Λογαριασμός # 1

Είμαι άνθρωπος υπομονετικός, χαμηλών τόνων και ζω τη ζωή μου πλέον χωρίς εντάσεις. Χωρίς εντάσεις στις συναναστροφές μου. Γιατί για να πω την αλήθεια πάντα με τραβούσαν καταστάσεις κοντά στο ακραίο. Και ίσως να με τραβάνε ακόμα αλλά πλέον έχω ισορροπήσει αλλάζοντας τις προτεραιότητές μου, τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Στις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους όμως δεν ήθελα εντάσεις. Πάντα διάλεγα να κρατώ μια ήπια στάση η οποία τις περισσότερες φορές με έβγαζε σχετικά ανώδυνα από δύσκολες καταστάσεις αν και μάλλον έκανε τα νεύρα των άλλων κρόσια. Κάποιες φορές συνέβαινε ο άλλος να είναι «φτιαγμένος» για extreme πράγματα. Και εγώ εκεί του την έσπαγα. Απλά δεν ακολουθούσα. Ακόμα και πάνω σε καυγά είχα μια μειλίχια στάση που εξαγρίωνε τον άλλο, όμως μετά από λίγο φαινόνταν τόσο γελοίος με την επιμονή του που τελικά εγκατέλειπε είτε γιατί το καταλάβαινε είτε γιατί είχε να αντιμετωπίσει την γενικότερη κατακραυγή που προκαλούσα με τη στάση του αφελή καλού και ήρεμου ανθρώπου.

Δέχομαι τη βλακεία, την έλλειψη μόρφωσης, τους κενούς ανθρώπους, χωρίς βέβαια να είναι το καλύτερό μου. Μπορώ να τ’αντέξω. Άλλωστε οι φίλοι μου φροντίζουν να μου θυμίζουν πως μπορεί να είμαι αρκετά έξυπνος, δεν είμαι όμως αρκετά εύστροφος. Υπάρχει όμως ένα πράγμα που δεν μπορώ να δεχθώ με τίποτα. Την ασέβεια κι ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση να μου φορτώσει κανείς το δικό του πρόβλημα χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Ίσως είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να μου κάνεις και να με βγάλεις εκτός εαυτού. Ασέβεια στη δουλειά μου, στη προσωπικότητά μου, στη νοημοσύνη μου, στη ζωή μου. Ότι και να θέλει να κάνει κανείς από τη στιγμή που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρρεάζει τρίτους ανθρώπους, οφείλει να πάρει τη συγκατάθεσή τους. Ακόμα και αν είναι «κατώτεροι» επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά ή οτιδήποτε άλλο, έχουν μερίδιο σ’αυτή τη ζωή και από τη στιγμή που είναι εκεί οφείλουμε να τους ρωτήσουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους εξαπατήσουμε ή να τους αγνοήσουμε. Και αυτά τα «Ωχ αδερφέ δεν πειράζει» μου ακούγονται πολύ λίγα. Ή μάλλον δεν τα ακούω καθόλου.

Φυσικά και δεν θα μπω σε αντιπαράθεση. Τουλάχιστον όχι σε έντονη αντιπαράθεση. Ή τέλος πάντων θα προσπαθήσω να την αποφύγω και πάλι. Αλλά το παιχνίδι έχει τελειώσει. Και αυτός που τόλμησε να ασεβήσει εις βάρος μου, απλά δεν υπάρχει πια. Ας είναι και ο κολλητός μου. Δεν μου χρειάζονται τέτοιοι ανθρώποι γιατί χίλια δυο καλά να έχουν, τι να τους κάνω όταν επέδειξαν ασέβεια και μου φόρτωσαν το πρόβλημά τους; Ακόμα κι αν το έκαναν από αφέλεια, αυτό δείχνει πόσο ψηλά ή χαμηλά σ’έχουν σε μια νοητή κλίμακα εκτίμησης. Δυστυχώς η μάχη και η ανάγκη για επιβίωση σε μια κοινωνία, χρησιμοποιείται από πολλούς σαν συγχωροχάρτι για τέτοιους είδους συμπεριφορές που ακόμα κι αν ήμουν διατεθειμένος να το δεχθώ, πως θα μπορούσα να δεχθώ πως αυτές οι συμπεριφορές απομονώνονται όταν βρίσκεται κανείς στο οικογενειακό ή στο φιλικό του περιβάλλον; Και για να μην πολυλογούμε: Η ασέβεια κρύβει ψέμα, αυθάδεια και αδιαφορία και αυτά τα πράγματα ή τα έχει ή δεν τα έχει κανείς. Τα υπόλοιπα είναι απλές οδοντόκρεμες.

Η ασέβεια είναι εκφυλιστική ασθένεια. Από τη στιγμή που τη κολλήσεις δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ. Μεγαλώνει και εξελίσσεται μαζί σου. Τα ζώα με την όποια νοημοσύνη διαθέτουν αλλά κυρίως με το ένστικτο της επιβίωσης φροντίζουν να κρατούν τις αποστάσεις και θεωρούν πως κάθε ζώο ακόμα και της ίδιας φυλής είναι ένας εν δυνάμει αντίπαλος. Γνωρίζουν όμως τα όρια τους και φροντίζουν να μην τα ξεπερνούν. Γνωρίζουν που κατούρησε ο αντίπαλος κι ακόμα κι αν φροντίσουν να κάνουν το ίδιο, θα το κάνουν σε εγκατελλειμένη περιοχή και όχι στην ιδιοκτησία του άλλου. Οι παραβάτες απλά αποβάλλονται από την αγέλη. Μοναδική εξαίρεση είναι τα όρνια τα οποία καραδοκούν ως άρπαγες αν και ακόμα κι αυτά έχουν κανόνες ανάμεσά τους.

Αν λοιπόν φτάσω στο σημείο να εξισώσω τον θύτη με τα ζώα προκειμένου να του δώσω ένα ελαφρυντικό, καταλήγω στο συμπέρασμα πως είτε πρόκειται για όρνιο, είτε χρήζει άμεσης και εντατικής νοσηλίας σε κάποιο άσυλο γιατί θεραπεία δεν υπάρχει.

Γκάγκα;