με το μυαλό μιας μέλισσας

Ερώτηση:

Αν λέμε αν, βρίσκονταν τρόπος, οποιοσδήποτε, είτε με φθηνό δανεισμό, είτε με δωρεά(!), είτε με κλοπή, τέλος πάντων με οποιονδήποτε τρόπο, να ξεχρεώσουμε αύριο το πρωί το δημόσιο χρέος (περίπου 300 δις.), ποια θα ήταν η επόμενη μέρα; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με θετικό ισολογισμό; Γιατί με βασικές γνώσεις αριθμητικής καταλαβαίνει κανείς πως για να έχεις θετικό αποτέλεσμα θα πρέπει τα έξοδα να είναι μικρότερα από τα έσοδα. Καλά μέχρι εδώ; Υποθέτοντας λοιπόν πως ένα ωραίο πρωί η Ελλάδα ξεκινούσε από το 0, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συνεχίσει σε θετική κλίμακα; Λέγοντας θετική κλίμακα δεν εννοώ απαραίτητα θετική πορεία που κατ'επέκταση σημαίνει και άνοδος, αλλά ένα θετικό πρόσημο κι ας είναι +0,5. Για να έχει λοιπόν θετικό αποτέλεσμα θα πρέπει τα έσοδά της να καλύπτουν τις υποχρεώσεις της. Πράγμα το οποίο δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της. Δεν μιλάω για εμπορικό πλεόνασμα. Μιλάω για τις συνολικές υποχρεώσεις. Και αφού αυτή η ρημάδα η χώρα δεν παράγει κάποιο προϊόν ανταγωνιστικό, τι έχει να πουλήσει και με ποιο τρόπο θα αποκτήσει εισροές εκτός από τη φορολογία;

Εδώ θέλω να παραθέσω κι ένα σχετικό μικρό ανέκδοτο:

Σ'ένα χωριό που ζει απο τον τουρισµό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί.

Για να επιßιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται απο τον άλλο.

Ο καιρός περνά µέσα σ'αυτή τη  θλιßερή ατµόσφαιρα ώσπου µια µέρα έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωµάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.

Ο ξενοδόχος του λέει την τιµή και εκείνος προπληρώνει µε ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ.

Πρίν ακόµα ανέßει στο δωµάτιο του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στο χασάπη στον οποίο χρωστάει ακριßώς 100 Ευρώ.

Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόµισµα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει µε κρέας.

Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόµισµα και πηγαίνει να το δώσει στην κουρτιζάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες...τρυφερές ώρες που πέρασαν μαζί.

Εκείνη µε τη σερά της τρέχει και το δίνει στον ξενοδόχο που του χρωστάει µερικές ßραδιές που χρησιµοποίησε τα δωµάτιά του µε τους πελάτες της.

'Οπως άφηνε το χαρτονόµισµα στη ρεσεψιόν, ο τουρίστας ,που μόλις κατέβηκε από το δωµάτιό του, λέει στον ξενοδόχο ότι δεν του αρέσει τελικά ο χώρος και άλλαξε γνώµη. Έτσι αρπάζει το χαρτονόµισµα και φεύγει.

Τελικά τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε και όλα τα χρέη ξεχρεώθηκαν!

Είναι λοιπόν φανερό πως ένα κλειστό σύστημα είναι σχετικά ασφαλές, με αντίτιμο όμως τη απουσία οποιασδήποτε ανάπτυξης και με τον κίνδυνο βεβαίως κάποια στιγμή να μαραζώσει και να συρρικνωθεί τόσο ώστε στο τέλος να εξαφανισθεί. Από την άλλη, ένα ανοιχτό σύστημα μπορεί να είναι πιο εκτεθειμένο σε εξωτερικού κινδύνους και απρόσμενες καταστάσεις, αλλά έχει την ευκαιρία με σκληρή δουλειά και εκμεταλλευόμενο την εξωστρέφειά του να δυναμώσει και να αναπτυχθεί.

Τόσο καιρό ακούω για μέτρα, για σχέδια σταθερότητας, τη κυβέρνηση να ζητάει στήριξη από τους εταίρους κλπ. Δηλαδή όλοι ψάχνουν τρόπο να κλείσουν τη τρύπα. Σήμερα, αν είναι δυνατό. Δεν έχω ακούσει όμως κανέναν να σχολιάζει το αύριο. Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για την απουσία της ανταγωνιστικότητας, την απουσία παραγωγής έργου και προϊόντος. Δεν έχω ακούσει κανέναν να καταθέτει ένα στρατηγικό έστω και μακροπρόθεσμο σχέδιο ανάπτυξης σε εθνικό επίπεδο. Δεν έχω ακούσει κανέναν να ρίχνει στο τραπέζι μια ιδέα.

Δυο πράγματα έχει η Ελλάδα. Τουρισμό και Ναυτιλία. Και βεβαίως όσο η ναυτιλία βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια μια χαρά θα είναι. Φτάνει να μην βάλουν χέρι οι εγκέφαλοι. Αντίθετα ας μαζέψουν τα χέρια τους, ας δώσουν κίνητρα στους πλοιοκτήτες να διπλασιάσουν το στόλο τους, κι ας μειώσουν την φορολογία τους για να δουν περισσότερες ελληνικές σημαίες στο νηολόγιο. Ας επιτρέψουν στους ξένους να έρθουν στις γραμμές του Αιγαίου και τότε θα δούμε πως δουλεύει πραγματικά η αγορά σε όφελός μας. 

Ο τουρισμός όμως είναι άλλο κεφάλαιο που μας αφορά άλλους. Αυτό είναι εθνικό προϊόν. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι που διορίστηκαν να το προμοτάρουν και να το διοικήσουν σαν εποπτεύουσα αρχή ήταν ακατάλληλοι. Δεν είναι promotion ένα "Live your myth in Greece". Αυτό το πολύ πολύ να σου δημιουργήσει μια ξαφνική είσοδο μερικών χιλιάδων επισκεπτών μέσα σε μια σεζόν. Δεν έχει σχέδιο ούτε στρατηγική. Γιατί αν θέλεις να το εκμεταλλευθείς πραγματικά, πρέπει να δημιουργήσεις και τις συνθήκες εκείνες που θα συνδέσουν το βίωμα του ταλαίπωρου τουρίστα με το σύνθημα. Με ανταγωνιστικό service, με καλύτερες υποδομές, με αν όχι φθηνότερες, τουλάχιστον με τιμές ανάλογες της παγκόσμιας αγοράς. Να εκμεταλλευθείς και να δημιουργήσεις ανάγκες. Τεχνητά. Να σχεδιάσεις και να υλοποιήσεις. Αλήθεια τι έγιναν τα υδροπλάνα; Πόσοι τουρίστες απορρίπτουν την Ελλάδα σαν προορισμό εξαιτίας της ανασφάλειας που δημιουργείται όταν κάποιος επισκέπτεται ένα νησί ελλείψει γιατρών, λόγω αποκλεισμού και γενικά λόγω έλλειψης υποδομών; Γιατί άραγε κάθε χρόνο τα μέσα λυσσάνε να κάνουν ρεπορτάζ στα κυλικεία των πλοίων και των σταθμών; Και γιατί αυτό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο; Γιατί απλούστατα, η πολιτεία μας περιορίστηκε να σε έναν τιμοκατάλογο βασικών προϊόντων και σε μερικά πρόστιμα; Ισχύει βεβαίως ότι τα πρόστιμα αυτά είναι μάλλον συμφέροντα γι'αυτό και κανείς επιχειρηματίας δεν διαμαρτύρεται.

Με λίγα λόγια θέλουμε να φτιάξουμε έτσι τα πράγματα που ούτε υπολήψεις θα θίγουν, που όλοι κάτι θα αρπάζουμε κι όλοι θα είμαστε λίγο πολύ ευχαριστημένοι. Κανείς μα κανείς δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συγκρουστεί με κανενός είδους συμφέρον. Ναι ξέρω... πολιτικό κόστος το λένε. Αυτή η κουβέντα πραγματικά δεν έχει τελειωμό. Το ένα οδηγεί στο άλλο. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας κόντρας με τα κατεστημένα συμφέροντα, με τους συνδικαλιστές, με τα λαμόγια, ακόμα και με τους ομοϊδεάτες του; Στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία δεν έχει υπάρξει τέτοιο άτομο. Ένας Κ. Καραμανλής και ένας Α. Παπανδρέου μπορεί να ήταν άνθρωποι που η ιστορία θα τους καταδείξει ηγέτες (ελλείψει άλλων;) αλλά κι αυτό ισχύει μέσα σ'ένα ευρύτερο πλαίσιο. Θες οι συγκυρίες (μεταπολίτευση), θες η δίψα του λαού για κατανάλωση, θες οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις και οι πελατοκεντρικές κυβερνήσεις και τα κόμματα, τους βοήθησαν να κατευθύνουν τη μάζα στη πορεία του ρεύματος χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Τώρα όμως μιλάμε για όραμα και στρατηγική επιβίωσης. Αν βέβαια θέλουμε να οργανώσουμε μια κοινωνία δίκαιη, με ευκαιρίες και να μην κληρονομήσουμε στα παιδιά μας τη μίζερη νοοτροπία του ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει... η χούφτα μας!