατά το Foreign Policy. Κάτι σαν το billboard δηλαδή. Αυτό το παιδί τελικά είναι αδικημένο. Για σκεφτείτε να είναι κανείς μέσα στο top 100 του πλανήτη και στη πατρίδα του να μην ξέρει κανείς τίποτα γι'αυτό; Απ'ότι φαίνεται τη διεθνή καριέρα την έχει... λίγο το Foreign Policy, λίγο η σοσιαλιστική διεθνής, άντε και πρεσβευτής των πιγκουίνων στο καπιτώλιο!
Cape Canaveral: Μείωση προσωπικού 15% και μεγάλες περικοπές στο budget της nasa για τα επόμενα χρόνια. Αναμένεται ψήφισμα της γερουσίας. Αυτό για να μην αναρωτιέστε τι στα κομμάτια έγινε και ξαφνικά όλοι ασχολούνται με πως θα μπορούσαν να είναι η μύτη, τα μάτια και τα "όργανα" των υποτιθέμενων εξωγήινων που άρχισαν να μας στέλνουν σημάδια για την ύπαρξη τους (βακτήρια σε λίμνη της california).
Εκτός νόμου ο ιδρυτής του wikileaks: Με Σουηδικό ένταλμα σύλληψης καταζητείται από την Interpol ο ιδρυτής Julian Assange. Τέτοια στοχοποίηση ούτε στη περίοδο του ψυχρού πολέμου δεν είδαμε. Βέβαια οι κατηγορίες δεν αφορούν άμεσα τον διπλωματικό αχταρμά, ούτε εθνικά συμφέροντα αφού καμία χώρα δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ευθέως για κατασκοπία ή και για εθνική προδοσία αφού αυτό θα σήμαινε αυτομάτως και παραδοχή των χοντροκοπιών τους, αλλά τον βιασμό 2 δίμετρων ξέκολλων σουηδέζων. "Ο δράκος του βορά!" ή "όταν το κουνούπι μπαίνει στο αυτί του ελέφαντα" είναι δύο τίτλοι για την μελλοντική κινηματογραφική απόδοση αυτής της ιστορίας.
Γιάφκες παντού! Τελικά λες αυτό το ζευγαράκι που μένει απέναντί μου να μην είναι τόσο αθώο; Γιατί άραγε συνέχεια καθαρίζουν το σπίτι τους και απλώνουν 5 μπουγάδες κάθε μέρα; Γιατί δεν έχουν φίλους και δεν ανάβουν φώτα σχεδόν ποτέ; Μήπως να τους καταγγείλω;
Η Γερμανία απειλεί με αποχώρηση από το ευρώ! Μην τσιμπάτε! Για τόσο μαλάκες τους έχετε; Καλά εντάξει, μπορεί και να είναι αλλά για σκεφτείτε τι επιπτώσεις θα είχε κάτι τέτοιο για τους ίδιους; Με τι νόμισμα θα συνεχίσουν να πουλάνε όπλα και άρματα στην ελλαδίτσα, όταν την έχουν γδύσει και ξεζουμίσει πολλάκις; Σαν τη πόρνη πολυτελείας που την έχεις reserve, την ξεφτιλίζεις, κι αυτή ανέχεται τα πάντα γιατί της παίρνεις ακριβά αρώματα.
Το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πρέπει λέει να επιβιώσει! Καθώς ήταν λιτό, απέριττο και χωρίς επισκέπτες, υπήρξε βαθιά ανησυχία για το μέλλον του! Ε, βέβαια, αφού δεν πέφτει μία πια! Ας όψεται αυτή η ριμάδα η οικονομική κρίση! "είσαστε πέντε έξι.. είσαστε πέντε έξι..."
Χωρίς να υποβαθμίζω εσκεμμένα την σημασία που μπορεί να έχει το καθένα από τα παραπάνω, πιστεύω κάποιοι τα εκμεταλλεύονται με σκοπό τη δημαγωγία και τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό. Αναγνωρίζω βέβαια πως πρόκειται για πετυχημένη συνταγή δοκιμασμένη μέσα από τους αιώνες και την αιώνια βλακεία.
Με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στον Αγ. Παντελεήμονα και την πλατεία Αττικής αφιερώνω στους υποψήφιους αυτή τη φωτογραφία η οποία μπορεί να είναι εντελώς συνηθισμένη εικόνα για εμάς αλλά άγνωστη σ'αυτούς.
1970-1980 μ.χ. Όλη η ευρώπη βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή. Όλη; Όχι. Ένα χωριό ανυπότακτων ελλήνων αντιστέκεται ακόμα.... Πρόκειται για ένα λαό με πολλά απωθημένα. Ότι έχει καταφέρει να διώξει το ζυγό και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει το δρόμο του. Ένα δρόμο που θα του επιτρέψει να ικανοποιήσει τα ανικανοποίητα πάθη του. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, τηλεόραση, και γενικά ότι του στερούσαν τα περασμένα χρόνια.
Όμως ο οικονομικός γίγαντας παραμονεύει. Παρακολουθεί τις προσπάθειες αυτού του λαού να δώσει χρώμα στη ζωή του και περιμένει την ευκαιρία για να τον υποτάξει. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Το δόλωμα το έχουν ήδη τσιμπήσει από μόνοι τους. Βλέποντας λοιπόν πως τούτη η μικρούλα χώρα δεν θα πετύχει να ικανοποιήσει τις ανάγκες των κατοίκων της, αποφασίζει να επέμβει ενεργά. Να βοηθήσει να πετύχουν πιο γρήγορα τους στόχους τους. Και αφού δεν έχουν τα χρήματα, ούτε τους πόρους, αλλά ούτε τη γνώση και την εξυπνάδα που απαιτείται για να κάνουν κάτι όλοι μαζί, πάει και τους κάνει μια προσφορά.
«Θα σας δώσω εγώ όσα χρήματα χρειάζεστε. Θα τα χρειαστείτε για να αγοράσετε τα αυτοκίνητα που σας αρέσουν (και που φτιάχνω εγώ, χιχιχι!), για να φτιάξετε δρόμους και να ταξιδεύετε πιο γρήγορα (με δικές μου εταιρείες χιχιχι!), για να καλιεργήσετε τα χωράφια σας και να μου πουλάτε αυτά που μου λείπουν, για να κλείσετε αυτά τα παλιά εργοστάσια και να ασχοληθείτε με επιχειρήσεις παροχής υπηρεσίας (που δεν μπορείτε να εξάγετε, χιχιχι!), ακόμα και να αγοράσετε σπίτια και εξοχικά. Θα σας δώσω πιστωτικές κάρτες για να σας διευκολύνω. Έτσι θα μπορείτε να ξοδέψετε πιο πολλά από όσα έχετε και επιπλέον θα αποκτήσετε και prestige».
«Μα...» απόρησαν οι έλληνες. «Πως θα σου επιστρέψουμε όλα αυτά τα χρήματα;»
«Α... μην ανησυχείτε». Αποκρίθηκε ο γίγαντας. «Εγώ έχω πολλά λεφτά. Και στο κάτω κάτω αν σας βοηθήσω θα έχω κι εγώ όφελος. Γιατί οι δικοί μου άνθρωποι θα δουλέψουν για να σας βοηθήσουν. Γιατί θα χρειαστείτε πράγματα που θα αγοράσετε από εμένα αφού εσείς δεν τα έχετε. Και όταν έρθει η ώρα να μου επιστρέψετε τα χρήματα, θα μου δώσετε και κάτι παραπάνω για τον κόπο που έκανα».
«Καλέ αυτός είναι πολύ καλός γίγαντας!» Είπαν όλοι μαζί οι έλληνες. «Θα κάνει τόσα πράγματα για εμάς και το μόνο που ζητάει είναι κάτι παραπάνω όταν θα πρέπει να τον ξεπληρώσουμε. Χαλάλι του!» και έδωσαν τα χέρια. «Κι αν κάποια στιγμή μας τελειώσουν τα χρήματα, ή αν χρειαζόμαστε κι άλλα για να κάνουμε πιο μεγάλα πράγματα;» αναρωτήθηκαν οι έλληνες.
«Τότε δεν έχετε παρά να μου το πείτε, κι εγώ θα σας δώσω όσα χρειάζεστε για να συνεχίσετε. Έτσι εσείς θα μου ξεπληρώνετε αυτά που σας έδωσα παλιότερα με το κάτι παραπάνω και παράλληλα θα είστε σε θέση να κάνετε κι άλλα πράγματα». Οι έλληνες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη τους.
Έτσι λοιπόν, οι έλληνες πήραν τα λεφτά. Και άρχισαν να τα μοιράζουν. Οι πιο τσαχπίνηδες βέβαια πήραν κάτι παραπάνω. Πολλοί αγόρασαν σπίτια τα οποία βέβαια έχτιζαν άλλοι έλληνες αλλά με υλικά που αγόραζαν από τον γίγαντα. Πολλοί πήραν αυτοκίνητα τα οποία έφτιαχνε ο γίγαντας. Πολλοί άρχισαν να ταξιδεύουν και να γνωρίζουν κι άλλους τόπους που κατείχε ο γίγαντας. Πολλοί άλαξαν την τηλεόραση και την οικοσκευή τους φυσικά με την ποιότητα και την εγγύηση του γίγαντα. Πολλοί πήραν και δεύτερο σπίτι. Πολλοί άλλαξαν τη διατροφή τους και έτρωγαν πλέον κάθε μέρα κρέας. Λίγοι όμως ήταν αυτοί που το μερίδιό τους κατάφεραν να το διπλασιάσουν. Και λίγοι ήταν κι αυτοί που έστησαν μια μικρούλα επιχείρηση για να εξυπηρετούν τους συνανθρώπους τους. Ο χρόνος άρχισε να περνάει.
1990-2000 μ.χ. Οι έλληνες έχουν πια όλα τα καλά του Θεού ή μάλλον του γίγαντα. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους άλλους λαούς. Μοντέρνα ρούχα, ακριβά κοσμήματα, πιστωτικές κάρτες, ακριβά κρασιά, ιδιωτικά σχολεία και νοσοκομεία, μέχρι και μπανάνες όλο το χρόνο έχουν. Οι άνεργοι δεν είναι πολλοί. Κι όσοι είναι, είτε είναι επιλογή τους, είτε είναι πραγματικά πολύ άτυχοι. Η ελλάδα έχει γεμίσει με πολυεθνικές εταιρείες και πολλοί είναι αυτοί που το έχουν σαν όνειρο να βρουν μια δουλειά σ’αυτές. Οι έλληνες έχουν αφήσει πια τις μικρές δουλίτσες τους και καταπιάστηκαν με μεγάλες business. Σαν αυτές που κάνει κι ο γίγαντας. Δεν καταδέχονται πια δουλειές δύσκολες και κουραστικές. Αυτές τις άφησαν για τους καινούργιους. Έτσι οι άλλοι καϋμένοι γείτονες βλέποντας πως οι έλληνες ευημερούν αποφάσισαν να αφήσουν τον τόπο τους και να πάνε αυτοί στον γίγαντα αφού δεν πηγε ακόμα αυτός σ’αυτούς, και να κάνουν ότι δουλίτσα έβρισκαν πρόχειρη μέχρι να πιάσουν την καλή.
Κι έτσι λοιπόν περνούσε ο καιρός. Οι έλληνες ευημερούσαν με τη βοήθεια του γίγαντα δίνοντας του βέβαια λίγο από το μερίδιό τους. Ο γίγαντας κατάφερε να τους δώσει ότι είχαν όλοι οι λαοί κι έτσι δεν είχαν λόγο να είναι δυσαρεστημένοι. Ήταν μια πολύ καλή συμφωνία. Κάποια στιγμή όμως, επειδή ο γίγαντας ήταν τόσο καλός, μεγάλος και έξυπνος και βοηθούσε κι άλλους λαούς μικρούς σαν τους έλληνες, όχι βέβαια πάντα με τον ίδιο τρόπο γιατί σε περιπτώσεις πιο δύσκολων και διστακτικών λαών έβαζε και πιο μεγάλα μέσα, άρχισε να έχει πρόβλημα. Για παράδειγμα σε κάποιους λαούς είχε πει και λίγα ψεμματάκια πως τάχα τα χρήματα που του χρωστούσαν, δεν τα χρωστούσαν πια σε εκείνον αλλά σε κάτι άλλους γίγαντες φίλους του και πως αυτοί τα ήθελαν πιο γρήγορα απ’ότι είχαν συμφωνήσει ή ότι ήθελαν λίγο περισσότερα. Σε κάποιους άλλους είχε υποσχεθεί πως θα τους βοηθούσε να κάνουν πιο πολλά και μεγάλα πράγματα και πως θα αναλάμβανε ο ίδιος να τα προωθήσει στους φίλους του και τελικά δεν κράτησε την υπόσχεσή του γιατί εκείνη τη στιγμή είχε δώσει τα χρήματά του σε άλλους λαούς. Έτσι άρχισαν οι γκρίνιες και τα προβλήματα και οι έλληνες κάποια στιγμή δυσκολευόντουσαν πάρα πολύ να κρατήσουν τη υπόσχεσή τους. Δεν μπορούσαν πια να δίνουν το μερίδιο του γίγαντα όπως είχαν συμφωνήσει. Αλλά δεν είχαν και περίσσευμα να του δώσουν. Κάποια στιγμή τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Άρχισαν να μην περισσεύουν χρήματα ούτε για τους ίδιους. Εκτός από τον γίγαντα κάποιοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε για το νέο τους αυτοκίνητο. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Οι πολυεθνικές εταιρίες άρχισαν να το ξανασκέφτονται και πολλές αποφάσισαν να φύγουν από την ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες που τηρούσαν τη συμφωνία τους με το γίγαντα. Ο γίγαντας σταμάτησε να συστήνει στους φίλους του τους έλληνες και πολλοί σταμάτησαν να αγοράζουν την πραγμάτεια των ελλήνων. Πολλοί άκουσαν για την κακή φήμη των ελλήνων και σταμάτησαν να τους επισκέπτονται. Άλλοι πάλι άρχισαν να ζητάνε περισσότερα χρήματα για τα πράγματα που πουλούσαν στους έλληνες. Οι τσαχπίνηδες βέβαια βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν ακόμα περισσότερα λεφτά. Οι έλληνες έβαλαν τα κλάματα. Δεν άντεχαν άλλο. Ότι είχαν χτίσει με τόσο κόπο άρχισε να χάνεναι. Τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους, οι δουλειές τους... Αλλά ο γίγαντας είχε μεγάλη καρδιά! Δεν άντεχε να τους βλέπει μέρα με τη μέρα να γίνονται όλο και πιο πολύ ράκος. Ήταν τέτοια η στεναχώρια τους που συγκινήθηκε και αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι γι’αυτό το λαό, να μην τον αφήσει να καταστραφεί εντελώς. Μια και δυο λοιπόν, πάει τους πιάνει και τους λέει:
«Καλοί μου έλληνες, με στεναχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση. Δεν αντέχω να σας βλέπω τόσο πικραμένους και αισθάνομαι τύψεις που εγώ σας βοήθησα να φτάσετε τόσο ψηλά και εξαιτίας μου τώρα καταστρέφεστε. Γι’αυτό λοιπόν πήρα μια μεγάλη απόφαση».
«Τι; Τι απόφαση πήρες μεγάλε γίγαντα; Να μας ξεπαστρέψεις εντελώς; Δεν βλέπεις πως καταντήσαμε;»
«Όχι, όχι μην βιάζεστε. Θέλω να σας βοηθήσω. Αποφάσισα πως το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι μου ζητήσετε λεφτά για να καλύψετε τις υποχρεώσεις σας, φτάνει βέβαια να μου τα επιστρέψετε βάζοντας πάλι κάτι παραπάνω; Τι λέτε;»
Οι έλληνες δεν πίστευαν στα αυτιά τους! Αφού κοιτάχτηκαν όλοι μαζί, χαμογέλασαν και αναφώνησαν:
«Μα τι καλός που είναι αυτός ο γίγαντας! Πόσο μεγάλη καρδιά έχει!»
«Βέβαια,» συνέχισε ο γίγαντας, «θα χρειαστεί να δουλέψετε πιο σκληρά τώρα για να μου επιστρέψετε αυτά που θα σας δανείσω γιατί είναι πολύ περισσότερα από αυτά που σας έδινα και εσείς χρωστάτε πολλά λεφτά».
«Μα καλέ μας γίγαντα τι λες τώρα;» αποκρίθηκαν οι έλληνες. «Εμείς θα δουλέψουμε όσο χρειαστεί για να σε ξεπληρώσουμε αφού έτσι θα σώσουμε αυτά που έχουμε.»
«Τότε είμαστε σύμφωνοι.» είπε ο γίγαντας. «Και μην ξεχνάτε πως έτσι σε λίγο καιρό θα μπορείτε και πάλι να ξοδεύετε χρήματα για να έχετε αυτά που θέλετε.»
Και το χαμόγελο στα χείλη των ελλήνων έγινε ακόμα μεγαλύτερο.
Η όποια ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική. Αφορμή και έμπνευση είναι οι ίδιες οι καταστάσεις της ζωής μου όπως εγώ τις αντιλαμάνομαι και όπως πολύ εύστοχα τις παρουσιάζουν οι Uderzoκαι Goscinnyμέσα από την ιστορία τους “Οβελίξ και ΣΙΑ”.
Παγκόσμιο ρεκόρ επισκεψιμότητας έκανε το νέο μουσείο της Ακρόπολης πέρυσι στις 30 Οκτωβρίου. Ενδιαφέρον όμως θα είχε αν μας ανακοίνωναν πιο τακτικά την επισκεψιμότητα του μουσείου καθώς και το είδος των επισκεπτών. Κατηγοριοποιημένη δηλαδή με στοιχεία για τον τουρισμό, για τα σχολεία κλπ. ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως θα είναι να δούμε αν συνεχιστεί αυτή η ροή και τον επόμενο χρόνο που θα έχει αυξηθεί η τιμή του εισητηρίου.
Φτάνοντας λοιπόν μια Κυριακή πρωί στο προαύλιο του μουσείου, η λαοθάλασσα που αντικρύσαμε να περιμένει υπομονετικά στην ουρά για τα ταμεία ήταν ένα μικρό σοκ! Την επόμενη στιγμή όμως θυμήθηκα πως εμείς είχαμε βγάλει ηλεκτρονικά εισητήρια οπότε δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε στην ουρά. Ουφ! Μεγάλη ανακούφιση. Επιδυκνείοντάς τα λοιπόν στον securitά, προσπεράσαμε την ουρά και αφού μπήκαμε μέσα διαπιστώσαμε πως υπήρχαν ειδικά ταμεία για την θεώρηση και την έκδοση αποδείξεων των ηλεκτρονικών εισητηρίων.
Για τα εκθέματα δεν έχω να πω κάτι. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τι θα δούμε σε αυτό το μουσείο και επιπλέον δεν νομίζω πως μια λεκτική περιγραφή και ειδικά από έναν άσχετο του αντικειμένου όπως εγώ, θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση για το μουσείο.
Είναι εντυπωσιακό, με επιβλητικούς χώρους, άπλετο και μελετημένο φωτισμό, μεγάλη συλλογή εκθεμάτων και προπάντων με έξυπνο στήσιμο. Τι να πω; Για την απούσα Καρυάτιδα; Ακόμα κι ο Ιαπωνέζος μπορεί να εύκολα να καταλάβει ότι υπάρχει ένα κενό που χαλαάει την αρμονία. Για την ζωφόρο και τις μετώπες του Παρθενώνα; Ειδικά στην αίθουσα του Παρθενώνα το σκηνικό που έχουν στήσει αναδυκνείει το “μέγεθος” και τη λαμπρότητα του. Χωρίς να είμαι βέβαιος θα έλεγα πως η συγκεκριμένη έκθεση είναι στημένη σε πραγματική κλίμακα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ζωφόροι και οι μετώπες είναι τοποθετημένες έτσι ώστε να περικλείουν ένα παραλληλόγραμμο με τις πλευρικές διαστάσεις του ναού, στις σωστές τους θέσεις. Όπου υπάρχουν εκμαγεία, έχουν τοποθετηθεί κι ας ξεχωρίζει η ψευτιά τους (λόγω χρώματος). Όπου λείπουν κομμάτια, οι άδειες θέσεις (κενά διαστήματα) το μαρτυρούν ευθέως. Συμπληρώστε τώρα αυτή την εικόνα δίπλα στη πραγματική που βρίσκεται δίπλα σας και έχετε ένα απίστευτο θέαμα.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια χρειάστηκαν, πόσοι άνθρωποι δούλεψαν και τι κόστος είχε η πραγματοποίηση αυτού του μεγαλόπρεπου έργου, έχω να πω όμως, πως έμεινα κατάπληκτος με το αποτέλεσμα και πως πρόκειται για ένα μουσείο διαφήμιση για τη χώρα μας.
Αν έχω να αναφέρω κάτι αρνητικό, αυτό δεν έχει να κάνει με το μουσείο αλλά με τον περιβάλλοντα χώρο. Είναι πραγματικά αντιαισθητικό να βλέπεις αυτή την εικόνα πλαισιωμένη από μίζερες και κακόγουστες πολυκατοικίες. Αλήθεια τι κόστος έχουν οι απαλλοτριώσεις;
Σχεδιάστε λοιπόν την Κυριακάτικη βόλτα σας γύρω και μέσα στο μουσείο. Δεν θα μετανιώσετε.
ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε πέρυσι το χειμώνα αλλά τώρα αποφάσισα/θυμήθηκα να το δημοσιεύσω.
Το ότι δεν έχω γράψει ούτε λέξη εδώ και τρεις μήνες δεν σημαίνει πως δεν είχα θέματα, απεναντίας είχα τόσα πολλά που δεν μου άφηνα ούτε το χρόνο αλλά ούτε και τη διάθεση να ασχοληθώ με το blog. Παρ'όλα αυτά προσπαθούσα να παρακολουθώ κάποιους εκλεκτούς bloggers που καιρό τώρα έχω σταμπάρει.
Σαν απολογισμό λοιπόν αυτής της απουσίας μου θα κάνω μια αναδρομή στα κυριότερα γεγονότα που συνέβησαν. Ίσως στο μέλλον να παρουσιάσω κάποια από αυτά αναλυτικότερα.
Μια παράσταση salsa και όχι μόνο, για τη λήξη της χρονιάς χορού.
Τριήμερη αποχαιρετιστήρια εκδρομή του σχολείου σε πανάκριβο θέρετρο - σε ειδικές τιμές βεβαίως. Κάναμε ποδήλατο. Πολύ ποδήλατο!
Έκλεισαν τα σχολεία
Τέλειωσαν τα σεμινάριά φωτογραφίας! Κλαψ! Τι θα κάνω τον επόμενο χειμώνα;
Ο Πανελλήνιος όχι μόνο δεν λειτούργησε το καλοκαιρινό camp αλλά έκλεισε εντελώς (Τώρα που το γραφω είναι και πάλι ανοιχτός και απ'ότι μαθάινω λειτουργεί κανονικά χρωστώντας όμως σε ολο το κόσμο!).
Ο Μόγλης ξεκίνησε τις καλοκαιρινές διακοπές παρέα με τη γιαγιά και τον παππού και σε δυο μόλις μέρες γυάλιζαν τα δόντια του και το ασπράδι των ματιών του.
Στη δουλειά ένα τεράστιο έργο ξεκίνησε να υλοποιείται. Ο εφιάλτης κάθε επαγγελματία πληροφορικής. Εικονική μεταφορά συστημάτων σε μεγάλο εξωτερικό συνεργάτη του εξωτερικοί. Ακόμα τρέχουμε.
Οι 15 μέρες οικογενειακών διακοπών που ακολούθησαν αποδείχθηκαν ωραίες άλλα λίγες. Ένα καθημερινό δίωρο στο τηλέφωνο με τη δουλεία, μαζί με την κούρασή και την τεμπελιά μου, ήταν αρκετά για να περιοριστώ σε μια ξαπλώστρα κάνοντάς τα τέλειος απαραίτητα.
Με την ευκαιρία πόσο χρεώνεται ένα δωμάτιο πανσιόν / ξενοδοχείου / camping; Πως σας φαίνεται μια τιμή 33 ευρώ το άτομο το βράδυ με πλήρη και καλή διατροφή καθώς και animation σε πολιτισμένο περιβάλλον, δηλαδή σ'ενα ξενοδοχείο 4 αστερων; Μην ξανακούσω ότι ο Έλληνας δεν μπορεί να πάει διακοπές πάνω από 5 μέρες. Ούτε και για επίπεδο υπηρεσίας δωματίων που αλλάζουν σεντόνια μια φορά την εβδομάδα. Μύκονο θέλεις αγάπη μου... τι να σου κάνω! Κι εσείς οι πονηροί θα συνεχίσετε να κλαίτε για τις αναδουλειές σας.
Οι εκδρομές μας στη Βεργίνα και στο Δίον ομολογώ πως ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Ειδικά η Βεργίνα! Πρόκειται για ένα τύμβο-μουσείο σκηνοθετημένο ατμοσφαιρικά και που ταυτόχρονα προκαλεί δέος. Να πάτε οπωσδήποτε.
Αντίθετά ο Παλαιός Παντελεήμονας είναι τόσο τέλειος που προσωπικά τον θεώρησα ψεύτικο. Ένα ακατοίκητο κυριολεκτικά ορεινό χωρίο, με ιδιοκτήτες επιχειρηματίες. Το ανακαίνισαν ολόκληρο διατηρώντας την παραδοσιακή εικόνα του και τελικά πρόκειται για μια τεράστια επιχείρηση καταστημάτων σουβενίρ, ταβερνών, καφέ και ξενώνων.
Ο δε Όλυμπος ανεπανάληπτος. Αν και είχα όρεξη για περισσότερη πεζοπορία, οι κυρίες δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν. Τα παιδιά ως συνήθως πρώτα και καλύτερα.
Σ'αυτές τις διακοπές γνωρίσαμε τόσο κόσμο που πλέον μου είναι αδύνατο να συγκρατήσω τα ονόματά τους. Ελπίζω κάποιους να τους δούμε μέσα στο χειμώνα.
Ο Μόγλης συνεχίζει να μετουσιώνεται σε μαύρη τρύπα!
Ο δεύτερος εφιάλτης του επαγγελματία πληροφορικής είναι η μετακόμισή μιας εταιρείας χωρίς να σταματήσουν οι εργασίες της. Έγινε κι αυτό!
4 απολύσεις μέσα στο καλοκαίρι σε σύνολο 40 ανθρώπων. Τυχαίο; Δεν νομίζω! Τζέφρι τ'ακούς;
Τα σχολεία άνοιξαν! Είχα ακούσει πολλά αρνητικά σχόλια για το βιβλίο των θρησκευτικών (Γ' δημοτικού) αλλά τελικά είναι κατά τη γνώμη μου από τα πιο ουσιώδη που έχουν γραφτεί. Το βιβλίο της ιστορίας είναι μια απόλαυση (μυθολογία). Και η δασκάλα μας νέα, όμορφη και ορεξάτη! Α ναι, φέτος η αύξηση των διδάκτρων ήταν μηδενική.
Τον πολλαπλασιασμό ακόμα τον παιδεύει. Που θα πάει...
Ένας πρωθυπουργός με πατερίτσες τις οποίες μάλιστα έχει πάρει δανικές και με ειδικούς όρους χρήσης;
Μια κυβέρνηση που ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας εθνικής κρίσης δεν κατάφερε να δείξει πως είναι συντονισμένη και πως έχει ένα κοινά αποδεκτό στρατηγικό σχέδιο;
Μια κυβέρνηση που βασίζεται στην οικονομική βοήθεια άλλων χωρών χωρίς να είναι σε θέση να διαπραγματευτεί τα ανταλλάγματα;
Ένας πρωθυπουργός ο οποίος υπερβαίνει τα όρια ενός έθνους, και κινείται σαν διαπλανητικός αστέρας; Που αφού 'έλυσε' τα προβλήματα της σοσιαλιστικής διεθνούς και της κλιματικής αλλαγής, τώρα ασχολείται με τα θέματα της βαλκανικής;
Ένας 'ηγέτης' της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μοιάζει να τον έχει ρουφήξει μια μαύρη τρύπα;
Ο 'κυρίαρχος' ελληνικός λαός ο οποίος μόλις 2 μήνες μετά το κραχ και το μπαλατζάρισμα στο κενό, έριξε στη λήθη το δίκαιο αίτημά του για την απόδοση ευθυνών στους υπαίτιους αυτής της τραγωδίας;
Ή μήπως τελικά έχουμε μια σκιώδη κυβέρνηση, πολύ καλά οργανωμένη, η οποία είναι πανταχού παρούσα, περνάει τα μηνύματά της και κάνει πράξη τις βουλές της χωρίς ποτέ να ανοίγει να ρουθούνι; Πριν την κατονομάσω όμως πρέπει να πούμε πως αυτή η κυβέρνηση δεν δημιουργήθηκε σήμερα. Είναι δημιούργημα της μεταπολίτευσης, το οποίο φρόντισαν και στήριξαν πολλοί επίδοξοι και μη, πολιτευτές και κυβερνήτες. Ο τσαμπουκάς της δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Θα κλείσει τα διόδια, θα αποκλείσει πλοία, δρόμους, θα απεργήσει, θα επιβάλει την απεργία και τέλος όλοι εμείς οι 'υπόλοιποι' θα βρεθούμε με την ουδέτερη στάση μας να μας χρησιμοποιούν επικοινωνιακά και με τη σιωπή μας να φαίνεται πως επιδοκιμάζουμε τις τακτικές τους. Και πως να είναι άραγε διαφορετικά όταν υπάρχουν αρκετά παραδείγματα όπου υπερσκελίζει ακόμα και τη δικαιοσύνη; Τελειώνοντας, θα ήταν χρήσιμο να είχαμε μια ολοκληρωμένη σκέψη από τη πλευρά των ΚΚΕ και ΠΑΜΕ η οποία δεν θα αναλλωθεί σε βαρύγδουπα πράγματα όπως ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός αλλά να αποδίδει με σοβαρότητα τη στρατηγική τους για την επίτευξη των εθνικών στόχων.
Η απόκρυψη εσόδων, η υπεξαίρεση και η σπατάλη δημοσίου χρήματος, είναι στην ουσία κλοπή της ίδιας σου της τσέπης καθώς και αρνητική υποθήκη για το μέλλον των παιδιών σου γιατί ουσιαστικά με τις πράξεις αυτές μπορεί εσύ ο ίδιος να βολεύεσαι προσωρινά αγοράζοντας ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, κάνεις το "δικό σου" τέλος πάντων, παράλληλα όμως παράγεις οικονομικό πρόβλημα το οποίο μεταθέτεις στην αυριανή γενιά (ποιος άραγε θα πληρώσει τα σπασμένα; ποιος άραγε πληρώνει σήμερα τους πατεράδες μας;).
Δεν μπορείς και δεν έχεις δικαίωμα βάση των παραπάνω να απαιτείς από την πολιτεία ανταποδοτικά οφέλη (υγεία, παιδεία, έργα κλπ) όταν εσύ δεν έχεις συμμετοχή στις απαιτούμενες εισφορές και πως με τον τρόπο αυτό από μόνος σου έθεσες εαυτόν εκτός κοινωνίας και δεν διαφέρεις καθόλου από τους ορισμούς των λέξεων περιθωριακός και αντιεξουσιαστής.
Ζεις σε μια χώρα που κατά πολλούς θεωρείται πλούσια σε πόρους και κατ'άλλους όχι, αλλά όπως κι αν έχει, σημασία έχει τελικά ποιο είναι το προϊόν που παράγει, ποιους ενδιαφέρει και πως το προωθεί. Αν λάβεις υπόψην σου πως τα παραγόμενα προϊόντα αυτής της χώρας συγκαταλέγονται στην κατηγορία των υπηρεσιών, τότε είναι προφανές πως δεν εμπορευόμαστε τίποτα για το οποίο θα μπορούσαν να δείξουν ενδιαφέρον άλλα εξωτερικά οικονομικά συστήματα, που σημαίνει πως η ελληνική οικονομία είναι εγκλωβισμένη εντός των συνόρων της και ως γνωστόν ένα κλειστό σύστημα που δεν αλληλεπιδρά με το περιβάλλον είναι καταδικασμένο τουλάχιστον σε μαρασμό.
Σε σχέση με το παραπάνω, για να τονώσεις την τσέπη σου αλλά και τη δική μας, πρέπει να φερθείς έξυπνα και να μην επαναπαύεσαι στο κτηματάκι με τις πορτοκαλιές που βρήκες από τον πατέρα σου γιατί αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Άνοιξε τα μάτια σου, δες τι είναι αυτό που είτε λείπει από την αγορά, είτε εσύ μπορείς να κάνεις καλύτερα και ξεβολέψου. Δεν χρωστάμε εμείς να πλρώνουμε τη τεμπελιά σου για να επιδοτείσαι να πετάς τα πορτοκάλια σου στη χωματερή.
Ο εγωισμός σου και το κόμπλεξ που γεννήθηκες μικροαστός αφενός μας αφήνει παντελώς αδιάφορους και αφετέρου λειτουργεί ως τροχοπέδη για την προσωπική σου ανάπτυξη. Οι κουτοπονηριές και οι κρυφοπουτανιές που έχεις υιοθετήσει ως πάγια στοιχεία της συμπεριφοράς σου απέναντί μας για να ξεχωρίσεις και να διαφοροποιηθείς από τη μάζα, απλά σε σπρώχνουν παρακάτω γιατί αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου δεν υπάρχει περίπτωση να σεβαστείς και τα παιδιά σου.
Η εμμονή σου να πιστεύεις ότι είσαι υποδυέστερος και γι'αυτό πρέπει να γλείψεις κανένα κώλο (φακελάκια, μίζες κλπ), απλώς κάνει τους άλλους Θεούς και εσένα δούλο.
Το περιβάλλον σε φιλοξενεί. Δεν σου ανήκει. Γενναιώδωρο καθώς είναι, χρησιμοποιείς τους πόρους του για να επιβιώσεις.
Ζεις σ'αυτή τη ριμάδα την κοινωνία με τους νόμους της ζούγκλας και όχι στον παράδεισο. Ακόμα και στη ζούγκλα όμως οι νόμοι είναι σεβαστοί απ'όλα τα ευφυή όντα και γι'αυτό υπάρχει μια ισορροπία. Οι νόμοι φτιάχνονται για να μπαίνει ένα πλαίσιο λειτουργίας σε κάθε τι που μας απασχολεί και να αντιλαμβανόμαστε όλοι τις ίδιες έννοιες. Όταν υπάρχουν διφορούμενες έννοιες είμαστε υποχρεωμένοι να τους προσαρμόζουμε. Αν δεν σου ταιριάζουν, μπορεί να έχεις και δίκιο. Κάποιοι άλλοι μπορεί να μην ταιριάζουν σε μας. Αν δεν μπορείς να το δεχτείς αυτό τότε πήγαινε στη ζούγκλα. Εκεί θα σε μάθουν τον τρόπο.
Η εξουσία και οι εκπρόσωποί της δεν ήρθαν από τον Άρη ούτε είναι παιδιά του Δία. Είναι "άρχοντες" αιρετοί και κατά πάσα πιθανότητα εκλεγμένοι από εσένα. Αν για κάποιο λόγο θεωρείς ότι δεν σε σέβονται έχεις δικαίωμα να τους τιμωρήσεις ή και να τους στείλεις σπίτι τους. Την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτικός. Αν πάλι πιστεύεις ότι σου χρωστούν το αρχοντιλίκι τους, τότε ξαναδιάβασε αυτό το κείμενο από την αρχή.
Αν τελικά όλα τα παραπάνω σε βρίσκουν σύμφωνο, να είσαι σίγουρος πλέον πως δεν είσαι μόνος σ'αυτό το κόσμο. Αν πάλι όχι, μπορείς να κάνεις παρέα με τη μιζέρια σου.
... δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Ούτε σαν άνθρωποι, ούτε σαν κοινωνία.
Αφού διακηρύσσετε πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται και ούτε ζητεί οικονομική βοήθεια, γιατί ο κύριος Μπαρόζο κάνει έκκληση στους εταίρους για οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα και η κυρία Μέρκελ εξετάζει το ενδεχόμενο βοήθειας της Ελλάδας από το ΔΝΤ;
Κι επειδή δεν πιστεύω πως ο κύριος πρωθυπουργός θα ασχοληθεί με το blogακι μου, όποιος μπορεί να μου δώσει μια απάντηση είναι ευπρόσδεκτος.
Τρεις λαλούν και οχτώ χορεύουν!
ΥΓ: Α, ξέχασα και κάτι άλλο... Έκλεψαν την 4x4 super duper pizza που παρήγγειλα το Σάββατο το βράδυ από το Pizza boy!! Με εννοείτε φαντάζομαι... δηλαδή ο νοών νοείτω.
Αν λέμε αν, βρίσκονταν τρόπος, οποιοσδήποτε, είτε με φθηνό δανεισμό, είτε με δωρεά(!), είτε με κλοπή, τέλος πάντων με οποιονδήποτε τρόπο, να ξεχρεώσουμε αύριο το πρωί το δημόσιο χρέος (περίπου 300 δις.), ποια θα ήταν η επόμενη μέρα; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με θετικό ισολογισμό; Γιατί με βασικές γνώσεις αριθμητικής καταλαβαίνει κανείς πως για να έχεις θετικό αποτέλεσμα θα πρέπει τα έξοδα να είναι μικρότερα από τα έσοδα. Καλά μέχρι εδώ; Υποθέτοντας λοιπόν πως ένα ωραίο πρωί η Ελλάδα ξεκινούσε από το 0, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συνεχίσει σε θετική κλίμακα; Λέγοντας θετική κλίμακα δεν εννοώ απαραίτητα θετική πορεία που κατ'επέκταση σημαίνει και άνοδος, αλλά ένα θετικό πρόσημο κι ας είναι +0,5. Για να έχει λοιπόν θετικό αποτέλεσμα θα πρέπει τα έσοδά της να καλύπτουν τις υποχρεώσεις της. Πράγμα το οποίο δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της. Δεν μιλάω για εμπορικό πλεόνασμα. Μιλάω για τις συνολικές υποχρεώσεις. Και αφού αυτή η ρημάδα η χώρα δεν παράγει κάποιο προϊόν ανταγωνιστικό, τι έχει να πουλήσει και με ποιο τρόπο θα αποκτήσει εισροές εκτός από τη φορολογία;
Εδώ θέλω να παραθέσω κι ένα σχετικό μικρό ανέκδοτο:
Σ'ένα χωριό που ζει απο τον τουρισµό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί.
Για να επιßιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται απο τον άλλο.
Ο καιρός περνά µέσα σ'αυτή τη θλιßερή ατµόσφαιρα ώσπου µια µέρα έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωµάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.
Ο ξενοδόχος του λέει την τιµή και εκείνος προπληρώνει µε ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ.
Πρίν ακόµα ανέßει στο δωµάτιο του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στο χασάπη στον οποίο χρωστάει ακριßώς 100 Ευρώ.
Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόµισµα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει µε κρέας.
Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόµισµα και πηγαίνει να το δώσει στην κουρτιζάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες...τρυφερές ώρες που πέρασαν μαζί.
Εκείνη µε τη σερά της τρέχει και το δίνει στον ξενοδόχο που του χρωστάει µερικές ßραδιές που χρησιµοποίησε τα δωµάτιά του µε τους πελάτες της.
'Οπως άφηνε το χαρτονόµισµα στη ρεσεψιόν, ο τουρίστας ,που μόλις κατέβηκε από το δωµάτιό του, λέει στον ξενοδόχο ότι δεν του αρέσει τελικά ο χώρος και άλλαξε γνώµη. Έτσι αρπάζει το χαρτονόµισµα και φεύγει.
Τελικά τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε και όλα τα χρέη ξεχρεώθηκαν!
Είναι λοιπόν φανερό πως ένα κλειστό σύστημα είναι σχετικά ασφαλές, με αντίτιμο όμως τη απουσία οποιασδήποτε ανάπτυξης και με τον κίνδυνο βεβαίως κάποια στιγμή να μαραζώσει και να συρρικνωθεί τόσο ώστε στο τέλος να εξαφανισθεί. Από την άλλη, ένα ανοιχτό σύστημα μπορεί να είναι πιο εκτεθειμένο σε εξωτερικού κινδύνους και απρόσμενες καταστάσεις, αλλά έχει την ευκαιρία με σκληρή δουλειά και εκμεταλλευόμενο την εξωστρέφειά του να δυναμώσει και να αναπτυχθεί.
Τόσο καιρό ακούω για μέτρα, για σχέδια σταθερότητας, τη κυβέρνηση να ζητάει στήριξη από τους εταίρους κλπ. Δηλαδή όλοι ψάχνουν τρόπο να κλείσουν τη τρύπα. Σήμερα, αν είναι δυνατό. Δεν έχω ακούσει όμως κανέναν να σχολιάζει το αύριο. Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για την απουσία της ανταγωνιστικότητας, την απουσία παραγωγής έργου και προϊόντος. Δεν έχω ακούσει κανέναν να καταθέτει ένα στρατηγικό έστω και μακροπρόθεσμο σχέδιο ανάπτυξης σε εθνικό επίπεδο. Δεν έχω ακούσει κανέναν να ρίχνει στο τραπέζι μια ιδέα.
Δυο πράγματα έχει η Ελλάδα. Τουρισμό και Ναυτιλία. Και βεβαίως όσο η ναυτιλία βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια μια χαρά θα είναι. Φτάνει να μην βάλουν χέρι οι εγκέφαλοι. Αντίθετα ας μαζέψουν τα χέρια τους, ας δώσουν κίνητρα στους πλοιοκτήτες να διπλασιάσουν το στόλο τους, κι ας μειώσουν την φορολογία τους για να δουν περισσότερες ελληνικές σημαίες στο νηολόγιο. Ας επιτρέψουν στους ξένους να έρθουν στις γραμμές του Αιγαίου και τότε θα δούμε πως δουλεύει πραγματικά η αγορά σε όφελός μας.
Ο τουρισμός όμως είναι άλλο κεφάλαιο που μας αφορά άλλους. Αυτό είναι εθνικό προϊόν. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι που διορίστηκαν να το προμοτάρουν και να το διοικήσουν σαν εποπτεύουσα αρχή ήταν ακατάλληλοι. Δεν είναι promotion ένα "Live your myth in Greece". Αυτό το πολύ πολύ να σου δημιουργήσει μια ξαφνική είσοδο μερικών χιλιάδων επισκεπτών μέσα σε μια σεζόν. Δεν έχει σχέδιο ούτε στρατηγική. Γιατί αν θέλεις να το εκμεταλλευθείς πραγματικά, πρέπει να δημιουργήσεις και τις συνθήκες εκείνες που θα συνδέσουν το βίωμα του ταλαίπωρου τουρίστα με το σύνθημα. Με ανταγωνιστικό service, με καλύτερες υποδομές, με αν όχι φθηνότερες, τουλάχιστον με τιμές ανάλογες της παγκόσμιας αγοράς. Να εκμεταλλευθείς και να δημιουργήσεις ανάγκες. Τεχνητά. Να σχεδιάσεις και να υλοποιήσεις. Αλήθεια τι έγιναν τα υδροπλάνα; Πόσοι τουρίστες απορρίπτουν την Ελλάδα σαν προορισμό εξαιτίας της ανασφάλειας που δημιουργείται όταν κάποιος επισκέπτεται ένα νησί ελλείψει γιατρών, λόγω αποκλεισμού και γενικά λόγω έλλειψης υποδομών; Γιατί άραγε κάθε χρόνο τα μέσα λυσσάνε να κάνουν ρεπορτάζ στα κυλικεία των πλοίων και των σταθμών; Και γιατί αυτό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο; Γιατί απλούστατα, η πολιτεία μας περιορίστηκε να σε έναν τιμοκατάλογο βασικών προϊόντων και σε μερικά πρόστιμα; Ισχύει βεβαίως ότι τα πρόστιμα αυτά είναι μάλλον συμφέροντα γι'αυτό και κανείς επιχειρηματίας δεν διαμαρτύρεται.
Με λίγα λόγια θέλουμε να φτιάξουμε έτσι τα πράγματα που ούτε υπολήψεις θα θίγουν, που όλοι κάτι θα αρπάζουμε κι όλοι θα είμαστε λίγο πολύ ευχαριστημένοι. Κανείς μα κανείς δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συγκρουστεί με κανενός είδους συμφέρον. Ναι ξέρω... πολιτικό κόστος το λένε. Αυτή η κουβέντα πραγματικά δεν έχει τελειωμό. Το ένα οδηγεί στο άλλο. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας κόντρας με τα κατεστημένα συμφέροντα, με τους συνδικαλιστές, με τα λαμόγια, ακόμα και με τους ομοϊδεάτες του; Στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία δεν έχει υπάρξει τέτοιο άτομο. Ένας Κ. Καραμανλής και ένας Α. Παπανδρέου μπορεί να ήταν άνθρωποι που η ιστορία θα τους καταδείξει ηγέτες (ελλείψει άλλων;) αλλά κι αυτό ισχύει μέσα σ'ένα ευρύτερο πλαίσιο. Θες οι συγκυρίες (μεταπολίτευση), θες η δίψα του λαού για κατανάλωση, θες οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις και οι πελατοκεντρικές κυβερνήσεις και τα κόμματα, τους βοήθησαν να κατευθύνουν τη μάζα στη πορεία του ρεύματος χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Τώρα όμως μιλάμε για όραμα και στρατηγική επιβίωσης. Αν βέβαια θέλουμε να οργανώσουμε μια κοινωνία δίκαιη, με ευκαιρίες και να μην κληρονομήσουμε στα παιδιά μας τη μίζερη νοοτροπία του ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει... η χούφτα μας!
Αυτές τις ημέρες περίμενα να λάβω ταχυδρομικώς την ανανέωση ενός ασφαλιστηρίου καθώς και την ειδοποίηση πληρωμής των ασφαλίστρων. Και πράγματι, η εταιρία τυπικότατη, το έστειλε εγκαίρως. Μεγάλη έκπληξη όμως με περίμενε ανοίγοντας τον φάκελο! Εκτός από το ειδοποιητήριο πληρωμής, υπήρχε και μια επιστολή που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε πως η αύξηση των ασφαλίστρων οφείλεται σε μια επιπλέον κάλυψη που πρόσθεσαν στο ασφαλιστήριο! Διαβάζοντας λοιπόν αναλυτικά την επιστολή βλέπω πως πρόκειται για 8€ το χρόνο που ναι μεν δεν είναι μεγάλο ποσό, αλλά από την άλλη ουδέποτε ενημερώθηκα και συγκατέθεσα για κάτι τέτοιο. Διαβάζοντας βέβαια και το είδος των καλύψεων (πρόκειται για ασφαλιστήριο σπιτιού), εκεί πια ήθελα να βάλω τα γέλια. Να δίνεις 8€ για να πάρεις αν συμβεί να καταστραφεί το σπίτι σου, 60€ κατά περίπτωση (τζάμια, πατώματα κλπ). Βέβαια μπορεί να πάρεις και 120€ αν καταστραφείς δυο φορές στο ίδιο έτος! Μα είμαστε με τα καλά μας; Ασφαλίζω το εσωτερικό του σπιτιού μου από ζημιές/καταστροφές/διαρήξεις κλπ για 60€; Πόσο αλλού γι'αλλού πρέπει να είμαι δηλαδή;
Άκου τι σκαρφίζονται! Πως λοιπόν οι εταιρίες θέτουν στόχους αύξησης του τζίρου τους και πως τους πιάνουν ακόμα κι αν οι πωλήσεις αυτές καθ'αυτές δεν πάνε καλά. Έστω λοιπόν ότι μια εταιρία (αυτού του μεγέθους) έχει 100.000 πελάτες ανεξαρτήτως προϊόντος. Έρχονται λοιπόν οι marketing και οι product managers - οι οποίοι παρεμπιπτόντως κάτι παίρνουν, δεν μπορεί! - και λένε στα operations: Μάγκες βάλτε στο φάκελο κι αυτή την επιστολή και μετά περιμένουν. Περνάνε μια, δυο, τρεις εβδομάδες κρίσιμες, για την αποδοχή του νέου προϊόντος από τους πελάτες, όπου κάποιοι μπορεί να διαμαρτυρηθούν και να τους ακυρώσουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί; Πόσοι θα διαβάσουν όλη τη σελίδα ώστε να μάθουν περί τίνος πρόκειται; Πόσοι θα μπουν στον κόπο εφόσον δεν συμφωνούν είτε με την αύξηση, είτε με τις παρεχόμενες νέες καλύψεις, είτε και με τα δύο, να διαμαρτυρηθούν; Να υποθέσουμε πως το 40% των πελατών μπορεί να μην δεχθεί; Το υπόλοιπο 60% θα φέρει στην εταιρία τουλάχιστον μισό εκατομμύριο ευρώ, και λέω τουλάχιστον γιατί είναι πολύ πιθανόν το ασφάλιστρο των 8€ να προσαρμόζεται ανάλογα με την αξία του σπιτιού (ασφαλιζόμενο κεφάλαιο).
Το παραπάνω δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα του θράσους και της αλαζονείας τους. Πρόσφατα έλαβα άλλη επιστολή από τον χρηματιστηριακό κλάδο μιας τράπεζας όπου τηρώ ένα ηλεκτρονικό χαρτοφυλάκιο, η οποία ανακοίνωνε πως στο εξής θα πρέπει να πληρώνω 10€ το χρόνο για την τήρηση του χαρτοφυλακίου ανεξαρτήτως της χρήσης του!
Αν δεν είσαι δηλαδή λίγο προσεκτικός μπορεί να σου πάρουν από τη τσέπη και με το έτσι θέλω ένα ποσό που στο σύνολό του, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Δέκα ο ένα και δέκα ο άλλος, που θα φτάσουμε δηλαδή; Είπαμε, καλή είναι η ελεύθερη αγορά αλλά αν δεν λειτουργεί με κανόνες και έλεγχο δεν βλέπω να ανακάμπτει ούτε η τσέπη μας, ούτε και η ίδια. Δεν μπορεί όλοι μας να μιλάμε για μείωση αποδοχών/κερδών, ανάπτυξη και σταθεροποίηση σαν τη μόνη λύση για να βγούμε από την ύφεση κι αυτοί να κάνουν ότι γουστάρουν. Χαλαρώστε λιγάκι, κι αν πάλι δεν μπορείτε, τότε μάλλον πρέπει να καταλάβετε πως αυτή η αγορά και οι άνθρωποι της μέχρι εδώ μπορούν, δεν έχει άλλο, πως αλλιώς να το πούμε;
Το άλλο με τον Τοτό (ε... τον ΣΚΑΙ ήθελα να πω) το ακούσατε; Κάνει γκάλοπ για να δει αν θέλει ο κόσμος να διοργανώσει έρανο (μαραθώνιο το λέει) για την Ελλάδα! Ναι καλά ακούσατε! Να δώσουμε δηλαδή για να σώσουμε την πατρίδα! χαχαχα! ξανά χαχαχα!
Το οικονομικό ένθετο του "τύπου της Κυριακής" της 31/1/10 είχε μερικά πολύ ενδιαφέροντα και ουσιαστικά άρθρα σχετικά με την οικονομία, τις αμοιβές, τον πλούτο και τον πλουτισμό. Γραμμένα απλά, κατανοητά και με στόχο την αποσαφήνιση της έννοιας πλούτος και τον ορισμό του οικονομικού IQ. Διαβάζοντάς το, είδα σε πολλά σημεία να καθρεφτίζεται ο εαυτός μου καθώς και πολλοί γνωστοί μου. Άραγε ποιος διαβάζοντάς το δεν θα διακρίνει προσωπικά στοιχεία; Και επιπλέον πόσοι θα κατανοήσουν τη σημασία του να δουλεύεις για να ζεις και όχι για να επιβιώνεις; Γιατί πλούτος δεν σημαίνει αφθονία αλλά το μέσο για να ζεις.
Ακολουθούν δύο πολύ μικρά άρθρα από το ένθετο του "τύπου της Κυριακής":
Λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι δεν αποκτούν πολλά χρήματα:
Θέλουν τα χρήματα, αλλά δεν θέλουν να ακολουθήσουν τη διαδικασία. Πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι αυτή ακριβώς η διαδικασία τους κάνει πλούσιους και όχι τα χρήματα.
εκτιμούν περισσότερο ένα σταθερό μισθό παρά τη διαδικασία της μάθησης που θα τους κάνει οικονομικά εξυπνότερους και πλουσιότερους.
Τους κρατάει πίσω ο φόβος μήπως φτωχύνουν. Είναι ακριβώς αυτός ο φόβος που τους εμποδίζει να αρπάξουν τις ευκαιρίες και να λύσουν τα προβλήματα, ώστε να γίνουν πλούσιοι.
Τα παρατάνε όταν απογοητεύονται, χάνουν την αυτοκυριαρχία τους και βρίσκονται σε σύγχυση.
ακόμα και αν κληρονομήσουν τα πλούτη της οικογένειάς τους, μένουν πολύ σύντομα απένταροι, επειδή δεν προσπάθησαν ούτε καν να τα συντηρήσουν.
Μένουν κολλημένοι σε όσα ξέρουν. Αντί να δέχονται νέες προκλήσεις και να μαθαίνουν, παίζουν εκ του ασφαλούς. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε ανόητα και επικίνδυνα πράγματα.
Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς άμεση ανταμοιβή. Πολλοί είναι εκείνοι που θα θυσιάσουν ένα πλουσιότερο αύριο για μερικά δολάρια σήμερα.
Γιατί οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι:
Ένας από τους λόγους που οι φτωχοί και η μεσαία τάξη ζορίζονται είναι επειδή εργάζονται για τα χρήματα και για μια σταθερή επιταγή μισθοδοσίας. Το πρόβλημα της εργασίας για τα χρήματα είναι ότι για να μπορέσετε να βγάλετε περισσότερα χρήματα πρέπει να δουλεύετε πιο σκληρά, περισσότερο χρόνο ή να χρεώνετε περισσότερα. Το πρόβλημα με τη σωματικά σκληρότερη και μεγαλύτερης διάρκειας εργασία είναι ότι όλοι μας έχουμε ένα πεπερασμένο ποσό χρόνου και ενέργειας. Ένας από τους λόγους που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι είναι επειδή κάθε χρόνο εργάζονται για να δημιουργήσουν ή να αποκτήσουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Η απόκτηση περισσότερων περιουσιακών στοιχείων δεν χρειάζεται σκληρότερη ή μεγαλύτερη χρονικά εργασία. Στην πραγματικότητα, όσο πιο υψηλό είναι το IQ ενός ατόμου τόσο λιγότερο εργάζεται και παράλληλα αποκτά περισσότερα και καλύτερης ποιότητας περιουσιακά στοιχεία. Βλέπετε, τα περιουσιακά στοιχεία δουλεύουν υπέρ των πλουσίων, παράγοντας παθητικό εισόδημα.
Έχω μείνει έκπληκτος από την ιδιαίτερη ευαισθησία που επιδεικνύουν οι αρμόδιοι (διεύθυνση κηποτεχνίας;) και ο δήμαρχός μας στην αισθητική της πόλης μας! Μα τόση ευαισθησία πια; Τόσο που δεν αφήνουν τους καημένους τους εργαζόμενους να ξεκουραστούν μια Κυριακή!
Γιατί σου λέει, "πως είναι δυνατόν να αφήσουμε τα κράσπεδα(!) των παρτεριών με αυτό το ξεθωριασμένο κεραμιδί χρώμα Κυριακάτικα; Όχι κύριοι! Δεν θα πάτε σπίτι σας. Θα πάρετε τους κουβάδες και τα πινέλα σας και εμπρός στη δουλειά! Πως θα αφήσουμε τους δημότες μας με άβαφα παρτέρια Κυριακάτικα;"
Βρε δεν έχετε τσίπα πάνω σας; Και το ρετιρέ τελείως ακατοίκητο; Έχετε τόσο θράσος να πιστεύετε πως δεν θα το προσέχαμε; Όχι δεν μου φταίει ο υπαλληλάκος που κοιτάει να κάνει καμιά υπερωρία ή καμιά αργία για να βάλει 50-100 ευρώ επιπλέον στην τσέπη. Με την αναίσχυντη ασυδοσία σας ενοχλούμαι. Πως δηλαδή να δεχθώ και να καταλάβω τις καλές προθέσεις σας όταν από τη μια, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, τράπεζες, ξένοι "δάχτυλοι" κλπ μας πρήζουν τα συκώτια κάθε μέρα με σενάρια πτωχεύσεων, με μειώσεις αποδοχών, με εθελούσιες εξόδους, με φορολογικές αυξήσεις και με χίλια δυο άλλα δεινά, και από την άλλη εσείς θεωρείτε αναγκαίο να πληρώσουμε με διπλό μεροκάματο ένεκα αργίας, το φρεσκάρισμα του χρώματος των κρασπέδων των παρτεριών; Πόσο επείγον είναι πια που δεν αντέχει η αισθητική σας να περιμένει να ξημερώσει η ριμάδα η Δευτέρα;
Δέκα συμμαθητές από το Γυμνάσιο ξαναβρέθηκαν μετά από 30 χρόνια και άρχισαν να κάνουν καθημερινή παρέα. Με διαφορετική οικονομική κατάσταση ο καθένας τους, αποφάσισαν να βρίσκονται στο καφενείο/ουζερί «Το Τηνιακό» όπου έπιναν τις μπυρίτσες τους και έκαναν καθημερινό λογαριασμό 100€.
Οι 10 φίλοι συμφώνησαν επίσης να πληρώνουν τον λογαριασμό με βάση την οικονομική κατάσταση του καθενός,γεγονός που όλοι θεώρησαν δίκαιο. Έτσι πλήρωναν τον λογαριασμό ως κάτωθι (όπως περίπου πληρώνουμε τους φόρους μας):
Όνομα
Πληρώνει
Εργασία
Εισόδημα
1
Αρτέμιος
ταμείο ανεργίας
5.000€
2
Βασίλειος
ταμείο ανεργίας
5.000€
3
Γεώργιος
ταμείο ανεργίας
5.000€
4
Δημήτριος
ταμείο ανεργίας
5.000€
5
Ευστάθιος
1€
Part time ταμίας
10.000€
6
Ζαφείρης
2€
Τεχνικός Η/Υ
15.000€
7
Ηρόδοτος
8€
Δημόσιος υπάλληλος
25.000€
8
Θεοφάνης
12€
Δικηγόρος
40.000€
9
Ιγνάτιος
22€
Γιατρός
70.000€
10
Κωνσταντίνος
55€
Επιχειρηματίας
200.000€
ΣΥΝΟΛΟ
100€
Οι φίλοι μας, πλήρως ικανοποιημένοι με την συμφωνία, βρισκόταν καθημερινά για τις μπυρίτσες τους. Ο καφετζής, ο Δήμος, που απέκτησε ξαφνικά 10 νέους πελάτες, σαν επιχειρηματικό μυαλό που ήταν, και για να μην τους χάσει από πελάτες, τους λέει ένα Σαββατόβραδο: «Επειδή είσαστε οι καλύτεροι πελάτες μου, θα σας κάνω έκπτωση 20€ στον λογαριασμό σας! Έτσι από εδώ και στο εξής θα μου δίνετε 80€ για τις μπύρες σας αντί για 100€!».
Ξαφνικά οι 10 φίλοι μας απέκτησαν ένα πρόβλημα να λύσουν: τι ποσό θα πλήρωνε τώρα ο καθένας τους εάν συνέχισαν να πληρώνουν τον λογαριασμό όπως πληρώνουμε τους φόρους μας; Πως θαμοίραζαν την μείωση των 20€ μεταξύ των;
Ο Αρτέμιος (1ος) είπε στους υπόλοιπους ότι λογικό θα ήταν οι τέσσερις πιο φτωχοί να συνεχίσουν να μην πληρώνουν τίποτε, και οι υπόλοιποι έξι να μοιραστούν την έκπτωση ισόποσα μεταξύ των. Δηλαδή ο καθένας από τους έξι να πληρώνει 3,33€ λιγότερα. Εάν γινόταν αυτό, ο Ευστάθιος (5ος), και ο Ζαφείρης (6ος), πίνοντας δωρεάν μπύρες, θα κέρδιζαν και χρήματα καθημερινά! Αυτή η ιδέα απορρίφτηκε πάραυτα από τους υπόλοιπους!
Έτσι οι δέκα (10) φίλοι μας ζήτησαν την βοήθεια του Δήμου του καφετζή που τους πρότεινε την παρακάτω λύση:
Όνομα
Πλήρωνε
Πληρώνει
Διαφορά
% μείωσης
1
Αρτέμιος
2
Βασίλειος
3
Γεώργιος
4
Δημήτριος
5
Ευστάθιος
1€
1€
100%
6
Ζαφείρης
2€
1€
1€
50%
7
Ηρόδοτος
8€
5€
3€
38%
8
Θεοφάνης
12€
8€
4€
33%
9
Ιγνάτιος
22€
18€
4€
18%
10
Κωνσταντίνος
55€
48€
7€
13%
ΣΥΝΟΛΑ
100€
80€
Και οι 10 φίλοι μας είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Οι 4 πιο φτωχοί εξακολουθούν να πίνουν τις μπυρίτσες τους δωρεάν. Ο 5ος της παρέας (Ευστάθιος) δεν πληρώνει πλέον τίποτε. Οι 5 που θα συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό, τώρα πληρώνουν λιγότερα.
Όμως, όταν βρέθηκαν έξω από το καφενείο, άρχισαν να συγκρίνουν πόσο λιγότερο πλήρωνε ο καθένας και έτσι άρχισαν οι γκρίνιες…
· «Εγώ κέρδισα μόνο 1€ από την έκπτωση» είπε ο Ευστάθιος (5ος). «Αλλά ο Κωνσταντίνος κέρδισε 7€!»
· «Σωστά» είπε ο Ζαφείρης (6ος). «Και εγώ κέρδισα 1€ αλλά είναι αδικία που ο Κωνσταντίνος κέρδισε 700% περισσότερα!»
· «Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο Ηρόδοτος (7ος). «Εγώ κέρδισα 3€ και αυτός 7€. Οι πιο πλούσιοι κερδίζουν τα πιο πολλά!»
· Ταυτόχρονα σχεδόν οι 4 πρώτοι (Αρτέμιος, Βασίλειος, Γεώργιος και Δημήτριος) ούρλιαζαν: «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Εμείς ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Το σύστημα εκμεταλλεύεται μονίμως τους φτωχούς!»
Οι εννιά φίλοι, όλοι δυσαρεστημένοι με τον Κωνσταντίνο που κέρδισε τα πιο πολλά, το περικύκλωσαν έξω από το καφενείο, τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο και τον άφησαν αναίσθητοστο πεζοδρόμιο της Λεωφ. Αλεξάνδρας… Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, όπως ήταν αναμενόμενο, ο δαρμένος της παρέας, ο Κωνσταντίνος, δεν εμφανίστηκε στο καφενείο. Οι υπόλοιποι εννιά έπιναν χαρούμενοι τις μπυρίτσες τους έχοντας ταυτόχρονα βγάλει και το άχτι τους με τον Κωνσταντίνο!Η χαρά όμως τους κόπηκε απότομα όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού! Τότε ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που είχαν όλοι μαζί πάνω τους ήταν μόλις 32€… Ούτε τον μισό λογαριασμό δεν μπορούσαν να πληρώσουν γιατί τους έλειπαν τα 48€ του Κωνσταντίνου… Ο καφετζής αγανακτισμένος γιατί έχασε τα λεφτά του, τους έκοψε την έκπτωση.
Οι φίλοι δεν ξαναβρέθηκαν γιατί οι 4 πρώτοι δεν είχαν λεφτά για μπυρίτσες και ο τελευταίος που έβαζε και τα περισσότερα δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι οι άλλοι έπιναν με τα λεφτά του και τον έδερναν κιόλας.
Λοιπόν, φίλοι, συνεργάτες, συγγενείς, συνάδελφοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συμφοιτητές και δημοσιογράφοι: Έτσι ακριβώς δουλεύει και το σύστημα πληρωμής των φόρων. Οι πιο πλούσιοι πληρώνουν τα πιο πολλά. Όταν όμως γίνεται μείωση φόρων, αυτοί που πλήρωναν τους υψηλότερους φόρους κερδίζουν τα πιο πολλά από την μείωση! Εάν τους φορολογείς περισσότερο από τους άλλους και τους επιτίθεσαι επειδή έχουν την ευχέρεια που εσύ εκμεταλλεύεσαι, μπορεί να μην ξαναεμφανιστούν ποτέ στο «καφενείο». Στη πραγματικότητα, μπορεί να αρχίσουν να πίνουν μπύρες σε άλλα «καφενεία», εκτός της χώρας πιθανόν, όπου η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο φιλική και πιθανώς οι μπύρες να κοστίζουν λιγότερο!!!
Πρόκειται για ένα άρθρο (“Bar Stool Economics“ ) που έγραψε ο David Kamerschen, Ph.D., Professor of Economics, University of Georgia. πηγή
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο http://www.capital.gr με την υπογραφή του Θεοφάνη Γιώτη, MSc, PMP®, Ph.D. Cand., ο οποίος όμως ισχυρίζεται πως ο συγγραφέας είναι ανώνυμος.
