Χθες ήμουν πάλι στο πάρκο, στη παιδική χαρά δίπλα στον Πανελλήνιο και κατά τύχη έπεσα πάνω στη συγκέντρωση που είχαν οργανώσει διάφοροι φορείς για τον αποκλεισμό της πόρτας τροφοδοσίας των εγκαταστάσεων που βρίσκεται εντός του πάρκου.
Την 1η Απριλίου είχε γίνει πάλι συγκέντρωση με σκοπό την δεντροφύτευση της εισόδου ώστε να μην έχουν πρόσβαση τα αυτοκίνητα τροφοδοσίας, με αποτέλεσμα τον ξεριζωμό των φυτών από τα ΜΑΤ καθώς και τη σύλληψη 3 ατόμων (βλ. post 2/4/07). Αυτή τη φορά δεν εμφανίστηκε ούτε ένας αστυνομικός! Και βέβαια οι συγκεντρωθέντες κατάφεραν να φυτέψουν 15 δεντράκια - τουλάχιστον τόσα μέτρησα - και να αποκόψουν την πίσω είσοδο του ΠΓΣ από τους εντός του πάρκου ασφαλτοστρωμένους δρόμους.
Στη πρώτη φωτογραφία μπορείτε να δείτε τη ταμπέλα που τοποθετήθηκε επί της εισόδου τροφοδοσίας, και στη δεύτερη τα δεντράκια που φυτεύθηκαν φωτογραφημένα από τη πόρτα προς το δρόμο.
Βέβαια πρέπει να αναφέρω ότι εκτός των παραπάνω, κύριο αίτημα των συγκεντρωμένων ήταν και η κατεδάφιση των αυθαιρέτων κτιριακών εγκαταστάσεων που παρανόμως έχτισε και επεκτάθηκε ο ΠΓΣ με την ανοχή της πολιτείας, αλλά επίσης πρέπει να τονισθεί ότι ο αθλητικός σύλλογος είναι απαραίτητος στη περιοχή. Γιατί τελικά αυτή η επέκταση πέρα από το οικονομικού όφελος που δίνει στο κο Κυριακού, δεν οφελεί και τους κατοίκους; Πρόκειται για λειτουργικές εγκαταστάσεις και όχι για βοηθητικούς χώρους, πράγμα που σημαίνει ότι χρησιμοποιούνται -πάντα επί πληρωμή- από τους αθλητές. Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο post, πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία. Χρειάζομαστε και το πάρκο αλλά και τον αθλητικό σύλλογο.
Δεν ξέρω αν θα πετύχουν τελικά κάτι αυτοί οι άνθρωποι, τουλάχιστον όμως προσπαθούν να υψώνουν τη φωνή τους στις όποιες αυθαιρεσίες κάνουν ακόμα κι οι ίδιες οι αρχές. Και τουλάχιστον σε αυτό το θέμα είμαι μαζί τους.
Υ.Γ. 1 Ο κος Κυριακού δεν είναι συγγενής μου.
Υ.Γ. 2 Δεν έχω καμία σχέση με τον σύλλογο πέρα του ότι πληρώνω για να πηγαίνει η κόρη μου κολυμβητήριο.
Δευτέρα 30 Απριλίου 2007
Πεδίον Άρεως vs Π.Γ.Σ.
Ανώνυμες δωροσακούλες
Α. Η δωροσακούλα αναγράφει ξύστε και κερδίστε το χαρτάκι που θα βρείτε μέσα παρουσιάζοντας με φωτογραφίες κάποια από τα δώρα. Όμως δεν περιέχει κανένα χαρτάκι για να ξύσεις και να κερδίσεις. Δεν αναγράφει επίσης ούτε την εταιρία παραγωγής/διανομής, υπεύθυνο κυκλοφορίας κλπ. Με λίγα λόγια είναι ανώνυμη.
Β. Βρήκα το χαρτάκι, το έξυσα και κέρδισα. Μάλιστα πήρα 10 σακούλες και κέρδισαν και οι 10 από 1 ποδήλατο. Δηλαδή θέλω 10 ποδήλατα.
Κύριοι υπεύθυνοι παρακαλώ όπως επικοινωνήσετε μαζί μου για όποιον από τους 2 προαναφερθέντες λόγους θέλετε, το συντομότερο δυνατό.
Αν νομίζετε ότι θα τη γλιτώσετε κάνετε λάθος, γιατί ενώ δεν είμαι μικρό παιδί (σαν αυτά που απευθύνεστε και κοροϊδεύετε), είμαι ένα μεγάλο παιδί που παίρνει τις σακούλες σας και μάλιστα τόσο τυχερό που κερδίζω πάντα.
Κι αν κάποιος αναγνώστης αναρωτηθεί 'μα καλά με τι ασχολείται αυτός εδώ;' σας απαντώ πολύ απλά και καθαρά πως κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και μ'αυτούς τους αεριτζήδες.
Μου τη δίνει να με δουλεύουν!
Πέμπτη 26 Απριλίου 2007
Έλα τώρα, παραδέξου το!
από τους θησαυρούς του email
Τετάρτη 25 Απριλίου 2007
Δεν είναι όλοι διεφθαρμένοι!
Η μεγάλη μέρα είχε επιτέλους φτάσει. Από το πρωί στήθηκα μέσα στο άδειο διαμέρισμα να περιμένω τον εκτιμητή της τράπεζας να έρθει να το δει και να το αξιολογήσει. Και φυσικά είχα προετοιμασθεί κατάλληλα.
- Είναι ευκαρία, κοίτα να μην το χάσεις, μου έλεγαν κάποιοι.
- Άντε δώστου κάτι, να το εκτιμήσει σε καλή τιμή (για να εγκριθεί το δάνειο όσο πιο κοντά γίνεται στη αξία του συμβολαίου) έλεγαν άλλοι.
Εγώ από τη φύση μου είμαι μουλάρι. Δεν γουστάρω ούτε να παρακαλάω, ούτε να γλείφω, ούτε να δίνω. Είπαμε μουλάρι. Αλλά λέγε λέγε το κοπέλι..., - σπίτι ήταν αυτό - τελικά με έψησαν κι έτσι έβαλα τον σφραγισμένο άσπρο φάκελο στο σακάκι μου έτοιμο για delivery.
Ντριννν...
- Ποιός είναι;
- Ο μηχανικός από τη τράπεζα.
- Περάστε...
Μπαίνει μέσα ο άνθρωπος, κοιτάει από εδώ, κοιτάει από εκεί, κάνει κάποια σχόλια του τύπου 'είναι παλιό αλλά καλή κατασκευή', 'θέλει αρκετά χρήματα για να σουλουπωθεί' και άλλα διάφορα. Μέσα σε 5 λεπτά είναι έτοιμος να φύγει.
- Πως τα βλέπετε τα πράγματα; ρωτάω εγώ.
- Θα σας ενημερώσει η τράπεζα. μου απαντάει.
- Ναι, θέλω να πω... έχουμε ελπίδες;
- Τι να σας πω... Αρκετές. Δεν μπορώ να σας πω κατ'ιδίαν. Θα ενημερωθείτε από τη τράπεζα.
- Πότε;
- Σε λίγες μέρες.
Τρώγομαι εγώ, έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια με τα σχόλια που έκανε, τι να κάνω; Το παίρνω απόφαση.
- Χάρηκα πολύ, του λέω απλώνοντας το χέρι να τον χαιρετήσω στο οποίο όμως κρατούσα και τον φάκελο.
- Και εγώ, μου λέει ο άνθρωπος. Τι είναι αυτό;
- ...
- Σας παρακαλώ κύριε. Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε.
- Εγώ σας παρακαλώ. Δεν είναι τίποτα. Ας πούμε πως πήγαμε για φαγητό και σας έκανα το τραπέζι. Το σκέφτηκα πολύ για να το πω αυτό; Μάλλον όχι.
- Μα για ποιον λόγο;
- Έτσι για να συντομεύσουμε τις διαδικασίες.
- Σας παρακαλώ κύριε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
- Μα μην με φέρνετε σε δύσκολη θέση... Συνεχίζω να λέω βλακείες!
- Εγώ σας φέρνω σε δύσκολη θέση; Με τη συμπεριφορά σας μάλλον εσείς με φέρνετε σε δύσκολη θέση και αυτό ίσως αποβεί εις βάρος σας!
- Μα...
- Καλημέρα σας.
Έχω κοκκινήσει, μου έχει ανέβει η πίεση και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πόσο ηλίθιος είμαι; Έχουν περάσει 3 χρόνια, το δάνειο εγκρίθηκε, το σπίτι το πήρα και όταν ακόμα και τώρα σκέφτομαι πόσο ηλίθια φέρθηκα, ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Γιατί αυτός ο άνθρωπος ήρθε να κάνει τη δουλειά του με το καλύτερο δυνατό τρόπο που πίστευε αυτός τουλάχιστον, και βρέθηκα εγώ ο αχρείος και άξεστος να προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν την κάνει καλά και πως με το φάκελο θα την έκανε καλύτερα.
ΦΤΟΥ ΜΟΥ!
Δευτέρα 23 Απριλίου 2007
ΕΣΥ... ΝΑΙ ΕΓΩ ΡΕ!
Μια περιγραφή του Εθνικού Συστήματος Υγείας εν Ολυμπιακό έτος 2004.
Λουτράκι, Αύγουστος 2004.
- Ξύπνα, ξύπνα... σήκω γρήγορα...
- Ε... τι έγινε; Ποιός είναι; ρωτάω με κλειστά τα μάτια.
- Έλα σήκω γρήγορα... το παιδί...
- Το παιδί τι; Που είναι; ρωτάω και πετάγομαι όρθιος.
- Σήκω γρήγορα. Το παιδί χτύπησε στις κούνιες, μου λέει ο πεθερός μου.
- Που είναι τώρα; που είναι η Ε; (η γυναίκα μου)
- Μαζί με τη πεθερά σου πήγανε το παιδί στη παιδική χαρά. Πάμε γρήγορα.
Μπαίνουμε γρήγορα στο αυτοκίνητο και τρέχουμε αμέσως εκεί. Όμως εκεί δεν είναι κανείς. Κάποιος μας λέει ότι φύγανε για το Κέντρο Υγείας και αμέσως ξεκινάμε για εκεί. Ευτυχώς είναι πολύ κοντά. Μπαίνουμε μέσα και βλέπω τη γυναίκα μου με το παιδί μες τα αίματα να τη διώχνουν για να πάει αμέσως στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Το ασθενοφόρο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει. Φαίνεται πως το θέλουν εκεί λες και είναι ντεκόρ του κήπου.
Φτάνουμε στο νοσοκομείο της Κορίνθου και ω τι έκπληξη!
- Φύγετε γρήγορα για Αθήνα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
- Μα δώστε του τουλάχιστον τις πρώτες βοήθειες, τους λέμε. (Το παιδί χτύπησε στο κόκαλλο της μύτης και έχει ένα σκίσιμο στο μάτι αφού έφαγε μια κούνια στο πρόσωπο)
- Μην καθυστερείτε, φύγετε. Εμείς εδώ δεν έχουμε εργαλεία να ράψουμε μικρό παιδί.
- Ένα ασθενοφόρο τουλάχιστον;
- Ούτε ασθενοφόρο. Πηγαίνετε γρήγορα στο Παίδων.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε σαν τρελλοί για Αθήνα.
- Μην τρέχεις πολύ, μου λέει η γυναίκα μου.
- Εντάξει της λέω. Και συνηδειτοποιώ ότι δεν κερδίζω τίποτα με το να τρέχω έτσι. Απλώς φοβίζω το παιδί.
Η μικρή είναι αμίλητη. Δεν μιλάει, ούτε κλαίει. Έχει κουρνιάξει στην αγκαλιά της μαμάς της αμίλητη. Και εγώ φοβάμαι περισσότερο. Είμαστε πια στο ύψος των Μεγάρων όταν σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο τον παιδίατρό μας.
- ...λείπω εκτός Αθήνας. Λέει ο τηλεφωνητής. Αν είναι ανάγκη επικοινωνήστε με τον τάδε συνάδελφο. τηλέφωνο....
Και αφού τον παίρνω και του εξηγώ, μου λέει 'πήγαινε στο Παίδων Πεντέλης που εφημερεύει, είναι πιο κοντά αν πας από Αττική οδό'.
Παίρνω την έξοδο για Αττική οδό και πράγματι μετά από 20 λεπτά είμαστε εκεί. Ψυχή... Ερημιά παντού... 'Περιμένετε εδώ' τους λέω και τρέχω αμέσως μέσα στο νοσοκομείο να βρω ένα γιατρό. Δεν υπάρχει άνθρωπος. Μπαίνω, βγαίνω σε γραφεία και αίθουσες μέχρι που βλέπω μια γυναίκα ντυμένη στα άσπρα.
- Είστε γιατρός;
- Ναι, τι θέλετε;
- Ελάτε γρήγορα. Το και το...
- Α... λυπάμαι δεν εφημερεύουμε. Πρέπει να πάτε στο Γουδί.
- Ορίστε; Σας παρακαλώ κοιτάξτε την. Έχω κάνει μιάμιση ώρα δρόμο και η μικρή δεν μιλάει.
- Φύγετε γρήγορα. Μην χάνετε χρόνο.
- Μα, δώστε της τουλάχιστον τις πρώτες βοήθειες. Γιατρός είστε!
- Μην χάνετε άλλο χρόνο. ξεκινήστε αμέσως.
Δεν έκανε καν το κόπο να κατέβει από τα σκαλιά και να έρθει μέχρι το αυτοκίνητο να τη δει.
Και ξαναξεκινάμε. 'Από που θα πάμε τώρα;' Δεν ξέρω το δρόμο. Σκέφτομαι να κατέβω τη Πεντέλης και μετά; Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό ότι κάποιοι κεντρικοί δρόμοι θα είναι κλειστοί σήμερα λόγω της Ποδηλασίας (Ολυμπιάδα). Η μικρή τρομαγμένη. Η μητέρα της και εγώ πιο τρομαγμένοι. Όσο κατεβαίνω τη Πεντέλης σκέφτομαι ποιο δρόμο να πάρω μέχρι που μου έρχεται ένα φλασάκι: 'Την αστυνομία. Να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία'.
- Άμεση Δράση.
- Ναι, πείτε σας παρακαλώ πως θα πάω στο Παίδων στο Γουδί. Είμαι στη Πεντέλης, έχω παιδί με τραύματα στο πρόσωπο μέσα στο αυτοκίνητο, δεν ξέρω το δρόμο και κάποιοι δρόμοι έιναι κλειστοί λόγω ποδηλασίας.
- Πείτε μου που ακριβώς είστε κύριε.
- Πεντέλης και μόλις περνάω τον τάδε κάθετο δρόμο, του λέω ενώ συνεχίζω να κατεβαίνω.
- Τι αυτοκίνητο έχετε;
- Citroen κόκκινο...
- Αριθμό κυκλοφορίας;
- ΥΒΗ... Και ακούω μέσα από το τηλέφωνο τον άνθρωπο αυτό να καλεί με τον ασύρματο το κοντινότερο περιπολικό και να του δίνει οδηγίες να με βρει.
- Ένα περιπολικό μας, θα σας συναντήσει λίγο πιο κάτω. Ακολουθήστε το.
- Ωραία, σας ευχαριστώ πολύ.
Λίγους δρόμους παρακάτω, πραγματικά το περιπολικό μας περιμένει. Μπαίνει μπροστά μου και μου κάνει νόημα να ακολουθήσω. Ο οδηγός του τρέχει και ανοίγει το δρόμο. Τώρα πια δεν μας σταματάει τίποτα. Αλλά τρέχει πολύ και δυσκολεύομαι να τον ακολουθήσω. Τόση ώρα προσπαθούσα να είμαστε ήρεμοι. Δεν ήθελα να τη τρομάξω. Τώρα όμως τρέχω και εγώ. Και μέσα σε 10 λεπτά με έχουν οδηγήσει στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών. Η γυναίκα μου παίρνει τη μικρή αγκαλιά και τρέχει μέσα. Εγώ μένω για να τους δώσω τα στοιχεία μου για το βιβλίο συμβάντων.
- Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά.
- Τη δουλειά μας κάναμε κύριε, μου λένε.
Τρέχω και εγώ μέσα. Περιμένουμε τη σειρά μας στην αίθουσα αναμονής. Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο. Μόνο 2-3 περιμένουν πριν από εμάς. Η μικρή είναι όρθια και τρέχει γύρω γύρω. Είναι γελαστή και κάνει χαρές. 'Λες να το κατάλαβε ότι είναι ασφαλής πλέον;' σκέφτομαι.
Η σειρά μας. Η γιατρός τη βάζει σε μια πολυθρόνα και ανάβει το προβολέα. Αρχίζει να τη καθαρίζει. Πονάει λίγο αλλά το υπομένει. Της μιλάει γλυκά και την ηρεμεί.
- Δεν χρειάζεται ράψιμο. Είναι τόσο μικρή που το τραύμα θα κλείσει μόνο του γρήγορα.
- Είστε σίγουρη;
- Κοιτάξτε κι εσείς. Ευτυχώς είναι επιφανειακό, αλλά καλό θα ήταν να κάνετε και μία ακτινογραφία.
Κι έτσι και έγινε. Κάναμε την ακτινογραφία η οποία δεν έδειξε τίποτα ανησυχητικό.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο Λουτράκι. Αυτό το συναίσθημα της ανακούφισης, της αγαλίασης που ένιωσε η ψυχή μου δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Αυτό που θέλω να τονίσω μέσα από τη διήγηση αυτής της εμπειρίας πέρα από τη ποιότητα των ανθρώπων και των επιστημόνων που μπορεί να συναντήσει κανείς, είναι η ρημάδα ποιότητα αυτού του συστήματος υγείας.
Γιατί τι να το κάνω να έχω να τους καλύτερους επιστήμονες στη χώρα μου όταν δεν μπορώ να τους αξιοποιήσω;
Τι να τους κάνω όταν για ένα καθημερινό περιστατικό (όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων) σαν το παραπάνω πρέπει να ταξιδέψεις μιάμιση ώρα εκτός απροόπτου, για να βρεθείς στον πολιτισμό;
Τι να τους κάνω αν το παραπάνω περιστατικό δεν είχε ευτυχή κατάληξη;
Και με όλα αυτά τελικά οδηγείται κανείς στο να κάνει το σταυρό του, να φτύνει τον εαυτό του και να μονολογεί... 'Μακριά απ'τον κώλο μου κι ας είναι κι ένα μέτρο'.
Υ.Γ. Και μη μου πείτε για καταγγελίες γιατί ειλικρινά μέσα σ'αυτή τη κατάσταση μόνο εκεί δεν είχα το μυαλό μου. Όσο για το μετά, ήθελα να φύγουμε και να μη τους ξαναδώ ποτέ μου.
Παρασκευή 20 Απριλίου 2007
Πέμπτη 19 Απριλίου 2007
Γιατρέ μου δεν είμαι καλά...
Παρακάτω παραθέτω τα γεγονότα όσο πιο περιληπτικά μπορώ γιατί διαφορετικά εσείς θα βαρεθείτε κι εγώ θα χάσω τη μπάλα.
Σε όλους μας συμβαίνει να βουλώσουν τα αυτιά μας μέσα στο αεροπλάνο, έτσι δεν είναι; Τον Ιανουάριο του 2006 κατά τη διάρκεια ενός αεροπορικού ταξιδιού βούλωσαν λοιπόν και τα δικά μου συνοδεία οξύ και αφόρητου πόνου. Τέλος πάντων αφού βγήκα από το αεροπλάνο ο πόνος εξαφανίστηκε και έμεινε το μπούκωμα. ‘Εντάξει’ λέω, ‘θα περάσει κι αυτό’. Μία, δύο μέρες, πέντε μέρες, γυρίζω στην Ελλάδα,, δύο εβδομάδες, 1 μήνας, τίποτα. Το μπούκωμα εκεί. Ένα βράδι λοιπόν τελειώνοντας από το γραφείο λέω ‘δεν πάω μια βόλτα από ένα εφημερεύον νοσοκομείο (ΛΑΙΚΟ) να μου ρίξουν μια ματιά;’ Και πήγα...
- Και γιατί ήρθατε στα επείγοντα; Με ρωτάνε.
- Γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να το κοιτάξω. Και γιατί η αίσθηση που έχω είναι ότι δεν ακούω καλά πέρα από το μπούκωμα.
Να σημειωθεί ότι το ΩΡΛ ιατρείο ήταν το μόνο που δεν είχε ψυχή. Κι έτσι μάλλον τους έπεισα να με κοιτάξουν. Φώτα, κάμερες, πάμε... Αρχίζουν λοιπόν το ‘μπανιστήρι’ στο αυτί. Ακουογράμματα, Τυμποναγράμματα και άλλα πως τα λένε δεν ξέρω. Διάγνωση : ‘Κάτι πάθατε από το αεροπλάνο!’ Συγκλονίστηκα από την οξύτητα της σκέψης τους και από την επιστημονική τους κατάρτιση. ‘Πάρτε αυτά τα φάρμακα και άντε στο καλό.’
Η θεραπεία αυτή κράτησε καμιά δεκαριά μέρες αλλά φως δεν είδα ή μάλλον ‘δεν την άκουσα’. Κι έτσι αποφασίζω να κλείσω ένα ραντεβού στο ΙΚΑ. Για καλή/κακή μου τύχη είχα ραντεβού σε 10-15 μέρες και μάλιστα το 1ο πρωινό ραντεβού στις 07:30. Ο γιατρός βέβαια μάλλον δεν ήταν στο ίδιο ραντεβού αφού ήρθε στις 08:30. Μπαίνω στο γραφείο, κάθομαι απέναντί του, δεν σηκώνει καν το κεφάλι να με κοιτάξει και με ρωτάει:
-Τι θέλεις;
- Να δεις το αυτί μου γιατί έχω πρόβλημα.. Πήγα στο νοσοκομείο, μου έδωσαν αυτή την αγωγή αλλά τίποτα.
- Α... καλά. Λοιπόν πάρε αυτά τα φάρμακα.... κι αρχίζει να γράφει.
- Μα δεν θα το κοιτάξεις;
- Όχι δεν χρειάζεται.
- !!! Να σου πω τότε πως το έπαθα;
- Όχι δεν χρειάζεται.
- !!! Θα ρίξεις μια ματιά στις εξετάσεις που μου έκαναν στο νοσοκομείο;
- Όχι δεν χρειάζεται.
- !!!
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν αυτά τα φάρμακα δεν τα πήρα ποτέ! Και δυστυχώς αμέλησα να πάω σύντομα σε άλλο γιατρό. Με τα πολλά βρίσκω ένα ιδιώτη γιατρό ο οποίος φρίκαρε με αυτό που είδε - το οποίο είδα κι εγώ χάρη στη τεχνολογία – και με ρώτησε όλο το ιστορικό. Εν ολίγοις η διάγνωση ήταν ρήξη αγγείου στο τύμπανο. Τα φάρμακα που μου έδωσαν στο νοσοκομείο όμως αντί να βγάλουν τα υγρά του αυτιού προς τα έξω, τα έπηξαν! Επειδή ήδη έχω γίνει σιχαμερός δεν θα πω άλλες λεπτομέρειες. Το θέμα είναι πως ο γιατρός αυτός (Δ.) ασχολήθηκε πολύ και σε βάθος χρόνου.
Στη συνέχεια, ένα σαββατοκύριακο του καλοκαιριού πριν την έναρξη των διακοπών μου και ενώ είμαι μέσα στη θάλασσα, ένας σουβλερός πόνος στο αυτί με στέλνει αδιάβαστο και μην φανταστείτε κανένα μακροβούτι. Επέπλεα ανάσκελα σαν όρκα.
Είναι παραμονές δεκαπενταύγουστου κι ο γιατρός μου (Δ) λείπει. Τι να κάνω λοιπόν, παίρνω τις πληροφορίες καταλόγου και ζητάω έναν ΩΡΛ στη περιοχή μου. Παίρνω μερικά τηλέφωνα και τελικά βρίσκω έναν. Ξεκινάω πάω, ωραία λέω στον εαυτό μου τουλάχιστον μη χαλάσω τις διακοπές μου. Ευγενέστατος ο Γ., ομιλητικότατος, άκουσε το ιστορικό μου (το κατέγραψε στο PC του), είδε τις εξετάσεις μου και μαντέψτε! Γνώριζε το γιατρό του ΙΚΑ αφού δούλευε κι αυτός στο ΙΚΑ. Και λέει το Θεϊκό: ‘Ήσουν άτυχος! Αλοίμονο σ’αυτούς που θα πέσουν σ’αυτό το γιατρό!’ Ξανά λοιπόν εξετάσεις, θεραπείες αφού η διάγνωση ήταν ρήξη τυμπάνου και άλλα ωραία. Περνάει ο καιρός τελειώνω τη θεραπεία αλλά νάδα. Καμιά διαφορά. Γυρίζω λοιπόν από τις διακοπές και ξαναπάω στον Γ. Βλέπετε αφού είχα ξεκινήσει θεραπεία με αυτόν, θεώρησα σωστό να συνεχίσω με τον ίδιο. Και αφού του λέω ότι δεν έγινε τίποτα και αφού με ξαναεξετάζει αποφάνθηκε: ‘Λοιπόν κοίταξε, από εδώ και στο εξής θα μάθεις να ζεις με αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Μόνο πρόσεχε τις εναλλαγές της θερμοκρασίας. Το χειμώνα να κυκλοφορείς με σκούφο.’
Είδα κι απο είδα και αποφάσισα να ξαναπάω στον γιατρό μου Δ. ‘Τι έγινε;’ μου λέει, ‘τι έπαθες πάλι;’ Και αφού του εξηγώ και του λέω για τον Γ. μου λέει: ‘Τι; Σ’αυτόν πήγες; Το ξέρεις ότι η ίδια του η μάνα έρχεται σε μένα;’ Και πέφτω ανάσκελα!
Συμπέρασμα: Σκιτζήδες υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα. Κι απ’ότι φαίνεται εγώ τράβηξα το πρώτο λαχνό πολλές φορές. Και αυτό είναι κάτι που παραδέχομαι στα Αμερικανάκια: Ξέρετε τι λεφτά θα μπορούσα να τους πάρω; Να τους χώσω μέσα; Ή να τους πάρουν τα διπλώματα;
Να σημειωθεί ότι η επίσκεψη σε νορμαλ ιδιώτη γιατρό κοστίζει 50 ευρώ. Η επίσκεψη στον Γ. 70 ευρώ. Συνολικά οι επισκέψεις κόστισαν πάνω από 500 ευρώ εκτός τα φάρμακα και αποζημιώθηκα για όλα κατά 80% από την ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία. Γιατί συνεχίζω να πληρώνω το ΙΚΑ;
Υ.Γ. 1 Το ξέρατε ότι το ΙΚΑ τώρα λέγεται ΙΚΑ-ΤΕΑΜ; όπου ΤΕΑΜ σημαίνει Ταμείο Εννιαίας Ασφάλισης Μισθωτών. Μήπως υποννοούν τίποτα συγχωνεύσεις;
Υ.Γ. 2 Έπεται και συνέχεια...
Δευτέρα 16 Απριλίου 2007
Να αρρωστήσω σήμερα;
Δευτέρα σήμερα και έχω πολλή γκρίνια.
Προ ημερών έτυχε η γυναίκα μου να είναι άρρωστη. Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν από το να κάνει χρήση της ασφάλειάς της. Απολαύστε...
- Ναι γειά σας, ΙΚΑ εκεί;
- Ναι, θέλετε να κλείσετε ραντεβού;
- Ξέρετε είμαι άρρωστη, δεν μπορώ να πάω στη δουλειά μου και χρειάζομαι ένα γιατρό να με δεί.
- Τι γιατρό θέλετε;
- Ε... μάλλον παθολόγο...
- Σε ποιό ΙΚΑ ανήκετε;
- Της Ι. Δροσοπούλου... (οδός)
- Πολύ ωραία, μια στιγμή...
- ............
- Λοιπόν, μπορείτε στις 30 Απριλίου; (σήμερα είναι 26 Μαρτίου)
- !!! ... μα εγώ τον χρειάζομαι σήμερα! Έχω 39 πυρετό, με το ζόρι μιλάω και τρέχω συνεχώς στη τουαλέτα.
- Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει δυνατότητα να σας κλείσω ραντεβού νωρίτερα.
- Ναι αλλά εγώ τι θα κάνω; Υποτίθεται ότι είστε το ασφαλιστικό μου ταμείο.
- Σας είπα κυρία μου στις 30 Απριλίου. Να το κλείσω για τις 07:00 το πρωί. Θα είστε η πρώτη.
- Ωραία, θα μου γράψει και άδεια για τη δουλειά μου;
- Εάν το κρίνει απαραίτητο, βεβαίως.
- Για τις 26 Μαρτίου;
- Ε... δεν νομίζω ότι μπορεί να σας γράψει άδεια για περασμένη ημερομηνία.
- Μα σας είπα ότι σήμερα είμαι άρρωστη!
- Τότε να πάτε σε ένα νοσοκομείο! Εκεί θα σας γράψουν άδεια για μια ημέρα!
Ερώτηση 1η: Ξέρετε πόσα χρήματα πληρώνω μόνο εγώ (χώρια ο εργοδότης μου) στο ΙΚΑ για να έχω όλες αυτές τις απίστευτες προσφορές; 445,20 € το μήνα. (ξέρω ξέρω είμαι υψηλόμισθος...)
Ερώτηση 2η: Ξέρεις κανείς να μου πει πότε και πόση σύνταξη θα πάρω; (τα πάντα ρει... είπε κάποτε ο Ηράκλειτος και ήταν πολύ μπροστά ο άνθρωπος...)
Ερώτηση 3η: Μήπως ξέρει κανείς τι παροχές θα μου έδινε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία αν της έδινα αυτά τα χρήματα; (ξαναλέω, χώρια του εργοδότη...)
Ερώτηση 4η: Μήπως τελικά καταπαντούνται όλα τα δικαιώματα μου σαν άνθρωπος, εργαζόμενος και φορολογούμενος πολίτης;
Ερώτηση 5η: Ποιός ήταν αυτός ο σοφός εγκέφαλος που καθιέρωσε αυτό το σύστημα; Χρειάστηκε ποτέ γιατρό του ΙΚΑ; (ας αφήσουμε τη σύνταξη)
Ερώτηση 6η: Πως αντιμετωπίζονται τα επείγοντα περιστατικά; Γιατί το παραπάνω δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ίωση.
Ερώτηση 7η: Αν κάποιος είναι κλινήρης πως θα τον δει γιατρός του ΙΚΑ; Ρωτάω γιατί θυμάμαι πως κάποτε υπήρχε ο οικογενειακός γιατρός του ΙΚΑ ο οποίος ερχόνταν στο σπίτι, κάτι που φυσικά δεν υφίσταται πλέον.
Ερώτηση 8η: Αν λοιπόν έπρεπε να τη πάω στο νοσοκομείο και ας υποθέσουμε ότι δεν έχω αυτοκίνητο, ούτε λεφτά για taxi, η συγκοινωνία δεν προσφέρεται για κάποιον άρρωστο, δεν πρέπει να καλέσω ασθενοφόρο; Αυτό δεν λέγεται σπατάλη δημοσίου χρήματος; Το ΙΚΑ γιατί το πληρώνω;
Σταματάω τις ερωτήσεις γιατί μου φαίνονται ανεξάντλητες.
Απάντηση: Τελικά στην Ελλάδα δεν συμφέρει να είσαι μικροαστός! Ή φτωχός πρέπει να είσαι ή πλούσιος. Μόνο αυτές οι τάξεις ωφελούνται. Οι ενδιάμεσοι αγνοούνται ή μάλλον ταίζουν τους υπόλοιπους.
Να σας πω τώρα πως βρέθηκε λύση; Απλά πήραμε τηλέφωνο τον οικογενειακό γιατρό που έχει δώσει το ΙΚΑ στη γυναίκα μου, ο οποίος αφού μας είπε να πάρουμε το ΙΚΑ για ραντεβού, του εξηγήσαμε τη κατάσταση και εν ολίγοις ο άνθρωπος δέχτηκε να τη δει γιατί απλούστατα γνωρίζει τα χάλια τους!
Και επιπλέον είμαι βέβαιος πως όσοι τυχαίνει να έχουν ιδιωτική ασφάλεια με νοσοκομειακή/φαρμακευτική περίθαλψη δεν κάνουν χρήση του ΙΚΑ. Εμείς προσωπικά για τυχόν φάρμακα αποζημιωνόμαστε από την ιδιωτική. Άρα τους κάνουμε και οικονομία. Τι το θέλουμε λοιπόν το ρημάδι;
Θα επανέλθω με περισσότερα περί ΙΚΑ γιατί έχω πολλά να τους σύρω.
Καλή εβδομάδα.
Παρασκευή 13 Απριλίου 2007
περί Ιστορίας
1. Το 1940 οι Γερμανοί χάρις στο πρόγραμμα Κοινωνικού Τουρισμού του Χίτλερ συνέρρεαν μαζικά στις Νότιες χώρες.
2. Την περίοδο 1940-1944 λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε την Ελλάδα, οι Έλληνες Εβραίοι συνωστίζονταν στους σταθμούς των τραίνων για να βρουν ένα μεταφορικό μέσο για τη Γερμανία για να βρουν καμιά δουλίτσα. Πολλοί πέθαναν από την ταλαιπωρία και το συνωστισμό.
3. Την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η παραπαιδεία είχε μεγάλη άνθιση. Ο Σουλτάνος ανέθεσε την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στην Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία άνοιξε με τη σειρά της ιδιωτικά φροντιστήρια. Το ονομαστότερο ήταν στη χαράδρα του Λούσιου πάνω στο γκρεμό λόγω της καταπληκτικής θέας. Τα παιδιά εκτός από Ελληνική γλώσσα παρακολουθούσαν σύμφωνα με το πρόγραμμα του παιδαγωγικού ινστιτούτου του Σουλτάνου και το μάθημα της Ελληνικής ιστορίας, του Βυζαντίου, θρησκευτικά και Ελληνική φιλοσοφία.
4. Λόγω της κακής εκπαίδευσης που υπήρχε από το Βυζάντιο πολλοί έστελναν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για σπουδές. Όταν επεκράτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία οργάνωσε πολλά κολλέγια ανώτερης εκπαίδευσης οι απόφοιτοι των οποίων έβρισκαν αμέσως δουλειά στο Δημόσιο. Πολλοί Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους σε αυτά τα κολέγια για να κάνουν καριέρα. Οι απόφοιτοί τους δε, ονομάζονταν Γενίτσαροι.
5. Στις 15 Αυγούστου του 1940 όπου η Μύκονος δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί τουριστικά ο κόσμος συνέρρεε στην Τήνο όπου διασκέδαζε στο πανηγύρι της Μεγαλόχαρης καθώς επίσης και πολλοί τουρίστες. Μάλιστα έγινε και ένα ατύχημα όταν ένα Ιταλικό κρουαζιεροϋποβρύχιο έπεσε από αμέλεια του κυβερνήτη στο Ελληνικό πλοίο Έλλη.
6. Το 1940-44 είχε ξεσπάσει στην Ελλάδα φοβερός ρατσισμός και ξενοφοβία σε βάρος των Γερμανών οικονομικών μεταναστών. Μόνο λίγοι Έλληνες είδαν τους Γερμανούς σαν ισότιμους Ευρωπαίους πολίτες κρατώντας ταυτόχρονα την Ελληνική τους ταυτότητα. Ήταν οι γνωστοί Γερμανοτσολιάδες που εργάστηκαν για το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.
7. Όταν οι Τούρκοι ήλθαν στα Βαλκάνια οι λαοί των Βαλκανίων τους αντιμετώπισαν με προκατάληψη και τρομο-υστερία. Πολλοί ρατσιστές δε αντέδρασαν στις προθέσεις της Οθωμανικής κυβέρνησης να κτίσει και τζαμιά σε κεντρικά σημεία της χώρας. Οι μόνοι που έδειξαν ανωτερότητα ήταν μια μερίδα των βορείων Αλβανών που υποδέχτηκαν με τέτοια αγάπη τους Τούρκους ώστε έγιναν και οι ίδιοι Μουσουλμάνοι, οι γνωστοί Τουρκαλβανοί. Οσοι Αλβανοί ήσαν ρατσιστές αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Νότια Ιταλία και την Ήπειρο.
8. Το 1941 είχε αναπτυχθεί ο φτηνός τουρισμός στην Κρήτη. πολλοί μάλιστα Γερμανοί από χαμηλότερα οικονομικά στρώματα έβρισκαν πάμφθηνες πτήσεις τσάρτερ, χωρίς κατάλυμα στο νησί. Για να γλυτώσουν δε και τους φόρους αεροδρομίου έπεφταν στο νησί με αλεξίπτωτο. Σε πολλούς Κρητικούς δεν άρεσε ο τουρισμός αυτός που δεν απέφερε συνάλλαγμα στο νησί και κακοδέχτηκαν τους Γερμανούς στο νησί. Έτσι έγινε η μάχη της Κρήτης.
9. Ενα εορταστικό τριήμερο του 1826 συνέβη ένα τρομερό δυστύχημα όταν κατά την μαζική έξοδο από την πόλη του Μεσολογγίου πολλοί κάτοικοι ποδοπατήθηκαν στο μεγάλο μποτιλιάρισμα όταν ένας αμελής Τούρκος υπάλληλος αμέλησε να ανοίξει το ένα φύλο της θύρας της εξόδου της πόλης. Ανάλογο περιστατικό έγινε το 1981 με τη θύρα 7 του Ολυμπιακού.
Τετάρτη 11 Απριλίου 2007
πάρε ένα σάκο κι έλα...
Κι όμως εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος, μόνος, που θέλησε να γνωρίσει το κόσμο όλο! Που παράτησε ότι είχε στήσει και πούλησε ότι είχε αποκτήσει στη ζωή του, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Διαβάζω το site του - το οποίο ενημερώνει πολύ τακτικά - από την ημέρα που ξεκίνησε και μέσα απο τις αφηγήσεις του καταφέρνει και με βάζει μέσα σ'αυτό το όνειρο. Το μοιράζεται με όλο το κόσμο, με όλους εμάς που πιο νέοι δεν είχαμε τα κότσια να το πραγματοποιήσουμε και τώρα πια δεν μπορούμε. Γράφει σαν ταξιδιώτης, ότι ακριβώς είναι δηλαδή, για το κόσμο που γνωρίζει και γι'αυτά που βλέπει είτε του αρέσουν είτε όχι.
Είναι Έλληνας και είναι ο Δημήτρης! Βρήκε Έλληνες στα πιο απίθανα σημεία του κόσμου! Και είναι πράγματι συγκινητικό να διαβάζεις γι'αυτούς τους ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν γνωρίσει την Ελλάδα αλλά την αγαπούν περισσότερο από κάποιους από εμάς.
Και επειδή δεν πρόκειται να καπηλευτώ το site του Δημήτρη, δεν έχω σκοπό να δημοσιεύσω τίποτα από αυτό. Απλά το παραθέτω... http://www.godimitris.gr/
μόνο την ατάκα του:
πάρε ένα σάκο κι έλα...
καλύτερα να μασάς...
Αναδημοσιεύω από το in.gr:
Δηλώσεις Αλαβάνου
Στο θέμα του ναυαγίου αναφέρθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος: «Δυστυχώς τα κρουαζιερόπλοια είναι κράτος εν κράτει στη χώρα μας. Υπάρχουν, πρώτον, είτε απαράδεκτες προνομιακές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα στην ασφάλιση των πληρωμάτων ή στην ηλικία των πλοίων και δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και καμία εποπτεία. Αυτή η κατάσταση πρέπει να λήξει αμέσως.
» Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να διερευνηθούν ερωτηματικά και να αναληφθούν ευθύνες σχετικά με την έκβαση της όλης επιχείρησης, η οποία, παρότι έγινε σε ιδανικές συνθήκες από άποψη καιρού, κατέληξε όμως να υπάρξουν ανθρώπινα θύματα και να βρεθεί στο βυθό το πλοίο.
» Και, το τρίτο, που κατά τη γνώμη μου είναι και το εξαιρετικά επείγον, είναι να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα μιας οικολογικής βόμβας που έχουμε στο βυθό του Αιγαίου σήμερα.»
Εσείς τώρα πιστεύετε πως έκανε δηλώσεις για το ναυάγιο; Η άποψή μου για αυτόν είναι ότι πρόκειται για έναν μορφωμένο, 'ζωντανό' και έξυπνο άνθρωπο παρ'όλο που δεν ανήκω στη παράταξή του (βασικά δεν βρίσκομαι σε καμία παράταξη). Αλλά με αυτό το σχολιασμό τι να πω και τι να υποθέσω;
Δηλαδή αν δεν υπήρχαν αυτές οι 'απαράδεκτες προνομιακές ρυθμίσεις' δεν θα συνέβαινε το ναυάγιο! Ή αν είχε τρικυμία δεν θα πλυμμήριζε η καμπίνα των αγνοούμενων, δεν θα σφήνωνε η πόρτα της και θα είχαν γλιτώσει! Αλλά για να ξέρουμε και τι λέμε ας πούμε και κάτι σίγουρο περί 'οικολογικής βόμβας'!
Τη θυμάστε την ατάκα από μια διαφήμιση; 'Μερικές φορές καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς!'
Τρίτη 10 Απριλίου 2007
άγνωστη λέξη: ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ: βλέπε ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ
Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα που ένιωσα παρακολουθώντας τις ειδήσεις των ημερών για το ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου στη Σαντορίνη. Εκεί που πραγματικά περίμενα πως θα λυπηθώ για τους αγνοούμενους, απλώς εκνευρίστηκα. Γιατί τελικά τη παράσταση από τα γεγονότα έκλεψαν για ακόμα μία φορά οι πάσης φύσεως ειδικοί που βγήκαν πάλι στα παράθυρα να ρητορεύσουν. Και μάλλον δεν ξέρω και τι είπαν γιατί δεν τους καταλάβαινα. Αλλά τον Στραβελάκη (θυμήθηκα το όνομά του, παρουσιαστής ειδήσεων του MEGA) τον άκουσα και μάλιστα μετά προσοχής. Ρε παλλικάρι, εξήγησέ μου σε παρακαλώ τι προσπαθείτε να κάνετε εκεί στο MEGA; Να παρουσιάσετε τα γεγονότα όπως έγιναν, όπως θα θέλατε να γίνουν για να τσιμπήσετε καμιά μονάδα ακόμα ή όπως σας υπαγορεύουν άλλοι ότι έγιναν; Και γιατί τόση βιασύνη να σταυρώσετε το κόσμο; Δεν υπάρχουν αρμόδιοι γι'αυτό; Ή μήπως πήραν τη θέση τους ο Σόμπολος και ο Λιαρέλης; Όλοι ειδικοί του Ναυτικού δικαίου είσαστε; Πότε προλάβατε και το μάθατε εν μία νυκτί;
Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει ούτε με το MEGA ούτε με τα πρόσωπα που ανέφερα, γιατί τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα κανάλια. Το πρόβλημα έχει να κάνει μάλλον με την ΕΣΗΕΑ που ξέρει να επεμβαίνει με χοντρά πρόστιμα όταν πρόκειται για βωμολοχίες αλλά δεν έχει τα κότσια να ορίσει τα όρια της δημοσιογραφίας από τη δημαγωγία.
Κύριοι, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΕΜΑΣ ΝΑ ΤΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ.
Και να είστε σίγουροι ότι ο κόσμος θα το εκτιμήσει αυτό και θα πάρετε και τη μονάδα σας.
-----------------------------
Επισκεφτείτε το blog του Klearchos Guide to the Galaxy (είναι Σαντορινιός) για πολλές και μεστές πληροφορίες.
Χρόνια Πολλά!
Και τα αγκάθια ανθίζουν!
Πέμπτη 5 Απριλίου 2007
Καλά να περάσετε!
Κι επειδή τις επόμενες μέρες δεν πρόκειται να ανοίξω υπολογστή ούτε για αστείο καθώς έχω και μια οικογένεια να δω, εύχομαι να περάσουμε όλοι καλά!
Καλή Ανάσταση!
a bien tot!
The Butterfly Effect
ο τίτλος τα λέει όλα!
http://rapidshare.com/files/24426419/Butterfly.wmv.html
ευχαριστώ κουμπάρε!
Η μαγεία του κινηματογράφου
Τεχνολογία, Εφέ, Αισθητική, Χρόνος, Πιασάρικο θέμα, Marketing. Τα συστατικά της επιτυχίας μιας ταινίας. Δεν χρειάζονται ούτε ακριβοί ηθοποιοί, ούτε μεγάλος προϋπολογισμός.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Hollywood μας δείχνει πως μια ταινία χαμηλού προϋπολογσιμού μπορεί να γίνει επιτυχία. Άλλωστε ο στόχος του στη συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν η εισπρακτική επιτυχία – παρ’όλο που δεν πήγε καθόλου άσχημα – αλλά να κάνει το κόσμο να μιλάει γι’αυτήν ή μάλλον για τους Ιρανούς!
Και πάλι δεν ήταν η πρώτη φορά που μια ταινία του Hollywood ουσιαστικά προφήτευε το μέλλον. Ή για να το πω πιο λιανά, είπε αυτά που δεν θα μπορούσε να πει ο/η υπουργός εξωτερικών τους (foreign affairs):
‘Ε... κοιτάξτε, αυτοί είναι απολίτιστοι, επικίνδυνοι, βάρβαροι, κατακτητές, πλεονέκτες... Δείτε και τους άλλους, που μόνο με τις ιδέες και την ανδρεία τους, τα έβαλαν μαζί τους, πέθαναν, αλλά έμειναν στην ιστορία σας ήρωες και ελευθερωτές του κόσμου!’
Οι τελευταίοι φυσικά είμαστε εμείς! Όχι πως οι ΗΠΑ είχαν σαν σκοπό να υμνήσουν εμάς! Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος. Εμείς είμαστε ήσυχοι και πολύ μικροί. Αλλά παράλληλα είμαστε/ήμασταν μια πολύ καλή αφορμή για να στηρίξουν το μήνυμά τους:
‘Ιρανοί καθίστε καλά, κάντε αυτό που σας λέμε, γιατί έρχεται κι η ώρα η δική σας. Δείτε τους άλλους τι έπαθαν!’
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ με τις ευλογίες όλου του πλανήτη. Δεν είναι φοβερό τι μπορεί να κάνει το marketing;
Για όποιον θέλει πραγματικά να απολαύσει την ιστορία των 300, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο ‘Οι πύλες της φωτιάς’ του Στίβεν Πρέσσφιλντ. Το διάβασα πριν από δύο χρόνια και νομίζω πως θα το ξαναδιαβάσω τώρα το Πάσχα.
Και για όποιον θέλει να απολαύσει έναν έξυπνα μεταγλωτισμένο αλλά αισχρό διάλογο του Λεωνίδα με τον Ξέρξη δείτε:
Τρίτη 3 Απριλίου 2007
Δημοτική αγορά
Σε συνέχεια του post περί Γερμανού... έχω μια ερώτηση να κάνω και θα χαρώ πολύ αν βρεθεί κάποιος να μου απαντήσει ή καλύτερα να με καθησυχάσει. Πρόκειται γι’αυτή τη ρημάδα τη Δημοτική αγορά. Το Δεκέμβρη που μας πέρασε, μια ομάδα κατοίκων της περιοχής πήρε τη πρωτοβουλία να την ανοίξει σαν πολιτιστικό κέντρο σε δοκιμαστική περίοδο λειτουργίας. Πρακτικά λοιπόν, φιλοξένησαν (και συνεχίζουν αφού φαίνεται πως το πείραμα πέτυχε) εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής, θεατρικά δρώμενα, λογοτεχνικές βραδιές, δραστηριότητες για παιδιά κ.α. Προσωπικά μπορώ να πω πως και μόνο η λειτουργία της ήταν κάτι που άλλαξε θετικά τη περιοχή άσχετα από το αν θεωρώ επιτυχημένα τα δρώμενα ή όχι. Άλλωστε αυτό δεν έχει σημασία και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και θα υπερασπιστώ τη λειτουργία της στο μέλλον σαν τέτοιο χώρο.
Η ερώτηση που τρώγομαι να κάνω είναι ποιος θα τη διαχειρίζεται και με ποιό καθεστώς; Γιατί αν τελικά πρόκειται να τη διαχειρίζονται οι ιδιώτες που έχουν εισβάλει μέσα και έχει ο καθένας από αυτούς κάνει το μαγαζάκι του (συγχωρέστε μου την έκφραση αλλά σε μένα τον άσχετο, έτσι μοιάζει) τότε καλύτερα να λείπει. Ή τέλος πάντων αν ο δήμος αδυνατεί, ας παραχωρήσει τους χώρους της με τις σωστές διαδικασίες. Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί δείχνω τόση κακεντρέχεια, σας λέω λοιπόν ότι τη Κυριακή της 1ης Απριλίου στις 9 το βράδι έτυχε να βρίσκομαι εκεί λίγο πριν αρχίσει μια προγραμματισμένη θεατρική παράσταση. Ωραία μέχρι εδώ; Κι αφού είχαν στήσει φώτα, καθίσματα, αφίσες, ηλεκτρικά καλοριφέρ – μπράβο για την οργάνωσή τους – κάποιος είχε στήσει και το μαγαζάκι του! Καφέδες, αναψυκτικά, ποτά κ.λ.π. εντός της αγοράς σε ένα από τα μαγαζάκια της. Και μην μου πείτε ότι ήταν προσφορά του καταστήματος... γιατί πολύ φοβάμαι πως όποιος πρόλαβε το Κύριο είδε...
Περιμένω απαντήσεις
Τι να κάνω; Υποψιασμένος είμαι.
Υπάρχουν και χειρότερα!
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ;
Ένας πατέρας περνώντας από τη κρεβατοκάμαρα του γιου του έμεινε κατάπληκτος όταν είδε το κρεβάτι του ωραία στρωμένο και όλα τακτοποιημένα και καθαρά. Μετά είδε ένα φάκελο τοποθετημένο σε περίβλεπτη θέση στο μαξιλάρι. Όνομα παραλήπτη “Μπαμπάς”. Με το χειρότερο προαίσθημα, άνοιξε το φάκελο και διάβασε το γράμμα με τρεμάμενα χέρια:
Αγαπημένε μου πατέρα,
Με μεγάλη μου λύπη και θλίψη σου γράφω, γιατί κλέφτηκα με την καινούργια μου φιλενάδα και ήθελα έτσι να αποφύγω τη σύγκρουση με εσένα και τη μαμά. Έχω βρει το πραγματικό πάθος με την Τζίνα και είναι τόσο συμπαθητική.
Ήξερα ότι δεν θα την εγκρίνατε εξαιτίας των σκουλαρικιών στη μύτη και στη γλώσσα, των τατουάζ, των κολλητών δερμάτινων ρούχων μοτοσικλέτας αλλά και επειδή είναι αρκετά μεγαλύτερη μου.
Αλλά δεν είναι μόνο το πάθος, μπαμπά. Είναι έγκυος. Η Τζίνα λέει ότι θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι μαζί.
Έχει δικό της τροχόσπιτο και μένει στο δάσος. Έχει μαζέψει αρκετά καυσόξυλα για όλο το χειμώνα.
Ονειρευόμαστε να αποκτήσουμε πολλά παιδιά. Η Τζίνα μου άνοιξε τα μάτια, με έκανε να καταλάβω πως η μαριχουάνα δεν βλάπτει στην πραγματικότητα κανένα. Θα την καλλιεργούμε και θα την ανταλλάσσουμε με άλλα άτομα στη κοινότητα για όση κοκαΐνη και Ecstasy θέλουμε. Εντωμεταξύ θα προσευχόμαστε ώστε η επιστήμη να βρει τη θεραπεία για το AIDS και έτσι η Τζίνα να είναι καλύτερα, εξάλλου το αξίζει!
Μην ανησυχείς για εμένα μπαμπά, είμαι 15 χρονών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου. Κάποια μέρα, είμαι σίγουρος πως θα έρθουμε πίσω να σας επισκεφτούμε για να γνωρίσεις τα εγγόνια σου.
Ο Γιος σου,
Πιτ
Υ.Γ. Μπαμπά, τίποτα από τα προηγούμενα δεν είναι αλήθεια. Είμαι πέρα στο σπίτι του Νικ.
Απλά ήθελα να σου θυμίσω πως υπάρχουν χειρότερα πράγματα στη ζωή από τον έλεγχο που είναι στο συρτάρι του γραφείου μου.
Σ’ αγαπώ πολύ!
Πάρε με όταν θα είναι ασφαλές για μένα να γυρίσω σπίτι.
-------------------------------------------------------
Ηθικό δίδαγμα: Υπάρχουν και χειρότερα!
thanks Nik
Cocktails με καλή διάθεση
Δευτέρα 2 Απριλίου 2007
Κυριακή πρωί
Είναι γνωστό πως ο Πανελλήνιος γυμναστικός σύλλογος έχει καταπατήσει έκταση του πάρκου για την επέκταση των εγκαταστάσεών του. Είναι επίσης γνωστό πως για τη τροφοδοσία των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων (ακριβώς διπλά στη παιδική χαρά) έχει ασφαλτοστρωθεί ένα μικρό κομμάτι γης προκειμένου να έχουν πρόσβαση τα αυτοκίνητα τροφοδοσίας. Χθες επίσης έμαθα πως αυτές οι εγκαταστάσεις έχουν κριθεί παράνομες αλλά κανείς δεν τις κουνάει. Και το πρόβλημα που ήταν; Ούτε εκατό άνθρωποι, στη πλειοψηφία τους 40+ να διαμαρτύρονται μπροστά στη παράνομη είσοδο και να προσπαθούν να φυτέψουν μερικά δεντράκια για να τη κλείσουν. Το τι έγινε δεν περιγράφεται! Ένα μόνο θα πω: 3 διμοιρίες των ΜΑΤ φύλαγαν το χώρο, έριξαν μερικές ψιλές όταν ο κόσμος διαμαρτυρύθηκε για 2 συλλήψεις και φυσικά ξερίζωσαν και τα δέντρα!
Επειδή το κινητό μου δεν τραβάει καλές φωτογραφίες παρακάλεσα ένα κύριο να μου στείλει κάποιες φωτογραφίες που τράβηξε προκειμένου να τις δημοσιεύσω όπως και έκανε.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες και το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΘΗΝΑΣ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΘΗΝΑΣ
της Συντονιστικής Επιτροπής Συλλόγων και Κινήσεων για την προστασία των Ελεύθερων Χώρων και την Ποιότητα Ζωής στην Αθήνα
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τα ΜΑΤ επιτίθενται σε κατοίκους που δενδροφύτευαν έκταση του Πάρκου (δικαιοδοσίας της Νομαρχίας Αθήνας)
Γιατί τα ΜΑΤ προστατεύουν τα παράνομα συμφέροντα του Πανελληνίου Γ.Σ;
Τρεις συλλήψεις. Έκθετη η Νομαρχία και το Υπ. Δημόσιας Τάξης
Η περιοχή δενδροφύτευσης μέσα στο Πάρκο στην πλαϊνή πλευρά του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου αφορούσε ένα επίμαχο σημείο που ο Πανελλήνιος έχει ανοίξει παρανόμως μια μεταλλική πόρτα Η πόρτα αυτή χρησιμεύει για τροφοδοσία των αθλητικών εγκαταστάσεων, εστιατορίων κλπ. Τα οχήματα τροφοδοσίας-φορτηγά κλπ μπαίνουν βαθειά μέσα στο Πάρκο για να φτάσουν στην πόρτα τροφοδοσίας. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γιατί στο Πάρκο παίζουν παιδιά και κάνουν ποδήλατο, κυκλοφορούν υπερήλικές ενώ δίπλα ακριβώς από αυτή την παράνομη δίοδο του Πανελληνίου υπάρχει παιδική χαρά. Η παράνομη αυτή δίοδος του Πανελληνίου, κατά την Επιτροπή Αγώνα για την Προστασία του Πεδίου του Άρεως, πρέπει να κλείσει. Αυτό που είναι προκλητικό αφορά τα κτίρια που τροφοδοτεί η δίοδος. Πρόκειται για 5 κτίρια που έχει κτίσει παράνομα ο Πανελλήνιος καταπατώντας 5 στρέμματα του Πάρκου την περίοδο 1999-2000 και για τα οποία έχουν εκδοθεί 5 πρωτόκολλα κατεδάφισης αυθαιρέτων από την Πολεοδομία Αθήνας (περίοδος 2000-01) και για τα οποία ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει ενδιαφερθεί.
Μπροστά στην έκδηλη αδιαφορία της Νομαρχίας Αθήνας να περιφρουρήσει την ιδιοκτησία της από την παράνομη διέλευση των οχημάτων του Πανελληνίου οι κάτοικοι επιδίωξαν να δενδροφυτέψουν τη δίοδο που βρίσκεται μέσα στο Πάρκο, δικαιοδοσίας της Νομαρχίας της Αθήνας, δηλαδή έναν χώρο στον οποίο δεν έχει δικαιοδοσία ο Πανελλήνιος. Οι κάτοικοι βρήκαν μπροστά τους τα ΜΑΤ παραταγμένα μπροστά στην πόρτα του Πανελληνίου. Δεν έδωσαν σημασία και άρχισαν να ανοίγουν λάκκους για την αναδάσωση. Εντελώς απρόκλητα η αστυνομικός που ήταν υπεύθυνη των ΜΑΤ έδωσε την εντολή «απωθήστε τους». Οι κάτοικοι μάταια ζήτησαν να μάθουν το λόγο και βάσει ποιας νομικής διάταξης απαγορεύεται η δενδροφύτευη μέσα στο Πάρκο. Μπροστά στη σθεναρή διαμαρτυρία των κατοίκων κλήθηκαν ενισχύσεις και ήρθαν άλλες δυο διμοιρίες των ΜΑΤ με πλήρη εξοπλισμό που απώθησαν του κατοίκους και ξερίζωσαν (!) τα δέντρα που είχαν φυτευτεί. Συνέλαβαν μάλιστα και πέρασαν χειροπέδες σε τρείς κατοίκους γιατί έσκαβαν λάκκους, χωρίς να προβάλουν καμία αντίσταση.
Οι συλληφθέντες είναι οι Θεόδωρος Κοκκινάκης και Αχιλλέας Σαϊντ (μέλη της Επιτροπής Αγώνα για την Προστασία του Πεδίου του Άρεως) καθώς και η Μαρίνα Βήχου Διαμερισματική Σύμβουλος 6ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων.
Ας σημειωθεί ότι μαζί με τους διαμαρτυρόμενους κατοίκους ήταν και οι: Μαρκέτης Κώστας (Νομαρχιακός Σύμβουλος Αθήνας), Βέρα Καραγιάννη (Διαμερισματική Σύμβουλος 6ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων), Άννα Φιλίνη (Δημοτική Σύμβουλος Δ. Αθηναίων), Τάσος Κρομμύδας (Οικολογική Αθήνα) καθώς και εκπρόσωποι Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων και άλλων συλλόγων της Αθήνας.
Οι κάτοικοι συντεταγμένα συγκρότησαν πορεία και κατέληξαν στο αστυνομικό τμήμα Κυψέλης φωνάζοντας συνθήματα όπως «Το Πάρκο είναι του λαού και όχι τσιφλίκι του Κυριακού» και καταγγέλλοντας από τα μεγάφωνα τόσο το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για την απροκάλυπτη προάσπιση των παράνομων συμφερόντων του Πανελληνίου ΓΣ και του Προέδρου του κ. Μίνωα Κυριακού, όσο και τη Νομαρχία Αθήνας και το Δήμο Αθηναίων για την αδιαφορία τους απέναντι σε έναν σπάνιο και πολύτιμο πνεύμονα πρασίνου.
Μέχρι την στιγμή αυτή οι κάτοικοι συνεχίζουν να είναι συγκεντρωμένοι έξω από το αστυνομικό τμήμα και πληροφορίες αναφέρουν ότι στους συλληφθέντες απαγγέλθηκαν κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής και διακεκριμένη φθορά ξένης περιουσίας (!)
Αθήνα 1 Απριλίου 2007, ώρα 2:47 μμ.
Για περισσότερα διαβάστε τους stefosis, alzap, απ΄ αλλού.
Καλό μήνα,
Είναι μόλις τέσσερις μέρες που ξεκίνησα να γράφω αυτό blog και ήμουν τόσο αποροφημένος στις σκέψεις μου και στα θέματα που ήθελα να αναπτύξω που δεν έγραψα καν ένα πρόλογο, ποιος είμαι, γιατί θέλω να γράψω κλπ.
Όπως λέω με δυο λόγια στη περιγραφή του profile μου, είμαι ένας από όλους εσάς που σας απασχολούν τα ίδια πράγματα με μένα. Και αν υπάρχει τελικά ένας λόγος που με έπεισε να αρχίσω αυτό το blog ξέρετε ποιος είναι; Θυμός! Μάλιστα θυμός. Αγανακτώ για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου είτε με αφορούν άμεσα είτε όχι. Και αφού δεν μπορώ να βγω στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στο ραδιόφωνο να τα πω, τι άλλο μένει; το Internet. Θα μου πείτε: 'Και ποιος θα τα διαβάσει ρε φίλε;' Πραγματικά δεν ξέρω. Τους 30 επισκέπτες που είχα τη πρώτη μέρα, τους θεωρώ αστρονομικό νούμερο γιατί ούτε σε φίλους το είχα πει, ούτε τρόπο προβολής είχα.
Αλλά το θέμα δεν είναι εγώ να γράφω και κάποιοι να με διαβάζουν. Το θέμα είναι αυτοί που με διαβάζουν να έχουν τη διάθεση να συμμετέχουν. Γι'αυτό λοιπόν κάθε σχόλιο είναι ευπρόσδεκτο και δεν πρόκειται ποτέ να το λογοκρίνω εκτός και αν είναι υβριστικό. Άλλωστε αν κάποιος θέλει να εκφραστεί με 'ιδιαίτερο' τρόπο δεν χρειάζεται να σχολιάσει σε αυτά που γράφω, μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει το δικό του blog. Αυτός είναι και ο μοναδικός κανόνας.
Σχετικά τώρα με την ανωνυμία που μου προσφέρει αυτό το blog έχω να πω το εξής: Η ανωνυμία σε κάνει να νιώθεις πιο άνετα, να μην φοβάσαι ότι θα παρεξηγηθείς, να μιλάς πιο ελεύθερα. Παρ'όλα αυτά αν κάποια στιγμή κρίνω απαραίτητο ότι πρέπει να βγω απ'αυτήν τότε θα το κάνω. Δεν χρησιμοποιώ αυτό το βήμα για να κατακρίνω ανθρώπους αλλά για να λέω τη γνώμη μου. Άρα γιατί να μην το κάνω;
καλή μέρα σε όλους
