οι σκιές και το φως

From LikeToBite

Ωρα προχωρημένη μετά τα μεσάνυχτα.

Κάθομαι σε ένα συνοικιακό καφέ και πίνω το ποτό μου. Ο καιρός αν και αρκετά δροσερός επιτρέπει ακόμα να κάθεται κανείς έξω.

Μπροστά μου έχει αρκετό γκαζόν, δέντρα καταπράσσινα και θάμνους για να έχω την ψευδαίσθηση πως μπορεί να είμαι κάπου άλλου... Ο κόσμος που κυκλοφορεί είναι ελάχιστος και οι λίγες σκιές που διασχίζουν τα κρύα φώτα του δήμου, με βάζουν μέσα στο παιχνίδι που παίζει το λευκό-μπλε φως μαζί τους.

Το καφέ έχει αδειάσει πια. Όχι τελείως όμως. Δίπλα μου κάθεται μια αριστοκρατική κυρία ντυμένη με τα καλά της ρούχα. Φοράει εκρού παντελόνι, ίδιο χρώμα μπλούζα στολισμένη με τρεις σειρές χάντρες και το ίδιο χρώμα γόβες. Τα χείλια της είναι κατακόκκινα και όπου και να τη κοιτάξεις αστράφτει. Λίγο οι χάντρες, λίγο τα χρυσά μακριά σκουλαρίκια, τα περιποιημένα κόκκινα νύχια της, τα αεικίνητα μάτια της, τα χρυσόξανθα πλούσια και αγορίστικα μαλλιά της, είναι αρκετά για να σου τραβήξει τη προσοχή. Είναι μια λαμπερή γυναίκα.

Γνωριζόμαστε από παλιότερα καθώς και οι δυο ειμαστε σχεδόν καθημερινοί θαμώνες σ'αυτό το καφέ. Ή μάλλον εγώ είμαι συχνός θαμώνας. Εκείνη βρίσκεται πάντα εκεί και την ξέρουν όλοι. Ακόμα και οι μικροπωλητές. Ξαφνικά ανοίγει τη λευκή με χρυσά φιτίλια τσάντα της, βάζει το χέρι της μέσα, πιάνει κάτι και όταν το βγάζει το απλώνει στη κοπέλα που μας σερβίρει και της το δίνει. Επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση αλλά αυτή τη φορά απλώνει το χέρι της σε κάποιον άλλο. Τι τους δίνει άραγε; Κοιτάω περίεργος και βλέπω πως τους έχει δώσει από ένα μικρό επιτραπέζιο ρολόι. Ψευτοπράγματα που έχει ψωνίσει από κάποιον μικροπωλητή. Η καλύτερή τους πελάτισα! Αλλά τι σημασία έχει αν είναι ψεύτικα; Αυτή η γυναίκα ένιωσε την ανάγκη να κάνει από ένα δώρο σ'αυτούς τους ξένους ανθρώπους χωρίς προφανή λόγο.

Πιάνουμε τη κουβέντα. Ξέρω πια πως ζει μόνη της, ξέρω για τον άντρα που είχε, ξέρω πως δεν θέλει να πηγαίνει σπίτι της. Γι'αυτό θα τη βρει κανείς συνεχώς σ'αυτό το καφέ. Κάποτε μου είπε πως της δίνει ζωή να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους ακόμα και άγνωστους. Οι συζητήσεις μας συνήθως δεν έχουν αρχή και τέλος. Απλά μιλάμε. Θα πιαστεί από μια κουβέντα που θα πω και θα μου πει τη δική της. Της ανταποδίδω, αλλά εκείνη έχει για όλα να πει κάτι. Ξέρει για το Internet και παρακολουθεί και ποδόσφαιρο αν τύχει να βάλει το καφέ.

Μπορώ να έχω ακόμα ένα ποτό; ρωτάω τη κοπέλα που σερβίρει. Δεν χάνει ευκαιρία και μου λέει: το απολαμβάνεις το ποτό σου έτσι; Φυσικά της απαντώ. Αυτή την ώρα με ξεκουράζει το ποτό. Αδειάζω το μυαλό μου από το φως της ημέρας και αφήνω να μπουν μέσα οι σκιές και ότι λαμπυρίζει στο σκοτάδι. Καταλαβαίνω μου λέει. Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι καλά; ένα ποτό και ένα χαμόγελο! Όλα τα άλλα έρχονται μετά.

Ναι κυρία Χαρά! εύχομαι να είσαι εκεί δίπλα μας άλλα εβδομήντα πέντε χρόνια και να μας χαμογελάς. Σ'ευχαριστώ.

Κόκκινη κάρτα!

Με αφορμή την ηλεκτρονική πρόσκληση που έλαβα:

From LikeToBite

απαντώ επίσης ηλεκτρονικά.

Υπόψη κου Σταμάτη Νικηταρά

Οφείλω να σας ενημερώσω πως η χρήση από μέρους σας της ηλεκτρονικής μου διεύθυνσης χωρίς να σας την έχω γνωστοποιήσει και πολύ περισσότερο χωρίς τη συγκατάθεσή μου θεωρείται καταχρηστική και νομικώς παράνομη. Για τη πράξη σας αυτή χρησιμοποιείται διεθνώς ο όρος spam για τον οποίο υπάρχει ειδική νομοθεσία στην Ευρωπαϊκή ένωση την οποία οφείλατε να γνωρίζετε. Επιπλέον η ηλεκτρονική διεύθυνση ενός φυσικού προσώπου θεωρείτε προσωπικό δεδομένο και ως εκ τούτου η κατοχή αυτής της πληροφορίας κρίνεται εκ νέου παράνομη και η χρήση της καταχρηστική.

Επιπλέον σας ενημερώνω πως οφείλετε να διαγράψετε αμέσως τα προσωπικά στοιχεία μου από το αρχείο σας (mailing list, database κλπ). Σε περίπτωση που σας διαφύγει και διαπιστώσω εκ νέου χρήση της ηλεκτρονικής μου διεύθυνσης ή άλλου προσωπικού μου στοιχείου με οποιονδήποτε τρόπο, σας ενημερώνω πως θα προβώ στην άσκηση των νομίμων δικαιώματών μου.

LikeToBite

Υ.Γ. Η παραπάνω επιστολή θα σας αποσταλεί και με email.

--------------------------------------------------------------------------

Για την ιστορία θα πω πως έχω ξαναλάβει spam email πολιτικού περιεχομένου από έναν υποψήφιο και επίδοξο βουλευτή. Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για μια πρόσκληση σε συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του συλλόγου των υπαλλήλων της Εμπορικής τράπεζας με τον οποίο ουδεμία σχέση έχω. Και στις δυο περιπτώσεις κοινό στοιχείο είναι η προσπάθεια προσωπικής προσέγγισης μέσα από στενές κομματικές γραμμές. Απόδειξη τούτου είναι η ατζέντα της συζήτησης στην οποία αναφέρεται ως διοργανωτής το περιοδικό Monthly Review και η ΚΟΕΛ της οποίας το λογότυπο αναγράφεται ευκρινώς. Για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύω την ατζέντα καθώς περιέχει ονόματα και ιδιότητες των προσώπων που συμμετέχουν αλλά φυσικά παραμένει στη διάθεση μου και στη διακριτική μου ευχέρεια να τη χρησιμοποιήσω όπως νομίζω αν χρειαστεί.

Έλεος! Δεν χρειαζόμαστε άλλους Μεσσίες!

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται και επιπλέον οι πρωταγωνιστές του φορώντας μάσκες αρχαίας τραγωδίας, ανταγωνίζονται για ένα κότινο φτιαγμένο όχι από κλαδιά ελιάς αλλά από φλουριά!

Και πως να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν οι θεατές "πληρώνουν" να δουν αυτά τα ψώνια και τους επιβραβεύουν για να επιδυκνείουν περίσσιο θράσος κάθε φορά που βγαίνουν στη σκηνή; Άρτος και θεάματα σε σύγχρονη διασκευή. Ένα παιχνίδι εντυπώσεων που στη σημερινή του εκδοχή κερδίζει ο πιο μεγάλος καταστροφολόγος. Αυτός που θα καταφέρει να αναδείξει το εαυτό του σε Μεσσία*!

Κάποιος έλεγε πως ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο! Βλέπει και κρίνει. Αλλά δυστυχώς θα προσθέσω πως όχι μόνο τρώει αλλά βελάζει κιόλας.  Πως αλλιώς να εξηγήσω τη δήλωση του Μεσσία Τζέφρυ πως ούτε λίγο ούτε πολύ λέει πως "για όλα φταίει ο ψευτο-Μεσσίας που επιλέξατε και όχι αυτά που συνταράσουν ολόκληρο το πλανήτη!" και συνεχίζει: "Αναδείξτε εμένα και δείτε πως η χώρα μας και ο λαός μας θα τα ξεπεράσουν!" Λες και αυτός ο λαός ζει σε μια γυάλα και δεν τον αγγίζει τίποτα απ'όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Λες και οι κουτόφραγκοι περιμένουν κι αυτοί έναν Μεσσία - κι όχι όποιον όποιον - να τους ανοίξει τα μάτια, να δουν το φως το αληθινό!

Κι αν τελικά είμαστε άξιοι των επιλογών μας, ε τότε ας μπούμε όλοι μαζί σ'αυτή τη γυάλα κι ο τελευταίος να κλείσει το καπάκι.

* Βικιπαίδεια