Χρειάστηκε να περάσουν 8 χρόνια για να λυθεί επιτέλους μια μεγάλη μου απορία.
Ο Δεκέμβριος του 1999 μου επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Ούτε λίγο ούτε πολύ βρέθηκα να νοσηλεύομαι στην εντατική μονάδα της καρδιολογικής κλινικής του Ιπποκράτειου νοσοκομείου. Εκεί γνώρισα πολλούς γιατρούς διάσημους και μη και η αλήθεια είναι πως δεν τους γνώρισα τυχαία καθώς πολλοί από αυτούς ασχολήθηκαν μαζί μου αφού τους έτυχε λαχείο. «Άνδρας, ετών 32 με έμφραγμα του μυοκαρδίου...», όπως έγραφε και η καρτέλα μου. Αφού ξεπέρασα υποτίθεται τον πρώτο κίνδυνο μετά από 3-4 μέρες νοσηλείας στην εντατική, τη τελευταία μέρα δέχθηκα την επίσκεψη ενός γιατρού ο οποίος ήρθε να μου ανακοινώσει τα συμπεράσματα και να μου δώσει οδηγίες.
Μου έκανε νόημα να σηκωθώ από το κρεβάτι και αφού πέρασε το χέρι του στους ώμους μου με οδήγησε σ’ένα παράθυρο όπου σταθήκαμε οι δυό μας και κοιτάζοντας έξω μου είπε:
«Φίλε ήσουν τυχερός μέσα στην ατυχία σου. Τυχερός γιατί τη γλίτωσες και άτυχος γιατί δεν θα γλιτώσεις την επέμβαση.»
Χωρίς να γνωρίζω το λόγο, ήμουν πολύ ψύχραιμος και τον άκουγα προσεκτικά.
«Πρέπει λοιπόν να κάνεις το συντομότερο αυτή την επέμβαση. Ξέρεις κανένα γιατρό;»
«Όχι γιατρέ, δεν γνωρίζω κανέναν. Αλλά τι σημασία έχει; Αφού βρίσκομαι ήδη στο νοσοκομείο και μάλιστα με καρδιοχειρουργικό κέντρο.»
«Όχι δεν με κατάλαβες. Σε ρώτησα αν γνωρίζεις κανέναν χειρούργο εκτός Ιπποκράτειου.»
«Δεν γνωρίζω κανέναν αλλά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω.»
«Λοιπόν σήμερα θα σου δώσουμε εξιτήριο αλλά πρέπει να κανονίσεις να γίνει σύντομα η επέμβαση. Το που θα τη κάνεις είναι δικό σου θέμα.»
«Ναι αλλά γιατί να μην τη κάνω εδώ; Γιατί να χάνω χρόνο;» Βλέπετε όταν είναι κανείς ασθενής βιάζεται να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Κανείς δεν θέλει να μείνει μ’αυτή τη ψυχολογία για πολύ καιρό.
«Κοίτα λοιπόν να δεις τι θα κάνεις. Πήγαινε να σε δουν άλλοι γιατροί σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο (από τα γνωστά). Συζήτησε το θέμα μαζί τους και αυτοί θα σε καθοδηγήσουν. Είσαι πολύ νέος για να τη κάνεις εδώ. Αν ήσουν 60-70 χρονών δεν θα σου έλεγα τίποτα, αλλά σε αυτή την ηλικία δικαιούσαι να έχεις καλύτερη ποιότητα ζωής και αυτό δεν μπορώ να σου το εξασφαλίσω εδώ. Κατάλαβες;»
Όχι, ακόμα και μετά από αυτή την εξήγηση, ήταν δύσκολο να καταλάβω. Σαφώς και έπιασα το υπονοούμενο αλλά δεν ήθελα να το δεχθώ γιατί ήθελα να ξεμπερδεύω. Αλλά από την άλλη όταν σου λένε ότι αν θες να τελειώνεις αισίως από αυτή την ιστορία πρέπει να φύγεις, δεν σου μένουν και πολλά περιθώρια.
8 χρόνια μετά λοιπόν, τα γεγονότα ήρθαν έτσι που αποκαλύφθηκε ο λόγος για τον οποίο ο γιατρός μου δεν ήθελε να με κρατήσει. Για να μην πέσω προφανώς στα χέρια του σφαγέα! Όλα αυτά τα χρόνια το σκέφτηκα πολλές φορές αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τον πραγματικό λόγο της επιμονής του.
Κάποιοι ίσως σκεφτούν πως υπήρχαν άλλες σκοπιμότητες πίσω από την επιμονή του να φύγω. Ίσως το ότι θα με έστελνε συστημμένο σε κάποιο γιατρό ιδιωτικού νοσοκομείου με τον οποίο ήταν συνέταιροι. Σας διαβεβαιώ λοιπόν πως ουδέποτε μου ανέφερε ονόματα άλλων γιατρών και πως δεν προσπάθησε με κανένα τρόπο να με καθοδογήσει.
Ο γιατρός μου ήταν ο κος Τ. και όσοι γνωρίζουν περί Ιπποκράτειου είναι βέβαιο ότι ξέρουν ποιος είναι. Κανονικά θα έπρεπε να αναφέρω το όνομά του από τη στιγμή που μιλάω για μια αξιέπαινη συμπεριφορά, αλλά δεν μου επιτρέπεται να το κάνω, πρώτα απ’όλα λόγο της επικαιρότητας η οποία μπορεί να τον εκθέσει και επιπλέον εξαιτίας του ότι το παρών κείμενο δεν έχει επώνυμη υπογραφή.
Σ’ευχαριστώ πολύ γιατρέ!
