Μένω σε μια περιοχή της Αθήνας από τις πιο πυκνοκατοικημένες, τη Κυψέλη. Είναι η περιοχή που κάποτε μάζεψε την αριστοκρατία, που κάποτε φιλοξενούσε τα ‘ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη’, που κάποτε ήταν το πιό hot στέκι της νεολαίας. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν ακόμα υπολείματα αυτής της αριστοκρατίας τα οποία εκπροσωπούνται από κάποιες/ους ηλικιωμένες/ους οι οποίοι φυσικά ούτε έχουν τη δυνατότητα αλλά ούτε και θέλουν πια να φύγουν από τη περιοχή. Εκεί είναι η ζωή τους. Ίσως αυτός ο πεζόδρομος να είναι πια η ανάσα ζωής για όλους αυτούς τους κατοίκους.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αυτή η περιοχή έχει ίσως και τις περισσότερες λέσχες και καφέ-μπαρ της Αθήνας! Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα μαγαζιά αυτά αφού δεν με αφορύν. Με αφορά όμως και μάλιστα πολύ, το ότι κάθε ένα από τα μαγαζιά αυτά - και εδώ θα συμπεριλάβω τα ψιλικατζίδικα, τους φούρνους, εστιατόρια, super market κ.α.- δεσμεύει σε 24ωρη βάση από 2 θέσεις parking. Οι λέσχες έχουν μέχρι και παρκαδόρους! Και έρχομαι εγώ και μερικές εκατοντάδες άλλοι χαζοί (στη γειτονιά μου), από τη δουλειά μας αργά το βράδι που δεν κουνιέται φύλλο, να βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα. Ότι πρέπει για χαλάρωση...
Και θα μου πείτε τι να κάνουμε; Δεν υπάρχει τρόπος να ελένξει κανείς αυτή τη κατάσταση. Συμφωνώ απολύτως. Δεν περιμένω ούτε τη αστυνομία, ούτε το δήμο να κάνουν κάτι. Άλλωστε έχουν πιο σημαντικά πράγματα και στο κάτω κάτω είναι θέμα ηθικής και φιλότιμου. Αλλά ποιος το έχασε...
Λαϊκή αγορά = Θεσμός. Η χαρά του συνταξιούχου, της νοικοκυράς και τέλος πάντων των οικονομικά ασθενέστερων. Όχι δεν πρόκειται να πιάσω οικομικό θέμα. Για το ρημάδι το πάρκινγκ μιλάω ακόμα. Γυρίστε σπίτι σας πραμονή βράδι της λαϊκής και πέστε μου που και πότε βρήκατε να παρκάρετε. Καλά αφήστε το που. Πότε;
Έχετε προσπαθήσει ποτέ να τσουλήσετε παιδικό καρότσι σε πεζοδρόμιο; Αν ναι και τα έχετε καταφέρει, τότε πρέπει να παρακολουθήσω μαθήματα. Για κοίτα λοιπόν! Όσο είμαστε νέοι δεν δίνουμε σημασία σε κάτι τέτοια μικροπράγματα. Ούτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ουσιαστικά προβλήματα. Λοιπόν, τα πεζοδρόμια της Κυψέλης δεν έχουν φάρδος περισσότερο από 1 μέτρο το οποίο βέβαια θα ήταν αρκετό αν δεν : υπήρχαν μηχανάκια παρκαρισμένα πάνω, υπήρχαν αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω, υπήρχαν τα σήματα της τροχαίας και μερικά άμοιρα δεντράκια, ήταν σπασμένες οι μισές πλάκες, υπήρχαν τα σκαλοπάτια ορισμένων κατοικιών, υπήρχαν πεταμένες σακούλες σκουπιδιών. Λοιπόν τι λέτε; Πάμε κόντρες;
Μήπως να σας πω τώρα και για τους κάδους των σκουπιδιών; Ωραία δεν λέω, ήταν κάτι απαραίτητο. Και λέω ωραία, γιατί για να είναι ο κάδος χρήσιμος πρέπει να ξέρεις και που να τον βρεις! Ναι ξέρω φυτέψανε και κολονάκια για να οριοθετήσουνε το χώρο τους. Αμ δε! Θέλει και λίγη τύχη για τους βρεις Η καθαριότητά τους βέβαια είναι κάτι πολύ δευτερεύον. Για να μην πούμε για τους κάδους ανακύκλωσης! Υπάρχει ένας και μοναδικός στα 10 τουλάχιστον οικοδομικά τετράγωνα γύρω από το σπίτι μου. Cherce la femme… κάτι έλεγα για τον δήμο πιο πάνω...
Και το καλύτερο για το τέλος: Είμαι από τους τυχερούς που όλο το πεζοδρόμιο της πρόσοψης του σπιτιού μου έχει ψηλά δέντρα που φτάνουν μέχρι το δεύτερο ίσως και τρίτο όροφο. Όαση ε; Και πόσο περισσότερο που ένα από αυτά είναι ακριβώς έξω από τη πόρτα μας! Παράδεισος ε; Ε λοιπόν ξέρετε τι κρέμεται από το καϋμένο το δέντρο τα τελευταία 3 χρόνια; Μια σακούλα σκουπιδιών που περιέχει μπουκάλια μπύρας! Μάλιστα μπουκάλια μπύρας! Και δεν μπορώ να τη ξεκρεμάσω γιατί δεν φτάνω. Είπαμε έιναι ψηλά δέντρα. Και αν πάρω ένα σκουπόξυλο και τη σπρώξω μάλλον θα πρέπει να αποζημιώσω και τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου που βρίσκεται από κάτω! Τι να κάνω; Να καλέσω τη πυροσβεστική;
Ε ρε Γερμανός που μας χρειάζεται...
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007
Ε ρε Γερμανός που μας χρειάζεται...
Για όσους γεννήθηκαν πριν από το 1980
Καλημέρα,
Κάπου μέσα στο profile μου αναφέρω ότι νοσταλγώ το παρελθόν. Αυτό που πραγματικά νοσταλγώ είναι η ανάμνηση των συναισθημάτων που έρχονται στο μυαλό από αυτά τα χρόνια. Μεγάλωσα σε μια εποχή που οι γονείς μου - και όλος ο κόσμος - προσπαθούσαν να κάνουν πράγματα όντας πρόσφατα βγαλμένοι από μια περίοδο που ήταν όλοι μουδιασμένοι. Μόλις 30 χρόνια μετά το πόλεμο και 20 από τον εμφύλιο. Μόλις είχαν ξεκινήσει να σκέφτονται ότι είναι ώρα να κοιτάξουν και το μέλλον τους αφού μάλλον είχαν εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Τελικά τα ένστικτα είναι ισχυρά. Όσο ορθολογιστής ή ρεαλιστής και να είναι κανείς, δεν μπορεί να τα αποφύγει. Υπάρχουν μέσα μας και πάντα θα μας δείχνουν το δρόμο.
Από τη μία λοιπόν συνεχίζω αυτό που έκαναν οι γονείς μου έστω και σε πιο αργούς πια ρυθμούς αφού μάλλον νιώθω πιο 'σίγουρος', αλλά από την άλλη ανησυχώ και αγχώνομαι για αυτά που θα βρει και αυτά που θα χάσει το παιδί μου.
Ένας φίλος μου έστειλε το παρακάτω κείμενο το οποίο με λίγη δόση χιούμορ περιγράφει με αρκετή ακρίβεια όλες αυτές τις σκέψεις:
Aφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε ναπεριμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κοκάλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Χαμογελάσατε;
ΥΓ: Για όποιον αναρωτιέται εγώ γεννήθηκα πριν το 70!
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007
... κουκιά σπέρνω!
