Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Δώσατε;

Για λίγες μέρες ήμουν απών από τη Blogοσφαιρα καθώς έπεσαν μαζεμένες πολλές υποχρεώσεις με διάφορα ευτράπελα, τα οποία όμως θα καταγράψω εδώ και ελπίζω να έχετε την υπομονή να διαβάσετε.


Ξεκινώντας από το Σάββατο που είχαμε το μνημόσυνο ενός θείου και ενώ ήταν προγραμματισμένο για τις 9:15 το πρωί, φτάσαμε ακριβώς την ώρα που τελείωσε και άρχισε η χαιρετούρα. Δηλαδή στις 9 ακριβώς!! Και πάλι καλά αφού ο κόσμος συνέχισε να έρχεται και μετά τη χαιρετούρα. Κανείς δεν ξέρει για πιο λόγο η τελετή έγινε τόσο σύντομα και σε light έκδοση. Και σαν μην ήταν αρκετό αυτό, ο τελετάρχης δεν εμφανίστηκε για να μοιράσει τα σχετικά (κόλυβα κλπ). Aλήθεια ξέρετε πόσο χρεώνουν τα σχετικά της τελετής; Συσκευασία (χάρτινο σακουλάκι) ψωμιού 0,40 λεπτά, συσκευασία (χάρτινο σακουλάκι) κόλυβων 0,70 λεπτά! Μεταφορά κολύβων από την εκκλησία στη καφετέρια του διπλανού τετραγώνου 40€! Τα λουλούδια φυσικά είναι πολλαπλής χρήσης αφού τα ενοικιάζεις! Απίστευτοι επιχειρηματίες, αχρείαστοι να'ναι!

Τη Κυριακή ήταν η ημέρα του μικρού Βασίλη. Βλέπετε αποφασίσαμε να γίνουμε νονοί και ο μικρός μας τίμησε με τη συγκατάθεσή του. Καιρό πριν είχε μάθει να μας ξεχωρίζει και να μας αποκαλεί νονό και νονά. Πως να του το αρνηθείς. Είναι μόλις 1,5 χρονών, κατάξανθος και φοράει 27 νούμερο παπούτσι! Άντρακλας έτσι; Και στάθηκε και στο ύψος των περιστάσεων αφού οι διαμαρτυρίες του περιορίστηκαν στο ελάχιστο την ώρα της κατάδυσης. Αφού λοιπόν φάγαμε ήπιαμε και κουτσομπολέψαμε στο καθιερωμένο τραπέζι που ακολούθησε, ήρθε η ώρα να φύγουμε (όλοι μαζί) και αφού περπατήσαμε και περάσαμε στον απέναντι δρόμο, διαπιστώσαμε πως κάποιος απουσίαζε από τη παρέα. Ποιός λέτε; Φυσικά ο Μπίλης! Όπου μετά το πρώτο πανικό, τον βρήκαμε να συγυρίζει τις καρέκλες του τραπεζιού της υπαίθριας ταβέρνας. Είμαστε λίγο απαράδεκτοι; Κι όμως μπορεί να συμβεί. Σκεφτείτε πως όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί του και πως πηγαίνει από αγκαλιά σε αγκαλιά. Τι πιο φυσικό να πιστεύεις πως κάποιος από τη παρέα τον κρατάει αγκαλιά την ώρα που φεύγουμε; Αλλά βέβαια το ίδιο πίστευαν όλοι! Κουμπάρα ψυχραιμία...


Καιρό τώρα, είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε εξετάσεις στη μικρή αφού δυσκολευόταν στην αναπνοή από τη μύτη η οποία ήταν μονίμως μέσα στη μύξα. Ο πρώτος ύποπτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τα κρεατάκια κι έτσι κι εμείς αφού κάναμε ακτινογραφίες, θεραπείες και μπάνια στη θάλασσα και μην έχοντας δει καμία βελτίωση, αποφασίσαμε με τη συμβουλή του γιατρού να προχωρήσουμε σε πιο δραστικά μέτρα: στην αφαίρεσή τους. Τη Δευτέρα λοιπόν πήγαμε για τις προεγχειρητικές εξετάσεις όπου παίρνουν άιμα για εξέταση και επιπλέον το παιδί εξετάζεται από αναισθησιολόγο. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Τόπος: Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης. Χρόνος: Δευτέρα 9 το πρωί. Κατάσταση μικρής: ήρεμη αλλά τη νύχτα είχε έντονο βήχα.

Πρώτος γιατρός που την είδε ήταν ο χειρούργος ο οποίος ζήτησε αναβολή της επέμβασης που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα, για να τις δώσει χρόνο να συνέλθει από το κρύωμα. Εξηγώντας του πως η κατάσταση της μικρής είναι χρόνια και δεν είναι απλό κρύωμα πρότεινε να κάνουμε τις προεγχειρητικές εξετάσεις και να το ξανασυζητήσουμε αφού έχουμε πάρει και τη γνώμη του αναισθησιολόγου. Η αναισθησιολόγος λοιπόν εξέτασε τη μικρή και κατέληξε πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη καρδιά της (φύσημα) κατά τη κρίση της, το οποίο όμως πρέπει να διερευνηθεί και να αξιολογηθεί από άλλους ειδικούς γιατρούς. Σε καμία περίπτωση, είπε, δεν μπορεί να μπει στο χειρουργείο αν βήχει ή αν δεν αξιολογηθει το εύρημα. Ήταν πολύ κατατοπιστική όσο αφορά τις επόμενες ενέργειες που έπρεπε να κάνουμε (εξέταση από καρδιολόγο και από παιδίατρο), αλλά χωρίς υπομονή απέναντι σε δυο γονείς που από τη μια ανησυχούν καθώς δεν είναι γιατροί για να γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλάμε και από την άλλη εγώ ιδιαίτερα, ήμουν πολύ σφιγμένος και διστακτικός και εξέφρασα την απορία, πως ο παιδίατρός της που την παρακολουθεί 5 χρόνια δεν έχει αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Η απάντηση που εισέπραξα ήταν αυτολεξή: "Τι πρόβλημα έχετε κύριε;" σε ένα έντονο και επιθετικό ύφος λες και αμφισβήτησα την επιστημονική της κατάρτιση ή ... τέλος πάντων. Λέω κι εγώ λοιπόν στον εαυτό μου "δώσε τόπο στην οργή, άκου τι σου λέει και κρατήσου για αργότερα". Η ίδια είπε πως θα ενημερώσει τους αρμόδιους για τα παραιτέρω. Το καλύτερο όμως ήταν η άκρως ιατρική και επιστημονικά τεκμηριωμένη συμβουλή της: "Οι καλύτεροι γιατροί για το παιδί σας είστε οι ίδιοι οι γονείς! Εσείς θα αποφασίσετε αν πρέπει να κάνει την επέμβαση αύριο το πρωί ή όχι, ανάλογα με τις απαντήσεις των άλλων γιατρών και από το πόσο θα βήχει." Φανταστείτε τώρα αν μπορείτε τον εαυτό σας σ'αυτή τη θέση. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η μικρή πάρει το Ok των άλλων γιατρών, να πρέπει να αξιολογήσετε το βήχα της και να κρίνετε αν πρέπει να εγχειριστεί ή όχι. Ας πούμε λοιπόν πως εσείς αξιολογείτε τον βήχα ως μη σημαντικό ή τέλος πάντων ας πουμε πως το παιδί έβηξε μια δυο φορές. Με την άγνοια που προφανώς έχετε περί ιατρικών θεμάτων μπορείτε να αποφασίσετε και να εγγυηθείτε ότι δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω οδηγίες της αναισθησιολόγου; Ή μήπως το πιο ασφαλές είναι να το αναβάλετε για να είστε σίγουροι σαν γονείς; Μετά βέβεαι προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: Το πότε το παιδί θα είναι σε θέση να εγχειριστεί. Και μετά κι αλλο ένα: Ποιος πάλι θα κρίνει αυτό; Δεν ξέρω, ίσως η συζήτηση με την αναισθησιολόγο να με ζάλισε και να θόλωσε το μυαλό μου και να μην μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Πάντως αν αφήσω τη σκέψη μου ελεύθερη μπαίνει σε περίεργα μονοπάτια...

Πράγματι μετά από λίγο η προϊσταμένη και ένας ειδικευόμενος γιατρός της ΩΡΛ κλινικής στην οποία μας έχουν κάνει από το πρωί εισαγωγή, μας βρίσκουν και μας δίνουν γραπτές οδηγίες (παραπεμπτικά) για να μας δουν οι κατάλληλοι γιατροί οι οποίοι έχουν ήδη ειδοποιηθεί καθώς η ώρα είναι ήδη περασμένη και υπήρχε περίπτωση να έχουν φύγει. Πρώτο ραντεβού ο παιδίατρος της παιδιατρικής κλινικής στη διπλανή πτέρυγα, ο οποίος αφού τον βρήκαμε μας έβαλε σε αναμονή. Ατέλειωτη αναμονή. Ο χρόνος πέρναγε και ήταν σχεδόν βέβαιο πως ούτε ο καρδιολόγος θα περίμενε, ούτε την αναισθησιολόγο θα ξαναβλέπαμε, ούτε και το χειρούργο που περίμενε τη γνώμη της για να δούμε τι θα κάνουμε. Και αφού απ'ότι φαινόνταν δεν είχε σκοπό να μας δει τουλάχιστον άμεσα, βρήκαμε την διευθύντρια της παιδιατρικής κλινικής η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ μας έδιωξε με το σκεπτικό πως κανείς δεν την είχε ενημερώσει. Και πιστέψτε με, το παραπεμπτικό που κρατούσαμε δεν στάθηκε αρκετό να τη κάνει να αλλάξει γνώμη, λέγοντας πως δεν γράφει το όνομα του γιατρού (είχε μόνο υπογραφή) και πως δεν μπορεί ένας ειδικευόμενος να κάνει ότι θέλει! Και βέβαια η απάντησή μου ήταν πως φαίνεται πως έχουν εσωτερικά προβλήματα επικοινωνίας αλλά όπως κι αν έχει αυτό δεν με αφορά. Έχοντας παραπεμπτικό θεωρώ πως ακολουθώ μια διαδικασία και περιμένω να με δει ο γιατρός. Τα όποια εσωτερικά προβλήματα έχουν θα πρέπει να τα λύσουν εσωτερικά και όχι μέσω των ασθενών τους. Στην συνέχεια της επίμονης άρνησής της ρώτησα μήπως τελικά έπρεπε να ξαναδώ την αναισθησιολόγο και να της ζητήσω να μου δώσει νέες οδηγίες αφού αυτές θεωρούνται κατά τη γνώμη της άκυρες για να διαπιστώσω σύντομα πως η κυρία ήταν αποφασισμένη και τίποτα δεν θα της άλλαζε γνώμη. Έτσι λοιπόν εγκαταλείψαμε τη παιδιατρική κλινική για να προλάβουμε τουλάχιστον τον καρδιολόγο.

Κατά την επιστροφή μας στα εξωτερικά ιατρεία που ήταν το γραφείο του καρδιολόγου, μας συνάντησε ή καλύτερα μας βρήκε, ο ειδικευόμενος και η προϊσταμένη οι οποίοι είχαν ήδη μάθει τι έγινε και διέκρινα πάνω τους ένα συγκαταβατικό ύφος το οποίο έδειχνε πως μάλλον δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο καρδιολόγος πράγματι είχε ήδη σχολάσει αλλά μας περίμενε. Αφού έκανε στη μικρή όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, υπερηχογράφημα, καρδιογράφημα και ακρόαση, αποφάνθηκε πως το συγκεκριμένο εύρημα είναι άνευ σημασίας και αξιολόγησης και πως δεν χρειάζεται καμία αγωγή.

Μπορείτε να μαντέψετε τη συνέχεια; Βγαίνοντας από το γραφείο του καρδιολόγου, ο ειδικευόμενος γιατρός και η προϊσταμένη μας περιμένουν για να μας οδηγήσουν σε άλλο παιδίατρο των εξωτερικών ιατρείων, η οποία μας δέχθηκε, μας εξέτασε και τελικά πήραμε και τη δική της έγκριση.

Εδώ θέλω να σημειώσω πως τόσο ο ειδικευόμενος, η προϊσταμένη, ο καρδιολόγος και η παιδίατρος των εξωτερικών ιατρείων, όσο και το νοσηλευτικό προσωπικό που γνώρισα και τις δύο μέρες, ήταν ευγενέστατοι, πρόθυμοι και πολύ φιλικοί με τη μικρή. Αλλά προφανώς αυτοί δεν ήταν διευθυντές.

Φτάσαμε λοιπόν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μικρή έχει την έγκριση των γιατρών και θεωρητικά μπορεί να εγχειριστεί την άλλη μέρα. Ο χειρούργος βέβαια που θα βλέπαμε με το τέλος των εξετάσεων έχει φύγει, οπότε μένουμε εμείς μόνοι να αποφασίσουμε τη συνέχεια. Φεύγοντας από το νοσοκομείο συναντάμε τη προϊσταμένη η οποία σε ανύποπτο χρόνο μας λέει με εμπιστευτικό ύφος: "Μην ανησυχείτε, κάντε στο παιδί πλύσεις με φυσιολογικό ορό και φέρτε τη το πρωί. Το χειρουργείο θα γίνει κανονικά." Τι σημαίνει τώρα αυτό;

Το άγχος κι η αγωνία που είχαμε όλο το απόγευμα για να πάρουμε τη σωστή απόφαση, ελάφρυναν όταν η γυναίκα μου πρότεινε να επικοινωνήσουμε με κάποιο γνωστό μας γιατρό ΩΡΛ και να ζητήσουμε τη δική του συμβουλή η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ περιορίστηκε σε μια ερώτηση: "Δώσατε;" Και όταν βέβαια του είπαμε πως δεν δώσαμε μας εξήγησε και τα αίτια αυτής της ταλαιπωρίας.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε πρωί πρωί στο νοσοκομείο. Το παιδί μπήκε για την επέμβαση και βγήκε χωρίς κανένα πρόβλημα. Εδώ δεν έχει νόημα να μπω σε άλλες λεπτομέρειες πέρα από το να επιβεβαιώσω πως ούτε και σήμερα "δώσαμε" παρ'όλο που μετά το χειρουργείο, ο χειρούργος πέρασε να τη δει και με κάλεσε στο γραφείο του. Εκεί είμασταν οι δυο μας και φυσικά υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να γίνει το "έγκλημα". Δεν θα κρύψω πως ήμουν προετοιμασμένος αλλά και αποφασισμένος να το τραβήξω όσο μπορούσα. Για να σε καλεί ο γιατρός στο γραφείο του σημαίνει πως θέλει να μιλήσετε ιδιαιτέρως και ή έχει να σου πει κάτι για το παιδί ή θέλει να παίξετε μια παρτίδα τάβλι χωρίς τρίτους που θα μπορούσαν να παρενοχλήσουν. Το μοναδικό πράγμα πάντως που μου είπε ήταν πως το παιδί θα πρέπει να φάει ελαφρά το βράδι και να μου γράψει μια συνταγή για φάρμακα. Άρα δεν υπήρχε κάτι εμπιστευτικό, έτσι δεν είναι; Αυτή τη συνταγή και την οδηγία δεν μπορούσε να μου τα δώσει στο θάλαμο; Τον ευχαρίστησα λοιπόν και έφυγα.

Από τη μια πλευρά αισθάνομαι ήσυχος με τη συνείδησή μου και περήφανος για τη ψυχραιμία μου και από την άλλη αισθάνομαι τύψεις απέναντι στη ταλαιπωρία και το όποιο ρίσκο υπέβαλλα στη μικρή. Και πιστέψτε με μιλάμε για κάτι απλό. Αν το θέμα ήταν πιο σοβαρό τι θα έπρεπε να κάνω; Από τη πρώτη στιγμή που μπήκαμε σ'αυτή τη περιπέτεια είχα στο μυαλό μου την Αμαλία και σκεφτόμουν πως αν εκείνη είχε το κουράγιο να πολεμήσει αυτή τη κατάσταση, τότε πρέπει να το βρω κι εγώ.

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

λοιπον, έμεινα λίγο άφωνη. μεσα απο ολα αυτα που εξομολογεισαι βγαινει μια ανησυχια ενας φόβος κυρίως για την υγεια και μετα για την ακεραιοτητα του συστηματος. Θελω να πιστευω ότι οι γιατροι ήταν όντως και από καρδιάς εξυπηρετικοί. περαστικα στη μικρή σου! :)

Ανώνυμος είπε...

α, επίσης δεν γνωίζω αν οι διευθυντες ήταν υπευθυνοι για οποιαδήποτε ταλαιπωρία, αλλα επίσης κανεις μας πια δενμπορει να εγγυηθεί για τις προσφερόμενες υπηρεσίες στα νοσοκοέια. το σημαντικό έιναι οτι η μικ΄ρη ειναι καλα. Σε θαυμάζω.

.liketobite είπε...

Αγαπητή lifewhispers σε ευχαριστώ για τις ευχές. Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να κατηγορήσω και να ονομάσω κανένα γιατρό από τη στιγμή που κανείς τους δεν εκδήλωσε φανερά την πρόθεσή του. Το πρόβλημα όμως έιναι εκεί, από τη στιγμή που αντιμετωπίζεις δύσκολες καταστάσεις άνευ ουσιαστικής αιτίας (τουλάχιστον για τον πελάτη-ασθενή) και επειπλέον όταν έχει μπει πλέον στη ψυχολογία μας αυτή η τακτική. Τώρα βέβαια θα μου πεις δικαίως πως εμείς έχουμε καλλιεργήσει αυτή τη κατάσταση και δεν θα διαφωνήσω. Θα επιμείνω ωστόσο πως ανάμεσά τους υπάρχουν αυτοί οι λίγοι οι οποίοι ξέρουν να παίζουν με τη ψυχολογία σου και να την εκμεταλλεύονται.

Έχεις απόλυτο δίκιο για το συμπέρασμα που έβγαλες σχετικά με το φόβο μου. Στη πραγματικότητα είναι φόβος και τύψεις για τη μικρή την οποία άφησα να είναι έρμαιο των καταστάσεων.

Και πάλι σ'ευχαριστώ. Καλή σου μέρα.

If...ιγένεια είπε...

Οι γιατροί δεν δηλωσαν την πρόθεση τους, ίσως γιατί είδαν και τις δικές σου προθέσεις.. Εμένα μου άρεσε ο τρόπος που το χειρίστηκες..

.liketobite είπε...

if.. igeneia Δηλαδή πόλεμος προθέσεων και όποιος αντέξει; Αλοίμονό μας!

philos είπε...

Χάρηκα που πηγαν όλα καλά!
Να στε καλά και να χαίρεσαι την κόρη σου χωρίς περαιτέρω προβλήματα υγείας. Είναι μια κουκλα η κόρη σου και ήθελα να στο γράψω και σε προηγουμενο ποστ αλλά με πρόδωσε το cocomment.
Τωρα για το θέμα φακελλάκι ότι και να πω είναι λίγο... Τουλάχιστον δείχνει ότι οι γιατροί δεν είναι τόσο θρασείς οσο στο παρελθόν.
Αλλά η δημόσια περίθαλψη έχει πολλά βήματα να κάνει ακόμη.

.liketobite είπε...

Philos σ'ευχαριστώ πολύ. Απαιτείται τεράστια προσπάθεια απ'όλους μας κι ιδιαίτερα από τους ασθενείς.

Χάρης Ξανθόπουλος είπε...

μια ερώτηση: "Δώσατε;" Και όταν βέβαια του είπαμε πως δεν δώσαμε μας εξήγησε και τα αίτια αυτής της ταλαιπωρίας.

Που μας ρε καραμήτρο χωρίς φακελάκι; Ε?! Πως θα βγάλει ο άνθρωπος την βίλα την περιούσια αν όλοι πάνε σαν κι εσένα; Ντροπή σου ρε! Σου σιάξανε την κοράκλα κι ούτε ένα δωράκι! Πως θα δείξεις στον άνθρωπο την ευγνωμοσύνη σου;


Φίλε, πολύ χαίρομαι που η μικρή είναι πλέον ΟΚ!!! Έστρωσε κι αναπνοή της πλέον φαντάζομαι,ε;

Και πολύ χάρηκα και με τον τρόπο που το χειρίστηκες! Είναι προφανής ο λόγος που σε κάλεσε στο γραφείο του, και συνήθως (από όσο ξέρω), δεν τα ζητάνε χύμα, αλλά οι περισσότεροι ασθενείς το κάνουν μόνοι του, στο στυλ "ευχαριστούμε γιατρέ, ορίστε ένα δωράκι"....

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το σύστημα αυτό συντηρείται και από τις δύο πλευρές!

seaina είπε...

Περαστικά στη μικρή και περασμένα "ξεχασμένα" ...

.liketobite είπε...

harris καλημέρα. Για να σου πω την αλήθεια δεν έχουμε δει ακόμα βελτίωση αλλά από ότι μου έχουν πει χρειάζεται κάποιος χρόνος μέχρι να στρώσει.

Το στρουμφάκι που έδινε δωράκια που έσκαγαν στα μούτρα το θυμάσαι; :-)

.liketobite είπε...

seaina Σ'ευχαριστούμε πολύ.

Ανώνυμος είπε...

περαστικα :)

.liketobite είπε...

32μπιτε ευχαριστώ πολύ.

patsiouri είπε...

Περαστικά-περαστικά-περαστικά...
Είσαι αξιέπαινος, δέν ξέρω πως θα είχα αντιδράσει στη θέση σου..
Ελπίζω να μή σε πειράζει να σε κάνω λίνκ, μιάς και μιλάω για συνειδητοποιημένους γονείς...

.liketobite είπε...

patsiouri Να'σαι καλά. Δεν ξέρω αν είμαστε συνειδητοποιημένοι γονείς... φοβισμένοι πάντως είμαστε.

Unknown είπε...

περαστικά και σιδερένια το μικρό πιτσιρίκι, η κοπελάρα σας!
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ, ΠΟΥ δεν έδωσες φακελλάκι! σε κανέναν!
αν κάνουμε όλοι έτσι, στο τέλος θα σταματήσει!
παντού το χρήμα προβάλλεται. στις κηδείες, στα βαφτίσια, στα νοσοκομεία...
έχω κι εγώ μεγάλη εμπειρία...
για το παίδων πεντέλης, όπου είμαστε περίπου θαμώνες (φέτος 2007) ο σεραφειμάκος μου νοσηλεύτηκε 3 φορές.
δε χρειάστηκε να δώσω πουθενά χρήματα.
κάποιους απ'αυτούς που κουβαλάνε το κρεβάτι είδα λίγο κάπως, αλλά για μένα ένα ευχαριστώ από την καρδιά του καθενός είναι το συμπλήρωμα ενός που κάνει δουλειά επί μισθώ.

αντίθετα, στον ερυθρό σταυρό, όπου εγώ έπρεπε να κάνω αγγειογραφία, για δύο μέρες με άφησαν νηστική και χωρίς καμιά μα καμιά βοήθεια ή διευκρίνηση. τελικά, μετά 2 μέρες χωρίς καν να πάρουν ιστορικό, ενώ είχα μπει για αγγειογραφία μετά από ρήξη ανευρύσματος στον εγκέφαλο, και με το να περνάει ο διευθυντής κλινικής και να στέκεται στα άλλα 2 κρεβάτια με λεπτομέρεια, εμένα με προσπερνουσε, μέχρις ότου υπέγραψα και έφθγα.έμαθα κατόπιν ότι εκεί χωρίς φακελλάκι δε γίνεται τίποτε!
πάντως σε με΄να δεν έγινε τίποτε, όντως...

.liketobite είπε...

abttha είναι δύσκολο να αλλάξει νοοτροπία τόσων χρόνων. Και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για την υγεία (ευαίσθητες ισορροπίες). Καλά να'μαστε!

Σ'ευχαριστώ.

m_stelios είπε...

Αν και λίγο παλιά η ανάρτηση με άγγιξε γιατί θα περάσω σύντομα τέτοιες ανησυχίες στη ζωή μου. Δε ξέρω πραγματικά να ταλαιπωρούμε εγώ εντάξει αλλά το παιδί μου αύριο μεθαύριο; Τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα. Καλό κουράγιο

.liketobite είπε...

m_stelios Γι'αυτό τα γράφουμε! Ξέρεις τελικά αυτή η ιστορία των Blogs όπους ο καθένας βγαίνει και λέει τις εμπειρίες του μοιάζει λίγο με τους ανώνυμους αλκοολικούς αν το παραφράσουμε βέβαια σε ανώνυμους ταλαίπωρους!!Καλή επιτυχία!

Καλώς ήρθες.