αρσενικές κουβέντες

...από τον εκπαιδευτικό και αρθρογράφο Αναστάσιο Καζαντζίδη, οι λόγοι που απέρριψε τη συνεργασία του με τον Τσίπρα.

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή δέχτηκα δημόσια πρόσκληση από τον ΣΥΡΙΖΑ της Χαλκιδικής να ενταχθώ στις γραμμές του κόμματος αυτού, έπειτα από μια απάντηση σε χιουμοριστικό άρθρο μου στην τοπική εφημερίδα ΓΝΩΜΗ, απαντώ στην πρόσκληση με το κείμενο που ακολουθεί:

Χαίρομαι ειλικρινά για την αίσθηση του εκλεκτού χιούμορ που σας διακρίνει. Όπως επίσης χαίρομαι και για την πρόσκληση που μου απευθύνατε για να προσχωρήσω στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με τιμά ως πολίτη. Επειδή μου αρέσουν όμως οι αρσενικές κουβέντες, θα την απορρίψω. Όχι ευχαριστώ.

Δεν θα μπορούσα να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά σας βλέπω υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μουσουλμάνων της Θράκης, δεν σας έχω δει ποτέ να αναλαμβάνετε κάποια δράση υπέρ των ίδιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Χριστιανών στην Τουρκία.

Δεν θα μπορούσα να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά πέντε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ - Οικολογική Παρέμβαση, Κόκκινο, Νεολαία Συνασπισμού, ΣΥΡΙΖΑ Παράρτημα Υμηττού, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά - ονομάζουν τα Σκόπια ως 'Ματσεντόνια' και τους Σκοπιανούς 'ματσεντόσκι' και στηρίζουν τις απόψεις του ναζιστή Γκρουέφσκι, από την άλλη κατηγορούν τους συμπατριώτες τους στην Ελλάδα που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμά τους, ως εθνικιστές!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά στηρίζετε τους Τσάμηδες - τους αποδεδειγμένους συνεργάτες του Χίτλερ στην κατοχή- και τους αναγνωρίζετε το δικαίωμα να διεκδικήσουν τις κατασχεμένες από την Ελλάδα περιουσίες τους, από την άλλη, δεν σας έχω δει ποτέ να διαμαρτύρεστε για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων κατοίκων της Βορείου Ηπείρου!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ στηρίζετε τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, στηρίξατε παράλληλα και το αμερικάνικο σχέδιο Ανάν που αφαιρούσε τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων και διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ ονομάζετε την Κωνσταντινούπολη Ιστανμπούλ, λέτε επίσης και το Μοναστήρι Μπίτολα, αλλά δεν λέτε και το Βερολίνο Μπερλίν!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια ζητάτε επίμονα να μπει φραγμός και κάποιος έλεγχος στη διακίνηση του παγκόσμιου κεφαλαίου, από την άλλη θέλετε ελεύθερη διακίνηση λαθρομεταναστών στην Ελλάδα!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά είστε υπέρ της κατάργησης του πεδίου βολής στους Λόφους της Φλώρινας για οικολογικούς λόγους, από την άλλη μεριά δεν διαμαρτυρηθήκατε ποτέ για το εργοστάσιο λιγνίτη της ΔΕΗ που μολύνει χειρότερα το ίδιο περιβάλλον, δεν διαμαρτυρηθήκατε ποτέ για το ασβεστάδικο και για το ορυχείο στην ίδια περιοχή όπως και δεν διαμαρτυρηθήκατε ποτέ για την άθλια ρυπογόνο μονάδα παραγωγής ηλεκτρισμού των Σκοπιανών δίπλα στο Μοναστήρι, που όταν φυσά βόρειος άνεμος πνίγεται όλος ο νομός στο καυσαέρια!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ο πρόεδρός σας από τη μια μεριά είναι λάβρος κατά των 'βυσμάτων' στο στρατό και από την άλλη υπηρετεί τη θητεία του βάζοντας βύσμα στο κέντρο της Αθήνας στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας!!!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ βλέπω ένα νέο παιδί για αρχηγό με υποτίθεται νέες και καθαρές ιδέες, από την άλλη όμως τον βλέπω μέτοχο σε κατασκευαστική εταιρεία που στο καταστατικό της έχει στην πρώτη γραμμή τα δημόσια έργα!

Για αυτά και για άλλα πολλά, Όχι ευχαριστώ!

Αναστάσιος Καζαντζίδης

Εκπαιδευτικός

πες μου τους φίλους σου...

...να σου πω ποιος είσαι!

Αύγουστος 2010: Από βάθος 110 μέτρων , σε αρχαίο πηγάδι στο Λαύριο ανασύρονται σακούλες σκουπιδιών γεμάτες ακριβά φάρμακα. Αποκαλύπτεται κομπίνα πολλών χιλιάδων ευρώ σε βάρος του ΙΚΑ. Μήνες αργότερα δίνονται στην δημοσιότητα...τα ονόματα των εμπλεκόμενων στην υπόθεση, η σχέση τους και οι κομματικές τους ιδιότητες.

Όλγα Κηλυπούρη (γιατρός) : υποψήφια βουλευτής ΠΑΣΟΚ, υποψήφια νομαρχιακή σύμβουλος ΠΑΣΟΚ, υποψήφια Εθνικού συμβουλίου , γραμματέας Τ.Ο ΠΑΣΟΚ Λαυρίου.

Νικόλαος Ζαγουρής ( σύζυγος, φαρμακοποιός): Κοινοτάρχης (τρεις 4ετίες) στον Αγ.Κωνσταντίνο με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, μέλος στο 8ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Αν και τον Φεβρουάριο του 2011 ο Κουτρουμάνης, παρουσία του Βενιζέλου και του Λοβέρδου, διαβεβαίωνε για την συγκεκριμένη υπόθεση ότι :

"θα σας ενημερώσουμε λεπτομερώς τις επόμενες ημέρες", δεν μάθαμε τι απέγινε...

Τιμωρήθηκε κάποιος; Αποζημιώθηκε το IKA για την ζημία που υπέστη; Κινήθηκε το κράτος νομικά εναντίον όσων ανέφερε η έκθεση των ελεγκτών;

Περασμένα ξεχασμένα κ. Λοβέρδε και κ. Σγουρέ, που, ως περιφερειάρχης, σπεύσατε να

υπογράψετε σύμβαση με την κ. Κηλυπούρη;

Και πέστε μου τώρα εσείς ποιοι τους εξέλεξαν; Λάβετε παρακαλώ υπόψη σας και την κρισιμότητα της εποχής.

Είναι φανερό πως η κρίση του Έλληνα ψηφοφόρου είναι βαθιά συνυφασμένη με το ατομικό του συμφέρον. Δεν εξετάζει τα προσόντα των ανθρώπων, ούτε κρίνει τη πορεία τους και τη προσφορά τους στα κοινά. Δεν σκοτίζεται καν για τις επιπλοκές και τις ανωμαλίες που θα δημιουργήσει με τις πράξεις του μετά από 20 χρόνια. Δεν μπορεί να συλλάβει πως όλα αυτά τα προβλήματα που ανέχεται και μετατοπίζει χρονικά, απλά θα χρειαστεί να τα αντιμετωπίσει το παιδί του. Φτάνει να κοροϊδέψει τους άλλους, να φανεί ανώτερος μέσα στη φαντασιακή του νιρβάνα και βέβαια να γίνει κατά κάτι πλουσιότερος.

τα στοιχεία του άρθρου αναδημοσιεύονται από το kolotoubes.blogspot.com

Τι κοινό είχαν οι Henry Ford, Hugo Boss και ο Fritz Thyssen;

Και οι τρεις ήταν υποστηρικτές των ναζί (του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας). Εκτός από μεγάλοι χορηγοί του κόμματος, φρόντισαν να κάνουν και διάφορες εμπορικές συμφωνίες φυσικά προς όφελός τους αλλά και προς όφελος του Hitler.

Ο Hugo Boss ήταν αυτός που ανέλαβε τη σχεδίαση και τη κατασκευή των στολών του στρατού του Hitler. Αλλά και πριν ανέβει στην εξουσία ο Hitler, ο Boss είχε αναλάβει με μορφή χορηγίας, γιατί το κόμμα δεν είχε ακόμα αρκετούς οικονομικούς πόρους, να φτιάξει τις στολές των παραστρατιωτικών ναζί δηλαδή των ταγμάτων εφόδου και των Ες Ες. (http://en.wikipedia.org/wiki/Hugo_Boss)

Ο φίλτατος Henry Ford ήταν μεγάλος και γνωστός αντισημιτιστής. Εκτός λοιπόν από την έμπρακτη οικονομική υποστήριξη που έδειξε στο κόμμα των ναζί, κατά τη διάρκεια του πολέμου έθεσε τα εργοστάσιά του στην υπηρεσία της ναζιστικής κυβέρνησης. Και βέβαια τα οφέλη που αποκόμισε ήταν τεράστια. (http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Ford)

Ο Fritz Thyssen, ιδρυτής της Thyssen Group, γνωστής στην Ελλάδα από την εξαγορά των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ήταν ακόμα ένας ένθερμος υποστηρικτής των ναζί καθώς ο ίδιος ήταν εθνικόφρονας. Έχοντας μια σημαντική θέση στην elite της κοινωνίας, και καθώς ήταν ο γίγαντας της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, πριν ακόμα αναλάβει τη κυβέρνηση ο Hitler,  έδωσε στο κόμμα το 1923, 100.000 χρυσά μάρκα ($25,000) για να αποδειχθεί μεταπολεμικά πως η συνολική του εισφορά στο κόμμα ξεπέρασε τα 650.000 Reichsmarks. (http://en.wikipedia.org/wiki/Fritz_Thyssen)

Ακόμα ένα καμάρι της τότε διεθνούς πολιτικής σκηνής ήταν ο Prescott Bush. 
(http://www.guardian.co.uk/world/2004/sep/25/usa.secondworldwar)

Πρόκειται για την εμπλοκή του παππού του τέως προέδρου George Bush στην εταιρία Brown Bothers Harriman (BBH) ως συνεταίρου και στην Union Banking Corporation (UBC) ως διευθύνοντα συμβούλου. Έχει πλέον επιβεβαιωθεί πως και οι δύο εταιρίες ήταν των ναζί. (http://www.thehiddenevil.com/nazis.asp)

Μερικές ακόμα μεγάλες εταιρίες που προκαλούν σοκ εξαιτίας της επωνυμίας τους είναι:

General Motors, Kodak, DuPont and Shell Oil (http://www.ranknfile-ue.org/uen_nastybiz.html)

IG Farben: μια τεράστια γερμανική φαρμακοβιομηχανία που γέννησε τις Bayer, Hoechst, και BASF. (http://www4.dr-rath-foundation.org/PHARMACEUTICAL_BUSINESS/history_of_the_pharmaceutical_industry.htm)

Ο κατάλογος όμως δεν τελειώνει εδώ. Μερικές ακόμη διάσημες εταιρίες είναι οι: Morgan, Rockefeller, General Electric Company, Standard Oil, National City Bank, Chase and Manhattan banks, Kuhn, Loeb and Company.

Για όποιον έχει διάθεση να μάθει και ίσως να ανακαλύψει περισσότερα, οι πηγές του παγκόσμιου ιστού φαίνεται να είναι ανεξάντλητες.

Αυτό ήταν ένα ακόμα μικρό μάθημα ιστορίας που ελπίζω να ανοίξει το μυαλό μερικών αρτηριοσκληρωτικών, και να καταλάβουν για τι μούφες ιδεολογίες μιλάνε. Από την άλλη ελπίζω να βοηθήσει κάποιους άλλους να αποσαφηνίσουν και να διαχωρίσουν την έννοια της πολιτικής από τους "πολιτικούς".

Με μεγαλοστομία και έχοντας όρθιες και συντονισμένες τις κεραίες στις ανάγκες του λαού, εύκολα τον πλανεύεις. Άλλωστε η διαχείριση της μάζας ήταν κάτι για το οποίο ο ίδιος ο Hitler παινεύονταν.

Διαβάστε και μερικά αποφθέγματά του.

μια παιδική χαρά που λέγεται Ελλάδα

εκλογές 2012

Αληθεύει κύριε Παπακωνσταντίνου;

από το νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα.

O Δ. Κούκουνας είναι ιστορικός συγγραφέας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα.

«Η ελληνική οικονομία επί Κατοχής και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια».

 ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ

Μια διαδρομή από το 1941 μέχρι τις μέρες μας.

Ο τότε πρωθυπουργός Κων. Καραμανλής κατά την επίσκεψή του στην Πτολεμαΐδα το 1958, την εποχή που η ΔΕΗ εξαγόρασε το εκεί εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας που είχε αποκτήσει η οικογένεια Παπακωνσταντίνου το 1941.

Ο τότε υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου Παναγής Παπαληγούρας επισκέπτεται το 1954 την Πτολεμαΐδα. Μετά το ταξίδι αυτό, οργανώθηκε στη δυτικομακεδονική αυτή πόλη επίσκεψη γερμανικής αποστολής υπό τον περίφημο υπουργό Έρχαρτ.

Ο Γερμανός φρούραρχος Πτολεμαΐδας φον Λάνγκε, αξιωματικός των Ες Ες.

Το εργοστάσιο της ΔΕΗ σήμερα. Το προηγούμενο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας της Πτολεμαΐδας ανήκε στην οικογένεια Παπακωνσταντίνου, σύμφωνα με το προνόμιο που είχε παραχωρήσει τον Οκτώβριο 1941 ο Τσολάκογλου.

Ο στρατηγός Γ. Τσολάκογλου το 1941.

Ο παλαιός πολιτικός Μιχάλης Παπακωνσταντίνου (1919-2000), υιός του δαιμόνιου επιχειρηματία Γεωργίου Μ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος το 1941 απέκτησε από τον Τσολάκογλου το προνόμιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα. Ο ίδιος υπηρέτησε ως διερμηνέας των Γερμανών στην Κοζάνη.

Ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου, με την υπογραφή του οποίου παραχωρήθηκε το προνόμιο ηλεκτρικής ενέργειας στην οικογένεια Παπακωνσταντίνου το 1948.

Ο Μακεδόνας πολιτικός Σωτήριος Γκοτζαμάνης, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολόκογλου υπέγραψε τα κατοχικά δάνεια, που θα όφειλε η μεταπολεμική Γερμανία να επιστρέψει στην Ελλάδα. Το 1954 ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου τον είχε χαρακτηρίσει ως τη “μεγαλυτέρα ζώσα πολιτική φυσιογνωμία της Ελλάδος” και υπήρξε θερμός οπαδός και συνεργάτης του. Ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όμως αδιαφόρησε για την είσπραξη των κατοχικών δανείων. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, εγγονός του επιχειρηματία που ευνοήθηκε από τον Τσολάκογλου, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 2009-11 αντί να ζητήσει την εξόφληση των κατοχικών δανείων προτίμησε να υπογράψει το μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Τρεις γενιές – τρία σκάνδαλα…

Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ο κύριος συντελεστής του μνημονίου, της χρεοκοπίας και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί. Ούτως ή άλλως είναι κάτοχος μεγάλης περιουσίας που προέρχεται από μια υπογραφή του Τσολάκογλου…

Marshall plan v. 2.0

Πολυκίνδυνος πολιτική

Το Σχέδιο Μάρσαλ μόνο μια φορά έφερε αποτέλεσμα

του William Pfaff

Το Παρίσι έχει γίνει μια πόλη φα­ραωνικών μνημειωδών κατασκευ­ών, μια και κάθε νέος πρόεδρος της δημοκρατίας ιδρύει κάτι καινούριο, κάτι για να τον θυμούνται. Το μουσείο του 19ου αιώνα, το Μουσείο ντ' Ορσέ που άνοιξε τον περασμένο χειμώνα, είναι η απάντηση του πρώην Προέδρου Βαλερύ Ζισκάρ ντ' Εσταίν στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού του προκατό­χου του Πομπιντού. Η καινούρια όπερα του Φρανσουά Μιττεράν στην Βαστίλλη - με τα σχέδιά της ελαφρώς διορθω­μένα από τη συντηρητική κυβέρνηση του Ζακ Σιράκ - είναι υπό κατασκευήν. Το ίδιο και το «Μεγάλο Λούβρο» του, μια απέραντη υπόγεια προσθήκη στο υπάρχον μουσείο, η οποία θα επιστε­γαστεί με την κρυστάλλινη πυραμίδα του διάσημου αρχιτέκτονα Ι.Μ. Πέι.

Οι υπερταχείες των 270 χιλιομέτρων την ώρα σύντομα θα εξυπηρετούν εκτός από την Λυών και το Μπορντώ, την Γενεύη και την Μασσαλία, και τελικά μπορεί να φτάσουν στις Βρυξέλλες, στο Άμστερνταμ και ίσως στην Κολωνία. Αν κατασκευαστεί το τούνελ της Μάγ­χης, θα πάνε και στο Λονδίνο. Το γαλ­λικής έμπνευσης, ευρωπαϊκής χρημα­τοδότησης διαστημικό λεωφορείο Ερ­μής ετοιμάζεται - για να πάει στο διά­στημα πάνω στον ευρωπαϊκό πύραυλο Αριάν. Και το Παρίσι διαθέτει επίσης ανθισμένες καστανιές και ακορντεονίστες που παίζουν στα υπαίθρια «καφέ».

Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πό­λεμο οι Γερμανοί είχαν μια παροιμία - ότι είναι κανείς «ευτυχισμένος σαν τον Θεό στην Γαλλία». Πριν 47 χρόνια, με γερμανική πρωτοβουλία, αυτή η ευ­τυχία έγινε θρύψαλα, όπως έγινε και η ευτυχία της ίδιας της Γερμανίας. Και η δεκαετία που ακολούθησε ήταν φρι­κιαστική. Τώρα όμως η Γαλλία και πάλι ευημερεί - αν και δεν είναι ποτέ της ευχαριστημένη - και η Γερμανία ευημερεί ακόμα περισσότερο, μολονό­τι δεν χτίζει πια μνημεία της γερμανι­κής δόξας. (Η Μερσέντες-Μπενζ εξυ­πηρετεί τον ρόλο του μνημειώδους για τη σύγχρονη Δυτική Γερμανία.)

Η Δυτική Ευρώπη σήμερα είναι πιο εύπορη και δυναμική (δες τις στατιστι­κές παραγωγικότητας και εμπορίου), και ίσως πιο ευτυχισμένη (εδώ δεν έ­χουμε στατιστικές, μόνο ανεκδοτολο­γικές ενδείξεις) από τις Ηνωμένες Πο­λιτείες. Αυτή η Ευρώπη των μνημείων και της ευμάρειας - τα δάνεια της ο­ποίας, μαζί με εκείνα της Ιαπωνίας, χρηματοδοτούν τα ελλείμματα της Α­μερικής, και οι εξαγωγές της οποίας, μαζί με εκείνες της Ιαπωνίας, διώχνουν τις αμερικανικές εξαγωγές από τις συ­ναγωνιστικές αγορές - άρχισε με την οικονομική βοήθεια που της παρεσχέ­θη από τις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Η τεσσαρακοστή επέτειος του Σχεδίου Μάρσαλ εορτά­σθηκε την περασμένη άνοιξη και το καλοκαίρι, και οι λόγοι του εορτασμού είναι προφανείς: από την εφαρμογή του σχεδίου η πορεία της Ευρώπης ήταν ανοδική. Δεν συνέβη το ίδιο και με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι που θα μπορούσε κανείς να φέρει το επιχείρη­μα ότι οι απογοητεύσεις που υπέστη­σαν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια είναι, κατά έναν βαθμό, αποτέλεσμα της επι­τυχίας αυτών ακριβώς των πνευματικών και πολιτικών νεωτερισμών για τους οποίους ήταν υπεύθυνη η Ουάσινγκτον κατά τους μήνες που ακολούθησαν το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέ­μου.

Στα απομνημονεύματα του ο Ντην Άτσεσον περιέλαβε μια φράση της Αγγλίδας συγγραφέως Βερόνικα Γουέτζγουντ σχετικά με το πώς γράφεται η ιστορία: «Γνωρίζουμε το τέλος πριν λάβουμε υπ' όψη μας την αρχή, και ποτέ δεν μπορούμε να επαναφέρουμε πλήρως στη μνήμη μας πώς ήταν όταν γνωρίζαμε μόνο την αρχή.» Το Σχέδιο Μάρσαλ γεννήθηκε από την κρίση που ανέκυψε το 1947 σχετικά με την Ελλάδα και την Τουρκία. Τώρα ξέρουμε ότι η σοβιετική απειλή - να προκαλέσει εξέγερση στην Ελλάδα και να εισβά­λει στην Τουρκία - δεν ήταν αυτό που φαινόταν τότε. Αλλά τότε ποιος ήξερε όσα ξέρουμε τώρα;

Μια δεύτερη ερώτηση που πρέπει να γίνει, σαράντα χρόνια αργότερα, είναι το πού θα βρισκόμασταν σήμερα αν οι τότε υπεύθυνοι δεν είχαν πιστέψει στα δεδομένα που διέθεταν και δεν είχαν δράσει αναλόγως. Ζούμε μέσα σ' έναν γεωπολιτικό χάρτη σχεδιασμένο από πράξεις του παρελθόντος, σχηματισμένο από την κληρονομιά πνεύματος και τακτικής εκείνων που ήξεραν μόνο την αρχή. Παραμένουμε αιχμάλωτοι τους. Οι ιδέες που εκείνοι χρησιμοποίησαν σε κρίσιμες στιγμές, λύσεις πρωτότυ­πες γι' αυτούς, διαμόρφωσαν τον πολι­τικό μας χώρο και έγιναν οι παραδεδεγ­μένες ιδέες μας. Ο Στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, τότε Αρχηγός του Επιτελείου, ήταν εκείνος που πρότεινε ότι το σχέδιο το οποίο συντάσσετο το 1946 για την πα­ροχή οικονομικής βοηθείας στην Ελ­λάδα και στην Τουρκία θα έπρεπε να περιέχει πρόβλεψη και για άλλες ευά­λωτες χώρες. Το γιατί, ήταν προφανές στην εκτίμηση της καταστάσεως που έκανε για τους ηγέτες του Κογκρέσου ο Άτσεσον, Υφυπουργός τότε Εξωτε­ρικών: «[Ένα] εξαιρετικά πιθανό σο­βιετικό ρήγμα [του μετώπου] θα άφηνε τρεις ηπείρους ανοικτές στη σοβιετική διείσδυση. Σαν μήλα σ'ένα βαρέλι που χαλάνε εξ αιτίας του μοναδικού σάπιου που βρίσκεται ανάμεσά τους, το "χά­λασμα" της Ελλάδας θα μεταδίδετο στην Περσία και σε όλη την Ανατολή. Θα περνούσε επίσης στην Αφρική μέσω της Μικράς Ασίας και της Αιγύ­πτου, και στην Ευρώπη μέσω της Ιταλίας και της Γαλλίας, οι οποίες ήδη απειλούντο από τα ισχυρότερα τοπικά Κομμουνιστικά Κόμματα της Δυτικής Ευρώπης. Η Σοβιετική Ένωση έπαιζε ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια στην ιστορία με το ελάχιστο δυνατό κό­στος. »

Στην πραγματικότητα, ο Στάλιν είχε ξεγράψει την Ελλάδα τουλάχιστον δύο μήνες προτού ψηφιστεί το Σχέδιο Μάρ­σαλ από το Κογκρέσο τον Απρίλιο του 1948. Τον Φεβρουάριο του 1948 είπε σε μια γιουγκοσλαβική αντιπρο­σωπεία που περιελάμβανε και τον Μίλοβαν Τζίλας: «Τι νομίζετε, ότι η Με­γάλη Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολι­τείες - οι Ηνωμένες Πολιτείες, η ισχυ­ρότερη χώρα του κόσμου - θα σας επι­τρέψουν να σπάσετε τη γραμμή επικοι­νωνίας τους στην Μεσόγειο! Ανοησίες. Το κίνημα στην Ελλάδα πρέπει να στα­ματήσει, και όσο το δυνατόν γρηγορό­τερα.» Να λοιπόν, κι άλλο ένα στοιχείο που εμείς τώρα γνωρίζουμε και που ε­κείνοι, τότε, δεν ήταν δυνατόν να ξέ­ρουν.

Το Σχέδιο Μάρσαλ προτάθηκε την άνοιξη του 1947 από τον Τζώρτζ Μάρ­σαλ, Υπουργό Εξωτερικών. Μια επίση­μη εκτίμηση της διεθνούς οικονομικής κατάστασης είχε προβλέψει ότι κατά το 1947 οι βιομηχανικές χώρες θα χρειά­ζονταν εισαγωγές από τις Ηνωμένες Πολιτείες (όπως έγραφε ο ' Ατσεσονσε ένα μνημόνιο) «ύψους 16 δισεκατομμυ­ρίων δολαρίων (τετραπλάσιες των προ­πολεμικών μας εξαγωγών)», ενώ θα ήσαν σε θέση να επιτύχουν εξαγωγές προς τις ΗΠΑ «με τις οποίες να πληρώ­σουν [...] το ήμισυ μόνο αυτού του πο­σού». Οι προοπτικές για τα επόμενα χρόνια ήσαν ακόμα χειρότερες, δεδο­μένης της - όπως την περιέγραψε ο Υφυπουργός Εξωτερικών επί Οικονο­μικών Θεμάτων Γουίλ Κλαίυτον - «α­συγκράτητης διάλυσης της εξαιρετικά περίπλοκης βιομηχανικής κοινωνίας της Ευρώπης, λόγω της διακοπής των αλληλένδετων σχέσεων μεταξύ των βιομηχανικών πόλεων και της επαρ­χίας η οποία παράγει τα τρόφιμα». Α­ποτέλεσμα ήταν η απλή πρόταση που έκανε ο Τζώρτζ Μάρσαλ το 1947 κατά την τελετή απονομής των πτυχίων στο Χάρβαρντ. Ζήτησε από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να συντάξουν ένα κοινό πρό­γραμμα «σχεδιασμένο ώστε να ορθοπο­δήσει οικονομικά η Ευρώπη» στο ο­ποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρεί­χαν υποστήριξη «όση θα είναι πρακτι­κά εφαρμόσιμη για μας».

Ο Έρνεστ Μπέβιν, Υπουργός Εξω­τερικών της κυβέρνησης των Εργατι­κών της Βρετανίας, αναγνώρισε τη σημασία του πράγματος, συνεσκέφθη με τον Ζώρζ Μπιντώ, τον Γάλλο ομόλο­γο του, και άρχισαν οι εργασίες για τη σύνταξη του σχεδίου. Οι Δυτικοευρωπαίοι ίδρυσαν τον Οργανισμό Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας, και υπό τη διαχείρισή του τα κεφάλαια από τις ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση της ευημερίας και της ισχύος της Δυτικής Ευρώπης. Αυτό έγινε με τόση επιτυχία ώστε η Δυτική Ευρώπη - η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, μια πολιτική εφεύρεση της ίδιας δημιουργικής εποχής - έχει γίνει ως σύνολο ο πιο σημαντικός βιομηχανικός παραγωγός του κόσμου.

Ήταν ένα λαμπρό επίτευγμα, μιας συγκεκριμένης εποχής, που τώρα ανά­γεται μάλλον στο απώτερο παρελθόν μας. Όπως τόσα άλλα λαμπρά επιτεύ­γματα, παρεμπόδισε με την ίδια του τη λαμπρότητα τη χάραξη κάποιας πρωτό­τυπης πολιτικής γραμμής στα χρόνια που ακολούθησαν. Επηρέασε τους αν­θρώπους να πιστεύουν ότι αυτό που είχε εφαρμοσθεί τόσο καλά στην Δυτική Ευρώπη θα μπορούσε να εφαρμοστεί το ίδιο καλά και αλλού, υπό διαφορετικές συνθήκες. Ρίζωσε ως συμβατική γνώ­ση, επισκιάζοντας από κει και πέρα την ανάγκη για κάθε άλλου είδους γνώση.

Η πολιτική ανάλυση που δικαίωνε το Σχέδιο Μάρσαλ - μια επαπειλούμενη σοβιετική «διείσδυση» όχι απλώς σε μια ήπειρο αλλά σε τρεις - ήταν ανα­κριβής. Αλλά μετά την εμπειρία του Χίτλερ, και βλέποντας τι έκανε ο Στά­λιν για να εξοντώσει την ανεξάρτητη πολιτική ζωή στην Ανατολική Ευρώ­πη, αποτελούσε ευλογοφανές επιχεί­ρημα για όσους ήξεραν μόνο την αρχή. Ταίριαζε επίσης στους Αμερικανούς λόγω του ρόλου που προσέφερε σης Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε, με όλο και λιγότερη πνευματική αξιοπιστία, έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολο­γήσει ουσιαστικά κάθε αμερικανική απόφαση τακτικής αναφορικά με την Σοβιετική Ένωση (και την παλαιά σύμμαχο της, την Κίνα), από την ίδρυ­ση του NATO ώς την επέμβαση στο Βιετ­νάμ και ώς την εκστρατεία κατά των Σαντινίστας στην Νικαράγουα - άλλο ένα «σάπιο μήλο» που μολύνει μια ολόκληρη ήπειρο. Τα μέτρα βοηθείας που είχαν τόσο καλό αποτέλεσμα στην Ευρώπη έχουν επανειλημμένα εφαρμο­στεί και αλλού, χωρίς, είναι γεγονός, αξιόλογη επιτυχία. Η αρχική επιτυχία όμως έχει κάνει τις μεταγενέστερες αποτυχίες να μοιάζουν με εξαιρέσεις του κανόνα.

Το 1984 η δικομματική επιτροπή του Κίσσινγκερ για την Κεντρική Αμερική ζήτησε ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» ύψους οκτώ δισεκατομμυρίων δολαρίων για αυτή την περιοχή. Το επιχείρημα ήταν το γνωστό. Ο Κομμουνισμός απειλούσε τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής και το Μεξικό, και σε τελική ανάλυση θα αποτελούσε απειλή για κάθε χωριουδά­κι του Τέξας - άλλο ένα σοβιετικό παι­χνίδι «με το ελάχιστο δυνατό κόστος». Η θεραπεία; Η ομάδα του Κίσσινγκερ έφερνε ως επιχείρημα ότι οι χώρες της Κεντρικής Αμερικής βρίσκονταν «στο μέσον της διαδρομής από τις κυρίως απολυταρχικές δομές του παρελθόντος προς μια κατάσταση που μπορεί [...] να γίνει ο κυρίως δημοκρατικός πλουρα­λισμός του μέλλοντος». Χρειάζονταν στρατιωτική βοήθεια, αλλά πέρα από αυτήν χρειάζονταν και την οικονομική υποστήριξη που θα τις ωθούσε προς αυ­τό το πλουραλιστικό, δημοκρατικό μέλλον.

Επειδή η οικονομική βοήθεια είχε αποτέλεσμα την ανασυγκρότηση στην Δυτική Ευρώπη, αποκαθιστώντας την πολιτική εμπιστοσύνη και εξευτελίζον­τας τη δογματική κομμουνιστική πρό­βλεψη της δεκαετίας του 1940 - δηλαδή τη σταδιακή προλεταριοποίηση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, η οποία θα οδηγούσε σε επανάσταση - έγινε η συμβατική γνώση. Όπως το έβλεπε η επιτροπή Κίσσινγκερ, η οικονομική ανάπτυξη στην Κεντρική Αμερική θα μπορούσε να επιταχυνθεί από εξωτερι­κή βοήθεια, και αν θα γινόταν αυτό, θα προωθούσε τη δημοκρατία, θα έκανε τις ριζοσπαστικές πολιτικές λύσεις λιγό­τερο ελκυστικές και θα δημιουργούσε συνθήκες οι οποίες θα ευνοούσαν την, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, φυσική εγκαθίδρυση κοινοβουλευτι­κής δημοκρατίας.

Παρά ταύτα δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι αυτές οι υποθέσεις έχουν κάποιο αντίκρυσμα. Η εξωτερική βοήθεια δεν βοηθάει απαρεγκλήτως την ανάπτυξη. Ευημερία και μη δημοκρατική κυβέρνηση έχουν συνυπάρξει θαυ­μάσια σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων κρατών που διατηρούν στενότατους δεσμούς με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ταύτιση της οικονομικής με την πολιτική πρόοδο ανάγεται σε μια μορφή ιστορικού υλισμού - το πιστεύω ότι η οικονομία καθορίζει την πολιτική, πράγμα που δεν έχει καθόλου αποδειχθεί. Οι Αμερικανοί αρέσκονται στην ιδέα επειδή πάντα μας άρεσε να νομίζουμε ότι να είσαι πλούσιος και να είσαι καλός είναι δύο όψεις του ίδιου πράγματος. Και θέλαμε ιδιαίτερα να το τονίζουμε αυτό στα χρόνια του Ρεηγκανισμού, αν και ο Ρεηγκανισμός δεν είναι καμιά καινοτομία. Ο Πρόεδρος συντάσσεται με μια παλιά αμερικανική παράδοση η οποία βρίσκεται εγγύτερα στον Καλβίνο παρά στον Μαρξ. Συνδεδεμένος με αυτό είναι ο αμερικανικός προοδευτισμός, η εξίσου βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι κάπου πάμε όλοι και ότι γινόμαστε καλύτεροι καθ' οδόν.

Αν συγκρίνει κανείς μια συζήτηση επ' αυτών των θεμάτων στις ΗΠΑ με όσα λέγονται στην Δυτική Ευρώπη, ξαφνιά­ζεται με τη σχετική αφαιρετικότητα και την ιδεολογική ροπή της αμερικα­νικής πλευράς, σχετικά και με τη φύση του ανταγωνισμού με την Σοβιετική  Ενωση και με το θέμα της ανάπτυξης των μη βιομηχανικών χωρών και πώς γίνεται αυτό. Η δήλωση αρχών της Δη­μοκρατικής Εθνικής Επιτροπής τον περσινό Σεπτέμβριο μιλούσε, αναφο­ρικά με τις εξωτερικές σχέσεις, για μια «συνεχιζόμενη παγκόσμια επανάσταση με στόχο τους ελεύθερους θεσμούς και μια ζωή μεγαλύτερης ευημερίας για όλους», λες κι αυτή η διττή πορεία της ανθρωπότητας αποτελούσε γεγονός. Η χειροπιαστή απόδειξη της γοργής ανά­πτυξης μη Δυτικών χωρών υποδηλώνει ότι τις περισσότερες φορές η ανάπτυξη αυτή τείνει να δημιουργεί κοινωνική κρίση, όπως έγινε στην Περσία και αλλού στον μουσουλμανικό κόσμο. Το αποτέλεσμα, όπως στην Περσία, μπο­ρεί έτσι να είναι πολιτική οπισθοδρό­μηση, σύμφωνα με τα στάνταρτ της Ουάσινγκτον - μια απόρριψη των λαϊ­κών πολιτικών ιδεών, καθώς οι άνθρω­ποι εγκαταλείπουν την πνευματική και κοινωνική διαταραχή που προκαλεί η γοργή οικονομική αλλαγή για τις φαι­νομενικά πιο σίγουρες αξίες της θρη­σκείας και της παράδοσης. 

Το Σχέδιο Μάρσαλ είχε μεγάλη επιτυχία στην παροχή κεφαλαίων και επενδύσεων προς λαούς που τους έλει­παν και τα δύο και οι οποίοι ήσαν από­λυτα ικανοί να κάνουν αυτά τα χρήμα­τα να αποδώσουν. Τα βοηθήματα δόθη­καν σε βιομηχανικά εξελιγμένες κοι­νωνίες σε μια εποχή που τα εργοστάσια και οι επικοινωνίες τους είχαν κατα­στραφεί από τον πόλεμο, η γεωργία τους είχε διαλυθεί, και οι λαοί τους ήσαν κλονισμένοι. Το Σχέδιο Μάρσαλ χρηματοδότησε την επιστροφή στην κανονικότητα της Δυτικής Ευρώπης. Δεν συνέβαλε στην πρόοδο της προς κάποιο νέο στάδιο οικονομικής ή πολι­τικής εξέλιξης.

Η «ένεση» ξένων επενδύσεων έφερε καλά αποτελέσματα στην Ευρώπη. Το ίδιο καλά αποτελέσματα είχε και για τη μεταπολεμική Ιαπωνία. Όμως οι κατο­πινές οικονομικές επιτυχίες της Νοτίου Κορέας, της Ταϊβάν και της Σιγκαπού­ρης ελάχιστα οφείλουν στο ξένο κεφά­λαιο και πολλά στην ικανότητα αυτών των κοινωνιών να οργανώνονται με στόχο τις απαιτήσεις του σύγχρονου εκβιομηχανισμού. Πρέπει να σημειω­θεί ακόμα ότι η ανάπτυξη δεν είχε ως επακόλουθο δημοκρατικές κυβερνή­σεις. Από την άλλη μεριά, η Αφρική έχει δεχθεί ένα τεράστιο ποσό ξένης βοήθειας χωρίς ιδιαίτερο τεκμαρτό α­ποτέλεσμα. Και η Λατινική Αμερική δέχτηκε εξαιρετικά μεγάλες «ενέσεις» κεφαλαίου, κυρίως από το 1973, αλλά τα αποτελέσματα της οικονομικής (και πολιτικής) προόδου είναι ανάμικτα.

Το ότι έτσι έχουν τα πράγματα δεν είναι κάτι το καινούριο για οποιονδή­ποτε ενδιαφέρεται σοβαρά για το θέμα. Ο Πήτερ Μπάουερ, η εξέχουσα βρετανική αυθεντία επί της αναπτυξιακής οικονομίας, έγραψε πρόσφατα ότι το επιχείρημα πως οι φτωχές χώρες δεν μπορούν να βγουν από τη φτώχεια τους λόγω έλλειψης κεφαλαίων, είναι μια θεωρία «η οποία έχει γίνει το επί­κεντρο της συζήτησης για τη φτώχεια στον κόσμο, και που εύκολα αποδει­κνύεται ότι δεν έχει καμία ισχύ. Αν ήταν αλήθεια, ο κόσμος θα βρισκόταν ακόμα στην Λίθινη Εποχή». Οι επιτυ­χημένες χώρες, προσέθεσε, «συνήθως έχουν προοδεύσει χωρίς υπολογίσιμα ξένα κεφάλαια και οπωσδήποτε χωρίς δωρεές από το εξωτερικό».

Οι επαγγελματίες το γνωρίζουν αυτό πάρα πολύ καλά. Κι όμως αυτή η γνώση δεν εμποδίζει τις επιτροπές εκ διασή­μων ατόμων να ζητούν «νέα» Σχέδια Μάρσαλ - για την Κεντρική Αμερική, την Μέση Ανατολή, την Αφρική -, ού­τε ανακόπτει τους συντάκτες προεκλο­γικών προγραμμάτων από το να υμνούν μια υποτιθέμενη πορεία των εθνών προς «τον κυρίως δημοκρατικό πλουραλι­σμό του μέλλοντος».

Η πρακτική λειτουργία της συμβατικής γνώσης είναι να γλυτώνει τους αν­θρώπους από πρωτότυπες σκέψεις. Κά­νει ευκολότερη τη ζωή για όλους, έστω και αν τελικά το κόστος μπορεί να είναι μεγάλο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μαζέψει υπερβολικά μεγάλο στοκ συμ­βατικών ιδεών, απλούστατα επειδή είχαν προσφέρει επιτυχημένες λύσεις  σε επείγοντα προβλήματα των δεκαε­τιών του 1940 και του 1950. Είναι πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθεί κανείς από αυτές τις επιτυχίες, ίσως επειδή από  τότε σημαντικός αριθμός πραγμάτων που έχει κάνει αυτή η χώρα δεν ήσαν καθόλου επιτυχή.

Ο Τζαίημς Θέρμπερ και ο Έλλιοτ  Ντούτζ έγραψαν το 1940 ένα θεατρικό έργο, Το αρσενικό ζώο, για τη θλιβερή  ιστορία ενός άντρα που είχε γίνει πα­ναμερικανικός πρωταθλητής ποδο­σφαίρου όταν ήταν στο κολέγιο και που ποτέ του δεν μπόρεσε να το ξεπερά­σει. Αυτό είναι ένα εθνικό πρόβλημα της Αμερικής. Και όπως το έθεσε ένας άλλος παρατηρητής εκείνου του και­ρού, σε μια θαυμάσια φράση, οι αμερι­κανικές ζωές δεν έχουν δεύτερη πράξη. Δεν θα περίμενε κανείς τα λόγια του Φ. Σκώτ Φιτζέραλντ να έχουν πολιτική εφαρμογή στον χειρισμό της εξωτερι­κής πολιτικής του αμερικανικού έθνους, φαίνεται όμως ότι έχουν. Γιατί νά 'μα στε, σαράντα χρόνια μετά το Σχέδιο Μάρσαλ, και αποδεικνύεται ότι δεν ήταν μια αρχή αλλά ένα τέλος. 

Marshall plan

Από το Harper's Magazine. Copyright © 1987 Harper's Magazine Foundation.

Reprinted by permission. Εικονογράφηση: Γήσης Παπαγεωργίου.

περιοδικό "επιλογές" Οκτώβριος 1987

**** Το έντονο (bold) κείμενο επισημάνθηκε από εμένα.

αγανακτισμένοι

από τη 2η μέρα των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα.

και σεις, πόσο καιρό θα κοιμάστε;







Πήγα λοιπόν. Κατά κανόνα νέα παιδιά. Λίγοι οι μεγαλύτερης ηλικίας και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μάλλον περίεργοι. Έμεινα αρκετές ώρες, άκουσα συνθήματα, παρευρέθηκα για λίγο στη συνέλευση και παρατήρησα τον κόσμο. Το συμπέρασμα; Δεν ξέρω αν τελικά έχουν αιτήματα ή στόχο και τέλος πάντων δεν θα τους κρίνω γι'αυτό. Θα κρίνω όμως όλους αυτούς της δικής μου γενιάς (35-50) που εκτός του ότι μοιράζονται με τους νέους που ήταν παρόντες, την αγωνία για ένα αβέβαιο μέλλον, είναι και οι πρωταγωνιστές στη παραγωγική ζωή αυτού του λαού. Που ήταν λοιπόν αυτοί; Κι αν τάχα είναι βολεμένοι, κι αν τάχα έβρεχε, δεν έχουν αγωνίες για τα παιδιά τους;  Ξεφτίλες!

Προς Jeffrey και ΣΙΑ

Αγαπητοί Jeffrey και συνεργάτες,

Επειδή το extremely high intelectual level σας σε συνδυασμό με τις globalized και intergalactic business που έχετε βάλει μπροστά, does not permit you get busy with το προλεταριάτο και τη μικρομεσαία τάξη, I feel responsible να σας ενημερώσω πως όσα βραβεία κι αν φέρετε to this country, as many wishes you make, όσα κίνητρα κι αν δώσετε to young couples,

ΚΑΝΕΝΑΣ BUT NOBODY δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να κατοικήσει το άβατο που εντέχνως συντηρείτε στο κέντρο της πόλης. Furthermore, there is no objection to make sense against this argument, so please keep chewing than talking. Αντιθέτως υπάρχουν εκατοντάδες επιχειρήματα από πολλές χιλιάδες πολίτες που στηρίζουν τη παραπάνω δήλωση.

Of course it is known that your way of thinking and seeing the people around you belongs to the upper levels of an extraterrestrial intelligence and that's why you are excused and you're not consider as responsible για το χάλι μας. Όσο θέλετε να πιστεύετε by ignoring your market researches, that about 80% (your statement to media 10/5/11) of the people are supporting your policy to any direction (financial, social etc), τότε εγώ προσωπικά θα συνεχίσω να σας αποκαλώ Jeffrey και συνεργάτες.

Είναι θέμα δυνατοτήτων που τελικά ανεξάρτητα των προσδοκιών (great expectations!), καθορίζονται από τα "λάθη της φύσης".

Sincerely yours

.liketobite

PS 1: I hope my poor English does help you fully understand this text.

PS 2: έχω πλήρη συναίσθηση κάθε λέξης που χρησιμοποιήθηκε σ'αυτό το κείμενο.

PS 3: αλλά δεν έχω καμία απαίτηση να το καταλάβετε.

PS 4: ο νοών νοείτω!

πως να γίνεις καλύτερος...

...άνθρωπος, φίλος, μάγειρας, εραστής...


αν σε ενδιαφέρει λοιπόν να βρεις ένα μπούσουλα ρίξε μια ματιά παρακάτω:

Οι βαθμίδες – στόχοι του σχεδιαγράμματος αναπαριστούν τα βήματα της ολοκλήρωσης της ζωής του ανθρώπου. Κάποιοι από αυτούς καθορίζουν την εξέλιξη του είναι ενώ κάποιοι άλλοι την ικανοποίηση πρωτόγονων ενστίκτων και του υλισμού του.

Η κατάταξη των στόχων γίνεται με το σκεπτικό πως κάποιοι θεωρούνται προϋπόθεση για την επίτευξη κάποιων άλλων. Αν αυτό δεν θεωρηθεί ως αξίωμα τότε είναι πολύ πιθανό να διαταραχθεί η ισορροπία του πλαίσιου ηθικών αρχών και αξιών κάτι βέβαια που ο καθένας μπορεί να θεωρήσει ως υποκειμενικό στοιχείο, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι κάτι ευρέως  εμπειρικά αποδεκτό και απαραίτητο, όσο ελαφριά ή βαριά κι αν το αντιμετωπίζει ο καθένας.

Αναπαριστούμε λοιπόν τον κάθε στόχο που πετύχαμε με τη μονάδα και κάθε στόχο που εκρεμμεί με το μηδέν. Αν κάποιος ικανοποιήσει όλους τους στόχους, τότε θα λέγαμε πως  1*1*1*1*1*1*1 = 1 όπου η μονάδα σαν αποτέλεσμα δηλώνει την ολοκλήρωση του ανθρώπου και στις δύο του διαστάσεις: την νοητική και την υλική.

Έχει μεγάλη σημασία όμως η ικανοποίηση των στόχων να γίνει με τη σειρά, γιατί αν για παράδειγμα 1*0*1*1*1*1*1 τότε το αποτέλεσμα θα είναι 0. Στην πραγματικότητα βέβαια σε όποια βαθμίδα και να παρουσιαστεί το μηδέν, το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό.

Τώρα βέβαια μοιάζει να σε έχω ισοπεδώσει. Γιατί αν δεν είσαι μονάδα θα είσαι ένα μηδενικό. Σε αυτή τη περίπτωση που θίχθηκες ρίξε μια ματιά ξανά στο σχεδιάγραμμα και συγκεκριμένα στις πρώτες 4 βαθμίδες. Αν πάλι θεωρείς πως κάτι, οτιδήποτε, δεν θα έπρεπε να είναι στο σχεδιάγραμμα ή πως είναι έξω από τα ενδιαφέροντά σου, τότε πίστεψέ με, δεν έχεις ελπίδα. Γιατί όλα αυτά αφορούν τους ανθρώπους κι όχι τα άλλα είδη.

ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα

Μια ανασκόπηση των πρόσφατων γεγονότων προς απόδειξη του πόσο εύκολο είναι να σε αποσυντονίσουν και να σε αποσπάσουν από το στόχο και τα προβλήματα σου.

Στη λίστα των 100 κορυφαίων στοχαστών για το 2010 ο Jeffry. Συγκεκριμένα, κατέλαβε την 79η θέση κατά το Foreign Policy. Κάτι σαν το billboard δηλαδή. Αυτό το παιδί τελικά είναι αδικημένο. Για σκεφτείτε να είναι κανείς μέσα στο top 100 του πλανήτη και στη πατρίδα του να μην ξέρει κανείς τίποτα γι'αυτό; Απ'ότι φαίνεται τη διεθνή καριέρα την έχει... λίγο το Foreign Policy, λίγο η σοσιαλιστική διεθνής, άντε και πρεσβευτής των πιγκουίνων στο καπιτώλιο!

Cape Canaveral: Μείωση προσωπικού 15% και μεγάλες περικοπές στο budget της nasa για τα επόμενα χρόνια. Αναμένεται ψήφισμα της γερουσίας. Αυτό για να μην αναρωτιέστε τι στα κομμάτια έγινε και ξαφνικά όλοι ασχολούνται με πως θα μπορούσαν να είναι η μύτη, τα μάτια και τα "όργανα" των υποτιθέμενων εξωγήινων που άρχισαν να μας στέλνουν σημάδια για την ύπαρξη τους (βακτήρια σε λίμνη της california).

Εκτός νόμου ο ιδρυτής του wikileaks: Με Σουηδικό ένταλμα σύλληψης καταζητείται από την Interpol ο ιδρυτής Julian Assange. Τέτοια στοχοποίηση ούτε στη περίοδο του ψυχρού πολέμου δεν είδαμε. Βέβαια οι κατηγορίες δεν αφορούν άμεσα τον διπλωματικό αχταρμά, ούτε εθνικά συμφέροντα αφού καμία χώρα δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ευθέως για κατασκοπία ή και για εθνική προδοσία αφού αυτό θα σήμαινε αυτομάτως και παραδοχή των χοντροκοπιών τους, αλλά τον βιασμό 2 δίμετρων ξέκολλων σουηδέζων. "Ο δράκος του βορά!" ή "όταν το κουνούπι μπαίνει στο αυτί του ελέφαντα" είναι δύο τίτλοι για την μελλοντική κινηματογραφική απόδοση αυτής της ιστορίας.

Γιάφκες παντού! Τελικά λες αυτό το ζευγαράκι που μένει απέναντί μου να μην είναι τόσο αθώο; Γιατί άραγε συνέχεια καθαρίζουν το σπίτι τους και απλώνουν 5 μπουγάδες κάθε μέρα; Γιατί δεν έχουν φίλους και δεν ανάβουν φώτα σχεδόν ποτέ; Μήπως να τους καταγγείλω;

Η Γερμανία απειλεί με αποχώρηση από το ευρώ! Μην τσιμπάτε! Για τόσο μαλάκες τους έχετε; Καλά εντάξει, μπορεί και να είναι αλλά για σκεφτείτε τι επιπτώσεις θα είχε κάτι τέτοιο για τους ίδιους; Με τι νόμισμα θα συνεχίσουν να πουλάνε όπλα και άρματα στην ελλαδίτσα, όταν την έχουν γδύσει και ξεζουμίσει πολλάκις; Σαν τη πόρνη πολυτελείας που την έχεις reserve, την ξεφτιλίζεις, κι αυτή ανέχεται τα πάντα γιατί της παίρνεις ακριβά αρώματα.

Το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πρέπει λέει να επιβιώσει! Καθώς ήταν λιτό, απέριττο και χωρίς επισκέπτες, υπήρξε βαθιά ανησυχία για το μέλλον του! Ε, βέβαια, αφού δεν πέφτει μία πια! Ας όψεται αυτή η ριμάδα η οικονομική κρίση! "είσαστε πέντε έξι.. είσαστε πέντε έξι..."

Χωρίς να υποβαθμίζω εσκεμμένα την σημασία που μπορεί να έχει το καθένα από τα παραπάνω, πιστεύω κάποιοι τα εκμεταλλεύονται με σκοπό τη δημαγωγία και τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό. Αναγνωρίζω βέβαια πως πρόκειται για πετυχημένη συνταγή δοκιμασμένη μέσα από τους αιώνες και την αιώνια βλακεία.

Οβελίξ και σια

1970-1980 μ.χ.   Όλη η ευρώπη βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή. Όλη; Όχι. Ένα χωριό ανυπότακτων ελλήνων αντιστέκεται ακόμα.... Πρόκειται για ένα λαό με πολλά απωθημένα. Ότι έχει καταφέρει να διώξει το ζυγό και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει το δρόμο του. Ένα δρόμο που θα του επιτρέψει να ικανοποιήσει τα ανικανοποίητα πάθη του. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, τηλεόραση, και γενικά ότι του στερούσαν τα περασμένα χρόνια.

Όμως ο οικονομικός γίγαντας παραμονεύει. Παρακολουθεί τις προσπάθειες αυτού του λαού να δώσει χρώμα στη ζωή του και περιμένει την ευκαιρία για να τον υποτάξει. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Το δόλωμα το έχουν ήδη τσιμπήσει από μόνοι τους. Βλέποντας λοιπόν πως τούτη η μικρούλα χώρα δεν θα πετύχει να ικανοποιήσει τις ανάγκες των κατοίκων της, αποφασίζει να επέμβει ενεργά.  Να βοηθήσει να πετύχουν πιο γρήγορα τους στόχους τους. Και αφού δεν έχουν τα χρήματα, ούτε τους πόρους, αλλά ούτε τη γνώση και την εξυπνάδα που απαιτείται για να κάνουν κάτι όλοι μαζί, πάει και τους κάνει μια προσφορά.

«Θα σας δώσω εγώ όσα χρήματα χρειάζεστε. Θα τα χρειαστείτε για να αγοράσετε τα αυτοκίνητα που σας αρέσουν (και που φτιάχνω εγώ, χιχιχι!), για να φτιάξετε δρόμους και να ταξιδεύετε πιο γρήγορα (με δικές μου εταιρείες χιχιχι!), για να καλιεργήσετε τα χωράφια σας και να μου πουλάτε αυτά που μου λείπουν, για να κλείσετε αυτά τα παλιά εργοστάσια και να ασχοληθείτε με επιχειρήσεις παροχής υπηρεσίας (που δεν μπορείτε να εξάγετε, χιχιχι!), ακόμα και να αγοράσετε σπίτια και εξοχικά. Θα σας δώσω πιστωτικές κάρτες για να σας διευκολύνω. Έτσι θα μπορείτε να ξοδέψετε πιο πολλά από όσα έχετε και επιπλέον θα αποκτήσετε και prestige».

«Μα...» απόρησαν οι έλληνες. «Πως θα σου επιστρέψουμε όλα αυτά τα χρήματα;»

«Α... μην ανησυχείτε». Αποκρίθηκε ο γίγαντας. «Εγώ έχω πολλά λεφτά. Και στο κάτω κάτω αν σας βοηθήσω θα έχω κι εγώ όφελος. Γιατί οι δικοί μου άνθρωποι θα δουλέψουν για να σας βοηθήσουν. Γιατί θα χρειαστείτε πράγματα που θα αγοράσετε από εμένα αφού εσείς δεν τα έχετε. Και όταν έρθει η ώρα να μου επιστρέψετε τα χρήματα, θα μου δώσετε και κάτι παραπάνω για τον κόπο που έκανα».

«Καλέ αυτός είναι πολύ καλός γίγαντας!» Είπαν όλοι μαζί οι έλληνες. «Θα κάνει τόσα πράγματα για εμάς και το μόνο που ζητάει είναι κάτι παραπάνω όταν θα πρέπει να τον ξεπληρώσουμε. Χαλάλι του!» και έδωσαν τα χέρια. «Κι αν κάποια στιγμή μας τελειώσουν τα χρήματα, ή αν χρειαζόμαστε κι άλλα για να κάνουμε πιο μεγάλα πράγματα;» αναρωτήθηκαν οι έλληνες.

«Τότε δεν έχετε παρά να μου το πείτε, κι εγώ θα σας δώσω όσα χρειάζεστε για να συνεχίσετε. Έτσι εσείς θα μου ξεπληρώνετε αυτά που σας έδωσα παλιότερα με το κάτι παραπάνω και παράλληλα θα είστε σε θέση να κάνετε κι άλλα πράγματα». Οι έλληνες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη τους.

Έτσι λοιπόν, οι έλληνες πήραν τα λεφτά. Και άρχισαν να τα μοιράζουν. Οι πιο τσαχπίνηδες βέβαια πήραν κάτι παραπάνω. Πολλοί αγόρασαν σπίτια τα οποία βέβαια έχτιζαν άλλοι έλληνες αλλά με υλικά που αγόραζαν από τον γίγαντα. Πολλοί πήραν αυτοκίνητα τα οποία έφτιαχνε ο γίγαντας. Πολλοί άρχισαν να ταξιδεύουν και να γνωρίζουν κι άλλους τόπους που κατείχε ο γίγαντας. Πολλοί άλαξαν την τηλεόραση και την οικοσκευή τους φυσικά με την ποιότητα και την εγγύηση του γίγαντα. Πολλοί πήραν και δεύτερο σπίτι. Πολλοί άλλαξαν τη διατροφή τους και έτρωγαν πλέον κάθε μέρα κρέας. Λίγοι όμως ήταν αυτοί που το μερίδιό τους κατάφεραν να το διπλασιάσουν. Και λίγοι ήταν κι αυτοί που έστησαν μια μικρούλα επιχείρηση για να εξυπηρετούν τους συνανθρώπους τους. Ο χρόνος άρχισε να περνάει.

1990-2000 μ.χ. Οι έλληνες έχουν πια όλα τα καλά του Θεού ή μάλλον του γίγαντα. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους άλλους λαούς. Μοντέρνα ρούχα, ακριβά κοσμήματα, πιστωτικές κάρτες, ακριβά κρασιά, ιδιωτικά σχολεία και νοσοκομεία, μέχρι και μπανάνες όλο το χρόνο έχουν. Οι άνεργοι δεν είναι πολλοί. Κι όσοι είναι, είτε είναι επιλογή τους, είτε είναι πραγματικά πολύ άτυχοι. Η ελλάδα έχει γεμίσει με πολυεθνικές εταιρείες και πολλοί είναι αυτοί που το έχουν σαν όνειρο να βρουν μια δουλειά σ’αυτές. Οι έλληνες έχουν αφήσει πια τις μικρές δουλίτσες τους και καταπιάστηκαν με μεγάλες business. Σαν αυτές που κάνει κι ο γίγαντας. Δεν καταδέχονται πια δουλειές δύσκολες και κουραστικές. Αυτές τις άφησαν για τους καινούργιους. Έτσι οι άλλοι καϋμένοι γείτονες βλέποντας πως οι έλληνες ευημερούν αποφάσισαν να αφήσουν τον τόπο τους και να πάνε αυτοί στον γίγαντα αφού δεν πηγε ακόμα αυτός σ’αυτούς, και να κάνουν ότι δουλίτσα έβρισκαν πρόχειρη μέχρι να πιάσουν την καλή.

Κι έτσι λοιπόν περνούσε ο καιρός. Οι έλληνες ευημερούσαν με τη βοήθεια του γίγαντα δίνοντας του βέβαια λίγο από το μερίδιό τους. Ο γίγαντας κατάφερε να τους δώσει ότι είχαν όλοι οι λαοί κι έτσι δεν είχαν λόγο να είναι δυσαρεστημένοι. Ήταν μια πολύ καλή συμφωνία. Κάποια στιγμή όμως, επειδή ο γίγαντας ήταν τόσο καλός, μεγάλος και έξυπνος και βοηθούσε κι άλλους λαούς μικρούς σαν τους έλληνες, όχι βέβαια πάντα με τον ίδιο τρόπο γιατί σε περιπτώσεις πιο δύσκολων και διστακτικών λαών έβαζε και πιο μεγάλα μέσα, άρχισε να έχει πρόβλημα. Για παράδειγμα σε κάποιους λαούς είχε πει και λίγα ψεμματάκια πως τάχα τα χρήματα που του χρωστούσαν, δεν τα χρωστούσαν πια σε εκείνον αλλά σε κάτι άλλους γίγαντες φίλους του και πως αυτοί τα ήθελαν πιο γρήγορα απ’ότι είχαν συμφωνήσει ή ότι ήθελαν λίγο περισσότερα. Σε κάποιους άλλους είχε υποσχεθεί πως θα τους βοηθούσε να κάνουν πιο πολλά και μεγάλα πράγματα και πως θα αναλάμβανε ο ίδιος να τα προωθήσει στους φίλους του και τελικά δεν κράτησε την υπόσχεσή του γιατί εκείνη τη στιγμή είχε δώσει τα χρήματά του σε άλλους λαούς. Έτσι άρχισαν οι γκρίνιες και τα προβλήματα και οι έλληνες κάποια στιγμή δυσκολευόντουσαν πάρα πολύ να κρατήσουν τη υπόσχεσή τους. Δεν μπορούσαν πια να δίνουν το μερίδιο του γίγαντα όπως είχαν συμφωνήσει. Αλλά δεν είχαν και περίσσευμα να του δώσουν. Κάποια στιγμή τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Άρχισαν να μην περισσεύουν χρήματα ούτε για τους ίδιους. Εκτός από τον γίγαντα κάποιοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε για το νέο τους αυτοκίνητο. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Οι πολυεθνικές εταιρίες άρχισαν να το ξανασκέφτονται και πολλές αποφάσισαν να φύγουν από την ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες που τηρούσαν τη συμφωνία τους με το γίγαντα. Ο γίγαντας σταμάτησε να συστήνει στους φίλους του τους έλληνες και πολλοί σταμάτησαν να αγοράζουν την πραγμάτεια των ελλήνων. Πολλοί άκουσαν για την κακή φήμη των ελλήνων και σταμάτησαν να τους επισκέπτονται. Άλλοι πάλι άρχισαν να ζητάνε περισσότερα χρήματα για τα πράγματα που πουλούσαν στους έλληνες. Οι τσαχπίνηδες βέβαια βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν ακόμα περισσότερα λεφτά. Οι έλληνες έβαλαν τα κλάματα. Δεν άντεχαν άλλο. Ότι είχαν χτίσει με τόσο κόπο άρχισε να χάνεναι. Τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους, οι δουλειές τους... Αλλά ο γίγαντας είχε μεγάλη καρδιά! Δεν άντεχε να τους βλέπει μέρα με τη μέρα να γίνονται όλο και πιο πολύ ράκος. Ήταν τέτοια η στεναχώρια τους που συγκινήθηκε και αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι γι’αυτό το λαό, να μην τον αφήσει να καταστραφεί εντελώς. Μια και δυο λοιπόν, πάει τους πιάνει και τους λέει:

«Καλοί μου έλληνες, με στεναχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση. Δεν αντέχω να σας βλέπω τόσο πικραμένους και αισθάνομαι τύψεις που εγώ σας βοήθησα να φτάσετε τόσο ψηλά και εξαιτίας μου τώρα καταστρέφεστε. Γι’αυτό λοιπόν πήρα μια μεγάλη απόφαση».

«Τι; Τι απόφαση πήρες μεγάλε γίγαντα; Να μας ξεπαστρέψεις εντελώς; Δεν βλέπεις πως καταντήσαμε;»

«Όχι, όχι μην βιάζεστε. Θέλω να σας βοηθήσω. Αποφάσισα πως το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι μου ζητήσετε λεφτά για να καλύψετε τις υποχρεώσεις σας, φτάνει βέβαια να μου τα επιστρέψετε βάζοντας πάλι κάτι παραπάνω; Τι λέτε;»

Οι έλληνες δεν πίστευαν στα αυτιά τους! Αφού κοιτάχτηκαν όλοι μαζί, χαμογέλασαν και αναφώνησαν:

«Μα τι καλός που είναι αυτός ο γίγαντας! Πόσο μεγάλη καρδιά έχει!»

«Βέβαια,» συνέχισε ο γίγαντας, «θα χρειαστεί να δουλέψετε πιο σκληρά τώρα για να μου επιστρέψετε αυτά που θα σας δανείσω γιατί είναι πολύ περισσότερα από αυτά που σας έδινα και εσείς χρωστάτε πολλά λεφτά».

«Μα καλέ μας γίγαντα τι λες τώρα;» αποκρίθηκαν οι έλληνες. «Εμείς θα δουλέψουμε όσο χρειαστεί για να σε ξεπληρώσουμε αφού έτσι θα σώσουμε αυτά που έχουμε.»

«Τότε είμαστε σύμφωνοι.» είπε ο γίγαντας. «Και μην ξεχνάτε πως έτσι σε λίγο καιρό θα μπορείτε και πάλι να ξοδεύετε χρήματα για να έχετε αυτά που θέλετε.»

Και το χαμόγελο στα χείλη των ελλήνων έγινε ακόμα μεγαλύτερο.

Η όποια ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική. Αφορμή και έμπνευση είναι οι ίδιες οι καταστάσεις της ζωής μου όπως εγώ τις αντιλαμάνομαι και όπως πολύ εύστοχα τις παρουσιάζουν οι Uderzo και Goscinny μέσα από την ιστορία τους “Οβελίξ και ΣΙΑ”.

http://www.asterix.com/books/albums/obelix-and-co.html

Αστερίξ - Τεύχος 02 - Οβελίξ και Σία